«ΔΟΝ ΚΑΡΛΟΣ», ένα εντυπωσιακό, χορταστικό, ιστορικό δράμα.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μετά από 38 ολόκληρα χρόνια επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το Κ.Θ.Β.Ε. ο σημαντικός σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς, με το εμβληματικό έργο  «ΔΟΝ ΚΑΡΛΟΣ»  του μεγάλου ρομαντικού ποιητή και δραματουργού Φρίντριχ Σίλλερ. Μέσα από το έργο αυτό που γράφτηκε το 1787, ο Σίλλερ παρουσιάζει την σκοτεινή εποχή του 16^ου αιώνα στην Ισπανία, όπου η κυρίαρχη απολυταρχική εξουσία, ο σκοταδισμός και η διαφθορά  συγκρούονται με  τις νέες ιδέες και  ιδανικά και την ανάγκη για δημοκρατία και ελευθερία. Βασισμένος σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα, μπλέκοντας τα πολιτικά με τα προσωπικά ζητήματα ο Σίλλερ στήνει μιαν αριστοτεχνική, ευφάνταστη πλοκή που σαγηνεύει, γεμάτη έρωτες , πάθη, μυστικά, ίντριγκες, δολοπλοκίες και προδοσίες.

Η αξιόλογη μετάφραση , που ήταν μια επίπονη εργασία για τον δημιουργό της είναι  του Γιώργου Δεπάστα, ενώ την θεατρική διασκευή και την δραματουργική και σκηνική επεξεργασία της μετάφρασης έκανε ο ίδιος ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς. Και εδώ πραγματικά μεγαλούργησε  δίνοντας ένα λαμπρό και περιεκτικό κείμενο, με σαφήνεια και καθαρότητα, που καταφέρνει να συμπεριλάβει όλη την ιδιαίτερα περίπλοκη υπόθεση μέσα σε μόλις 130 λεπτά.

Ο Δον Κάρλος, γιος του Φιλίππου του Β΄, ασφυκτιά στο απολυταρχικό περιβάλλον της Ισπανίας, όπου κάνει κουμάντο ο βασιλιάς πατέρας του με τα αιματοβαμμένα χέρια, αλλά και η ιερά εξέταση. Η σχέση πατέρα και γιού είναι πολύ χαλαρή, σχεδόν εχθρική, ενώ τα όνειρα του νεαρού πρίγκιπα είναι άλλα, όπως η ελευθερία και μία καλύτερη και δίκαιη ζωή για όλους. Η νεαρή βασίλισσα Ελισάβετ, σύζυγος του Φιλίππου και μητριά του Δον Κάρλος είναι ο μεγάλος έρωτας και ανεκπλήρωτος πόθος για τον  νεαρό Κάρλος που αγωνιεί να της εξομολογηθεί την αγάπη του. Αρωγός του στο παραπάνω γίνεται ο καρδιακός του φίλος μαρκήσιος Πόζα, που του υπόσχεται αιώνια αφοσίωση. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται καθώς και ο βασιλιάς Φίλιππος φαίνεται να είναι ερωτευμένος με τη νεαρή πριγκίπισσα Έμπολι και της στέλνει ερωτικά γράμματα καλώντας την στο κρεβάτι του. Πέρα από τις ερωτικές εξελίξεις όμως έρχονται και οι πολιτικές. Ο Φίλιππος σκέφτεται να στείλει στη Φλάνδρα τον δούκα Άλμπα για να επιβάλει εκεί την κυριαρχία του στους κατοίκους των κάτω χωρών. Όμως ο Δον Κάρλος μη αντέχοντας πλέον τον ατελέσφορο έρωτα του επιδιώκει να φύγει κι αυτός από τη χώρα και ζητά διακαώς να πάει ο ίδιος στην Ολλανδία στη θέση του δούκα. Ο Δον Κάρλος θα συμμαχήσει  με τον καρδιακό του φίλο Πόζα, που αναλαμβάνει να τον καθοδηγήσει με στόχο  να ανατρέψουν το απολυταρχικό καθεστώς και να φέρουν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στη χώρα. Στο τέλος ο βασιλιάς Φίλιππος καλεί τον μέγα ιεροεξεταστή για να δώσει αυτός τη λύση σε μία πραγματικά σκοτεινή εποχή.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί μία πλούσια, εντυπωσιακή παράσταση με πολλούς  πρωταγωνιστές του Κρατικού Θεάτρου. Όσο κάποιοι ηθοποιοί κινούνται στο κέντρο της σκηνής αποδίδοντας τη δράση, γύρω από αυτήν και σε κάποια σημεία βλέπουμε  περιστασιακά μια δεύτερη, παράλληλη δράση, ενώ όσοι δεν πρωταγωνιστούν είναι παραταγμένοι χαλαρά σε σχήμα π γύρω από τη σκηνή και παρατηρούν τα δρώμενα.

