Καθηλωτικό «ΣΕ ΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ» με υποδειγματικές ερμηνείες.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η Λούλα Αναγνωστάκη υπήρξε η σημαντικότερη ελληνίδα θεατρική συγγραφέας και μια από τις σπουδαιότερες γυναικείες μορφές των ελληνικών γραμμάτων. Δημιουργός σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, σφράγισε με τα έργα της το μεταπολεμικό θέατρο, μιλώντας για τους κοινωνικούς αγώνες και επικοινωνώντας τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου. Το έργο  «Σ’ εσάς που με ακούτε» είναι το τελευταίο της και σ’ αυτό δίνει φωνή στους ήρωές της να εκμυστηρευτούν τις αγωνίες τους, τους φόβους τους απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων αλλά και τις προσωπικές τους ανασφάλειες λόγω της κοινωνικής διαφθοράς και παρακμής. Είναι ένα έργο για τους αγώνες που πρέπει να συνεχίσουν να δίνονται, ακόμη κι αν και στις μέρες μας μοιάζουν σχεδόν μάταιοι.

Είμαστε στο Βερολίνο του 2001 που φλέγεται από αναταραχές και βίαια επεισόδια. Μια ομάδα νεαρών  ετοιμάζονται να διαδηλώσουν υπέρ της ειρήνης, της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, υπέρ των μεταναστών και των κατώτερων κι αδικημένων και κατά των ισχυρών  αυτού του κόσμου,  που επιδιώκουν σιγά σιγά να αφανίσουν τους αδύναμους και να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους.

 Ο Άγης, που είναι και εκκολαπτόμενος συγγραφέας, ετοιμάζεται  να απευθύνει χαιρετισμό και προβάρει τον λόγο του. Ο  Άγης γράφει ένα βιβλίο για την αγαπημένη του ηρωίδα, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, αλλά μεταφερμένο στη σύγχρονη εποχή, και παίρνει ιδέες για την εμφάνισή της από την κοπέλα του την Σοφία. Η Σοφία από την άλλη που φλερτάρει με το περιθώριο, ετοιμάζει κάποια παρανομία με ναρκωτικά για να εξασφαλίσει ένα μεγάλο ποσό για την μητέρα και τον αδερφό της Νίκο, που έμεινε ανάπηρος μετά από έναν καυγά με τον πατέρα του. Άγης και Σοφία ζουν στο σπίτι του ηλικιωμένου γερμανού Χανς και της πολύ νεαρότερης συζύγου του ελληνίδας Μαρίας, ενώ την παρέα συμπληρώνουν ο ιταλός τραγουδιστής Τζίνο σύντροφος του Νίκου, ο Ιβάν,  και η νεαρή Τρούντελ.

Και μαζί με  την έξω παγκόσμια αναταραχή και ανωμαλία έρχεται και η έσω κατάρρευση της οικογένειας σε μια κοινωνία που νοσεί.  Γιατί στην οικογένεια της Σοφίας τίποτε δεν είναι υγιές. Ένας πατέρας που δεν ήθελε ποτέ παιδιά και που εγκατέλειψε την οικογένειά του μετά το ατύχημα του γιου. Μια μητέρα τέρας, που έριξε χωρίς λόγο όλα τα βάρη στη μικρή της κόρη εξαναγκάζοντάς την να δουλεύει μόνο αυτή για να ζει όλη η οικογένεια και τώρα της ζητά συνεχώς χρήματα. Μάνα και γιος πηγαίνουν από την Ελλάδα στο Βερολίνο όχι για να επισκεφθούν και να συναντήσουν  τη Σοφία, αλλά μόνο και μόνο για να πάρουν τα λεφτά.

Το έργο σκηνοθέτησε απρόβλεπτα και με μπόλικη  ευρηματικότητα, νεανικό πάθος και ορμή ο Χρήστος Θεοδωρίδης καταθέτοντας ξεκάθαρα την φλογισμένη ψυχή του. Όλη η παράσταση με τη ένταση και την ενέργεια που την κατακλύζει, φαντάζει μια διαμαρτυρία, μια επαναστατική κραυγή. Με τους ήρωες να παίρνουν συνεχώς τα μικρόφωνα, να στέκονται όρθιοι, να φωνάζουν τα συνθήματά τους  και να διαλαλούν τα πιστεύω τους. Το έργο διανθίζεται από πάμπολλα τραγούδια από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που επέλεξε ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Και ακόμη από υπέροχα, μικρά και εύστοχα χορευτικά, όπου οι ηθοποιοί καταλαμβάνουν  το χώρο και γεμίζουν τη σκηνή με δυναμική ενέργεια μέχρι τελικής πτώσεως. Τα χορευτικά είναι άψογα εκτελεσμένα από όλους τους συντελεστές.  Τη χορογραφία και την επιμέλεια της κίνησης έκανε η Ξένια Θεμελή.

