Αποκαλυπτικό το «ΑΠΟΡΡΗΤΟ» από τον Ivan Vyrypaev

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα έργο αποκάλυψη και ευχάριστη έκπληξη του Πολωνού θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Ivan Vyrypaev, γεμάτο προβληματισμούς για την ανθρώπινη φύση, τη ζωή, τη δημιουργία  και την συλλογική συνείδηση είναι το έργο ΑΠΟΡΡΗΤΟ, που  παρακολούθησα το Σάββατο στο Θέατρο ART BOX ΦΑΡΓΚΑΝΗ. Με τρεις αξιολόγους ηθοποιούς την Ταμίλα Κουλιέβα την Μαριάννα Κιμούλη και τον Χρήστο Στέργιογλου.

Δύο πρόσωπα, προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, που τα υποδύονται μέσω οθόνης ο Παύλος Τσίμας και η Έλλη Στάη, παίρνουν συνέντευξη από τρεις καταξιωμένους επιστήμονες που εργάζονται στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, συμμετέχοντας σε μία ιδιαίτερη έρευνα μελέτη. Τα ερωτήματα πολλά και ποικίλα. Κάποια έχουν αυστηρά προσωπικό χαρακτήρα, όπως  το αν έχουν πάρει ποτέ ναρκωτικά, τις σεξουαλικές τους σχέσεις και  προσανατολισμό, την προσωπική ηθική και τη μονογαμία. Άλλα είναι  πολύ πιο σοβαρά και αφορούν το Θεό και την προέλευση του ανθρώπου και άλλα θίγουν ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, όπως η άμβλωση, η αυτοκτονία και η ευθανασία. Τέλος, κάποια αφορούν  σημαντικά θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Όλα αυτά τοποθετούνται το 2028 μ.Χ., και ενώ η τεχνητή νοημοσύνη  φαίνεται να λαμβάνει όλο και περισσότερη δύναμη απέναντι στον άνθρωπο, φτάνοντας πλέον να ελέγχει και να κατευθύνει ακόμη και τον ίδιο τον δημιουργό της.

Το έργο ομολογουμένως μου φάνηκε ότι ξεκίνησε κάπως χλιαρά  με την Ταμίλα Κουλίεβα που υποδυόταν μία ψυχολόγο καθηγήτρια πανεπιστημίου καθισμένη σε μία ανακριτική καρέκλα να ερωτάται πρώτη. Τα ερωτήματα επίσης με ξένισαν κάπως στην αρχή. Η  συνέχεια όμως ήταν αποκαλυπτική και πραγματικά σπουδαία, καθώς  σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται και οι προβληματισμοί του συγγραφέα για τον άνθρωπο και τη ζωή να γίνονται όλο και πιο καίριοι, όλο και βαθύτεροι, όλο και πιο θερμοί. Ακολούθησε μία καταπληκτική Μαριάννα Κιμούλη στο ρόλο μιας νεαρής βιολόγου. Η ερμηνεία της πραγματικά συγκλονιστική και απόλυτα πειστική, ενώ η κίνηση πάνω στη σκηνή άρχισε σιγά σιγά να αυξάνεται Τέλος,  εμφανίστηκε ο απολαυστικός Χρήστος Στέριογλου που υποδύθηκε το χαρακτήρα ενός νευροεπιστήμονα καθηγητή πανεπιστημίου με ιδιαίτερες απόψεις για το Θεό και τη δημιουργία. Ο τελευταίος κέρδισε επίσης τις εντυπώσεις αλωνίζοντας τη σκηνή και παρουσιάζοντας έναν πλήρως εξωστρεφή χαρακτήρα.

Άραγε οι τρεις αυτοί ήρωες επιλέχθηκαν τυχαία από τα αντικείμενα της τεχνητής νοημοσύνης; Άραγε τυχαία η αμοιβή τους ήταν τόσο μεγάλη; Και γιατί άραγε οι ερωτώντες τους επαναλάμβαναν ξανά και ξανά ότι η έρευνα είναι απόρρητη προσπαθώντας να εκμαιεύσουν την αλήθεια; Μήπως κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Ο Vyrypaev στήνει αριστοτεχνικά το έργο ξεκινώντας ήπια και προχωρώντας δυναμικά στη συνέχεια, ανεβάζοντας όλο και πιο πολύ τους τόνους. Κάποιες ερωτήσεις είναι σχεδόν κοινές και για τους τρεις ερωτούμενους και σίγουρα δεν υπάρχει θεατής που να μην προβληματίστηκε και να μην μπήκε στη θέση των τριών αυτών ηρώων σκεπτόμενος τι θα απαντούσε αυτός στη δική τους  θέση.

 Ανάλογα με το έργο κυλά και η σκηνοθεσία που έκανε η Ταμίλα Κουλίεβα και στην αρχή, όταν η ίδια πρωτοβγαίνει στη σκηνή στο ρόλο της ψυχολόγου, φαίνεται κάπως άτονη. Γίνεται όμως μάλλον αυτό για να ανέβουν στη συνέχεια σταδιακά οι εντάσεις, ώσπου να έρθει  η απόλυτη κορύφωση. Έτσι, παράλληλα με τον λόγο που γίνεται όλο και πιο αιχμηρός και η σκηνοθεσία στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο έντονη και ευρηματική. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ τις εξίσου καλές ερμηνείες του Παύλου Τσίμα και της Έλλης Στάη, που καθώς έπαιρναν συνέντευξη μπορεί να έπαιζαν κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους, ήταν όμως ομολογουμένως εξαιρετικοί. Η κομψότατη κυρία Στάη μάλιστα παρευρέθηκε κιόλας στην πρεμιέρα της Θεσσαλονίκης.