Τα βλέμματα αιχμαλωτίζει από την αρχή το δάπεδο της σκηνής διακοσμημένο με κύκλους, ημικύκλια και σπείρες, όπου καλούνται να κυκλοφορούν οι πρωταγωνιστές. Μπροστά από τη σκηνή , χαμηλά και δίπλα στα καθίσματα των θεατών στήνεται ένα επιπλέον κομψό σκηνικό όπου βρίσκεται το γραφείο του βασιλιά. Τα γουστόζικα αυτά σκηνικά είναι της Νίκης Ψυχογιού. Στο ψηλό σημείο, εκεί που συνήθως αντικρίζουμε τους υπέρτιτλους υπάρχουν 6 μικρές οθόνες που προβάλλουν κοντινά πλάνα από την παράσταση, μια δεύτερη  σκηνοθεσία μέσα στη θεατρική σκηνοθεσία, κάτι που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ο σκηνοθέτης επιδιώκει σε κάποια σημεία του έργου να δώσει ένα προσωπικό του στίγμα, μια δική του πινελιά και ένα ιλαρό ύφος στις καταστάσεις αποδίδοντας στοιχεία διακωμώδησης  της υπόθεσης. Τέτοια είναι για παράδειγμα ο αυστηρός βηματισμός των ηθοποιών πάνω στη σκηνή σαν σε σκακιέρα, μια αστεία ξιφομαχία, ένα πεταχτό φιλί δύο αντρών στο στόμα, κάποιες γυναίκες που σπαρταρούν στο ερωτικό κάλεσμα, αλλά και τα επίμονο ροχαλητό του βασιλιά. Όμως, τα στοιχεία αυτά που μας άρεσαν πολύ φαίνεται να είναι γενικά λιγοστά και  σπασμωδικά και θα θέλαμε να ήταν περισσότερα, ώστε  ο σκοπός αυτός για μια σαρκαστική ανάγνωση του έργου και ένα τραγελαφικό ύφος να εκπληρώνεται πιο ολοκληρωμένα. Όσον αφορά δε τη σκηνή όπου οι κυρίες της τιμής βγάζουν τις μεγαλόπρεπες μαύρες φούστες τους και μένουν για ώρα με το εσώρουχο και μάλιστα στην αρχή του έργου μοιάζει ένα εύρημα αρκετά ακραίο και για μένα προσωπικά αντιαισθητικό.

Αξιόλογο όπως πάντα το δυναμικό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος φέρνει σε  πέρας αξιοπρεπέστατα τους ρόλους με τον πρωταγωνιστή Χάρη Φραγκούλη να κερδίζει τις εντυπώσεις. Στο χαμένο βλέμμα του και στην συνεχή αμήχανη κίνηση του αναδεικνύονται άρτια η αμφίρροπη συναισθηματική του κατάσταση, η λαβωμένη ψυχή του, αλλά και ο ρομαντισμός και ιδεαλισμός που τον χαρακτηρίζουν. Ο Γιάννης Χαρίσης στο ρόλο του βασιλιά Φίλιππου Β΄ δίνει και αυτός μια δυνατή ερμηνεία που ξεχωρίζει με την εσωτερικότητα της, ιδιαίτερα στις στιγμές απόγνωσης που αυτός βιώνει.

Η Λουκία Βασιλείου ως βασίλισσα διεκπεραιώνει ικανοποιητικά το ρόλο της, ενώ η Θεοφανώ Τζαλαβρά στον ρόλο της πριγκίπισσας Έμπολι μας χαρίζει μία αιθέρια και αέρινη μελαγχολική παρουσία.

Ο Γιώργος Κολοβός στον ρόλο του μαρκήσιου Πόζα πολύ καλός και όπως πάντα συνεπέστατος σε ό,τι αναλάβει. Ο Δημήτρης Τσιλινίκος δίνει μια αξιοπρόσεκτη,  ιδιαίτερα δυναμική και πειστική ερμηνεία ως Δούκας του Άλμπα, ενώ δυνατός και ο Θάνος Κοντογιώργης ως Ντομίνγκο. Στο ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή, λιγότερο πομπώδης από ότι συνήθως, ο  πρωταγωνιστής του Κρατικού Θεάτρου Κώστας Σαντάς.

Πολύ  εντυπωσιακά και τα πρόσωπα της αυλής με τα γυαλιστερά  κατάμαυρα όπως και η εποχή  κοστούμια τους, γυναικεία και αντρικά,  που δίνουν μιαν ιδιαίτερη φυσιογνωμία στην παράσταση. Τα προσεγμένα και με μεγάλη ποικιλία στο ύφος κοστούμια εποχής έφτιαξε με μεράκι η Ιωάννα Τσάμη.

Ο «ΔΟΝ ΚΑΡΛΟΣ», όπως τον στήνει ο διασκευαστής και σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς, είναι μια εντυπωσιακή παράσταση με μια άρτια, χορταστική πλοκή, που θα ικανοποιήσει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς θεατές. Τα κομψά σκηνικά και τα κοστούμια και η υψηλή αισθητική της  σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών ολοκληρώνουν μια υπερπαραγωγή από το Κρατικό Θέατρο που πρέπει να δείτε.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, 

Διασκευή – Δραματουργική & Σκηνική επεξεργασία μετάφρασης – Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς, 

 Σκηνικά: NίκηΨυγογιού,

 Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη, 

Μουσική: Φώτης Σιώτας, 

Κίνηση – Χορογραφίες: Δημήτρης Σωτηρίου,

 Βίντεο Design: Παντελής Μάκκας, 

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας, 

Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Παπανικάνδρου, 

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίκυ Κίτσιου, 

Γ’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιορδάνης Αϊβάζογλου, 

Βοηθός Σκηνογράφου & Ενδυματολόγου: Δανάη Πανά,

Οργάνωση Παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη, 

Φωτογραφίες: MikeRafail (ThatLongBlackCloud)
 

Παίζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Δούκας Μεντίνα-Σιντόνια), Λουκία Βασιλείου (Βασίλισσα Ελισάβετ), Ζωή Ευθυμίου (Πριγκίπισσα Έμπολι, σε διπλή διανομή), Στέλιος Καλαϊτζής (Κόμης Λέρμα), Γιώργος Κολοβός (Μαρκήσιος Πόζα), Θάνος Κοντογιώργης (Ντομίνγκο), Βασίλης Μπεσίρης (Δούκας Φέρια), ΜπέττυΝικολέση (Μαρκησία Μοντεκάρ), Κώστας Σαντάς (Μέγας Ιεροεξεταστής), Θεοφανώ Τζαλαβρά (Πριγκίπισσα Έμπολι, σε διπλή διανομή), Δημήτρης Τσιλινίκος (Δούκας Άλμπα), Χάρης Φραγκούλης (Δον Κάρλος, Διάδοχος του θρόνου), ΕλίζαΧαραλαμπογιάννη (ΛουίςΜερκάδο, ακόλουθος της Βασίλισσας), Γιάννης Χαρίσης (Φίλιππος Β΄)
 

