«Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» εξαιρετική η εκδοχή του μιούζικαλ.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πριν από μερικά χρόνια ανέβηκε «Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη από το Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Η παράσταση σύμφωνα με το πρόγραμμα περιλάμβανε τότε και τέσσερα τραγούδια σε μουσική Διονύση Τσακνή και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. Κι όμως εμένα μου φάνηκαν πολύ λίγα  και δεν μου έφτασαν… Έγραψα τότε στην κριτική μου πως θα θέλαμε περισσότερα τραγούδια κι ας άλλαζε ο χαρακτήρας της παράστασης και σκέφτηκα γιατί αφού ο σκηνοθέτης είχε έναν Τσακνή και μια Νικολακοπούλου δεν έκανε ένα μιούζικαλ! Θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό και άκρως ενδιαφέρον! Και να που τώρα η σκέψη αυτή  πέρασε από το μυαλό κάποιων άλλων δημιουργών και  είδα αυτή την και δική μου ιδέα μου να  υλοποιείται και  μάλιστα με αξιώσεις!

«Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» πρωτοπαίχτηκε το 1957 από το θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του ίδιου του Καμπανέλλη. Παρουσιάζει  μια τοιχογραφία της μετεμφυλιακής Ελλάδας στα πρόσωπα συγκεκριμένων ανθρώπων που συμβιώνουν στην ίδια αυλή, με τα βάσανα, τις στεναχώριες και τα προβλήματα της εποχής. Είναι η Βούλα και ο Μπάμπης, ένα ζευγάρι που μια αγαπιέται και μια μαλλιοτραβιέται, η εξευγενισμένη Όλγα με καταγωγή από τη Ρωσία και ο σύζυγός της Στέλιος  που συνεχώς χαρτοπαίζει και τζογάρει προσπαθώντας να πιάσει την καλή, η  γριά Αννετώ, ολομόναχη μιας και η κόρη της παντρεύτηκε στην Αγγλία, ο πρόσφυγας Ιορδάνης, ο οποίος βρίσκεται μόνιμα εγκατεστημένος στην ταράτσα, η σύζυγός του Αστά και ο γιος του Γιάννης,  η Ντόρα, μια νέα και κάπως ελευθεριάζουσα γυναίκα, η Μαρία σύζυγος ναυτικού και πάντα μόνη και τέλος ο υδραυλικός Στράτος που εισβάλλει στην αυλή και προκαλεί αναταράξεις.

Στα πρόσωπα της αυλής ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης και η δραματουργός Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου προσθέτουν με δική τους πρωτοβουλία κάποια ακόμη, όπως τον Λάσκο και την Καίτη, μάλλον ηλικιωμένους και μοναχικούς ανθρώπους που όμως κάνουν καλή παρέα κυρίως παίζοντας σκάκι κι ακόμη την Ματίνα και την Ραφαέλα, την οποία  μάλιστα ερμηνεύει ένας άντρας, ο Γιώργος Ντάβος. Ακόμη, σκηνοθέτης και δραματουργός προβαίνουν σε μικρές διασκευές και διακριτικές προσθήκες στο κείμενο.

Αυτό που χαρακτηρίζει όμως αναμφίβολα την παράσταση και της δίνει ένα χαρακτήρα και ένα άρωμα μοναδικό είναι η μουσική και τα τραγούδια. Την μουσική έγραψε ο μαιτρ του είδους Στέφανος Κορκολής, που πραγματικά μεγαλούργησε. Κινήθηκε σε έντεχνους δρόμους αποφεύγοντας τα στοιχεία λαϊκού τραγουδιού και το αποτέλεσμα ήταν πολλά εξαιρετικά κομμάτια με επίσης εντυπωσιακή ενορχήστρωση, που έδωσαν στην  παράσταση έναν αέρα παλιού καλού μιούζικαλ. Τους στίχους έγραψε εύστοχα ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος καταφέρνοντας να τρυπώσει με την έμπνευση και το λόγο του στην ψυχολογία και τα συναισθήματα του κάθε πρωταγωνιστή. Τα τραγούδια μετέφεραν με μεγάλη επιτυχία όλη τη συγκίνηση και το κλίμα της κάθε στιγμής.