Το ΑΠΟΡΡΗΤΟ είναι ένα έργο πολύ αξιόλογο, τροφή για σκέψη, γεμάτο επίκαιρους προβληματισμούς μα και ευρηματικότητα, που διερευνά τις μύχιες σκέψεις και πράξεις των ανθρώπων, την αλήθεια και το ψέμα μα και το αβέβαιο μέλλον της ανθρωπότητας που όλους μας προβληματίζει, ένα έργο  που σίγουρα θα αγγίξει αλλά και θα εκπλήξει τον κάθε θεατή και θα τον κάνει να σκεφτεί πολύ σοβαρά. Αξίζει να το δείτε!!

 

Συντελεστές:

Μετάφραση- Απόδοση: Βεατρίκη Ψυχάρη

Σκηνοθεσία: Ταμίλα Κουλίεβα
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελευθερία Ντεκώ
Σχεδιασμός κουστουμιών, Εικαστικά &Video-Art: Νίκος Τσουκνίδας
Ενδυματολόγος: Λένα Μινά
Μουσική: Dof Twogee
Βοηθός σκηνοθέτρια: Άρτεμις Κυβέλου

 

Πρόσωπα:

Ταμίλα Κουλίεβα

Μαριάννα Κιμούλη

Χρήστος Στέργιογλου

Έλλη Στάη- Παύλος Τσίμας

 

 

 

 

«ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ» Μια άρτια ροκ παράσταση για ένα κλασσικό έργο.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 Ένας πολύ σημαντικός και καταξιωμένος καλλιτέχνης,  ο Κωνσταντίνος Ρήγος, χορογράφος, σκηνοθέτης μα και εικαστικός επιστρέφει ξανά μετά από 18 ολόκληρα χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ». Είναι σίγουρα ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός και αναμέναμε όλοι με μεγάλη αγωνία το αποτέλεσμα, το οποίο δεν μας άφησε διόλου αδιάφορους! Ο Κωνσταντίνος έπλασε μία άρτια δουλειά, δίνοντας το προσωπικό του στίγμα και αυτό που είδαμε δεν ήταν μία από τα ίδια!

Το αιώνιο δράμα των Μοντέγων και των Καπουλέτων ζωντάνεψε λοιπόν για άλλη μια φορά, αυτών των άσπονδων εχθρών που η μοίρα οδηγεί τα παιδιά τους να ερωτευτούν, σε έναν τραγικό έρωτα δίχως αύριο. Μα στη γνωστή αυτή και πολυπαιγμένη ρομαντική ιστορία ο Κωνσταντίνος Ρήγος έδωσε  σφρίγος, ένταση και δυνατούς ρυθμούς. Η νιότη που ερωτεύεται, η νιότη που ερωτοτροπεί, που άλλοτε φιλονικεί και καυγαδίζει και άλλοτε φιλιώνει και γλεντάει, η νιότη στα πρόσωπα των βασικών ηρώων   ζει στα άκρα! Οι  ροκ μουσικές και η ηλεκτρική κιθάρα είναι κομβικά σημεία που τονίζουν αυτή την ένταση. Μα και ο χορός,  όποτε χρησιμοποιείται ταράζει τα νερά και ανεβάζει τη θερμοκρασία στο σανίδι. Και τέλος αυτή  η μαγική κίνηση, πολύ καλά διδαγμένη και χρησιμοποιημένη από τον σκηνοθέτη. Η ίδια η κίνηση μεταμορφώνει μάλιστα συχνά τις καταστάσεις, καθώς με την υπερβολή της  αναδεικνύει το κωμικό και ειρωνικό στοιχείο αντιστρέφοντας τους όρους του δράματος.

Οι ήρωες λοιπόν ζουν έντονα τις ζωές τους. Εκεί  παραπέμπει σίγουρα  και μια εστίαση του σκηνοθέτη στα σεξουαλικά ένστικτα και την σεξουαλική απελευθέρωση και πράξη, καθώς ο ίδιος  πιστεύει ότι  αντικειμενικά τα σεξουαλικά υπονοούμενα και οι σχετικές αναφορές όχι μόνο υπάρχουν, αλλά βρίθουν μέσα στο κείμενο του Shakespeare.

Μετά τα παραπάνω θα έλεγα  ότι ο Κωνσταντίνος Ρήγος στήνει  μια ροκ παράσταση,  με μια ιδιαίτερη ταυτόχρονα καλλιτεχνική και εικαστική ευαισθησία. Σε αυτό συντελεί και η ενδιαφέρουσα μετάφραση  του Διονύση Καψάλη, συχνά ομοιοκατάληκτη, καθώς αυτή η ομοιοκαταληξία, όπου υπάρχει, αυξάνει ακόμη περισσότερο την ποιητικότητα του σαιξπηρικού λόγου.

Και ακόμη τα υπέροχα, φευγάτα, ροκ κοστούμια που εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή που τα αντικρίζει ο θεατής, όταν στην αρχή της παράστασης όλοι μαζί οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή. Είναι πράγματι καταπληκτικά, σε μαύρο κυρίως χρώμα, αλλά και γκρι ασημί, με  δέρματα, πούλιες, παγιέτες στρας και διαφάνειες μια σίγουρα αξιομνημόνευτη δουλειά που έκανε με μεγάλη έμπνευση η Διδώ Γκόγκου.

Τα σκηνικά είναι δημιούργημα του ίδιου του σκηνοθέτη, στο ένα άκρο  ένα εγκαταλειμμένο παλιό αμάξι μέσα στο οποίο έχουν αναπτυχθεί διάφορα φυτά, ενώ στο άλλο μια μετακινούμενη πολυμορφική κατασκευή που στεγάζει το σπίτι και το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. Ο σκηνοθέτης, όπως ήταν αναμενόμενο έφτιαξε επίσης  και τις χορογραφίες. Τέλος, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της παράστασης διαμορφώνουν ταυτόχρονα και οι ευρηματικοί φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα.