Κυρίες και Κύριοι:
ΛίληΑδρασκέλα, Ζωή Ευθυµίου, Κωνσταντίνος Καπελλίδης, Αίγλη Κατσίκη, Δημήτρης Καυκάς, Αναστασία Κελέση, Νίκος Κουσούλης, Πασχάλης Τερζής, Θεοφανώ Τζαλαβρά 

 
Βίντεο – μοντάζ επί σκηνής: Γιώργος Ζλατάνος

 

«Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ», μια αξιόλογη, εικαστική θεατρική παράταση

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πέρασαν 70 ολόκληρα χρόνια από τότε που μεγάλος αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χεμινγουέι έγραψε το αριστούργημα του, «Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ». Μάλιστα, δύο χρόνια αργότερα και μετά από αυτή την επιτυχία ο ίδιος τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Σήμερα, η σκηνοθέτης Μαρλέν Καμίνσκι αποφασίζει να μεταφέρει το έργο αυτό στο σανίδι και κάνει τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία. Υιοθετώντας μάλιστα μία πιο έντεχνη αλλά και συμβολική προσέγγιση αποφασίζει να προσωποποιήσει την θάλασσα, η οποία γίνεται μία μαγευτική χορεύτρια με πολύ μακριά μαλλιά και ελαφρύ ένδυμα που περιφέρεται, μας μιλά και χορεύει κάτω από τις μουσικές της παράστασης. Η θάλασσα λοιπόν γίνεται πρωταγωνίστρια για αυτό και ο τίτλος του έργου μεταβάλλεται σε «Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ». Ακόμη, η δράση  μεταφέρεται στην εποχή μας δίνοντας έτσι ευκαιρία για κάποιες οικολογικές παρατηρήσεις που αφορούν τη διατάραξη της αρμονίας της φύσης μέσα από τις παρεμβάσεις του ανθρώπου, την υπεραλίευση και  την καταπάτηση των φυσικών οικοσυστημάτων.

Ο Σαντιάγο είναι ένας γέρο ψαράς που κατά έναν  περίεργο τρόπο δεν έχει πιάσει ούτε ένα ψάρι τις τελευταίας 85 ημέρες, θεωρεί μάλιστα τον εαυτό του ως «σαλάο», δηλαδή τον πιο άτυχο άνθρωπο του κόσμου. Όμως, εξακολουθεί να έχει πίστη και έτσι για  ένα ακόμη βράδυ ξεκινά να ψαρέψει μόνος, με την ελπίδα να είναι πιο τυχερός. Πράγματι, ως εκ θαύματος καταφέρνει να πιάσει ένα πολύ μεγάλο ψάρι, ένα υπέροχο μπλε μάρλιν,  μόνο που αυτό δεν ανεβαίνει στον αφρό ώστε  να μπορέσει να το σκοτώσει. Έτσι, το ψάρι τραβά και οδηγεί τη βάρκα του και τον παρασύρει στα βαθιά της θάλασσας για τρία ολόκληρα μερόνυχτα. Τελικά, ο επίμονος Σαντιάγο καταφέρνει να σκοτώσει το ψάρι και να το δέσει  στο πλάι της βάρκας του, όμως και πάλι θα σταθεί άτυχος καθώς καρχαρίες θα πλησιάσουν και θα το κατασπαράξουν σχεδόν ολόκληρο.

 Μέσα από το έργο αυτό και την υπόθεση ο συγγραφέας δεν θέλει απλά να αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά επιδιώκει να αναδείξει και να εξάρει αρετές όπως η επιμονή, η υπομονή, η πίστη και η αφοσίωση σε έναν σκοπό, που οφείλουν να χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο ώστε να έρθει η δικαίωση, καθώς η ζωή μας είναι γεμάτη με δυσκολίες και εμπόδια που μπορούν όμως με τα όνειρα και τη δύναμη της θέλησης να ξεπεραστούν.

Η σκηνοθέτης πέρα από την αφήγηση της κεντρικής ιστορίας πλάθει μια παράσταση με έντονα εικαστικά στοιχεία. Έτσι, η παρουσία της προσωποποιημένης θάλασσας, ως μια αιθέρια ύπαρξη με αέρινη κίνηση και  υπέροχα δείγματα χορού μαγνητίζει τα βλέμματα των θεατών. Ακόμη,  στο επικλινές δάπεδο προβάλλονται συνεχώς 3D animation video με όλα τα πλάσματα που ζουν στο νερό και ο θεατής απολαμβάνει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου τα σχέδια, τα χρώματα και τα παιχνιδίσματα της οθόνης. Τέλος, το έργο απογειώνουν οι εξαίσιες μουσικές που έγραψε ο Σταύρος Τσουμάνης. Αυτή η εικαστική διάσταση της παράστασης απαλύνει το βάρος της υπόθεσης, προσδίδει έμπνευση και ομορφιά και κορυφώνει το συναίσθημα του θεατή, αν και ως ένα βαθμό μετατοπίζει την προσοχή και  το βλέμμα μας  από την υπόθεση και τα μηνύματα στην εικόνα και την τέχνη.

Το σκηνικό είναι λιτό αλλά ευφάνταστο και το στήνει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής πάνω στη σκηνή δημιουργώντας τη βάρκα που θα τον οδηγήσει στη μεγάλη περιπέτεια.