Οι ηθοποιοί είναι επιλεγμένοι ιδανικά από τον σκηνοθέτη και καταθέτουν όλοι ανεξαιρέτως συγκλονιστικές ερμηνείες. Υπέροχος ο Νίκος Μήλιας στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Άγη, με απίστευτη ένταση  στο πρόσωπο αλλά και στο σώμα, δίνει σάρκα και οστά σε έναν δυναμικό και ταυτόχρονα ευαισθητοποιημένο ήρωα αποδίδοντας όλη την γκάμα των συναισθημάτων του και κερδίζει τις εντυπώσεις. Ιδιαίτερα αξιόλογη, πραγματικά συγκινητική και σπαρακτική είναι η ερμηνεία της Χρυσής Μπαχτσεβάνη στον τραγικό ρόλο της Σοφίας. Βαρύ πυροβολικό ο υπερέμπειρος Δημήτρης Ναζίρης καταθέτει μια δυνατή ερμηνεία στο ρόλο του ηλικιωμένου Χανς. Αφοπλιστική η Ελένη Θυμιοπούλου αποδίδει έξοχα την ελληνίδα Μαρία χαρίζοντάς  της μιαν ιδιαίτερη προσωπικότητα, ενώ μας εντυπωσιάζει και με τις χορευτικές της ικανότητες. Καταιγιστικός ο Πάρης Αλεξανδρόπουλος στο ρόλο του τραγουδιστή Τζίνο, ερμηνεύει χορεύει και τραγουδά με απίστευτο πάθος. Αμείλικτη η Μπέττυ Νικολέση στο ρόλο της μητέρας. Επαρκείς οι Γιώργος Κολοβός και Νικόλας Δροσόπουλος στους ρόλους των Ιβάν και Νίκου αντίστοιχα, ενώ ιδιαίτερα τρυφερή και η ερμηνεία της Σεμίραμις Αμπατζόγλου στο ρόλο της Τρούντελ. Όλοι οι ηθοποιοί αλληλεπιδρούν εξαίσια και δημιουργούν ένα δυναμικό και ιδιαίτερα δεμένο σύνολο.

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα λιτό αλλά με προσωπικότητα σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου. Το βασικότερο στοιχείο, μια τραπεζαρία στο πλάι της σκηνής γύρω από την οποία κάθονται όλοι οι ήρωες και σηκώνονται ένας ένας για να παίξουν το ρόλο τους. Ακόμη, μια γωνιά, όπου ο ηλικιωμένος Χανς κάθεται ήσυχα ήσυχα στην πολυθρόνα του και κάνει το παζλ του χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Το κομψό τραπεζάκι με το τηλέφωνο που κάποιες στιγμές χτυπά, αλλά  κατά κανόνα παραμένει εντέλει βουβό. Η ταπετσαρία, τα φωτιστικά και τέλος μια κρεμάστρα. Η τραπεζαρία προς το τέλος του έργου θα μεταφερθεί στο κέντρο της σκηνής και θα γίνει κυρίαρχη, καθώς θα ξεκινήσει εκεί ένα πραγματικό  δείπνο που θα σηματοδοτήσει τις εξελίξεις. Τα ενδιαφέροντα κοστούμια που θα χαρακτήριζα σύγχρονα σχεδίασε η Μαρίνα Κελίδου.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο τίτλος του έργου κάπως παραλλαγμένος έγινε το τελευταίο διάστημα σύνθημα για τους ηθοποιούς στον αγώνα τους, προκειμένου να αναγνωριστούν οι σπουδές τους. Το «ΣΕ ΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ» έγινε λοιπόν «Σε σας που μας ακούτε, μας βλέπετε και μας στηρίζετε, ο αγώνας συνεχίζεται! »

Δείτε την παράσταση αυτή για να γνωρίσετε μια  από τις καλύτερες δημιουργίες της μεγάλης Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά και για να απολαύσετε μια  παθιασμένα σκηνοθετημένη   απόδοση του έργου με υποδειγματικές ερμηνείες.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης
Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Θεοδωρίδης, Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κίνησης - χορογραφία: Ξένια Θεμελή
Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου
Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ξένια Θεμελή
Βοηθός Σκηνογράφου: Δανάη Πανά
Β' Βοηθός Σκηνογράφου: Ερατώ Γεωργίου
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος

* Βοηθός φωτιστή (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Τσομπάνη Ευανθία

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Πάρης Αλεξανδρόπουλος (Τζίνο), Σεμίραμις Αμπατζόγλου (Τρούντελ), Νικόλας Δροσόπουλος (Νίκος), Ελένη Θυμιοπούλου (Μαρία), Γιώργος Κολοβός (Ιβάν), Νίκος Μήλιας (Άγης), Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Σοφία), Δημήτρης Ναζίρης (Χανς), Μπέττυ Νικολέση (Έλσα)

 

«ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ» Ευοίωνο ξεκίνημα στο θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ κλείνει φέτος τριάντα χρόνια ύπαρξης και προσφοράς! Η ψυχή του, ο ακούραστος θεατράνθρωπος Σταύρος Παρχαρίδης, αποφάσισε λοιπόν μετά από τρία χρόνια αδράνειας λόγω του κορονοϊού να κάνει δυναμικό ξεκίνημα δίνοντας το βήμα και το λόγο σε νέους συγγραφείς με τη δημιουργία της σκηνής «Πρώτο βήμα». Πρώτος από αυτούς ο Τζων Μιχάλης με το έργο του «ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ».

Μια γυναίκα, που φέρεται να έχει σκοτώσει το σύζυγό της και την ερωμένη του και καλύτερή της φίλη στο διπλανό δωμάτιο, καλεί την αστυνομία για να παραδοθεί. Η γυναίκα φαίνεται να βρίσκεται σε σοκ, σε σύγχυση. Και τότε αρχίζει να εξομολογείται τα εσώψυχά της. Είναι μια πληγωμένη και προδομένη γυναίκα, που ερωτεύτηκε και αγάπησε πολύ, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Ταυτόχρονα, διάφορα ευτράπελα αρχίζουν να συμβαίνουν καθώς κάποιοι τηλεφωνούν στο παράνομο ζευγάρι και στο τηλέφωνο απαντά η απατημένη σύζυγος. Σημαντικό ρόλο παίζει και ένα σημειωματάριο που κρατά η γυναίκα στο οποίο έχει σημειώσει όλα τα φωνητικά μηνύματα και sms που αντάλλασσε ο σύζυγός της από το κρυφό του καρτοκινητό. Και τότε τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς φαίνεται πως ο τελευταίος εκτός των άλλων συνωμοτούσε κιόλας με τελικό στόχο  να φύγει από τη ζωή η γυναίκα  για να κληρονομήσει την τεράστια περιουσία της.

Το σενάριο ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά…. συμβαίνουν βέβαια και αυτά! Κάποιες στιγμές επίσης προβληματίστηκα σχετικά με κάποιες λεπτομέρειες, στοιχεία αληθοφάνειας του έργου. Το σημαντικό όμως είναι το πόσο όμορφα, πόσο τρυφερά και πόσο αληθινά ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει τα συναισθήματα αυτής της γυναίκας, μιας καλόψυχης και άδολης ψυχής. Πόσο ρεαλιστική και πόσο ανθρώπινη είναι η αφήγησή της καθώς λέει τον πόνο της για αυτή την απάτη. Με μια παράξενη ηρεμία, ίσως αυτών που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο του άγχους, μας παίρνει από το χέρι και μας λέει τα καθέκαστα όχι σαν μια βαριά πονεμένη ιστορία αλλά με ελαφρότητα και άφθονο καυστικό χιούμορ. Και μας κατακτά! Μου άρεσαν  ακόμη και τα τελευταία λεπτά του έργου, όπου καθώς η ηρωίδα απευθύνεται στη μητέρα της ζητώντας της συγγνώμη, υπάρχει μια ιδανική κορύφωση και αυτός ο δραματικός τόνος είναι απαραίτητος για να πάμε ομαλά στη λήξη αυτής της ιστορίας.

Το ψέμα, η  υποκρισία της κοινωνίας, οι κίβδηλες ανθρώπινες σχέσεις, όλα στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος και η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στο έργο αυτό. Κι ακόμη η θέση της γυναίκας, η οποία εξακολουθεί να υποβιβάζεται, να θεωρείται κατώτερη και να γίνεται στόχος ακόμη και η ίδια της η ζωή από κάποια άθλια αρσενικά. Θέματα διαχρονικά που πάντα καίνε!

