«ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ» Ευοίωνο ξεκίνημα στο θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ κλείνει φέτος τριάντα χρόνια ύπαρξης και προσφοράς! Η ψυχή του, ο ακούραστος θεατράνθρωπος Σταύρος Παρχαρίδης, αποφάσισε λοιπόν μετά από τρία χρόνια αδράνειας λόγω του κορονοϊού να κάνει δυναμικό ξεκίνημα δίνοντας το βήμα και το λόγο σε νέους συγγραφείς με τη δημιουργία της σκηνής «Πρώτο βήμα». Πρώτος από αυτούς ο Τζων Μιχάλης με το έργο του «ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ».

Μια γυναίκα, που φέρεται να έχει σκοτώσει το σύζυγό της και την ερωμένη του και καλύτερή της φίλη στο διπλανό δωμάτιο, καλεί την αστυνομία για να παραδοθεί. Η γυναίκα φαίνεται να βρίσκεται σε σοκ, σε σύγχυση. Και τότε αρχίζει να εξομολογείται τα εσώψυχά της. Είναι μια πληγωμένη και προδομένη γυναίκα, που ερωτεύτηκε και αγάπησε πολύ, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Ταυτόχρονα, διάφορα ευτράπελα αρχίζουν να συμβαίνουν καθώς κάποιοι τηλεφωνούν στο παράνομο ζευγάρι και στο τηλέφωνο απαντά η απατημένη σύζυγος. Σημαντικό ρόλο παίζει και ένα σημειωματάριο που κρατά η γυναίκα στο οποίο έχει σημειώσει όλα τα φωνητικά μηνύματα και sms που αντάλλασσε ο σύζυγός της από το κρυφό του καρτοκινητό. Και τότε τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς φαίνεται πως ο τελευταίος εκτός των άλλων συνωμοτούσε κιόλας με τελικό στόχο  να φύγει από τη ζωή η γυναίκα  για να κληρονομήσει την τεράστια περιουσία της.

Το σενάριο ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά…. συμβαίνουν βέβαια και αυτά! Κάποιες στιγμές επίσης προβληματίστηκα σχετικά με κάποιες λεπτομέρειες, στοιχεία αληθοφάνειας του έργου. Το σημαντικό όμως είναι το πόσο όμορφα, πόσο τρυφερά και πόσο αληθινά ο συγγραφέας καταφέρνει να δώσει τα συναισθήματα αυτής της γυναίκας, μιας καλόψυχης και άδολης ψυχής. Πόσο ρεαλιστική και πόσο ανθρώπινη είναι η αφήγησή της καθώς λέει τον πόνο της για αυτή την απάτη. Με μια παράξενη ηρεμία, ίσως αυτών που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο του άγχους, μας παίρνει από το χέρι και μας λέει τα καθέκαστα όχι σαν μια βαριά πονεμένη ιστορία αλλά με ελαφρότητα και άφθονο καυστικό χιούμορ. Και μας κατακτά! Μου άρεσαν  ακόμη και τα τελευταία λεπτά του έργου, όπου καθώς η ηρωίδα απευθύνεται στη μητέρα της ζητώντας της συγγνώμη, υπάρχει μια ιδανική κορύφωση και αυτός ο δραματικός τόνος είναι απαραίτητος για να πάμε ομαλά στη λήξη αυτής της ιστορίας.

Το ψέμα, η  υποκρισία της κοινωνίας, οι κίβδηλες ανθρώπινες σχέσεις, όλα στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος και η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στο έργο αυτό. Κι ακόμη η θέση της γυναίκας, η οποία εξακολουθεί να υποβιβάζεται, να θεωρείται κατώτερη και να γίνεται στόχος ακόμη και η ίδια της η ζωή από κάποια άθλια αρσενικά. Θέματα διαχρονικά που πάντα καίνε!