 Ο Τάσος Νούσιας ερμηνεύει καταπληκτικά τον γέρο ψαρά σε ένα ρόλο που φαίνεται να έχει αγαπήσει πολύ. Οι αντιδράσεις του, η κίνησή του, οι συσπάσεις του  προσώπου του, μεταδίδουν στους θεατές τις διακυμάνσεις και την πολύπλοκη ψυχολογική  κατάσταση του ψαρά . Στο τέλος ο ηθοποιός είναι πλέον κάθιδρος μετά από μία υπερπροσπάθεια που σίγουρα θα την εκτιμήσει το κοινό. Στο ρολό του Μανολίνο ο νεαρός Βασίλης Μηλιώνης είναι και αυτός πολύ καλός, ενώ την θάλασσα ερμηνεύει η  Φαίδρα Σούτου με τη φωνή της Evelyn Assouad.

Πηγαίνοντας να δω το έργο αυτό, αφού είχα διαβάσει και το βιβλίο, ανέμενα σίγουρα κάτι πιο αφηγηματικό, πιο βαρύ και σίγουρα πιο κουραστικό. Όμως, η σκηνοθέτης που φαίνεται πως και αυτή αγαπά πολύ το έργο γι αυτό σίγουρα και το επέλεξε καταφέρνει με την έμπνευση της αφενός  να μεταδώσει τα μηνύματα και την υπόθεση χωρίς να κουράσει, αφετέρου να αποδώσει για όμορφη παράσταση, ένα χάδι στην όραση και στην ακοή. Με  λίγα λόγια «Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΣ» είναι μία παράσταση που αξίζει να δείτε!

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Ιδέα, Διασκευή, Δραματουργία: Μαρλέν Καμίνκσι
Μετάφραση διασκευής, βοηθός δραματουργίας: Νατάσα Πετροπούλου

Σκηνοθεσία: Μαρλέν Καμίνκσι

Σχεδιασμός 3d Animation / Video mapping: Γιάννης Ντουσιόπουλος
Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης
Φωτιστικός σχεδιασμός: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Αγγελίνα Παπαχατζάκη, Μαρλέν Καμίνκσι
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Κατασκευή Μαριονέτας: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Trailer: Αλέξης Φάλαντας
Φωτογραφίες promotion: Φανή Μαρία Χατζή
Γραφιστική επιμέλεια: Μαύρα Γίδια
Οργάνωση Παραγωγής: Ευθύμης Χρήστου
Οργάνωση περιοδείας:
THEATER ART COMPANY EE-Σάκης & Φώτης Μανάφης

Παραγωγή: Θεατρικές Παραγωγές Δημήτρης Φωτόπουλος ΙΚΕ

Διανομή

Σαντιάγο: Τάσος Νούσιας
Μανολίνο: Βασίλης Μηλιώνης
Θάλασσα: Φαίδρα Σούτου

Ακούγεται η φωνή της Evelyn Assouad

Ο «ΠΛΟΥΤΟΣ» του Γιάννη Κακλέα, μια πλούσια, φαντασμαγορική μουσική παράσταση από το Κ.Θ.Β.Ε.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Στο αιώνιο ερώτημα αν θα ήμασταν ευτυχισμένοι σε περίπτωση που κατείχαμε τον απόλυτο πλούτο αλλά και στο ερώτημα γιατί ο πλούτος να μοιράζεται άδικα στην κοινωνία και πώς θα μπορούσαμε άραγε να αποφύγουμε την άνιση κατανομή του προσπαθεί να δώσει απάντηση ο Αριστοφάνης με τον «ΠΛΟΥΤΟ» του.

Με επίκεντρο τους βασικούς αυτούς προβληματισμούς και εμπνευσμένος από το παραπάνω έργο ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας φτιάχνει τη δική του  διασκευή, σύγχρονη, γεμάτη νεωτεριστικές ιδέες, προσωπικά διλήμματα και απόψεις,  με αρκετές  παρεμβάσεις στο αρχαίο κείμενο.

Έτσι, ο σκηνοθέτης στην ελεύθερη απόδοσή του κρατά τους κεντρικούς άξονες του έργου και κάποιους σημαντικούς χαρακτήρες, όπως τον γέροντα Χρεμύλο, τον Καρίωνα που όμως εμφανίζεται σαν γιος του Χρεμύλου και όχι σαν δούλος του και φυσικά  τον Πλούτο και την Πενία.

Τον ρόλο του χορού αναλαμβάνουν όχι μια ομάδα χωρικών όπως προτείνει ο Αριστοφάνης, αλλά μια παρέα ρέμπελων νεαρών, που μιλούν την χαρακτηριστική νεανική αργκό και σχολιάζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα, τα προβλήματα και τις σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.

Η βασικότερη αλλαγή αφορά στο τρίτο μέρος του έργου, όταν ο Πλούτος εγκαθίσταται στο σπίτι του Χρεμύλου και τότε  όλοι οι γνωστοί και φίλοι του γίνονται πλούσιοι! Και εδώ ο Γιάννης Κακλέας πλάθει ένα  δικό του, αυτοσχέδιο επεισόδιο, όπου οι πάντες, πρώην μανάβηδες χασάπηδες τσαγκάρηδες, μικροέμποροι γίνονται πάμπλουτοι και τους παρακολουθούμε σε ένα ντελίριο επίδειξης πλούτου, ακούγοντας συνεχώς να περηφανεύονται για  βίλες και κλασάτες διακοπές, πανάκριβες φίρμες και μάρκες πολυτελών αυτοκινήτων. Όλοι τους παραφρονούν από το πολύ χρήμα και το ξοδεύουν αλόγιστα!  Πρόκειται για μια προσωπική παρέμβαση του σκηνοθέτη, εντελώς σύγχρονη και πραγματικά απολαυστική. Αν και ξεφεύγει  από τον κλασικό Αριστοφάνη μπορούμε να πούμε πως παραλείπει κάποια σημεία του κειμένου που στις μέρες μας  θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως παρωχημένα  εμπλουτίζοντάς το έργο με έναν δικό του λόγο γεμάτο φρεσκάδα και έμπνευση.