Το έργο σκηνοθέτησε με δημιουργική φαντασία, πολλή αγάπη και δοτικότητα ο Σταύρος Παρχαρίδης, λες και ήταν δικό του παιδί. Και  το έκανε  όχι μόνο επειδή είναι έμπειρος  και ικανός αλλά  και επειδή αναμφίβολα τον άγγιξε. Έτσι, με περίσσεια έμπνευση βάζει την πρωταγωνίστρια να στροβιλίζεται στο χώρο και όχι μόνο να μιλά, αλλά συνεχώς να κάνει κάτι. Συχνά, συγκεκριμένα αντικείμενα γίνονται στα χέρια της εργαλεία για την εξέλιξη της υπόθεσης κρατώντας έντονο το ενδιαφέρον του θεατή. Αλλά και ο ψυχισμός της καθοδηγείται ανάλογα, ώστε να αποδώσει την κάθε στιγμή.

Η Βάσω Δήμογλου, με το πρόσωπο μιας απλής καθημερινής γυναίκας αλλά όλο ευγένεια και ευαισθησία, αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και να φέρει σε πέρας τον μονόλογο αυτό. Η ηθοποιός καταφέρνει να εισχωρήσει στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και με μια ταραγμένη ηρεμία να ερμηνεύσει τον ρόλο. Το πρόσωπό της τα λέει όλα, οι εκφράσεις, οι συσπάσεις του αντανακλούν τα συναισθήματά της. Τα μάτια της άλλοτε σκοτεινιάζουν και άλλοτε χάνονται ανάλογα με τη στιγμή. Κομψή και με όσο κουράγιο της έχει απομείνει περιφέρεται και αποδίδει ιδανικά τόσο τις δραματικές , όσο και τις πολύ περισσότερες σαρκαστικές στιγμές.

Το σκηνικό της Μαρίας Παπατζέλου φαντάζει  χαώδες και άστατο με την  πρώτη ματιά, σαν παλιά αποθήκη με πράγματα ατάκτως ειρημένα. Αναμφίβολα όμως είναι δυναμικό και με πολλές λεπτομέρειες. Κάποια έπιπλα είναι  τυλιγμένα με ζελατίνα. Ίσως αυτό το σκηνικό να είναι συμβολικό και να θέλει  να δηλώσει και να υπερτονίσει  τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται η πρωταγωνίστρια. Πάντως, πολλά από τα αντικείμενα χρησιμοποιούνται  στην έκβαση του έργου και φαίνεται πως η ύπαρξή τους είχε νόημα.

Τη μουσική του έργου ανέλαβε ο Νίκος Πανδής. Αν και οι νότες δεν ήταν τόσο πολλές, ωστόσο ήταν ζεστές και μας άγγιξαν, άλλοτε χαρίζοντας ηρεμία σαν χάδι και άλλοτε ένταση. Πολύ όμορφο και το τραγούδι της παράστασης «Ρόδα ολάνθιστα», σε στίχους του συγγραφέα, που δυστυχώς δεν ακούστηκε ολόκληρο.

Δείτε την παράσταση  «ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ» γιατί πρόκειται για ένα τρυφερό,  γεμάτο συναίσθημα και πικρό χιούμορ έργο,  άψογα σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο και για να βιώσετε από κοντά το δίκαιο παράπονο και τον ειλικρινή πόνο μιας γυναίκας σαν όλες τις άλλες. Πρόκειται για ένα ευοίωνο ξεκίνημα για το θέατρο Μαίωτρον στο οποίο ευχόμαστε «Πάντα επιτυχίες».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

 

Συγγραφέας: Τζων Μιχάλης

Σκηνοθεσία: Σταύρος Παρχαρίδης

Σκηνικά: Μαρία Παπατζέλου

Κοστούμια: Μαρία Παπατζέλου

Μουσική: Νίκος Πανδής

Φωτισμοί: Θέατρο Μαίωτρον

Παίζει: Βάσω Δήμογλου

Φωτογραφίες: Σταύρος Παρχαρίδης

Διαφημιστικό βίντεο: Γιώργος και Σταύρος Παρχαρίδης.

Το τραγούδι της παράστασης «Ρόδα ολάνθιστα» μελοποίησε ο Νίκος Πανδής σε στίχους του Τζων Μιχάλη

Ερμηνεία: Αναστασία Κόσμογλου.