«Ο AΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ» με απόλυτη ποιότητα και εξαιρετικές ερμηνείες.

Μία υπέροχη παράσταση γεμάτη έμπνευση,  πάθος για την τέχνη και την ομορφιά  και σπάνια καλλιτεχνική αρτιότητα έστησε ο Αντώνης Καραγιάννης με την αισθητική και την ευαισθησία του και με τη βοήθεια άξιων συντελεστών.

Ο σκηνοθέτης παίρνει στα χέρια του το γνωστό έργο «Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ» των Ντάνιελ Μπόυμαν και Τόμας Κάρυ, που αφορά τη σχέση δύο εμβληματικών γυναικών, της Εντίθ Πιάφ και της Μαρλέν Ντίτριχ στις δεκαετίες 1940-1950, και πραγματικά μεγαλουργεί. Η πρώτη, γαλλίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός· η δεύτερη, γερμανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια, διεθνούς ακτινοβολίας και οι δύο.

Η Πιάφ είναι εύθραυστη, ευάλωτη, επιρρεπής στις καταχρήσεις, αλκοόλ και ναρκωτικά, ένα πλάσμα ευαίσθητο και πονεμένο. Η Ντίτριχ, αντιθέτως, δυναμική, απόμακρη, ψυχρή, μια πραγματική Γερμανίδα «τύπος και υπογραμμός». Παρά τις τόσο διαφορετικές προσωπικότητές τους, οι δυο γυναίκες αγάπησαν βαθιά η μία την άλλη και δημιούργησαν μια σύνδεση ζωής, που δεν την άγγιζε η καθημερινότητα ούτε οι πολλές σχέσεις που ανέπτυξαν και οι δύο κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Πάντοτε, οδηγός σε αυτή τη σχέση ήταν η ορθολογίστρια Ντίτριχ, που φρόντιζε, καθοδηγούσε και συμβούλευε την ευάλωτη Πιάφ.

Κι ας έρθουμε τώρα στην ίδια την παράσταση, φτιαγμένη με ιδιαίτερο ζήλο και σκληρή δουλειά από τους συντελεστές της.
Ο Αντώνης Καραγιάννης εμπνέεται και δημιουργεί για σκηνικό μια συρόμενη μεταλλική κατασκευή εξαιρετικής αισθητικής,  η οποία περιστρέφεται κατά διαστήματα και φιλοξενεί τη δράση, με πανέμορφο φωτισμό στη μία πλευρά. Γίνεται άλλοτε σπίτι, άλλοτε ξενοδοχείο, νοσοκομείο, μπαρ και  ό,τι άλλο χρειαστεί. Μικροαντικείμενα, πάντα με καλαισθησία, ένα ιδιαίτερο φωτιστικό, ένα ραδιόφωνο, ένα βιολί, ένα τηλέφωνο,  συμπληρώνουν το σκηνικό, ενώ δεξιά και αριστερά βρίσκονται οι δύο γκαρνταρόμπες της Πιάφ και της Ντίτριχ.

Στον χώρο αυτό κινούνται η Εντίθ και η Μαρλέν, ερμηνευμένες από δύο πραγματικά εξαιρετικές ηθοποιούς. Στον ρόλο της Μαρλέν – του «Αγγέλου» – η  mezzo soprano Κασσάνδρα Δημοπούλου . Στον ρόλο της Πιαφ – του «Σπουργιτιού» – η Δήμητρα Αντωνακούδη. Και μαζί καταφέρνουν να πλάσουν ένα μοναδικό δίδυμο, αναδεικνύοντας τόσο τις διαφορές όσο και τις κρυφές ομοιότητές τους.

Η Κασσάνδρα Δημοπούλου, αριστοκρατική, εμβληματική, καλλιεργημένη, απόλυτα αφοσιωμένη, δημιουργεί μια αγέρωχη και αλύγιστη Μαρλέν, με αυστηρό πρόσωπο και στιβαρή παρουσία. Έναν χαρακτήρα που, αν και αντικειμενικά κρύβει επιμελημένα τα συναισθήματά του, αυτή τα αφήνει να διαφανούν μέσα από την ερμηνεία της. Η Κασσάνδρα είναι υπεύθυνη  μάλιστα και για την μετάφραση του έργου.

Δίπλα της, η Δήμητρα Αντωνακούδη, ένα πραγματικό θαύμα! Τι ταλέντο, τι εκφραστικότητα, τι συναίσθημα, τι εσωτερική ενέργεια! Η Δήμητρα εισέρχεται βαθιά μέσα στο ρόλο και γίνεται το τρυφερό,  το ευάλωτο σπουργίτι,  που όμως μεταμορφώνεται όταν τραγουδά. Και τότε η ηθοποιός πλημμυρίζει πραγματικά από δύναμη και πάθος και με δραματικό ύφος και βραχνή φωνή κατακτά το κοινό της όπως όταν τραγουδούσε και η Πιάφ. Ερμηνεία για βραβείο!