Την  αυλή των θαυμάτων, αν και διαδραματίζεται στην πόλη  θα την χαρακτήριζα ωστόσο ρεαλιστική ηθογραφία μιας και παρουσιάζει τη ζωή , τις συνήθειες και τα ήθη μιας ομάδας ανθρώπων και μάλιστα εμβαθύνει σε συγκεκριμένους τύπους και στους χαρακτήρες τους και πάντα με μια κριτική διάθεση και ένα κοινωνικό σχόλιο. Και αυτή την εικόνα, της ηθογραφίας δίνουν όλα τα ανεβάσματα που  μέχρι τώρα εγώ είχα δει. Όμως, τώρα που στην παράσταση προστίθενται τα πάρα πολλά τραγούδια και μάλιστα σε υπέροχη και ευγενική μουσική του Στέφανου Κορκολή, το έργο αναμφίβολα αποτινάσσει αυτό το παλιακό και ηθογραφικό στοιχείο, αναγεννιέται, ανασαίνει με πιο σύγχρονους ρυθμούς και προσφέρει μια απολύτως νέα εμπειρία.

Παράλληλα με τα τραγούδια που έχουν κυρίαρχο ρόλο στην παράσταση υπάρχουν και άλλες σκηνοθετικές επιλογές που επιδιώκουν να δώσουν έναν  ανανεωτικό αέρα στο έργο, όπως ότι τοποθετείται αντικειμενικά περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα από την εποχή στην οποία αναφέρεται, αν κρίνουμε από μια σημαία του ΠΑΣΟΚ που έχει ο Ιορδάνης στην ταράτσα του, αλλά και κάποια ονόματα παικτών του μπάσκετ που ακούγονται σε μια ραδιοφωνική αναμετάδοση. Ακόμη, το σκηνικό δεν παρουσιάζει μια κλασσική αυλή χαρακτηριστικό της μετεμφυλιακής Ελλάδας, αλλά ένα διώροφο κτίριο με περίπου δέκα μικρά δωμάτια-διαμερίσματα που είναι τοποθετημένο μετωπικά απέναντι στους θεατές. Το σκηνικό είναι εντυπωσιακό, μεγαλοπρεπές και προσεγμένο στη λεπτομέρειά του, με χαρακτηριστικά τα πάμπολλα αντικείμενα της αυλής και της ταράτσας και το επιμελήθηκε η Ελένη Μανωλοπούλου, όπως και την ποικιλία των πολύ ωραίων κοστουμιών.

«Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ», αν και γράφτηκε περίπου εβδομήντα χρόνια πριν και παρουσιάζει μια δυσάρεστη εικόνα της πατρίδας μας με τους κατοίκους τότε να υποφέρουν και να αναζητούν διέξοδο και αλλαγή στη ζωή τους, δυστυχώς σήμερα γίνεται επίκαιρη ξανά, καθώς οι περισσότεροι νέοι απελπισμένοι από την οικονομική κατάσταση φλερτάρουν και πάλι με τη μετανάστευση και η φτώχια, η απελπισία ακόμη και οι αυτοκτονίες είναι για άλλη μια φορά στο προσκήνιο.