Ο Ρωμαίος, Κωστής Καπελλίδης και η Ιουλιέτα, Παρασκευή Δουρουκλάκη αποτέλεσαν ένα τρυφερό ζευγάρι που έδεσε αρμονικά στη σκηνή, αυτός λυγερός, ευκίνητος με αέρα χορευτή, γεμάτος χάρη και αυτή ευαίσθητη, ευγενική, δροσερή, με ιδιαίτερα εκφραστική φωνή. Σίγουρα δυο υπερταλαντούχα παιδιά που έχουν μεγάλο μέλλον. Δίπλα τους ξεχώρισε ο Ιορδάνης Αϊβάζογλου στο ρόλο του Καπουλέτου, ο οποίος μάλιστα μέσα από τις σκηνοθετικές οδηγίες με την ερμηνεία του έβγαλε άφθονα κωμικά στοιχεία και ήταν απολαυστικός. Ένα πολύ καλό δίδυμο έφτιαξαν επίσης ο Φαμπρίτσιο Μούτσο ως Μπενβόλιο και ο Νίκος Κουσούλης ως Μερκούτιος, με τον δεύτερο να λάμπει ακόμη περισσότερο. Μία άλλη δυνατή παρουσία που διακρίθηκε ήταν ο Γιάννης Γκρέζιος στο ρόλο του Τυβάλδου. Πάντα συνεπής η Μπέττυ Νικολέση, ήταν μία νένα ιδιαίτερα συμπαθητική που μας κέρδισε. Θα σταθώ ακόμη σε έναν πολύ μεγάλο και έκφραστικό ηθοποιό, που πάντοτε με συναρπάζει. Είναι ο Ορέστης Παλιαδέλης, πού ήταν ένας εξαίσιος πατήρ Λαυρέντιος. Μα πόσο πολύ μπαίνει αυτό το παιδί στο ρόλο και τι υπέροχο αποτέλεσμα! Το ίδιο θαυμάζω και τον Γιάννη Χαρίση που ήταν καταπληκτικός στο σύντομο ρόλο του φαρμακοποιού. Πολύ καλός επίσης και ο Στέλιος Χρυσαφίδης, που κατάφερε να γίνει γραφικός ως Πάρης. Θα μιλήσω τέλος για τον αφανή ήρωα, που τον χαρακτηρίζω έτσι γιατί βρισκότανε στο βάθος και ελάχιστα τον βλέπαμε. Είναι ο εξαιρετικός μουσικός και ηθοποιός Γιάννης Τσεμπερλίδης στο ρόλο του πρίγκηπα, που παίζει την ηλεκτρική κιθάρα του και είναι  υπεύθυνος και για την μουσική όλης της παράστασης. Κοντά σε αυτούς και όλα τα υπόλοιπα μέλη του πολυπληθούς θιάσου ήταν επαρκέστατα.

Ήταν σίγουρα μία πολύ όμορφη παράσταση, με ιδιαίτερα καλλιτεχνική φυσιογνωμία, που έχτισε με την έμπνευσή του ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι είδαμε κάτι διαφορετικό και πετυχημένο, συνεπές στην άποψη  του από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν μια άρτια ροκ παράσταση που αξίζει να δείτε.

«Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ», μια εξαιρετική, δυνατή, ατμοσφαιρική παράσταση.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η σκηνή του Μικρού θεάτρου της Μονής Λαζαριστών του Κ.Θ.Β.Ε. πιστή πάντοτε στην ποιότητα αλλά και στην πρωτοπορία φιλοξενεί αυτή τη φορά το αριστουργηματικό έργο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα μα και ακτιβιστή Χάρολντ Πίντερ, Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ. Πολύ μπροστά ο Χάρολντ Πίντερ, εκπρόσωπος κι αυτός του θεάτρου του Παραλόγου, ανοίγει με τα έργα του νέους δρόμους στη δραματουργία. Συγκεκριμένα Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ανήκει στα έργα τα χαρακτηριζόμενα ως «κωμωδίες της  απειλής», καθώς η δράση εξελίσσεται σε ένα δωμάτιο, όπου απειλεί ο κίνδυνος μιας μυστηριώδους εξωτερικής εισβολής, προκαλώντας αγωνία στα πρόσωπα. Το χιούμορ στο έργο είναι υπόγειο και καυστικό. Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ γράφτηκε το 1964 και για την συγκεκριμένη παράσταση την μετάφραση έκανε η Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη.

Το έργο διαδραματίζεται σε μιαν υποβαθμισμένη συνοικία του Λονδίνου, σε ένα σπίτι όπου συγκατοικούν τέσσερις άντρες. Ο Μαξ, πρώην κρεοπώλης που είναι ο πατέρας, με τους γιους  του τον Λένυ και τον Τζόυ που είναι  πυγμάχος αλλά και τον αδερφό του το Σαμ, σοφέρ σε λιμουζίνες. Ξαφνικά, ένα  βράδυ στο τέλος του καλοκαιριού εμφανίζεται στο σπίτι και ο μεγάλος γιος της οικογένειας ο  Τέντυ, που  έχει μετακομίσει στην Αμερική και είναι διδάκτορας φιλοσοφίας, μαζί με τη γυναίκα του τη Ρουθ. Η  εισβολή του ζευγαριού, του απομακρυσμένου πρωτότοκου και της αισθησιακής συζύγου του θα  αλλάξει τις  ισορροπίες του σπιτιού. Ο Πίντερ γράφει ρηξικέλευθα και αντισυμβατικά. Αξίες όπως η πατριαρχία αλλά και η ίδια η οικογένεια θα αμφισβητηθούν καθώς σύντομα ανατροπές που η κοινωνία μας θα χαρακτήριζε ως   παράλογες θα συμβούν. Είναι άραγε τρελά όλα αυτά ή μέσα στον παραλογισμό μπορούν να αναδειχθούν και σκληρές αλήθειες που πονούν μέσα σε μια κοινωνία που νοσεί  έτσι κι αλλιώς, όπως και η κοινωνία του 21ου αιώνα;

