«Εξομολογήσεις» με πάθος.

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια διαφορετική προσέγγιση και θεατρική απόδοση σε τρία διηγήματα του αγαπημένου  Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη επιχειρεί ο Δημήτρης Σακατζής με το «Θίασο» του στην παράσταση "Εξομολογήσεις". Προσέγγιση που εστιάζει στην σχολαστική αναπαράσταση μέσα από έντονη σωματική κίνηση και παντομίμα των αναμφίβολα ολοζώντανων εικόνων που περιγράφει ο μεγάλος συγγραφέας. Μέσα από αυτή την ιδιαίτερη και άκρως παραστατική απόδοση  η προσοχή του θεατή αποσπάται σε ένα βαθμό από την χαρακτηριστική  γλώσσα και την εσωτερική μελαγχολία που αποπνέει ο παπαδιαμαντικός λόγος και  αναδεικνύονται στοιχεία της  γραφής του συγγραφέα που συχνά παραμελούμε να παρατηρήσουμε,  όπως το βάρος που δίνει πολύ συχνά στη λεπτομέρεια, αλλά κυρίως το καταλυτικό του χιούμορ, καθώς το κωμικό στοιχείο άλλοτε υπόγεια και άλλοτε εμφανέστερα έχει πολλές φορές έντονη παρουσία.

Τα τρία επιλεγμένα διηγήματα του Σκιαθίτη συγγραφέα είναι  «Το σπίτι της Κοκκώνας», «Ο Αλιβάνιστος» και «ο Αμερικάνος». Στο  «Σπίτι της Κοκκώνας», ένας απατεωνίσκος στέκεται έξω από ένα υποτίθεται στοιχειωμένο σπίτι, όπου πιστεύεται πως κατοικούν καλικάντζαροι και πραγματοποιεί μικροληστείες τρομοκρατώντας στους περαστικούς. Στον «Αλιβάνιστο», μια απρόβλεπτη συνάντηση μετά από πολλά-πολλά  χρόνια θα ξυπνήσει αναπάντεχες αναμνήσεις και συναισθήματα. Τέλος, στον «Αμερικάνο», ένας μετανάστης επιστρέφει είκοσι χρόνια μετά στον γενέθλιό του τόπο αναζητώντας την αρραβωνιαστικιά του.

Τους ρόλους αλλά και την αφήγηση αναλαμβάνουν να αποδώσουν με  εναλλαγές τέσσερις ταλαντούχοι ηθοποιοί, οι Αλέξανδρος Καλτσίδης, Δημήτρης Κουστολίδης, Περικλής Σταύρου και Κώστας Χατζηγεωργίου. Εντυπωσιάζουν οι   συνεχείς, έντονες, παραστατικές, καλοζυγισμένες κινήσεις που πραγματοποιούν,  άλλοτε όλοι μαζί και άλλοτε κατά μόνας από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή του έργου, ενώ είναι εμφανής η σχολαστική  διδασκαλία,  δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, της σκηνικής τους παρουσίας από το σκηνοθέτη.  Αλλά συγκλονιστικό είναι και το πάθος, η προσήλωση και η ένταση με την οποία οι ηθοποιοί από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ερμηνεύουν τους ρόλους, αψηφώντας την κόπωση    που εμφανέστατα προκαλούν οι έντονες, ενθουσιώδεις κινήσεις τους.
Το «Σπίτι της Κοκκώνας»,  αποκτά ιδιαίτερη  υπόσταση  και απογειώνεται με την απόδοση αυτή καθώς αντικειμενικά βασίζεται σε δρώμενα και δεν έχει κάποια φοβερή πλοκή. Όσον αφορά τον « Αμερικάνο», ομολογώ πως μερικές στιγμές μου φάνηκε πως το κωμικό στοιχείο έτεινε να υπερκαλύψει την αντικειμενική δραματικότητα της υπόθεσης. Είναι αλήθεια πως τον Αμερικάνο θυμόμουν πολύ καλά σε μια άκρως ρομαντική  και τελείως δαφορετική απόδοση από τον Θανάση Σαράντο, που δεν μπορώ να ξεπεράσω. Όταν όμως ανάτρεξα ξανά στο κείμενο  διαπίστωσα ότι διαθέτει όντως πάμπολλα κωμικά στοιχεία και ο Δημήτρης Σακατζής το έχει αποδώσει με πιστότητα. Εντυπωσιάστηκα μάλιστα με το πόσο διαφορετικά μπορεί να αγγίξει και να εμπνεύσει τον κάθε άνθρωπο, τον κάθε σκηνοθέτη το ίδιο κείμενο.

Τέλος, φτάνοντας στον  «Αλιβάνιστο», αυτό το διήγημα μπορώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από όλα! Οι τέσσερεις πρωταγωνιστές εδώ, μεταμορφώνονται διαδοχικά από γριούλες σε παλικάρια , άντρες , βοσκούς σε μια διασκεδαστική εναλλαγή που προκαλεί αβίαστο γέλιο,  ενώ  η ευχάριστη αυτή νότα δεν  λαβώνει καθόλου την άκρως συγκινητική εξέλιξη της υπόθεσης. Έτσι,  στο τέλος της ιστορίας, όταν γίνονται οι αποκαλύψεις, το κλίμα αντιστρέφεται και μας έρχονται δάκρυα στα μάτια.

Η ταλαντούχα και γλυκύτατη Έλσα Μουρατίδου σε μια γωνιά ντύνει όμορφα με τη μελωδική φωνή της και τα ιδιαίτερα αυτοσχέδια οργανάκια της την παράσταση με τους απαραίτητους ήχους.

Οι «Εξομολογήσεις», είναι εν τέλει μια  όμορφη παράσταση, πρωτότυπη και ιδιαίτερα ευχάριστη που έχει κάτι απόλυτα δικό της να μας πει. Ευχόμαστε να εξακολουθήσει να παίζεται για να έχουν την ευκαιρία να τη δουν πολύ περισσότεροι. Είναι μια δουλειά που σχεδιάστηκε με έμπνευση  και στη λεπτομέρεια και αποδόθηκε με πάθος. Αξίζει να τη δείτε!!