Ένα  κομμάτι του έργου που μεταδίδεται σχεδόν αυτούσιο είναι και το ωραιότερο, δηλαδή ο διάλογος του Χρεμύλου με την Πενία, η οποία του παραθέτει τα επιχειρήματά της, γιατί κατά τη γνώμη της είναι καλύτερη από τον Πλούτο. Ο λόγος της Πενίας είναι καθηλωτικός, καθώς εξηγεί ότι αν όλοι ήταν πλούσιοι κανένας δεν θα εργαζόταν, κανείς δεν θα παρήγαγε και τότε όλοι θα έπρεπε να στερηθούν ακόμη και τα βασικά αγαθά και δεν θα είχαν πια ούτε να φάνε. Ο Χρεμύλος βέβαια αντιτάσσει τα δικά του επιχειρήματα υπέρ του Πλούτου. Αν και η Πενία εγκαταλείπει τον αγώνα και αποσύρεται, οι ισχυρισμοί της είναι τόσο δυνατοί ώστε το δίλημμα Πλούτος ή Πενία παραμένει ανοιχτό και ο Αριστοφάνης φαίνεται να θέλει να μας προβληματίσει χωρίς να δίνει την απάντηση.

Επιλογή του σκηνοθέτη για να δώσει μάλλον περισσότερη αξία στην Πενία και τα λόγια της είναι αφενός να μην την εμφανίζει ως μια γριά και άσχημη,  πραγματική καρικατούρα όπως συνηθίζεται, αλλά όμορφη και λαμπερή με ξανθιά κόμμωση και εντυπωσιακή λευκή τουαλέτα. Και ακόμη την Πενία να ερμηνεύουν τέσσερις πρωταγωνίστριες στη σειρά, τονίζοντας έτσι τον ρόλο και την σημασία της μέσα στο έργο.

Στην παράσταση αυτή του Γιάννη Κακλέα σημαντικότατο ρόλο παίζει η μουσική και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μιούζικαλ. Το έργο αρχίζει ο Τελευταίος Καλεσμένος με ένα ραπ κομμάτι προβληματισμού για την σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ ο ίδιος συμμετέχει και στο μέσο αλλά και στο τέλος του έργου με δυνατούς στίχους που μαγνητίζουν και προβληματίζουν τους θεατές. Επί σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ο Βάιος Πράπας με την κιθάρα του ντύνει με σασπένς και εντάσεις μοναδικές όλο το έργο. Ακόμη, οι Χατζηφραγκέτα ερμηνεύουν το «Εντάξει Κική» και η Nalyssa Green το υπέροχο «Χρήμα» του Αττίκ. Και άλλα τραγούδια όμως ακούγονται στο έργο, όπως το «Money money» των Abba. Ο «ΠΛΟΥΤΟΣ» λοιπόν είναι αναμφίβολα μια μουσική παράσταση.

Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη παρουσιάζουν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, ένα γκρίζο κτίριο χωρίς τζάμια, αλλά και μια γειτονιά σε παρακμή με παρατημένα έπιπλα, κάδους σκουπιδιών και σαμπρέλες τριγύρω. Όταν ο πλούτος επέλθει στη συνοικία το σκηνικό αυτό θα αλλάξει εντελώς. Αυτά όμως που κλέβουν τη παράσταση είναι τα υπέροχα και πάμπολλα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη. Είναι πραγματικά μοναδικά, άλλοτε σε μουντά χρώματα, άλλοτε σε ωραίες παστέλ αποχρώσεις, άλλοτε πολύχρωμα, άλλοτε χρυσά, σχεδιασμένα με μαεστρία και έμπνευση, προσεγμένα στην εντέλεια, με μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια, κάθε ένα και ένα πραγματικό έργο τέχνης. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε και τους εξαίσιους φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου που αλλάζουν συνεχώς και αναδεικνύουν μια ατμοσφαιρική παράσταση.

Ο Μάνος Βακούσης απόλυτα επιτυχημένος στον ρόλο του Χρεμύλου, εξαιρετικά συμπαθής, μας πείθει για τα βάσανά του και τις καλές προθέσεις του. Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης στο ρόλο του Πλούτου, πραγματικά αστείος μας ταξιδεύει στην εποχή του Αριστοφάνη, ενώ ο Γιάννης Σύριος στον ρόλο του Καρίωνα, αεικίνητος, ξεδιπλώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του. Την Πενία ερμηνεύουν στη σειρά κάθε μια με το δικό της στίγμα οι ηθοποιοί Πολυξένη Σπυροπούλου, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Άννα Ευθυμίου και Κλειώ Δανάη Οθωναίου. Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση έχουν πρωταγωνιστήσει σε προηγούμενα έργα του Κ.Θ.Β.Ε. και μαζί αποτελούν  μιαν υπέροχη, καλοσυντονισμένη ομάδα.

 Στο τέλος του έργου εμφανίζεται η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου για να μιλήσει για τον Πλούτο και την άνιση κατανομή του μέσα στους αιώνες και πράγματι αναπτύσσει ενδιαφέροντες συλλογισμούς, αν και θα θέλαμε να ήταν ίσως πιο σύντομο το λογύδριο της για να μην κουράσει και να μην χαθεί η δυναμική της παράστασης.

