Εμβληματική «ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ» για λάτρεις του αστυνομικού.

 Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Σας αρέσουν τα αστυνομικά; Σας αρέσει η μοναδική, αξεπέραστη Αγκάθα Κρίστι; Τώρα ήρθε η δική σας ώρα να απολαύσετε μια θρυλική παράσταση, την εμβληματική «Ποντικοπαγίδα» στο θέατρο Κολοσσαίον. Μια παράσταση που παίζεται  ασταμάτητα στο Λονδίνο από το 1952 ως σήμερα.

Η ποντικοπαγίδα που θα δείτε είναι βέβαια λίγο διαφορετική. Οι συντελεστές επέλεξαν να μεταφέρουν την υπόθεση στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Το παραπάνω γεγονός στερεί βέβαια από τη  παράσταση λίγη από την αγγλική φινέτσα  και στυλ, δεν είδα για παράδειγμα τα έπιπλα και τα κοστούμια που ονειρευόμουνα, όμως η προσπάθεια αυτή έχει  ενδιαφέρον  μιας και μας ταξιδεύει μερικές δεκαετίες πίσω  στην δική μας ζωή και μας ξυπνά αναμνήσεις. Έτσι, τα παλιά σήριαλ στην τηλεόραση, τραγούδια της εποχής, το περιοδικό «Κλικ», η απουσία των κινητών και άλλες λεπτομέρειες εμφανίζονται στη σκηνή σαν ένα διασκεδαστικό flash back. Διασκεδαστική γενικά θα χαρακτήριζα μάλιστα όλη την υπόθεση μέχρι τον φόνο, καθώς διανθίζεται από χιούμορ και κωμικές σκηνές.

Ποια είναι λοιπόν η υπόθεση; Ένα χειμωνιάτικο βράδυ με φοβερή χιονοθύελλα μια ομάδα ανθρώπων προσέρχονται σε μια πανσιόν στα ορεινά έξω από την Αθήνα για να περάσουν μερικές ημέρες. Η πανσιόν είναι το «Χάνι του Βαγγέλη» και την διαχειρίζεται ένα νεαρό ζευγάρι, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Βαγγέλης Σαλευρής. Ένας ένας λοιπόν καταφθάνουν οι ένοικοι με μεγάλη δυσκολία μιας και έξω το έχει στρώσει για τα καλά. Οι ήρωες φαίνεται να μην έχουν καμία σχέση  μεταξύ τους και τους γνωρίζουμε καθώς εισέρχονται. Αξίζει εδώ να αναφέρω άλλη μια ιδιορρυθμία της παράστασης, άλλο ένα ιδιαίτερο εύρημα, όλοι οι ήρωες του έργου έχουν τα πραγματικά  ονόματα των ηθοποιών που τους υποδύονται. Έτσι καταφθάνουν στην πανσιόν η Ελένη Κρίτα μια συνταξιούχος δικαστής, ο ταγματάρχης Παύλος Ευαγγελόπουλος, ο ιδιόρρυθμος αρχιτέκτονας Λύσσανδρος Καυτατζόγλου ο νεότερος, η Σάννυ Χατζηαργύρη μια έξυπνη και ευχάριστη νεαρή και ο Γιώργος Σοφικίτης, ένας Έλληνας του εξωτερικού με σπασμένη προφορά.

Καθώς οι ήρωες προσέρχονται ακούγεται συνεχώς από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μια είδηση για την δολοφονία της Λουκίας Δανάλη στην Καλλιθέα Αττικής, της οποίας ο δολοφόνος καταζητείται, ενώ δίνεται συνεχώς η λεπτομερής περιγραφή  των ρούχων που φορούσε, καθώς το πρόσωπό του ήταν μάλλον δυσδιάκριτο κάτω από το σκουφί και το κασκόλ και δεν το έχει δει κανείς. Και ενώ φαίνεται πως όλοι έχουν πλέον φτάσει στην πανσιόν και ο δρόμος έχει κλείσει από το πολύ χιόνι, καταφθάνει αιφνιδίως με τα σκι του ένας αστυνομικός, που διατείνεται ότι ο δολοφόνος της Λουκίας Δανάλη βρίσκεται εκεί, ανάμεσα στους ενοίκους, και ότι πιθανόν να  κινδυνεύουν και άλλοι ένοικοι να δολοφονηθούν.

