«Γλασκώβη», το σαν νοσοκομείο, η ζωή!

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρεμιέρα εχθές στο θέατρο Σοφούλη για την ομάδα Aloof, με ένα ολοκαίνουργιο, νεωτεριστικό έργο του Στέλιου Ναλμπάντη. «Γλασκώβη»!

Ένας ασθενής σε κώμα, αυτή τη μυστηριώδη, μεταβατική κατάσταση ανάμεσα σε άνθρωπο και άγγελο, όπου το επίπεδο της συνείδησης του ασθενούς βαθμολογείται από την ιατρική σύμφωνα με την κλίμακα της Γλασκώβης, ανακαλεί την ζωή του και όλα αυτά που τον σημάδεψαν. Όνειρα και φόβοι, εμπειρίες και περιστατικά, ξυπνούν και ζωντανεύουν σε μικρά επεισόδια.

Ο συγγραφέας με οξυδέρκεια και λεπτή παρατηρητικότητα, αλλά και εξαιρετική τρυφερότητα διεισδύει στην ψυχή του ήρωα και μετά από ένα εξονυχιστικό ξεσκόνισμα, μας την παραδίδει. Τα καθημερινά,  μικρά ή μεγαλύτερα άγχη, οι παιδικές φοβίες, οι προσδοκίες και η σχέση με το άλλο φύλο, η σχέση με τον πατέρα, συχνά ανύπαρκτη,  η καταπίεση της καθημερινότητας, οι κοινωνικές συμβάσεις και τα πρέπει. Η καταπίεση της μάνας που έχει πάντα δίκιο και στο όνομά του υπερασπίζεται ασταμάτητα την καθαριότητα, την νομιμότητα, την τελειότητα, καθώς ο ανυποψίαστος ιδιαίτερος γυναικείος ψυχισμός της κατασπαράζει τον τόσο διαφορετικό αντρικό. Λεπτομέρειες της καθημερινότητας που μας έχουν όλους τυραννήσει δεν ξεφεύγουν από το μικροσκόπιο του συγγραφέα, που  τις περιγράφει με τόση γλαφυρότητα που μένουμε άφωνοι. Μα, έτσι ακριβώς είναι, έτσι! Μας συνέβη κι εμάς. Και τέλος, ένα βαρύ οικογενειακό μυστικό που αποκαλύπτεται….

Το θέμα του έργου είναι αντικειμενικά σοβαρό, συχνά σπαρακτικό, μιας κι έχει να κάνει με εμπειρίες και βιώματα που σημαδεύουν. Τα επεισόδια, ωστόσο, είναι  σύντομα και εναλλάσσονται συνεχώς, ώστε μας ακουμπούν χωρίς να μας πλακώνουν, ενώ το χιούμορ που διεισδύει απαλά  μας απομακρύνει από την πιθανή θλίψη της στιγμής. Το έργο  χαρακτηρίζεται επίσης από όμορφες ατάκες και ενίοτε ποιητικό λόγο. Το τόσο πυκνό και περιεκτικό όσον αφορά το περιεχόμενο και την ουσία του κείμενο, ενώ ταυτόχρονα τόσο ανάλαφρο όσον αφορά την προσληπτικότητα του από το κοινό, ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη που μας ξάφνιασε ευχάριστα και είναι αναμφίβολα το μεγάλο ατού της παράστασης. Συγχαρητήρια!

Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα λιτό σκηνικό, όπου πολλαπλά ημιδιαφανή μετακινούμενα παραπετάσματα αναλαμβάνουν το ρόλο να αποκρύπτουν ή να εμφανίζουν κατά περίπτωση, τα όνειρα, τους φόβους, αλλά και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Το περιχαρακωμένο, αποστειρωμένο, περιοριστικό περιβάλλον του νοσοκομείου, προσομοιάζει με αυτό της ζωής του ήρωα, που υποχρεώνεται συνεχώς σε συμβάσεις και περιορισμούς και αναπαρίσταται ευρηματικά στη σκηνή από την Φανή Μπουντούρογλου με έναν λευκό κύκλο ∙ δεν θα σας αποκαλύψουμε από τι είναι φτιαγμένος, ο οποίος τείνει συνεχώς να χαλάσει και η μητέρα αναλαμβάνει συχνά – πυκνά να τον αποκαταστήσει με επιμέλεια!

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Τσαγκαράκη είναι ενδιαφέρουσα και υποστηρίζεται σημαντικά από το κείμενο με τις συνεχείς εναλλαγές του. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν με επιμέλεια κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες και τα καταφέρνουν πολύ καλά, ενώ ξεχωρίζει αναμφίβολα ο φωτεινός πρωταγωνιστής  Δημήτρης Αϊναλής  με την ερμηνεία του.

Η «Γλασκώβη», του Στέλιου Ναλμπάντη, είναι μια μικρή ευχάριστη έκπληξη, ένα κείμενο που με τη διεισδυτικότητα, την πυκνότητα, την ποικιλία και  το χιούμορ του δίνει μαθήματα ακόμη και σε καταξιωμένους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους και θα πάρει το δρόμο που της αξίζει…