Το έργο σκηνοθέτησε με δημιουργική φαντασία, πολλή αγάπη και δοτικότητα ο Σταύρος Παρχαρίδης, λες και ήταν δικό του παιδί. Και  το έκανε  όχι μόνο επειδή είναι έμπειρος  και ικανός αλλά  και επειδή αναμφίβολα τον άγγιξε. Έτσι, με περίσσεια έμπνευση βάζει την πρωταγωνίστρια να στροβιλίζεται στο χώρο και όχι μόνο να μιλά, αλλά συνεχώς να κάνει κάτι. Συχνά, συγκεκριμένα αντικείμενα γίνονται στα χέρια της εργαλεία για την εξέλιξη της υπόθεσης κρατώντας έντονο το ενδιαφέρον του θεατή. Αλλά και ο ψυχισμός της καθοδηγείται ανάλογα, ώστε να αποδώσει την κάθε στιγμή.

Η Βάσω Δήμογλου, με το πρόσωπο μιας απλής καθημερινής γυναίκας αλλά όλο ευγένεια και ευαισθησία, αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και να φέρει σε πέρας τον μονόλογο αυτό. Η ηθοποιός καταφέρνει να εισχωρήσει στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας και με μια ταραγμένη ηρεμία να ερμηνεύσει τον ρόλο. Το πρόσωπό της τα λέει όλα, οι εκφράσεις, οι συσπάσεις του αντανακλούν τα συναισθήματά της. Τα μάτια της άλλοτε σκοτεινιάζουν και άλλοτε χάνονται ανάλογα με τη στιγμή. Κομψή και με όσο κουράγιο της έχει απομείνει περιφέρεται και αποδίδει ιδανικά τόσο τις δραματικές , όσο και τις πολύ περισσότερες σαρκαστικές στιγμές.

Το σκηνικό της Μαρίας Παπατζέλου φαντάζει  χαώδες και άστατο με την  πρώτη ματιά, σαν παλιά αποθήκη με πράγματα ατάκτως ειρημένα. Αναμφίβολα όμως είναι δυναμικό και με πολλές λεπτομέρειες. Κάποια έπιπλα είναι  τυλιγμένα με ζελατίνα. Ίσως αυτό το σκηνικό να είναι συμβολικό και να θέλει  να δηλώσει και να υπερτονίσει  τη σύγχυση στην οποία βρίσκεται η πρωταγωνίστρια. Πάντως, πολλά από τα αντικείμενα χρησιμοποιούνται  στην έκβαση του έργου και φαίνεται πως η ύπαρξή τους είχε νόημα.

Τη μουσική του έργου ανέλαβε ο Νίκος Πανδής. Αν και οι νότες δεν ήταν τόσο πολλές, ωστόσο ήταν ζεστές και μας άγγιξαν, άλλοτε χαρίζοντας ηρεμία σαν χάδι και άλλοτε ένταση. Πολύ όμορφο και το τραγούδι της παράστασης «Ρόδα ολάνθιστα», σε στίχους του συγγραφέα, που δυστυχώς δεν ακούστηκε ολόκληρο.

Δείτε την παράσταση  «ΤΡΙΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ» γιατί πρόκειται για ένα τρυφερό,  γεμάτο συναίσθημα και πικρό χιούμορ έργο,  άψογα σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο και για να βιώσετε από κοντά το δίκαιο παράπονο και τον ειλικρινή πόνο μιας γυναίκας σαν όλες τις άλλες. Πρόκειται για ένα ευοίωνο ξεκίνημα για το θέατρο Μαίωτρον στο οποίο ευχόμαστε «Πάντα επιτυχίες».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

 

Συγγραφέας: Τζων Μιχάλης

Σκηνοθεσία: Σταύρος Παρχαρίδης

Σκηνικά: Μαρία Παπατζέλου

Κοστούμια: Μαρία Παπατζέλου

Μουσική: Νίκος Πανδής

Φωτισμοί: Θέατρο Μαίωτρον

Παίζει: Βάσω Δήμογλου

Φωτογραφίες: Σταύρος Παρχαρίδης

Διαφημιστικό βίντεο: Γιώργος και Σταύρος Παρχαρίδης.

Το τραγούδι της παράστασης «Ρόδα ολάνθιστα» μελοποίησε ο Νίκος Πανδής σε στίχους του Τζων Μιχάλη

Ερμηνεία: Αναστασία Κόσμογλου.