 Καθώς το έργο είναι ένα μιούζικαλ, ακούμε μια σειρά τραγουδιών, στα γαλλικά από την Πιάφ και στα γερμανικά από την Ντίτριχ, όπως τα La vie en rose, Non, je ne regrette rien, Padam Padam, Lili Marlene. Όταν μάλιστα οι δύο προσωπικότητες αποδίδουν δημόσια στο κοινό τα τραγούδια τους η σκηνή κλείνει και αυτές εμφανίζονται μπροστά από την κουρτίνα, ώστε να τονίζεται ακόμη περισσότερο η δύναμη της ερμηνείας τους και να μην αποσπάται ο θεατής από οτιδήποτε άλλο, ένα πολύ ωραίο εύρημα του σκηνοθέτη. Οι χορογραφίες είναι του Χρήστου Κατίδη.

Τα κοστούμια, υπέροχα, εποχής, με ιδιαίτερο χαρακτήρα  και απόλυτα ταιριαστά με το στυλ των  δύο πρωταγωνιστριών, της ατημέλητης Πιάφ και της κομψότατης Ντίτριχ,  είναι σχεδιασμένα με έμπνευση και βαθιά ενσυναίσθηση από την Κωνσταντίνα Καπανίδου, ενώ το έργο στολίζουν ιδανικά και οι φωτισμοί που επιμελήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Συνολικά πρόκειται για μία παράσταση φτιαγμένη με πραγματική αγάπη και δυνατή, λεπτομερή καλλιτεχνική επιμέλεια από πανάξιους συντελεστές. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να την παρακολουθήσετε στο θέατρο  «Αθήναιον». Μακάρι μάλιστα να ταξιδέψει και στην Αθήνα, όπου σίγουρα θα κερδίσει τις καρδιές όλων!

 

Αρχή φόρμας

 

Τέλος φόρμας

 

Ατμοσφαιρικό, ρεαλιστικό το «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ»

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, Λεωφορείο ο Πόθος, έκανε πριν λίγες ημέρες πρεμιέρα στο Θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Η Μπλανς Ντιμπουά, μια πρώην αριστοκράτισσα που έχει χάσει όλη την περιουσία της, εγκαταλείπει τον αμερικανικό Νότο και πάει να ζήσει με την αδερφή της Στέλλα και τον σύζυγό της Στάνλεϋ  Κοβάλσκι στη Νέα Ορλεάνη. Η Μπλανς θεωρεί ότι έχει υποφέρει πολύ στη ζωή της· έχασε τον νεανικό της έρωτα και έκτοτε δεν κατάφερε ποτέ να ξαναβρεί την αγάπη. Στο νέο της περιβάλλον η αντίθεση είναι τεράστια: από τη μια η εξευγενισμένη και εύθραυστη ψυχικά Μπλανς, κι από την άλλη ο Κοβάλσκι — ένας άξεστος, παρορμητικός άνδρας που πίνει, παίζει χαρτιά και κάποιες φορές ασκεί βία στη γυναίκα του. Πλάι τους η απροστάτευτη και εξαρτώμενη από τον άντρα της Στέλλα.

Ο Δημήτρης Καραντζάς παίρνει αυτό το εμβληματικό δράμα και το ανεβάζει με τις δικές του, καθαρές σκηνοθετικές πινελιές. Όπως και σε άλλες δουλειές του, με μεγάλη πιστότητα και παραστατικότητα, καταφέρνει να περάσει όλα τα μηνύματα του έργου και να μεταδώσει συγκεκριμένες εικόνες της Αμερικής γύρω στα 1940: τον τρόπο ζωής, την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες, ένα κομμάτι της κοινωνίας. Μεγάλος σύμμαχος σε αυτό είναι το σκηνικό που επιλέγει.

Η σκηνή είναι χωρισμένη σε τέσσερις μικρούς χώρους,  κουζίνα και καθιστικό, τουαλέτα, προθάλαμο, καθώς και ένα μικρό κομμάτι που υποδηλώνει τον πάνω όροφο. Καθώς η δράση εξελίσσεται σε κάποιον από αυτούς τους χώρους, στους υπόλοιπους βλέπουμε τους ήρωες να κινούνται σιωπηλά, συνεχίζοντας τις καθημερινές τους συνήθειες. Έτσι, το κλίμα και ο ρυθμός ζωής αναδύονται υπέροχα. Το έξοχο σκηνικό σχεδίασε η Μαρία Πανουργιά.

 Το σκηνικό, τοποθετημένο πολύ μπροστά στη  σκηνή, φέρνει τους θεατές σε άμεση επαφή με τα δρώμενα και εντείνει την αίσθηση της εγγύτητας. Ο Καραντζάς καταφέρνει να δημιουργήσει πολλές ζωντανές εικόνες και να μεταδώσει συγκλονιστικά στιγμές καθοριστικές από τις ζωές των ηρώων, όπως στιγμές που αναδεικνύουν   το τραυματικό παρελθόν της Μπλανς, την άσωτη ζωή του Στάνλεϋ, τις αρρωστημένες σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια, τη θέση της γυναίκας — είτε πρόκειται για τη Μπλανς είτε για τη Στέλλα — μέσα σε μια σκληρή, ανδροκρατούμενη κοινωνία και άλλα πολλά. Η σκηνοθετική αυτή προσέγγιση και παρέμβαση φωτίζει βαθιά ακόμη και τα πιο απόκρυφα σημεία του  έργου.

Οι χαμηλοί φωτισμοί ενισχύουν το κλίμα αυτό, που είναι ιδιαίτερα σκοτεινό. πυκνό και φορτισμένο.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, η Αλεξία Καλτσίκη δίνει μια συγκλονιστική, σπαρακτική ερμηνεία, αποτυπώνοντας όλες τις εντάσεις και τις διακυμάνσεις της ψυχικής κατάστασης της ηρωίδας. Αν και το καστ είναι συνολικά πολύ δυνατό, εκείνη «κρατάει» γερά στα χέρια της  τον δραματικό πυρήνα του έργου. Πριν δύο μέρες μάλιστα έλαβε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για το 2025 από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών.

 Ο Αινείας Τσαμάτης, στον ρόλο του Κοβάλσκι, ενός άσχημου και άγαρμπου  Κοβάλσκι αποδίδει με ωμότητα και αλήθεια τον άξεστο χαρακτήρα του ήρωα, με έντονη σωματικότητα και εκρηκτικότητα. Τέλος, σημαντική παρουσία και  η Δήμητρα Βλαγκοπούλου που ερμηνεύει τη Στέλλα, σε μία δυνατή ερμηνεία ολοκληρώνει την τριάδα με ευαισθησία και συναίσθημα. Πολύ καλός και ο Γιώργος Ζυγούρης στο ρόλο του Μιτς και οι άλλοι δύο ηθοποιοί Γιάννης Κόραβος και Ιωάννα Ραμπαούνη απόλυτα μέσα στο κλίμα του έργου.

Πάντοτε είχα αδυναμία στο έργο αυτό και ιδιαίτερα στην βασική ηρωίδα, την Μπλανς και στην τελευταία ατάκα του έργου. «Πάντοτε βασίστηκα στην καλοσύνη των ξένων». Μια άκρως συγκινητική ατάκα αφιερωμένη στους ανθρώπους που φαίνεται να στερήθηκαν  την αληθινή και ουσιαστική αγάπη και αρκέστηκαν σε ψήγματα μόνο που τους χάρισαν κάποιοι περισσότερο άγνωστοι και μακρινοί. Αν και η συγκεκριμένη ατάκα σε αυτή την παράσταση ακούστηκε μόνο από τα βάθος γιατί η ηρωίδα είχε πλέον αποσυρθεί από τη σκηνή και έτσι αποδυναμώθηκε κάπως, εγώ την ανάμενα και πάλι όλο προσμονή. «Πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των αγνώστων», έτσι αποδόθηκε αυτή τη φορά η μετάφραση.

Εν τέλει ο Δημήτρης Καραντζάς καταθέτοντας την έντονη σκηνοθετική του άποψη με στόχο πάντα να αποκαλύψει τα βαθύτερα νοήματα και μηνύματα του  έργου   πετυχαίνει ένα ιδιαίτερα  ρεαλιστικό, ζωντανό,  επιδραστικό και ουσιαστικό ανέβασμα. Αξίζει να το δείτε!

«Ξανθιά Φράουλα» — μια σπαρταριστή κωμωδία γεμάτη γέλιο και συναίσθημα!

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ξεκαρδιστική κωμωδία είναι η Ξανθιά Φράουλα του Μίνο Μπελέι, που ανέβηκε το Σάββατο στο Μικρό Θέατρο της Μονής  Λαζαριστών, σε απόδοση και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα.
Το έργο, γραμμένο το 1976, είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η υπόθεση αφορά δύο άντρες, τον Ντομένικο 45 ετών και τον Αντόνιο 41, οι οποίοι βρίσκονται σε  μακροχρόνια σχέση. Η ισορροπία τους διαταράσσεται όταν στη ζωή του Αντόνιο μπαίνει ο νεαρός Μαρτσέλο, τον οποίο αυτός ερωτεύεται παράφορα. Όταν ο Ντομένικο ετοιμάζει τα πράγματά του για να φύγει, ο Αντόνιο — μη θέλοντας να χάσει κανέναν από τους δύο — προτείνει τη… συγκατοίκηση και των τριών! Ο Ντομένικο δέχεται τη συγκατοίκηση, αλλά βάζει στόχο να χωρίσει το ζευγάρι και να ξανακερδίσει τον Αντόνιο, με σύμμαχο τον ψυχίατρό του, Φάμπιο.

Ο  είναι ένας χαρακτήρας που πλάθει και αποδίδει με δική του έμπνευση ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ρήγας. Και αποτελεί μια εκρηκτική, διαταραγμένη προσωπικότητα που φτάνει στην υπερβολή, εθισμένη στο ποτό και τις ουσίες, με παράλληλη καριέρα ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε ερωτικό σταθμό. Ο Ρήγας εμπλουτίζει επίσης το έργο με δικές του καταιγιστικές ατάκες και σύγχρονα στοιχεία, αξιοποιώντας έτσι στο έπακρο το γνωστό του χιούμορ.

Η «Ξανθιά Φράουλα» είναι μια καλοδουλεμένη κωμωδία που αγγίζει με χιούμορ αλλά και ιδιαίτερη ευαισθησία όλα τα ζητήματα των σχέσεων: την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, την επιθυμία, τη ζήλια, τη συνήθεια, την ασφάλεια αλλά και την ανάγκη για ανανέωση. Τι και αν πρόκειται για ένα ζευγάρι ανάμεσα σε δύο άντρες! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοδήποτε ζευγάρι.

Ο ζεστός χώρος του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών αποδείχθηκε ιδανικός για αυτή την παράσταση, φέρνοντας τους θεατές κοντά στους ήρωες και τα πάθη τους. Το σκηνικό απλό αλλά λειτουργικό: ένα διπλό κρεβάτι στο βάθος, μια ντουζιέρα στα αριστερά, στο κέντρο ένας πάγκος-καναπές και τραπεζάκι, ενώ στο πλάι — σε υπερυψωμένο σημείο — το γραφείο του ψυχιάτρου, απ’ όπου κάνει και τη ραδιοφωνική του εκπομπή. Τα σκηνικά έφτιαξε η Δανάη Πανά.

Ρεσιτάλ ερμηνείας δίνει για ακόμη μία φορά ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας, αποδεικνύοντας πόσο δεξιοτέχνης είναι σε απαιτητικούς αλλά και σε κωμικούς ρόλους. Κάθε του κίνηση και ατάκα είναι τόσο πηγαία, ζωντανή και απολαυστική. Πρόκειται για έναν χαρισματικό ηθοποιό που μας αφήνει πάντοτε άφωνους με τις ικανότητες του.

Ο Νίκος Τσολερίδης, στον ρόλο του Αντόνιο, στέκεται επάξια πλάι του με το ταλέντο, το σπιρτόζικο βλέμμα, το σφρίγος  και την ευελιξία του.

Ο Μαρτσέλο, το «μήλον της Έριδος», ερμηνεύεται από τον νεαρό Γιώργο Παπαδάκο, ο οποίος διαθέτει την εμφάνιση και τα φυσικά προσόντα για τον ρόλο· συνδυάζει τα στοιχεία του νέου και ωραίου με κάποια φιλαρέσκεια, ώστε να καταφέρει να εκφράσει την πέτρα του σκανδάλου.

Τέλος, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης είναι απλώς απολαυστικός: ενσαρκώνει τον  ψυχίατρο σε πλήρη έξαρση, ακραίο, με το σώμα και το πρόσωπό του να πάλλονται σε κάθε του φράση. Δημιουργεί έτσι μια σπαρταριστή καρικατούρα, που δύσκολα ξεχνιέται.

Αν θέλετε να απολαύσετε μια πραγματικά καλοστημένη κωμωδία με άπειρες ατάκες που «σπάνε κόκαλα», πολύ συναίσθημα, ζωντάνια και αυθεντικό γέλιο, εμπιστευθείτε τον Αλέξανδρο Ρήγα και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και επισκεφθείτε το Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Η εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη!

---

 

«ΟΙΔΙΠΟΥΣ», μια ατμοσφαιρική τελετουργία

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ιδιαίτερα ατμοσφαιρική παράσταση έπλασε ο Γιάννης Χουβαρδάς ενοποιώντας τις δύο εμβληματικές τραγωδίες του Σοφοκλή, « Οιδίπους τύραννος»  και        « Οιδίπους επί Κολωνώ», χαρίζοντάς μας ένα νέο έργο. Με υποβλητικά φώτα, διάσπαρτα στη σκηνή, επιβλητική μουσική που αναδύεται από ένα εκκλησιαστικό όργανο γεμίζοντας την ατμόσφαιρα και ένα χορό που ψάλλει μαγικά.

Και εκεί, μπροστά στα μάτια μας, αναβιώνει η ζωή του τραγικότερου ίσως από τους τραγικούς ήρωες, του δύσμοιρου Οιδίποδα, που εν αγνοία του σκότωσε τον πατέρα του, νυμφεύτηκε την μητέρα του και έκανε μαζί της παιδιά που ήταν μαζί παιδιά και αδέρφια του. Και όταν έμαθε εν τέλει την αλήθεια, τότε  έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, ως μια χειρονομία όχι απλά αυτοτιμωρίας αλλά αυτοκάθαρσης. Η όραση δεν του αξίζει πια και αποφασίζει να αποσυρθεί από το φως που δεν φωτίζει αλλά πληγώνει. Κι όμως όσο έβλεπε ήταν πραγματικά τυφλός ενώ τώρα που τυφλώθηκε είδε επιτέλους την αλήθεια!

Η  διασκευή των δύο έργων ξεκινά από το τέλος της υπόθεσης, ενώ στη συνέχεια ο χρόνος μπλέκεται συνεχώς με πολλά πρωθύστερα, ώστε να αποδοθούν όλα τα σημαντικά επεισόδια. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο λόγος στα χορικά,  άμεσος, ποιητικός και ζωντανός και ταυτόχρονα ένας λόγος γεμάτος Ελλάδα, λες και άκουγα Ελύτη. Την ελεύθερη απόδοση και διασκευή όλου του έργου έκανε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Πάμπολλες τελετουργίες περιελάμβανε η σκηνοθετική προσέγγιση, χοές, σπονδές και άλλες συμβολικές πράξεις με πρωταγωνιστές χώμα, νερό, άνθη και ιερά σκεύη, κούπες και ποτήρια και πλείστα άλλα μικροαντικείμενα. Η σκηνοθεσία, πλούσια σε ευρήματα  σχεδόν υπέρ του δέοντος, δημιουργούσε μιαν ιδανική ατμόσφαιρα με όλο τον θίασο επί σκηνής ανά πάσα στιγμή και με τα όμορφα κοστούμια με τα εντυπωσιακά χρώματα, από τα οποία το μόνο που με ξένισε ήταν το κοστούμι του Πολυνείκη, που παρέπεμπε μάλλον σε ένα παιδί. Τα κοστούμια σχεδίασε η Ιωάννα Τσάμη.

 Το σκηνικό, εντυπωσιακό, μας προσανατόλιζε σε κάτι ανάμεσα σε γη και ουρανό, σε ζωή και θάνατο, καθώς ήταν οκτώ  τάφοι, οκτώ μνήματα πάνω και γύρω από τα οποία λάμβαναν χώρα τα πάντα, ενώνοντας τις δύο τραγωδίες του Σοφοκλή. Υπεύθυνη για το σκηνικό η Εύα Μανιδάκη.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν μία και μία, με πρώτο τον Νίκο Καραθάνο στον ρόλο του Οιδίποδα, ο οποίος ξεχώρισε με την ερμηνευτική του δεινότητα, την σωματική κίνηση και την απλότητά του, καθώς δεν ήταν διόλου πομπώδης. Επίσης,  ήταν ευτυχώς ένας Οιδίποδας που αν και τυφλός δεν είχε μπαστούνι και δεν σερνότανε. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε έναν ανδρικό ρόλο, τον  ρόλο του Κρέοντα, δυναμική όπως πάντα πρόσφερε την όμορφη φωνή της στον μεγάλο ήρωα. Στον ρόλο του Αρχαιοφύλακα ο Νίκος Χατζόπουλος. Πολλές και οι διπλές διανομές με τα ίδια όμως κοστούμια, όπως αυτές της πολύ καλής Στεφανίας Γουλιώτη στον ρόλο της Ιοκάστης και του Θησέα. Ξεχωριστή δίπλα της και η Πηνελόπη Τσιλίκα ως Ισμήνη και Εξάγγελος. Πολυνείκης και Άγγελος ο Κωνσταντίνος Μπιμπής. Άφησα τελευταίο τον δικό μας Ορέστη Χαλκιά, το παιδί του Κρατικού που μεγαλούργησε στους ρόλους της Αντιγόνης και του Τειρεσία. Μιλάμε για έναν άριστα δεμένο θίασο με εξαιρετικούς ηθοποιούς!

Τους υπέροχους φωτισμούς που συντέλεσαν στο κλίμα της παράστασης  δημιούργησε ο Νίκος Βλασόπουλος , ενώ την εξίσου εντυπωσιακή  μουσική έγραψε ο Άγγελος Τριανταφύλλου.

Πρόκειται για μια παράσταση με μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο για την ένωση των δυο τραγωδιών σε μία, όσο και για την σκηνοθετική προσέγγιση αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Σας συνιστώ να την δείτε!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Ελεύθερη απόδοση – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Κίνηση: Ερμίρα Γκόρο
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Λάρδη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ηλιάνα Καλαδάμη, Ναυσικά Κιρκή
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα
Βοηθός ενδυματολόγου: Δήμητρα Σταυρίδου
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Οργάνωση Παραγωγής: Ρόζα Καλούδη

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά)
Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Πηνελόπη Τσιλίκα, Ορέστης Χαλκιάς, Νίκος Χατζόπουλος

Χορός
Γιάννης Κότσιφας
Έκτορας Λυγίζος
Πολυξένη Παπακωνσταντίνου
Θεόβη Στύλλου
Άγγελος Τριανταφύλλου

Παραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και Πολιτιστικός Οργανισμός ‘Λυκόφως’

 

 

 

 

 

«MAMA LOBA, ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΜΥΘΟΥΣ» από την όμορφη παραμυθού!!

Γράφει η Βικτωρία Ιωσηφίδου

Μετά από ενδελεχή έρευνα στις μυθολογίες πολλών λαών, αλλά και σε άλλα πολλά βιβλία η ηθοποιός, αρχαιολόγος, ανθρωπολόγος Πολυξένη Σπυροπούλου συνέλεξε αρχέγονους μύθους που μιλούν για τη λύκαινα μα και την γυναίκα, όπως την Περσεφόνη, τη μητέρα φώκια, την μικρή ορφανή και άλλες πολλές. Τους μύθους αυτούς τους συνέθεσε σε μία ενιαία παράσταση με βοηθό και σύμβουλο δραματουργίας την Ροδή Στεφανίδου. Και μετά μας κάλεσε και μας τους διηγήθηκε με έναν μοναδικό τρόπο!