Ο έμπειρος και εμφανώς διαβασμένος Πέρης Μιχαηλίδης, που φαίνεται να έχει μελετήσει βαθιά το έργο, σκηνοθετεί με ενσυναίσθηση  μπαίνοντας μυστικά θαρρείς μα πολύ αποτελεσματικά στο ρόλο καθενός από τους ήρωες. Λαμβάνει την προσωπικότητα τους, την ανασκαλεύει, την ξεσκονίζει, την διαλύει νοερά, και τέλος την επανασυνθέτει με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται. Δεν γνωρίζω ποιες ακριβώς είναι οι σκηνοθετικές οδηγίες του Πίντερ, πάντως ο σκηνοθέτης της παράστασης φαίνεται πως εμβάθυνε  σε καθέναν από τους ήρωες και καθοδήγησε τους ηθοποιούς ανάλογα να δημιουργήσουν καθαρές και δυνατές χαρακτηριστικές προσωπικότητες. Και αυτοί, το αξιόλογο δυναμικό του κρατικού θεάτρου που πάντα μας εντυπωσιάζει με τις ερμηνείες του, έλαβαν τις οδηγίες με ορθάνοιχτα τα ώτα μα και το συναίσθημα. Ο σκηνοθέτης ονειρεύτηκε επίσης μα και έπλασε μια παράσταση εξαιρετικά ατμοσφαιρική και ζεστή, γεγονός στο οποίο συνεισέφεραν καθοριστικά και οι  μουσικές και  οι φωτισμοί που επιμελήθηκε ο ίδιος.

Στην επιτυχία του εγχειρήματος  συντέλεσαν καθοριστικά και όλοι οι ηθοποιοί. Με πρώτη την Ελένη Μισχοπούλου που διέθετε τόσο τα προσόντα όσο και το ταλέντο για να αποδώσει τον ρόλο της Ρουθ.  Καλλονή μα και παραμένοντας έντονα απόμακρη, σαγηνευτική  και μυστηριώδης έγινε η πέτρα του σκανδάλου που ήρθε για να ταράξει τα νερά. Ξεχώρισε επίσης ο Βασίλης Σπυρόπουλος στο ρόλο του πατέρα μιας και με την δυνατή ερμηνεία του και την μεγάλη εμπειρία του κατάφερε να μας εισάγει ιδανικά στον χαρακτήρα που ερμήνευε, ενός σκυθρωπού, ιδιόρρυθμου  και πεισματάρη γεροπαράξενου. Ο Θάνος Κοντογιώργης στο ρόλο του Μαξ, ήταν φυσικός και αρχοντικός,  ένας τζέντλεμαν. Στον ρόλο του Τέντυ, έναν ρόλο που του ταίριαζε εμφανώς, διακρίθηκε με την ερμηνεία του ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας, τυπικός και κουμπωμένος μα και αριστοκρατικός ταυτόχρονα, ως το τέκνο που κατάφερε να ξεφύγει από την αθλιότητα των υποβαθμισμένων συνοικιών του Λονδίνου. Ο Γιώργος Κολοβός, αεικίνητος  και με μεγάλη εκφραστικότητα στο πρόσωπό  του ερμήνευσε επίσης πολύ καλά τον άστατο και εκκεντρικό Λένυ.   Τέλος, ο Μάνος Γαλάνης κατάφερε να πλάσει μία αξιόλογη και ιδιαίτερη προσωπικότητα για τον πυγμάχο Τζόυ με τις συνεχείς κινήσεις του προσώπου και των χεριών του .

Το δωμάτιο όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, δηλαδή το σαλόνι του σπιτιού φαίνεται να έχει τρεις πόρτες, τρεις εξόδους διαφυγής δηλαδή ή αλλιώς τρεις εισόδους από τις οποίες οι ήρωες εισέρχονται και εξέρχονται. Στο σκηνικό μόνο η μία  πόρτα είναι εμφανής  στο βάθος, καθώς και κάποια  κάγκελα με λίγα σκαλοπάτια, ενώ η εικόνα συμπληρώνεται από  μία κονσόλα με ένα πικάπ  και μερικά μπουκάλια, αλλά και μερικά τριμμένα έπιπλα σαλονιού, έναν καναπέ και μερικές πολυθρόνες, ανάμεσά τους και την χαρακτηριστική καρέκλα του πατέρα. Παράλληλα, τα κοστούμια αναδεικνύουν το ρόλο και τη φυσιογνωμία καθενός από τους ήρωες, ενώ ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους αυτά της Ρουθ. Το λιτό και ανάλογο με ένα φτωχικό εργατικό σπίτι σκηνικό μα και τα ενδιαφέροντα κοστούμια εμπνεύστηκε και έφτιαξε ο Γιάννης Μετζικώφ.

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ, το  χαρακτηριστικό και αξιολογότατο αυτό έργο του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη είναι μια επιτυχία για το Κ.Θ.Β.Ε. Την έκανε πράξη με την οξυδέρκεια, την αγάπη του μα και τη σκληρή δουλειά του ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης και το καταπληκτικό δυναμικό σε ηθοποιούς του φορέα, χτίζοντας μιαν εξαιρετική, δυνατή και έντονα ατμοσφαιρική παράσταση.