Συνολικά πρόκειται για έναν σύγχρονο «ΠΛΟΥΤΟ», μια καλοκουρδισμένη, πλούσια, φαντασμαγορική, παράσταση που εμπνεύστηκε και έστησε με πολύ κέφι πάνω στο έργο του Αριστοφάνη ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας, διανθισμένη με επίκαιρους προβληματισμούς και δυναμική μουσική και τραγούδια που αγγίζουν τους θεατές του σήμερα. Τι θα γίνει λοιπόν  τελικά με τον πλούτο και τη φτώχεια; Μπορεί άραγε μια επανάσταση να αλλάξει τα πράγματα ή όλα αυτά δεν είναι παρά μια ουτοπία; Δείτε την παράσταση και τα συμπεράσματα δικά σας.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση, Ελεύθερη απόδοση κειμένου, Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Πρωτότυπη Μουσική: Βάιος Πράπας

Πρωτότυποι Στίχοι: Τελευταίος Καλεσμένος

Χορογραφίες: Στεφανία Σωτηροπούλου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άρης Κακλέας

Συνεργάτις σκηνογράφος, ενδυματολόγος: Δανάη Πανά

Βοηθός ενδυματολόγου: Μανώλης Ψωματάκης

Συνεργάτις σκηνογράφος: Ελίνα Δράκου

Βοηθός φωτίστριας: Ιφιγένεια Γιαννιού

Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη

Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)

 

ΔΙΑΝΟΜΗ:

Μαίρη Ανδρέου (Αερόπη), Μάνος Βακούσης (Χρεμύλος) Δημήτρης Διακοσάββας (Κλεώνυμος), Άννα Ευθυμίου (Πενία 3), Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Πλούτος), Αναστασία Κελέση (Παρέα του Καρίωνα), Φαίη Κοκκινοπούλου (Αρχιδάμια), Ελένη Μισχοπούλου (Λυσιμάχη), Δημήτρης Μορφακιδης (Ελπίνωρ), Φαμπρίτσιο Μούτσο, (Παρέα του Καρίωνα) Χριστίνα Μπακαστάθη (Παρέα του Καρίωνα), Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Πενία 2), Κλειώ Δανάη Οθωναίου (Πενία 4), Αλεξάνδρα Παλαιολόγου (Ελπινίκη), Πολυξένη Σπυροπούλου (Πενία 1), Γιάννης Σύριος (Καρίων), Φωτεινή Τιμοθέου (Λευκοθέα), Γιάννης Τομάζος (Παρέα του Καρίωνα), Χρήστος Τσάβος (Παρέα του Καρίωνα), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Αρτεμίδωρος), Θάνος Φερετζέλης (Καλισθένης), Γιάννης Χαρίσης (Θρασύμαχος / Αρχιερέας)

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ:

ΙΟΥΛΙΟΣ

Tετάρτη 3 & Πέμπτη 4 Ιουλίου- Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους -ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Παρασκευή 19 &  Σάββατο 20 Ιουλίου- Επίδαυρος, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024)

Παρασκευή 26 & Σάββατο 27  Ιουλίου– Κύπρος, Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος- Αρχαίο Θέατρο Κουρίου

 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Σάββατο 3 Αυγούστου-  Φίλιπποι, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (67ο Φεστιβάλ Φιλίππων)

Τετάρτη 7 Αυγούστου - Δωδώνη, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης

Σάββατο 10 Αυγούστου- Δίον, Αρχαίο Θέατρο Δίου (Φεστιβάλ Ολύμπου)

Πέμπτη 29 Αυγούστου-  Κιλκίς, Θέατρο Λόφου Αγ. Γεωργίου Δήμου Κιλκίς

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας

Πέμπτη 12 Σεπτέμβριου, Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου, Κηποθέατρο Παπάγου

           

«28η », η τραγωδία των Τεμπών στο θέατρο, ένα δύσκολο εγχείρημα.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Την Τετάρτη 15 Μαΐου  έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη το θεατρικό έργο «28^η» (Εικοστή ογδόη), έργο θεάτρου ντοκουμέντο. Και ο τίτλος του δεν παραπέμπει βέβαια στην εθνική μας επέτειο, αλλά στην 28^η Φεβρουαρίου 2023 που έμελλε να γίνει επέτειος εθνικού πένθους, λόγω του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών με 57 νεκρούς, που συγκλόνισε τη χώρα.

Το θέατρο Αμαλία κατάμεστο κυρίως από νέους ανθρώπους αναμεσά τους και  επιζώντες της επιβατικής αμαξοστοιχίας, που βίωσαν ξανά όλα τα τραγικά γεγονότα μέσα από ένα δίωρο πόνημα της ευαισθητοποιημένης μα και εμπνευσμένης Γενοβέφας Κτενίδου. Η ηθοποιός , σκηνοθέτης και θεατρική συγγραφέας Γενοβέφα Κτενίδου, που δεν σταμάτησε στιγμή να προβληματίζεται μετά το τραγικό γεγονός των Τεμπών, έβαλε ως στόχο να το ερευνήσει και να το αναδείξει μέσα από την τέχνη, πώς αλλιώς παρά με μια θεατρική παράσταση. Κι αυτό για  να ευαισθητοποιηθούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ζητώντας από την πολιτεία δικαιοσύνη  και δικαίωση των χαμένων ψυχών.

Το αποτέλεσμα που στηρίχθηκε σε πραγματικές συνεντεύξεις επιζώντων, συγγενών θυμάτων μα και υπαλλήλων του σιδηρόδρομου, πραγματικά  συγκλονιστικό.  Επιζώντες κατέθεσαν τις καθηλωτικές μαρτυρίες τους και ξεδίπλωσαν καρέ καρέ τις στιγμές του πολύνεκρου δυστυχήματος, τα συναισθήματά τους, την αγωνία τους για απεγκλωβισμό και διάσωση αυτών και των διπλανών τους.  Συγγενείς θυμάτων αναπόλησαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα καμάρια τους, που τόσο άδικα έσβησαν σε ένα δευτερόλεπτο  τονίζοντας το μέγεθος της απώλειας και του πόνου. Και ένας σιδηροδρομικός υπάλληλος που έλεγε και ξανάλεγε για τα ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας παρόλο που κατά καιρούς δίνονταν χρήματα, παρόλο που οι υπάλληλοι ενημέρωναν τακτικά με υπομνήματα την διοίκηση του οργανισμού.

Η επιλογή των κειμένων πραγματικά μεστή και περιεκτική περιλαμβάνει τα πάντα καλύπτοντας σφαιρικά τα γεγονότα μα και τους προβληματισμούς. Ανάμεσα στα βαριά επεισόδια παρεμβάλλονται πιο ανάλαφρες στιγμές των ηρώων ώστε με ένα μαγικό ραβδάκι να αποφορτίζεται κάπως το κλίμα. Και ο θεατής ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος κάνει βίωμά του τα τραγικά γεγονότα. Μα και ενημερώνεται για όλες τις πλευρές του θέματος, ακόμη  και για τις πιο σκοτεινές,  το μπάζωμα, το ξυλόλιο, την αδράνεια των αρχών, τη συγκάλυψη.

Οι έντεκα ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και παρά τα μικρά ψεγάδια κατάφεραν να αγγίξουν και να συγκινήσουν. Είναι αλήθεια πως η δίωρη διάρκεια του έργου και οι πολλές και μικρές σκηνές προς το τέλος έριξαν λες κάπως τη συγκινησιακή φόρτιση που νωρίτερα βρισκόταν σε μια καταπληκτική κορύφωση και θα θέλαμε ίσως πάνω σε αυτή την κορύφωση να τελείωνε το έργο, σε εκείνο το υπέροχο βαρύ ζεϊμπέκικο.  Όμως, η παράσταση αυτή σχεδιασμένη και φτιαγμένη με θάρρος και τόλμη μα και πραγματικό πάθος και ζήλο είναι  μια μοναδική εμπειρία που κάθε ευαισθητοποιημένος  πολίτης θα πρέπει να βιώσει για να μπορεί να πει ότι έμαθε, ότι πραγματικά ενημερώθηκε για τα Τέμπη και μάλιστα βλέποντας θέατρο.

Τεράστιο και απροσμέτρητο το τραγικό γεγονός, βαρύ και το πόνημα της Γενοβέφας Κτενίδου και της θεατρικής ομάδας, μα στα αλήθεια δυνατό και άξιο. Αξίζει να το δείτε!

 

Συντελεστές:

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γενοβέφα Κτενίδου

Ερμηνεύουν: Ελβίρα Καλίνη, Σμαράγδα Καρασαββίδου, Νίκος Κορεξιανός, Γενοβέφα Κτενίδου,
Γιάννης Κωνσταντινίδης, Νίκος Παλπάνης, Παύλος Παυλίδης, Βάσω Σαπουντζόγλου, Χριστίνα
Σαρρή, Νίκος Σεμακούλα, Σωτήρης Χαρισόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Σεμακούλα
Μουσική: En Dynami, Κυριάκος Καραγιάννης (Νo NAME band)
Σκηνογραφία: Χριστίνα Νικολαΐδου
Ενδυματολογία : Βασιλική Κουτλή, Εύα Σιδέρη
Φωτογράφιση: Κωνσταντίνος Μουρατίδης, Ξένια Τσερέπη, Θάνος Τολιόπουλος
Υλικό Προτζέκτορα / Τρέιλερ : Ξένια Τσερέπη
Μακιγιάζ / Μαλλιά : Βούλα Χουρτσίδου
Σχεδιασμός Αφίσας : Κωνσταντίνος Μουρατίδης
Στοιχειοθέτηση Αφίσας : Κυριάκος Καραγιάννης (No NAME band)
Έρευνα : Αθανάσιος Αθάνατος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Άννα Μανιάν
Παραγωγή : Sign Productions

 

«ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝΝΕΤΑ», ένα σπουδαίο έργο, μια καλαίσθητη παράσταση.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Είναι η πρώτη φορά φέτος που το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανεβάζει έργο του μεγάλου Γάλλου δραματουργού, Ζαν Ανούιγ. Πρόκειται για το έργο «Ρωμαίος και Αννέτα». Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε τον τίτλο από τον Σαίξπηρ, ενώ δεν υπάρχει καμία επιπλέον σύνδεση με το σαιξπηρικό έργο πέραν του ότι και τα δύο διαπραγματεύονται έναν πολύ μεγάλο, έναν μοιραίο και τραγικό έρωτα. Πρόκειται λοιπόν για ένα τελείως αυτόνομο έργο στο οποίο βέβαια η πένα του Ανούιγ κεντάει πραγματικά πλάθοντας μιαν εξαιρετική, δυνατή ιστορία αγάπης και ταυτόχρονα ένα μοναδικό σχόλιο για τον έρωτα, τον πόθο, τη ζήλια, το μίσος, το συμβιβασμό ή μη και το θάνατο.

Η μεγάλη κυρία του Ελληνικού Θεάτρου και του σπιτιού του ηθοποιού, η Άννα Φόνσου, μια αειθαλής, εμπνευσμένη και ακούραστη γυναίκα αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει την παράσταση αυτή με μεγάλη αγάπη για το έργο, το οποίο την έχει αγγίξει από τα νεανικά της χρόνια και της ξυπνά γλυκές αναμνήσεις. Είναι γιατί πρωταγωνίστησε σε αυτό κάποιες δεκαετίες πριν, όταν το ανέβασε ο μεγάλος δάσκαλός της Αλέξης Σολομός, που έχει κάνει και την μετάφραση.