Η όμορφη παραμυθού με τις μακριές κοτσίδες και την μεγάλη έμπνευση αφηγήθηκε τις μαγικές αυτές ιστορίες άλλοτε με ευαισθησία και άλλοτε με πάθος μιλώντας στις καρδιές μας και για μια ολόκληρη ώρα μας κράτησε συντροφιά. Με μεγάλη ευλυγισία και συνεχή και πάντοτε  πρωτότυπη κίνηση στο σώμα, στο πρόσωπο και στα χέρια, καθώς ούτε μια στιγμή πάνω στη σκηνή δεν έμοιαζε με την άλλη. Η ευρηματική αυτή σκηνοθεσία είναι της ίδιας της Πολυξένης, η οποία λάτρεψε τόσο πολύ το αντικείμενο ώστε το απέδωσε με εξαίσιο τρόπο μιας και έβγαινε μέσα από την ψυχή της. Κρατώντας  στα χέρια ένα και μοναδικό φουλάρι, το οποίο πήρε στη διάρκεια της παράστασης δεκάδες μορφές.

Μαζί της  ο πάντα συνεπής ηθοποιός και μουσικός Γιώργος Κολοβός μοιράστηκε τα λόγια, τα τραγούδια και τα παραμύθια και συνέπραξε στην αφήγηση παίζοντας μα και συνοδεύοντας με την κιθάρα του. Οι δυο τους έφτιαξαν ένα υπέροχο ζευγάρι, μυώντας μας στον κόσμο του παραμυθιού.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε αρχικά στην αυλή του Πολυχώρου Πολιτισμού Ισλαχανέ και στη συνέχεια  έξω από το Βασιλικό Θέατρο, αλλά εγώ την παρακολούθησα στην αυλή του ΕΛΛΕΤ-ΠΘ στην Άνω Πόλη και ήταν ένα απολαυστικό σούρουπο,  καθώς το φως χαμήλωνε και έπεφτε το βραδάκι.

Μακάρι να ξαναπαιχτεί και σε άλλες γνωστές αυλές της πόλης για να την δούνε κι άλλοι, κι άλλοι και να ταξιδέψουν μαζί με την Πολυξένη στον χώρο του ονείρου και του παραμυθιού, σε μακρινές εποχές και απίθανους μύθους…

«ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ;» μια ευφάνταστη, πρωτότυπη προσέγγιση.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο προικισμένα και ταλαντούχα παιδιά, ο Κωνσταντίνος Κυριακού και η Κατερίνα Μπιλάλη και η ομάδα τους THEARTES είναι υπεύθυνα για μια ευφάνταστη θεατρική διασκευή και μια παράσταση που παρακολούθησα πρόσφατα. Πρόκειται για το έργο «ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ;» εμπνευσμένο από την «Ορέστεια» του Αισχύλου και το «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευγένιου Ο’ Νιλ. Τη διασκευή έκανε η Κατερίνα Μπιλάλη ενώ τη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Κυριακού, ενώ οι δυο τους ερμηνεύουν και  τους ρόλους παρέα με την Βάσω Γουλιελμάκη.

Οι δημιουργοί κρατούν τους βασικούς  ήρωες από τον μύθο των Ατρειδών  και τα ονόματα, Ηλέκτρα Ορέστης, Κλυταιμνήστρα και Αγαμέμνονας με κάποιες παραλλαγές όμως της ιστορίας και προσθέτοντας στοιχεία του σύγχρονου έργου του Ο’ Νιλ στους χαρακτήρες, στις σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο εντέλει ο περισσότεροι φεύγουν από τη ζωή. Ενώ ο Αγαμέμνονας λείπει στον πόλεμο, η σύζυγός του Κλυταιμνήστρα ερωτεύεται και συνάπτει σχέσεις με τον πλοίαρχο Άγη. Όταν η κόρη τους Ηλέκτρα μαθαίνει για την παράνομη σχέση της μητέρας της γίνεται έξαλλη και αναμένει τον αδερφό της Ορέστη και τον πατέρα της για να πάρουν εκδίκηση. Όμως η Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον  Αγαμέμνονα μόλις αυτός επιστρέφει  δίνοντάς του να πιεί φαρμάκι.  Έτσι αυτός που μένει για να εκδικηθεί είναι πλέον ο Ορέστης. Θα καταφέρει η Ηλέκτρα να τον πείσει για την ενοχή της μητέρας του μιας και ο ίδιος λατρεύει παθολογικά την μανούλα, τόσο πολύ που δεν μπορεί να διανοηθεί κάτι  κακό για το πρόσωπό της;

 Ένα τηλεπαιχνίδι είναι η βάση του έργου στο οποίο η Ηλέκτρα και η Κλυταιμνήστρα λαμβάνουν μέρος  και διαγωνίζονται με λύσσα για το ποια θα επικρατήσει τελικά. Η παράσταση χρησιμοποιεί πολυμέσα, βιντεοπροβολές και τεχνολογικά εφέ. Τον ρόλο του συντονιστή και απόλυτου άρχοντα στο τηλεπαιχνίδι αναλαμβάνει ο Τσάρλι Τσάπλιν ως δικτάτορας, ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης μιλά και καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και τη νικήτρια ανά πάσα στιγμή. Σε video wall ακούμε και βλέπουμε επίσης και την Μέριλυν Μονρόε, σε ρόλο χορού αυτή τη φορά, να κάνει τα σχόλιά της για την έκβαση του αγώνα αναφερόμενη και στον daddy Αγαμέμνονα. Η δραματική αυτή ιστορία παρουσιάζεται λοιπόν μέσα από οθόνες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και τότε, όταν αυτοί οι εμβληματικοί ήρωες ενσωματώνονται σε ένα τηλεπαιχνίδι  γίνονται στα αλήθεια πολύ πιο μακρινοί και ο χαμός τους σαφέστατα λιγότερο τραγικός. Μήπως εκεί βαδίζει και ολόκληρη η κοινωνία που τα παρακολουθεί όλα πλέον μέσα από οθόνες; Να μην την αγγίζει πλέον τίποτε από όλα τα σοβαρά και τα κακώς κείμενα; Είναι μια ενδιαφέρουσα εμπνευσμένη προσέγγιση από ανθρώπους που δεν ολιγωρούν αλλά ψάχνονται συνεχώς προσπαθώντας να προχωρήσουν την τέχνη μπροστά και μόνο μπροστά.

Εξαιρετικές οι ερμηνείες των δύο γυναικών, της Ηλέκτρας που ερμηνεύει η Κατερίνα Μπιλάλη και της Κλυταιμνήστρας που παίζει η Βάσω Γουλιελμάκη. Δυνατές, αγριεμένες, παθιασμένες, δύο πραγματικές λέαινες, οι δύο πρωταγωνίστριες διεκδικούν με νύχια και δόντια τη νίκη στο παραπάνω τηλεπαιχνίδι σε άψογες ερμηνείες που βάζουν βαθιά τους θεατές στην υπόθεση του έργου. Μαζί τους ο Κωνσταντίνος Κυριακού διατηρεί τους τρεις αντρικούς ρόλους, του  Άγη, του Αγαμέμνονα μα και του Ορέστη. Εκεί μάλιστα που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας είναι σαν Ορέστης, όπου παρουσιάζεται υπερβολικά προσκολλημένος στην μητέρα του, ένας κανονικός μαμάκιας, αμήχανος, μπερδεμένος, αναποφάσιστος, προσπαθώντας διστακτικά να διαλέξει στρατόπεδο.

Ήχοι, κραυγές και κομμένες ανάσες που ακούγονται συνεχώς δίνουν ένταση στην υπόθεση καθώς και οι μουσικές που διανθίζουν το έργο. Στην μόνη μου παρατήρηση  πως όλα τα ηχητικά ακουγότανε κάπως περισσότερο δυνατά και  κατά συνέπεια πιο σκληρά, έλαβα την απάντηση πως ήταν μάλλον υπερβολικά καλή η ακουστική του χώρου, ο οποίος και μεγέθυνε τους ήχους. Αυτός ο μαγικός και με εξαιρετική ενέργεια χώρος όπου παρακολούθησα το έργο ήταν το Αρχαίο Θέατρο της Μίεζας στη Νάουσα,  στολισμένο μάλιστα στο βάθος με ένα υπέροχο πορτοκαλί φεγγάρι.

Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν μια παράσταση διαφορετική, πρωτότυπη και  εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, που αιχμαλώτισε και κέρδισε τους θεατές με τα εφέ, τις εντάσεις και τις ερμηνείες, ιδιαίτερα όσο περνούσε η ώρα και καθώς η πλοκή και η αγωνία για την έκβαση κορυφωνόταν.

 

Συντελεστές

Διασκευή – Δραματουργία: Κατερίνα Μπιλάλη

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κυριακού – Κατερίνα Μπιλάλη

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού

Συνεργάτης σκηνοθέτης: Λευτέρης Παπακώστας

Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Τσακότα

Visual Artist: Άννα-Μαρία Γαλάνη

Φωτισμοί: Λέων Εσκενάζη

Μουσική επένδυση: Κωνσταντίνος Κυριακού

Video: Πάνος Ηλιόπουλος

Make–Up Artist: Οξάνα Πελιούχ

Hair Stylist: Organic Hair Spa by Athanasios

Φωτογραφίες: Φανή Τουμπουλίδου

Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Φωτεινή Χήτα

Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will

Παραγωγή: «THEARTES» Α.Μ.Κ.Ε. και ΔΗΠΕΘΕ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

Με τη βοήθεια της ΑΙ τεχνολογίας, εμφανίζονται οι:Τσάρλι Τσάπλιν, Μέριλυν Μονρόε, Έλβις Πρίσλεϋ

Συνεργάζονται οι ηθοποιοί:  Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Αλεξία Μουστάκα, Λευτέρης Παπακώστας

 

Παίζουν: Βάσω Γουλιελμάκη (Κλυταιμνήστρα), Κατερίνα Μπιλάλη (Ηλέκτρα), Κωνσταντίνος Κυριακού (Αγαμέμνων, Άγις, Ορέστης)