Συντελεστές

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη

Σκηνοθεσία, Μουσική επιμέλεια, Φωτισμοί: Πέρης Μιχαηλίδης

Σκηνικά– Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Ανδρέας Καρανικόλας, Λευτέρης Λιθαρής

Οργάνωση παραγωγής: Ματίνα Παγουλάτου

Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

 

*βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη

*βοηθός σκηνοθέτη στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Βερόνικα Λεβεντοπούλου

 

Διανομή

Γιώργος Κολοβός (Λένυ)

Βασίλης Σπυρόπουλος (Μαξ)

Θάνος Κοντογιώργης (Σαμ)

Μάνος Γαλανής (Τζόυ)

Ελένη Μισχοπούλου (Ρουθ)

Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Τέντυ)

 

 

«ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ», ένα υπέροχο αστυνομικό θρίλερ, μια παράσταση με φινέτσα και στυλ.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 

Μια καταξιωμένη θεατρική ομάδα ατόμων με μεγάλη αγάπη και παρελθόν στο θέατρο, οι ΘΕΑΤΡΟΚΑΠΗΛΟΙ, αποφασίζει να ανεβάσει ένα δικό της έργο. Για την ακρίβεια το δημιούργημα ενός από τα μέλη της, του ταλαντούχου Στράτου Ναλμπαντίδη, το έργο «ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ», που απέσπασε το 3ο βραβείο καλύτερου θεατρικού σεναρίου από την Πανελλήνια Ένωση Σεναριογράφων  Ελλάδος.

 Και όχι τυχαία. Είναι ένα αστυνομικό θρίλερ αποκλειστικά γραμμένο για το θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί βέβαια ένας φόνος. Σαφέστατα επηρεασμένος από την Άγκαθα Κρίστυ ο συγγραφέας τοποθετεί την υπόθεση σε μία έπαυλη μισή ώρα από το Λονδίνο, όπου ο ιδιοκτήτης γιορτάζει τον αρραβώνα της μικρής του κόρης και έχει φυσικά τους ανάλογους καλεσμένους. Και μέσα   σε δύο ώρες στήνει ένα έργο με αριστοτεχνική πλοκή, όπου όλα τα στοιχεία και όλη η δράση χτίζονται πάνω στο σανίδι αναδεικνύοντας τα κίνητρα για καθέναν από τους καλεσμένους. Έτσι, ο κάθε θεατής λάτρης του είδους μπαίνει στη διαδικασία να αναζητά τον δράστη με αξιώσεις. Έχω δει κι άλλα αστυνομικά στο θέατρο μόνο που στο τέλος συχνά το μυστήριο λύνεται με μία αφήγηση που δεν είναι ικανοποιητική. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Όλα είναι τόσο καλοστημένα και αληθινά και δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι.

 Το έργο αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει η έμπειρη και πάντα γεμάτη ιδέες Βαρβάρα Δουμανίδου. Η επιλογή των ηθοποιών για τους ρόλους είναι η ιδανική, καθώς η εμφάνιση του καθενός μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα με το χαρακτήρα που υποδύεται. Και η Βαρβάρα  καταφέρνει εκμεταλλευόμενη το ταλέντο τους να τους καθοδηγήσει τέλεια, εστιάζοντας στην ερμηνεία των ρόλων, όπου όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Με εντυπωσίασε ακόμη το στήσιμό τους επάνω στη σκηνή, όταν πολλές φορές έπρεπε να βρίσκονται όλοι εκεί. Ήταν τόσο φυσικά και τόσο καλά τοποθετημένοι που δεν ξένιζε ούτε περίσσευε κανείς. Η κορύφωση στην ερμηνεία τους ήρθε φυσικά μετά τον φόνο, όπου όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως ήταν συγκλονισμένοι. Αλλά και ανά πάσα στιγμή, ακόμη κι αν δεν πρωταγωνιστούσαν στη σκηνή ήταν όλοι απόλυτα βαθιά μέσα στο ρόλο με πόζες καταπληκτικές. Τα παιδιά μεγαλούργησαν.

 Μα και τα σκηνικά ήταν τόσο κομψά και μέσα στην εποχή τους (ο συγγραφέας τοποθετεί το έργο στο 1953), που έδωσαν  ένα τέλειο στυλ και φινέτσα σε όλη την παράσταση, το ίδιο και τα κοστούμια.

Με λίγα λόγια το γλυκό πέτυχε απόλυτα. Εξαιρετικό το έργο και η σκηνοθεσία, πολύ καλές και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα υπέροχο  αστυνομικό θρίλερ, που καλύπτει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις του είδους! Το έργο αξίζει, να παιχτεί και να ξαναπαιχτεί και να το δουν πολλοί. Σπεύσατε λοιπόν εσείς που αγαπάτε τα αστυνομικά στο θέατρο ARTBOX Φαργκάνη και είναι σίγουρο ότι θα περάσετε μιαν αξέχαστη  βραδιά!!

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Στράτος Ναλμπαντίδης

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου

MakeupArtist: Ιωάννα Mπουρνάζη, Πηνελόπη Στάθη

(Μakeup Academy Thessaloniki της Μαριάννας Βλασίδου)

Φωτογραφίες - Προωθητικό video: Στέλιος Δουλγερίδης

Γραφιστική επιμέλεια: Ιωάννα Παπάζογλου, Άννα Βλαχογεωργακοπούλου

Διανομή:

James Rowden: Bασίλης Δομουκτσής

Margaret Rowden: Θωμαή Ντόκου

Patricia Rowden: Γεωργία Παπαδοπούλου

Sandy Rowden: Τιμοθέα Μαλλούση

Mason Holeman: Κωνσταντίνος Μπάρκος

Albert Kempster: Bλαδίμηρος Δράμος

Eliza Doliver: Ιωάννα Παπάζογλου

Ethel Loney: Ευαγγελία Προεστοπούλου

Henry Walker: Απόστολος Μπακίρης

Edward Bloodworth: Στράτος Ναλμπαντίδης

 

 

«UFO», με εσωτερικότητα και πνευματικότητα.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 

Ένας Πολωνός συγγραφέας με ρώσικη καταγωγή, ιδιαίτερα ανήσυχος και ευαισθητοποιημένος σε θέματα που αφορούν εμπειρίες με εξωγήινους, ξεκινά μία μεγάλη έρευνα αναζητώντας στο διαδίκτυο άτομα που έζησαν παρόμοιες στιγμές. Έπειτα από την  έρευνα αυτή καταλήγει σε 14 άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο, τα οποία αποφασίζει να επισκεφτεί από κοντά για να πραγματοποιήσει ένα ντοκιμαντέρ, μία κινηματογραφική ταινία, όπου όλες αυτές οι μοναδικές εμπειρίες θα καταγράφονται για να μη χαθούν και να παραμείνουν στην αιωνιότητα.

Καθώς όμως δεν βρίσκει χρηματοδότη για την ταινία, αποφασίζει τελικά να γράψει ένα θεατρικό έργο. Στο έργο αυτό ο συγγραφέας δεν επικεντρώνεται στα καθεαυτού γεγονότα που έζησαν οι ήρωες (γιατί άραγε;) αλλά στα προσωπικά τους  βιώματα και στις συγκλονιστικές επιπτώσεις που είχαν τα γεγονότα αυτά στην ψυχοσύνθεσή τους, στις  αλλαγές που επέφεραν στον τρόπο σκέψης τους και στη φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή.

 Έτσι, κάποιοι από τους ήρωες βίωσαν μία ζέστη και  μία γαλήνη, άλλοι τον τρόμο ή την απόλυτη ασφάλεια, ενώ όλοι αναστοχάζονται τις ζωές τους και κάποιοι γίνονται πλέον ευγνώμονες για όσα απολαμβάνουν καθημερινά ή πλησιάζουν το Θεό και πιστεύουν σε αυτόν. Σίγουρα μετά από όλα όσα έζησαν δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι  και για πολλούς η ζωή παίρνει μία τελείως διαφορετική πορεία.

Δέκα είναι τα άτομα που ανεβαίνουν στη σκηνή για να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους. Άντρες και γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, από διάφορα επαγγέλματα και διαφορετικά μέρη του κόσμου. Η σκηνοθέτις τοποθετεί πάνω στη σκηνή και ένα μέρος του κοινού για να παρακολουθήσει από κοντά τις αφηγήσεις αυτές, ενώ καθένας από τους ήρωες λαμβάνει το μικρόφωνο και ξεκινά την κατάθεση της δικής του ψυχής.

Οι πρώτοι πέντε αφηγούνται διαδοχικά ό,τι βίωσαν, ό,τι αισθάνθηκαν και όλες τις αλλαγές που προκάλεσε η εμπειρία αυτή πάνω τους. Η σκηνοθεσία εστιάζει στις ερμηνείες των ηθοποιών, που διηγούνται με ένταση και παραστατικότητα. Στη συνέχεια, οι επόμενοι τρεις ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή και αφηγούνται πλέον εναλλάξ κομμάτια της δικής τους ζωής. Αυτό είναι ένα σκηνοθετικό ταρακούνημα για τους θεατές, καθώς πριν προλάβουμε να βαρεθούμε η δράση ζωντανεύει περισσότερο. Μία κάμερα παίρνει και αυτή τη θέση της και οι ήρωες ανά πάσα στιγμή μαγνητοσκοπούνται και προβάλλονται σε μία οθόνη στο βάθος της σκηνής, ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που παραμένουν στη σκηνή  πραγματοποιούν διάφορους σχηματισμούς ή κινήσεις με τα σώματα τους. Ώσπου έρχεται η μεγάλη ανατροπή!

Τη σκηνοθεσία έκανε η έμπειρη Κλαίρη Χριστοπούλου, ιδρυτικό μέλος και σταθερή σκηνοθέτις της ομάδας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ και αν και δεν μας επεφύλαξε μεγάλες εκπλήξεις κατάφερε εντούτοις να κρατήσει σταθερά τους θεατές σε εγρήγορση. Οι δέκα ρόλοι ερμηνεύονται από πέντε συνολικά ηθοποιούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν δύο άτομα ο καθένας. Και εδώ ξεχωρίζει ερμηνευτικά ο Μάριος Μεβουλιώτης, όταν ερμηνεύει έναν συνταξιούχο Ιρλανδό που η ιστορία του και η εξωγήινη εμπειρία του έγινε γνωστή από το φέισμπουκ. Ο ηθοποιός διεισδύει βαθιά στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του , ερμηνεύει με όλο του το σώμα, παίζει  με τα μικρόφωνα και τα γυαλιά του και αυθόρμητα προκαλεί πολλές φορές το γέλιο αναδεικνύοντας μιαν ιδιαίτερη προσωπικότητα. Η σκηνοθέτις ξεχωρίζει και αυτή  με την ερμηνεία της στο ρόλο μιας νοικοκυράς, που έζησε την εμπειρία με τους εξωγήινους δίπλα σε ένα ποτάμι στο Περού  τα χρόνια που εργαζόταν εκεί. Η Κλαίρη Χριστοπούλου αποδίδει με  εσωτερικότητα και βαθύτατη συγκίνηση τον ρόλο και κλείνει έτσι εκφραστικά τις μαρτυρίες όσων βίωσαν μια εξωγήινη εμπειρία. Μαζί τους ερμηνευτικά επαρκείς επίσης ο Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, η Αρετή Μακρολειβαδίτη και ο εξαιρετικός μουσικός Ανδρέας Ασημακόπουλος που συνέθεσε και την μουσική της παράστασης σε μιαν ερμηνεία έκπληξη!