Η Τζούλια, μια καλόβολη κοπέλα επιστρέφει στο πατρικό  της σπίτι μετά από πολύ καιρό μαζί με τον αρραβωνιαστικό της Φρέντερικ και την μητέρα του. Όμως η οικογένειά της, μια διαλυμένη οικογένεια γεγονός  που αποτελεί πληγή για την ηρωίδα, την απογοητεύει ακόμη μια φορά. Είναι εκεί ο κατεστραμμένος πατέρας της και ο μέθυσος αδερφός της Λουκιανός, που έχει καταρρεύσει αφού τον εγκατέλειψε η σύζυγός του. Μα και η αδερφή της, η Αννέτα, το πλέον μαύρο πρόβατο της οικογένειας που ζει μιαν ελεύθερη και αντισυμβατική ζωή, η οποία παρ’ όλα αυτά δεν την κάνει ευτυχισμένη. Τι θα συμβεί άραγε όταν  αυτοί οι άνθρωποι συναντηθούν μεταξύ τους;

Αν και πρόκειται για μια τραγική ιστορία ο συγγραφέας την εμπλουτίζει με αρκετά στοιχεία χιούμορ και ευτράπελες καταστάσεις που προκαλούν τα ιδιόμορφα μέλη της οικογένειας, κυρίως ο πατέρας και ο αδερφός, ενώ είναι γεμάτη και από τα αποφθέγματα και τις φιλοσοφίες του μορφωμένου Λουκιανού.

Δεν ξέρω τι να πω για τη σκηνοθεσία της Άννας Φόνσου, δε χρειάζεται να πω πολλά, το μόνο σίγουρο είναι ότι μας ταξίδεψε και μας μάγεψε. Χωρίς εκκωφαντικά ευρήματα έδωσε όμως τέλεια το κλίμα της  εποχής και την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Πρόκειται για μια ζεστή, ρομαντική σκηνοθεσία που προκαλεί οικειότητα και φέρνει τους πρωταγωνιστές κοντά στους θεατές. Όλες οι ηθοποιίες ήταν εξαιρετικές αλλά και η αλληλεπίδραση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη. Πόσο όμορφες και δυνατές και οι  σκηνές του ερωτευμένου ζευγαριού!

Την έκπληξη έκανε η Ελένη Μισχοπούλου στο ρόλο της Αννέτας, που αντικατέστησε τη Χρύσα Ζαφειριάδου που είχε ένα ατύχημα. Με μόλις έξι πρόβες κατάφερε να αποδώσει άριστα τον σύνθετο και απαιτητικό ρόλο και της αξίζουν συγχαρητήρια. Γλυκιά και τρυφερή η Αίγλη Κατσίκη μας κατέκτησε ως Τζούλια. Στιβαρός, επικοινωνιακός ο Γεράσιμος Σοφιανός στον ρόλο του  Φρέντερικ. Σπουδαία κυρία η Έφη Δρόσου, ήταν υποδειγματική στον ρόλο της μητέρας. Στόφα καλού ηθοποιού ο Νίκος Νικόλαου κέρδισε τις εντυπώσεις στο ρόλο του πατέρα. Πολύ καλός και ο Δημήτρης Τσιλινίκος στο ρόλο του ταχυδρόμου. Άφησα τελευταίο τον ταλαντούχο Κωνσταντίνο Χατζησάββα στο ρόλο του Λουκιανού, που καταφέρνει πάντα να κλέβει την παράσταση.

Το σκηνικό είναι εντυπωσιακό και είναι μια μεγάλη διάφανη μπαλκονόπορτα που βλέπει προς τη θάλασσα. Τα υπόλοιπα σκηνικά στοιχεία είναι λίγα έπιπλα εποχής και τα εμπνεύστηκε η Δανάη Πανά.

Τα κοστούμια, καλόγουστα και vintage δίνουν τη διάθεση και το κλίμα μιας άλλης εποχής και τα σχεδίασαν μαζί η Άννα Φόνσου και η Δανάη Πανά.

Η μουσική του Γιώργου Ανδρέου είναι εξαιρετική, ενώ συχνά πυκνά  ήχοι της φύσης, όπως της θάλασσας, του αέρα και της βροχής μας ταξιδεύουν και μας εισάγουν ακόμη πιο βαθιά στην ατμόσφαιρα του έργου.

Η αρχή και το τέλος είναι έκπληξη και είναι εμπνευσμένα από τον κινηματογράφο, μιαν άλλη μεγάλη αγάπη της σκηνοθέτιδας.

«Ρωμαίος και Αννέτα», ένα αριστουργηματικό έργο του μεγάλου Ζαν Ανούιγ, μια καλαίσθητη, καλοδουλεμένη, συγκινητική παράσταση σε σκηνοθεσία Άννας Φόνσου, που πρέπει να δείτε από το Κρατικό Θέατρο.

 

Συντελεστές:

Μετάφραση: Αλέξης Σολομός

Σκηνοθεσία: Άννα Φόνσου

Κοστούμια: Άννα Φόνσου

Σκηνικά- Κοστούμια: Δανάη Πανά

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος

Βίντεο: Βαλλεντίνα Κόπτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καραμήτρη

Οργάνωση παραγωγής: Μαριλύ Βεντούρη

 

*Ευχαριστούμε τον κ. Γιώργο Ανδρέου για την ευγενική παραχώρηση των μουσικών του έργων, τα οποία αποτελούν αποσπάσματα από την σουίτα εγχόρδων “Αθανασία”.

 

Παίζουν:

Έφη Δρόσου: μητέρα

Χρύσα Ζαφειριάδου: Αννέτα

Αίγλη Κατσίκη: Τζούλια

Νίκος Νικολάου: Πατέρας

Γεράσιμος Σοφιανός: Φρέντερικ

Δημήτρης Τσιλινίκος: Ταχυδρόμος

Κωνσταντίνος Χατζησάββας: Λουκιανός

*Τον ρόλο της Αννέτας θα ερμηνεύσει η κυρία Ελένη Μισχοπούλου ως έκτακτη αντικατάσταση