 

 

«ΗΛΕΚΤΡΑ» από τον Δημήτρη Τάρλοου, μια όμορφη παράσταση που αξίζει να δείτε.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια όμορφη παράσταση με έμπνευση και συγκίνηση μας έδωσε  το ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ και ο  Δημήτρης Τάρλοου στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αρχαίο δράμα, χθες το βράδυ στο Θέατρο Δάσους. Η Σοφόκλεια τραγωδία σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, που όσες φορές και αν τη δούμε την απολαμβάνουμε πραγματικά, με τον υπέροχο λόγο, τα καταλυτικά επιχειρήματα, τα μεγάλα διλήμματα και τη σύγκρουση ανάμεσα στο δίκαιο και το ηθικό μέσα από τα ατέλειωτα πάθη των Ατρειδών, ξαναζωντάνεψε και έλαμψε μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών.

Η Ηλέκτρα ζει μαύρη ζωή δίπλα στη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον πατριό της Αίγισθο, αναλογιζόμενη νυχθημερόν τον πατέρα της Αγαμέμνονα, που το ζευγάρι σκότωσε όταν αυτός γύρισε από την Τροία.  Μόνη της ελπίδα η επιστροφή του αδερφού της Ορέστη, που η ίδια φυγάδευσε όταν σκοτώθηκε ο Αγαμέμνονας για να του σώσει τη ζωή. Ο  Ορέστης πράγματι επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, αλλά για να μην κινδυνέψει η ζωή του στέλνει προπομπό του τον παιδαγωγό του να αναγγείλει στα ψέματα ότι αυτός, ο Ορέστης δηλαδή, είναι νεκρός περιγράφοντας μάλιστα αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκε. Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή ως τραγωδία εστιάζει κυρίως στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στα συναισθήματά της, την οργή και την απελπισία και στο ασίγαστο πάθος της να πάρει εκδίκηση.

Ο Δημήτρης  Τάρλοου σκηνοθετικά εστίασε σε ερμηνευτικά ζευγάρια πάνω στη σκηνή, όπως Ηλέκτρα - Ορέστης, Ηλέκτρα - Κλυταιμνήστρα, Ηλέκτρα - Χρυσόθεμις, προσπαθώντας με την ιδιαίτερη κίνησή τους και τις μεταξύ τους προσεγγίσεις και απωθήσεις να ορίσει τα ανάμεσα  τους πραγματικά πολύπλοκα συναισθήματα. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τα σώματα των ηθοποιών για να εκφράσει την τραγικότητα των χαρακτήρων, ενώ ίσως κάποια στιγμή τα συρσίματα πάνω στη σκηνή  να ήταν κατά τη γνώμη μας λίγο υπερβολικά.

 Δυνατή αλλά αρκετά τραχιά η Ηλέκτρα της Λουκίας Μιχαλοπούλου, βαθύς και  αισθαντικός ο Αναστάσης Ροϊλός ως Ορέστης με την υπέροχη φωνή του, που θα την θέλαμε όμως ακόμη πιο βροντερή. Στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας  άστραψε και βρόντηξε η Ιωάννα Παππά, δίνοντας μιαν εξαιρετική ερμηνεία που μας θύμισε τόσο στο παράστημα όσο και στη φωνή τη Μελίνα Μερκούρη. Πληθωρικός όπως άρμοζε στον ρόλο του Παιδαγωγού ο Γιάννης Αναστασάκης, αέρινη η Γρηγορία Μεθενίτη ως Χρυσόθεμις, εκπληκτικός χορευτής ο Περικλής Σιούντας ως Πυλάδης και αποδεκτός ο Νικόλας Παπαγιάννης στον μικρό ρόλο του Αίγισθου.

Μαγικές οι μουσικές του Φώτη Σιώτα ερμηνεύτηκαν ζωντανά από τον ίδιο και τον Τάσο Μισυρλή πάνω στη σκηνή, ενώ ανάλογοι και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου τόνισαν τα δυνατά σημεία της παράστασης.

Μιαν ευφάνταστη εικόνα έδωσαν οι εννέα δροσερές κοπέλες του χορού με τα ωραιότατα φορέματα τους σχεδιασμένα από τον Πάρι Μέξη, σε εννέα διαφορετικές παλ αποχρώσεις. Τα κορίτσια χόρεψαν σε χορογραφίες της Μαρκέλλας Μανωλιάδη αλλά και τραγούδησαν, ενώ απολαυστικός ήταν για τους θεατές ο κυματισμός και το θρόισμα των κοστουμιών τους που προκαλούσε  το δυνατό αεράκι. Εμπνευσμένο ήταν και το καλλιτεχνικό σκηνικό που έφτιαξε επίσης ο Πάρις Μέξης.

Συνολικά ο Δημήτρης Τάρλοου δημιούργησε ένα ωραίο σύνολο και  μιαν απόλυτα ικανοποιητική παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο και περιοδεύει ανά την Ελλάδα. Αξίζει να απολαύσετε όπου την συναντήσετε.

.