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα  Ιβάν Βιριπάεφ. Δείτε το, αν σας ενδιαφέρει και σας προβληματίζει να ανακαλύψετε πώς θα μπορούσε  να αλλάξει ο άνθρωπος προς μια καλύτερη εκδοχή του  μετά από μιαν εμπειρία ή έστω έναν προβληματισμό, ώστε να ξεκινήσει μια νέα ζωή, μια ζωή με ευαισθητοποίηση, εσωτερικότητα, πίστη και αλλαγή νοοτροπίας και αξιών.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• Συγγραφέας: Ivan Vyrypaev
• Μετάφραση: Αικατερίνη Κανδυλίδου
• Σκηνοθεσία-Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου
• Σκηνικά – Κοστούμια – Βίντεο: Γιάννης Κατρανίτσας
• Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος
• Μίξη-Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio
• Επιμέλεια κίνησης: Δέσποινα Καπουλίτσα
• Γραφιστικές Εφαρμογές: Φωτεινή Φιλοξενίδου
• Οργάνωση – Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης
• Παραγωγή: Άνθρωπος στη Θάλασσα ΑΜΚΕ
• Επί σκηνής: Ανδρέας Ασημακόπουλος, Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, Αρετή Μακρολειβαδίτη, Μάριος Μεβουλιώτης, Κλαίρη Χριστοπούλου

 

«Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ», μια συγκλονιστική παράσταση με σπαρακτικές ερμηνείες.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 

Πρεμιέρα το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη για το εμβληματικό έργο «Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ» της αντισυμβατικής συγγραφέως Λιλής Ζωγράφου, από το  Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1994 και προκάλεσε τότε μεγάλη αίσθηση.

 Η αυστηρά πατριαρχική οικογένεια Φτενούδου ζει σε ένα χωριό της Κρήτης την εποχή του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Η μητέρα και οι πέντε κόρες της υποφέρουν  κάτω από έναν αυστηρό και καταπιεστικό πατέρα. Η Εριφύλη είναι η καλόκαρδη, δίκαιη και στοργική μητέρα που νοιάζεται εξίσου για όλα τα παιδιά της, αλλά που ατύχησε στο γάμο και δεν γνώρισε ποτέ τον έρωτα. Η Ασπασία, η μεγάλη κόρη, κακιά και αυταρχική που ζηλεύει τις μικρότερες. Η Αικατερίνη, η δασκάλα πού θα κάνει την επανάσταση της και θα κλεφτεί με ένα δάσκαλο και η Εργίνη, εγκλωβισμένη στο αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλον από το οποίο δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεφύγει. Η Πηνελόπη, φαίνεται πως γεννήθηκε με κάποια παραμόρφωση και κάποια καθυστέρηση και συχνά την κακομεταχειρίζονται, την κρύβουν στο υπόγειο και την αποκαλούν το τέρας. Τέλος η Ερατώ, η μικρότερη και ομορφότερη, μια πραγματική επαναστάτρια που ζει έξω από συμβάσεις και  μπροστά από την εποχή της, αναζητεί τον έρωτα και την ευτυχία με όλη της την καρδιά.

 Και  η Ερατώ, μόλις 15 ετών ερωτεύεται έναν ιταλό φαντάρο  που έχει καταφύγει στο υπόγειο του σπιτιού τους για να κρυφτεί . Το μικρό κορίτσι μένει έγκυος, ενώ ο πατέρας της οικογένειας πεθαίνει ξαφνικά. Στο  εξής η μητέρα θα διαχειρίζεται πλέον τις καταστάσεις και η Ερατώ γεννά την Αμαλία, ενώ ο φαντάρος φυγαδεύεται στο βουνό. Δυστυχώς η μητέρα Εριφύλη πεθαίνει και αυτή και τα ηνία  παίρνει η μεγαλύτερη αδελφή, η φθονερή και κακούργα Ασπασία που κάνει τη ζωή των αδερφών της μία πραγματική κόλαση. Τι θα απογίνει  άραγε ο παράφορος έρωτας των δύο νεαρών παιδιών μα και πώς θα προχωρήσει η ζωή των υπόλοιπων αδερφών, που η Ασπασία τις αποκλείει από κάθε δικαίωμα στην ευτυχία; Ποιο θα είναι το μέλλον τους μα και το μέλλον της μικρής Αμαλίας;

Θα ξεκινήσω με την εξαιρετική θεατρική διασκευή του έργου που έκανε η Ροδή Στεφανίδου σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Ένκε Φεζολλάρι. Είναι πραγματικά τόσο αντιπροσωπευτική, τόσο εύστοχη, περιεκτική, τολμηρή και καυστική ταυτόχρονα και εστιάζει με απόλυτη επιτυχία στην έμφυλη βία ψυχική και σωματική, σε όλη την κακομεταχείριση και καταπίεση που δέχεται η γυναίκα από τον άνδρα, τον πατέρα ή τον σύντροφο μα και από τη γυναίκα κάποιες φορές, που εδώ είναι η μεγάλη αδερφή. Έτσι, παίρνουμε ένα έργο που σε περίπου δύο ώρες, άλλοτε με αφήγηση και άλλοτε με δραματοποίηση καταφέρνει να αποδώσει έξοχα όχι μόνο την πλοκή αλλά και την αρρωστημένη κοινωνία, την γυναίκα θύμα στα χέρια του κάθε αρσενικού. Και το έργο φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο καθώς μας θυμίζει τις περιπτώσεις  της έμφυλης βίας που καθημερινά ακούμε από την τηλεόραση ή βλέπουμε στη διπλανή μας πόρτα. Ας αφιερωθεί λοιπόν αυτή η παράσταση σε κάθε γυναίκα που έχει υποφέρει μα και σε κάθε γυναίκα που επαναστατεί διεκδικώντας την ευτυχία, τον έρωτα την ελευθερία και τη χαρά στη ζωή.

Ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι αποφασίζει όλοι οι ρόλοι, αντρικοί και γυναικείοι να ερμηνεύονται από γυναίκες και έτσι το γυναικείο φύλο, η πολύπαθη γυναίκα και τα βάσανα της μπαίνουν ακόμη περισσότερο στο επίκεντρο. Ο σκηνοθέτης με τον τρόπο αυτό παραπέμπει και στο υπέροχο έργο του Λόρκα ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΝΤΑ ΑΛΜΠΑ, όπου επίσης  γυναίκες βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Οι επτά ηρωίδες κινούνται λιτά στη σκηνή και χρησιμοποιούν λίγα επιπλέον σκηνικά στοιχεία, όπως ρούχα ή κάποια πιατικά, ενώ κυρίαρχη θέση έχουν οι λεκάνες που μπαίνουν και  βγαίνουν συνεχώς για να ξεπλύνουν λες με νερό τις ηρωίδες από την κακή τους τύχη ή και να εξαγνίσουν με χοές τα ταλαίπωρα κορμιά τους.

Οι γυναίκες είναι όλες ντυμένες στα μαύρα με κομψά κοστούμια κατασκευασμένα με διακριτικά διακοσμητικά στοιχεία, ώστε να ξεχωρίζει η κάθε μία από τις άλλες, ενώ κοινό χαρακτηριστικό τους είναι το μαύρο χρώμα μιας και μαύρη είναι όλη τους η ζωή. Το σκηνικό στο βάθος είναι μια κομψή, διακοσμημένη κατασκευή με έξι παράθυρα και μία πόρτα στο κέντρο. Μπροστά από την πόρτα υπάρχει μια πυκνή μετακινούμενη καγκελόπορτα που τα σίδερά της συμβολίζουν την αιώνια φυλακή στην οποία είναι ασφυκτικά κλεισμένες οι ηρωίδες. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε η Δανάη Πανά.

 Αυτό όμως στο οποίο θα πρέπει πραγματικά να σταθούμε σχολιάζοντας αυτή την παράσταση είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών. Η Άννη Τσολακίδου στο ρόλο της μητέρας,  πόσο επιτυχημένα καταφέρνει και φέρει στο πρόσωπό της την καλοσύνη και τη στοργή μα και το νοιάξιμο και την ευθύνη που έχει για τα παιδιά της, ένα καθαρό πρόσωπο που αντανακλά την έγνοια. Τι να πω για την Μαρία Χατζηϊωαννίδου στο ρόλο της Ασπασίας! Σε δευτερόλεπτα μεταμορφώνεται, φουντώνει, κοκκινίζει, εξίσταται, το σώμα της πάλλεται πέρα δώθε και καταφέρνει να γίνεται πραγματικά τόσο  κακιά, που αφήνει άφωνους στους θεατές. Ας έρθουμε τώρα στην τρυφερή και γλυκύτατη Υρώ Λούπη,  που ενσαρκώνει την πρωταγωνίστρια Ερατώ σαν ένα  φωτεινό πλάσμα, μία κοπέλα μπροστά από την εποχή της με έντονα τα συναισθήματα της, από τον έρωτα και τον ενθουσιασμό μέχρι τον πόνο και τον αποτροπιασμό για τα δυσάρεστα που βιώνει  στη ζωή της. Η Πολυξένη Σπυροπούλου στο δεύτερο μέρος του έργου γίνεται πρωταγωνίστρια και ενσαρκώνει μία καταπληκτική Αμαλία,  που ξεχωρίζει και  αποτυπώνει στο πρόσωπό της το πλήθος των συναισθημάτων που την ταλανίζουν. Μαζί και η Ιωάννα Παγιατάκη στο ρόλο της Πηνελόπης καταφέρνει να μεταμορφωθεί μαγικά και με ακρίβεια στο παραμελημένο πλάσμα που καλείται να υποδυθεί. Η Δανάη Σταματοπούλου στο ρόλο της Αικατερίνης είναι σοβαρή, στιβαρή και πειστική,  ενώ διεκπεραιώνει άριστα και τους υπόλοιπους ρόλους που της ανατίθενται. Πολύ καλή και πιο εύθραυστη η Λίλιαν Παλάντζα στο ρόλο της Εργίνης και στους υπόλοιπους ρόλους. Ναι, αυτά τα κορίτσια δεν υποδύονται, ζουν τους ρόλους τους και γίνονται ένα με τις ηρωίδες. Η ερμηνείες τους καθηλώνουν και υποκλινόμαστε σε αυτές.

 Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε τους φωτισμούς της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου και το πόσο καταλυτικό ρόλο παίζουν στην παράσταση, καθώς είναι ίσως το μόνο φως το οποίο επιτρέπεται να μπει στη ζωή των ηρωίδων. Τέλος, και η μουσική του Κωνσταντίνου Ευαγγελίδη συνδράμει σε καίρια σημεία ώστε να ολοκληρώσει την αρτιότητα του έργου. Συμπερασματικά πρόκειται για μία συγκλονιστική παράσταση με σπαρακτικές ερμηνείες, μια μεγάλη επιτυχία  για το Κρατικό Θέατρο και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που πρέπει να δείτε!

 

Συντελεστές:

Διασκευή- Δραματουργική επεξεργασία: Ροδή Στεφανίδου, Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι

Σκηνικά-κοστούμια: Δαναη Πανά

Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου 

Βίντεο: Άντα Λιακου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστόφορος Μαριάδης

Οργάνωση Παραγωγής (ΚΘΒΕ): Ηλίας Κοτόπουλος

Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

 

Διανομή:

Υρώ Λούπη(Ερατώ, Τονίνο), Ιωάννα Παγιατάκη Πηνελόπη, Ηγουμένη), Λίλιαν Παλάντζα (Εργίνη, Καλόγρια Β΄. Αντώνιος, Χριστόφορος, Μαρλέν), Πολυξένη Σπυροπούλου (Αμαλία, Επαμεινώνδας), Δανάη Σταματοπούλου (Αικατερίνη, Ελευθέριος, Καλόγρια Α΄, Γιατρός, Κωνσταντίνου.), Άννη Τσολακίδου (Εριφύλη, Τάγαρης, Κωνσταντέν), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Ασπασία).