Στην παράσταση πήραν μέρος πολλοί και γνωστοί ηθοποιοί. Ερμηνευτικά ξεχώρισε η μεγάλη Ρούλα Πατεράκη στον ρόλο της Αννετώς και η εξαιρετική Φιλαρέτη Κομνηνού στον ρόλο της Καίτης. Μαζί τους, βαρύ πυροβολικό επίσης, ο Δημήτρης Πιατάς στο ρόλο του Λάσκου. Εντυπωσίασε ο Γιώργος Γάλλος ως Στέλιος που τραγούδησε και χόρεψε επίσης όπως και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ως Μπάμπης, ενώ και ο υπόλοιπος θίασος επιδόθηκε σε μικρές χορογραφίες. Ξεχώρισαν ακόμη ο Μάνος Βακούσης ως Ιορδάνης και  ο Ντίνος Γκελαμέρης ως Γιάννης. Όλοι οι ηθοποιοί τραγούδησαν όμορφα τα όμορφα τραγούδια. Την παράσταση έκλεψαν όμως με τις φωνητικές τους ικανότητες η σοπράνο Ειρήνη Καράγιαννη στο ρόλο της Αστά και η γλυκιά Κατερίνα Παπουτσάκη ως Όλγα. Τις χορογραφίες έκανε ο Φωκάς Ευαγγελινός, ενώ τη μουσική διδασκαλία ο Σάββας Ρακιντζάκης. Την ορχήστρα που ερμήνευσε ζωντανά όλα τα τραγούδια διηύθυνε ο Αναστάσιος Συμωνίδης.

Μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν οι εξαιρετικοί και περίτεχνοι πολυεπίπεδοι φωτισμοί με την συνέπεια και τις συνεχείς εναλλαγές τους που δημιούργησαν μια μαγική ατμόσφαιρα πάνω στη σκηνή. Τους φωτισμούς σχεδίασε ο Αλέκος Αναστασίου.

Μόνη μας αρνητική παρατήρηση ο ήχος που στην αρχή κυρίως της παράστασης ήταν κακός και μας ανάγκαζε να διαβάζουμε τους υπέρτιτλους. Στη συνέχεια υπήρχαν σημεία της παράστασης που τα λόγια ακουγόταν εξαιρετικά αλλά και σημεία με ατέλειες, κυρίως όταν τραγουδούσαν όλοι μαζί οι ηθοποιοί. Ελπίζουμε πάντως πως με λίγη καλή θέληση και προσπάθεια τα προβλήματα αυτά θα διορθωθούν.

Συμπερασματικά «Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» είναι ένα εξαιρετικό μιούζικαλ που υπόσχεται όμορφες στιγμές και ανάταση ψυχής και αξίζει να το δείτε!

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Πρωτότυπη Μουσική – Ενορχήστρωση: Στέφανος Κορκολής
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Δραματουργία: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική Διδασκαλία – Επιμέλεια μουσικού υλικού: Σάββας Ρακιντζάκης
Hair design: Daniel Αθανασίου
Σχεδιασμός ήχου-ηχοληψία: Ανδρέας Γεωργαλλής
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έλλη Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Βογιατζής
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Β΄ Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Ελίνα Αλουπογιάννη
Φωτογραφίες promo: Πάνος Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Μιχάλης Γκούμας
Βίντεο Παράστασης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
Βίντεο promo: Φώτης Φωτόπουλος
Σχεδιασμός αφίσας: Διονύσης Ανδριανόπουλος
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Οργάνωση Παραγωγής: Μαρία Κακάρογλου

Διεύθυνση ορχήστρας Αναστάσιος Συμεωνίδης

 

Παίζουν:
Γιώργος Γάλλος (Στέλιος)
Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Μπάμπης)
Κατερίνα Παπουτσάκη (Όλγα)
Ρούλα Πατεράκη (Αννετώ)
Στεφανία Γουλιώτη (Βούλα)
Μάνος Βακούσης (Ιορδάνης)
Ειρήνη Καράγιαννη (Αστά)
Μαρία Διακοπαναγιώτου (Ντόρα)
Μαρίζα Τσάρη (Μαρία)
Γιώργος Τσιαντούλας (Στράτος)
Ντίνος Γκελαμέρης (Γιάννης)
Ηλέκτρα Σαρρή (Ματίνα)
Γιώργος Ντάβος (Ραφαέλα)
Βαγγέλης Βογιατζής (Άνδρας)
Ζαχαρίας Γουέλα (Άνδρας)
Γιάννης Σοφολόγης (Άνδρας)
Στο ρόλο της Καίτης η Φιλαρέτη Κομνηνού
Στο ρόλο του Λάσκου ο Δημήτρης Πιατάς