Τότε, το καλώδιο του τηλεφώνου βρίσκεται κι αυτό κομμένο, καθιστώντας τους ενοίκους εντελώς αποκλεισμένους  από τον έξω κόσμο. Ακόμη, ένα παιδικό τραγουδάκι «Τα τρία τυφλά ποντίκια» αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο συχνά, ξυπνώντας αναμνήσεις σε κάποιους από τους ενοίκους. Αξεπέραστη η Αγκάθα Κρίστι στήνει άλλη μιαν αξιοζήλευτη πλοκή με την αγωνία και το σασπένς να κορυφώνονται και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών παραπλανώντας τους  για το ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος. Και καθώς ένα-ένα κάποια στοιχεία φανερώνονται, το μπέρδεμα γίνεται όλο και μεγαλύτερο.

Από την μεριά της η σκηνοθέτης Κίρκη Καραλή που έκανε και τη δραματουργική επεξεργασία, πέρα από τα σκηνοθετικά ευρήματα που ήδη αναφέραμε εστιάζει μάλλον στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι, η Ελένη Κρίτα παίζοντας με μεγάλη εμπειρία καταφέρνει να γίνει αντιπαθής καθώς όλα της ξινίζουν και της βρωμάνε. Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος υποστηρίζει άξια τον ρόλο του ταγματάρχη. Δυναμική η Πηνελόπη Αναστασοπούλου ερμηνεύει τον ρόλο της με αποχρώσεις,  υφέσεις και εξάρσεις όπως και απαιτείται, ενώ ο Βαγγέλης Σαλευρής στέκεται στιβαρός στο πλάι της. Ευχάριστος ο Γιώργος Σοφικίτης, βγάζει γέλιο, μπριόζα και έξυπνη και η Σάννυ Χατζηαργύρη. Άριστος στον ρόλο του αστυνόμου ο Κωνσταντίνος Κάππας, κερδίζει τις εντυπώσεις.

Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση δίνοντας μια καταπληκτική ερμηνεία είναι ο Άγγελος Μπούρας στον ρόλο του Λύσσανδρου Καυτατζόγλου του νεότερου. Αέρινος, ευκίνητος, γοητευτικός, αστείος, μπαινοβγαίνει στη σκηνή και ερμηνεύει μαγνητίζοντας όλα τα βλέμματα.

Το σκηνικό είναι κάπως ψυχρό και απλό και δεν εντυπωσιάζει. Είναι όμως αναμφίβολα βολικό και λειτουργικό. Πρόκειται για πολυμορφικούς καναπέδες που αλλάζουν σχήματα  και οι ηθοποιοί κάθονται ή και ανεβαίνουν σε αυτούς. Μουντή και η κουρτίνα στο πίσω μέρος της σκηνής, κάνει όμως κάποιου  είδους στεγανοποίηση από τον υπόλοιπο κόσμο και   παραπέμπει έτσι στο ότι οι ήρωες βρίσκονται όλοι εγκλωβισμένοι σε μία παγίδα. Ικανοποιητικά τα κοστούμια, ενώ ξεχωρίζουν  αυτά του Άγγελου Μπούρα. Σκηνικά και κοστούμια σχεδίασε η Άση Δημητρολοπούλου.

Μου άρεσαν πολύ η πρωτότυπη μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα γιατί φορτίζουν όμορφα την ατμόσφαιρα και εντείνουν τα δυνατά σημεία της παράστασης.

Αξίζει να δείτε την «Ποντικοπαγίδα» για την αριστοτεχνική πλοκή της, που θα σας ενθουσιάσει όπως και τόσους άλλους θεατές δεκαετίες τώρα και για να απολαύσετε κάποιες πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών που  υποστηρίζουν το έργο.

   

      Παίζουν:

	Αναστασοπούλου Πηνελόπη Ευαγγελόπουλος Παύλος Κάππας Κωνσταντίνος Κρίτα Ελένη Μπούρας Άγγελος Σαλευρής Βαγγέλης Σοφικίτης Γιώργος Χατζηαργύρη Σάννυ
	Συγγραφέας: Αγκάθα Κρίστι Σκηνοθεσία- Δραματουργική Επεξεργασία: Κίρκη Καραλή Θεατρική Απόδοση: Αντώνης Γαλέος Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αντώνης Παπακωνσταντίνου Σκηνικά/Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Φωτογραφία / Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας Γραφιστική Επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης (Μαύρα Γίδια) Βοηθός Σκηνοθέτης: Κατερίνα Παντέα Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης