«ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΕΠΟΧΗΣ», με άρωμα παλιάς ελληνικής ταινίας!

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ξεκαρδιστική κωμωδία, μια ευχάριστη παράσταση γεμάτη μουσική και τραγούδια είναι το «Πολύ κακό για ένα καπέλο εποχής» του Άγγελου Κολοκοτρώνη, που παίζεται στο θέατρο Φλέμιγκ. Για να γελάσει επιτέλους  το χειλάκι μας και να ξεσκάσουμε λιγάκι, κάτι που όλοι το έχουμε τόσο ανάγκη!

Μια μεγαλοπιασμένη κυρία της μεσαίας  κοινωνικής τάξης της εποχής του 1970, η κυρία Σία που έχει αδυναμία στα περίτεχνα καπέλα,  ζει με τον καημό και την εμμονή γιατί η μοναχοκόρη της να παντρευτεί ένα φτωχό μεταφορέα, που τρέχει όλη μέρα για το μεροκάματο και όχι έναν πλούσιο και καταξιωμένο κοινωνικά γιατρό ή δικηγόρο. Βέβαια, μέσα από την κόρη της η κυρία Σία ονειρεύεται μεγαλεία και για τον ίδιο της τον εαυτό. Και την δυσαρέσκειά της αυτή δε σταματά να την εκφράζει ολημερίς κι ολονυχτίς, τόσο στην  κόρη  όσο και στον γαμπρό της, που άχρηστο τον ανεβάζει, ανεπρόκοπο τον κατεβάζει, καθώς η σκέψη να απαλλαγεί από αυτόν της έχει γίνει εμμονή. Τον κατηγορεί ακόμη και γιατί η κόρη της δεν έχει μείνει έγκυος ακόμη, χαρακτηρίζοντάς τον στείρο. Στην πλοκή λαμβάνει μέρος και μια νεαρή υπηρετριούλα, η γειτονοπούλα Πελαζί, που η Σία την επιστρατεύει προκείμενου να πετύχει το χωρισμό του ζευγαριού. Και ενώ η κυρία Σία  δε σταματά ούτε στιγμή να είναι με ξινισμένα μούτρα για τον αχαΐρευτο γαμπρό της, η κόρη ως εκ θαύματος μένει έγκυος…

Μια πεθερά λοιπόν, που δεν είναι ούτε πλούσια ούτε μορφωμένη η ίδια, μεγαλοπιάνεται, φουσκώνει, απαιτεί και απαξιώνει μέχρις εσχάτων τον κακόμοιρο γαμπρό της. Άραγε με τι προσόντα; Το έργο είναι  ένα κοινωνικό σχόλιο για τα κοινωνικά στερεότυπα, αυτούς που χαρακτηρίζουμε ανώτερους ή κατώτερους, τους πλούσιους και τους φτωχούς και πώς η κοινωνία τους αντιμετωπίζει. Τα κοινωνικά στερεότυπα, που καθορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς ακόμη και τα συναισθήματα φαίνεται να εκπορεύονται από το επάγγελμα κάποιου και από το αν είναι μορφωμένος και καλά οικονομημένος.

Το έργο έγραψε ο καταξιωμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Άγγελος Κολοκοτρώνης πλάθοντας γλαφυρά τους χαρακτήρες βγαλμένους μέσα από μια γνήσια λαϊκή βάση, την εμμονική πεθερά, την όμορφη κόρη, τον δύστυχο γαμπρό και τέλος την τσαχπίνα υπηρέτρια. Και έφτιαξε μια ιστορία με φαντασία, έμπνευση, ατόφια κωμικά στοιχεία και άφθονο χιούμορ που μας θυμίζει τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες, με την οικογένεια, την υπηρέτρια, την  πεθερά, ταινίες που έχοντας μας αγγίξει βαθιά εξακολουθούμε να τις βλέπουμε και να τις ξαναβλέπουμε με χαρά κι ενθουσιασμό!

Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο έμπειρος ιδρυτής του θεάτρου Φλέμιγκ Γρηγόρης Μήτας. Και εστιάζει κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών, μπαίνοντας πρώτα ο ίδιος στο πετσί των ρόλων και καταφέρνοντας να εμφυσήσει σε καθέναν από τους πρωταγωνιστές όλα τα στοιχεία που αποτελούν τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Ακόμη, με μικρά τεχνάσματα και συνεχείς εναλλαγές καθοδηγούμενος από την υπόθεση, καταφέρνει ώστε να υπάρχει πάντοτε δράση και ένταση στη σκηνή και να είναι οι θεατές σε εγρήγορση. Το έργο είναι τέλος διανθισμένο με άφθονα υπέροχα γνωστά μας παλιά τραγούδια ελληνικά και ξένα  με διασκευασμένους στίχους ανάλογους με την υπόθεση. Και τα τραγούδια αυτά δημιουργούν ένα ιδιαίτερα ζεστό κλίμα, ανεβάζουν τη διάθεση, δίνουν ανάσες και χαρά σε αυτό το εγχείρημα και ενθουσιάζουν τον κόσμο που διασκεδάζει, απολαμβάνει και τραγουδάει. Τα τραγούδια επέλεξαν και διασκεύασαν ο Γρηγόρης Μήτας και η Καρίνα Ιωαννίδου.

Καταπληκτική στο ρόλο της εμβληματικής πεθεράς η Νέλλη Δελή,  η κεντρική ηρωίδα με μονίμως  σουφρωμένο το πρόσωπο ως ένδειξη υποτίμησης στον ανεπιθύμητο γαμπρό της, κρατά τα βλέμματα συνεχώς στραμμένα πάνω της, προκαλεί άφθονο γέλιο και κερδίζει τις εντυπώσεις. Πιο λιτή και ψυχρή στην ερμηνεία της η Χριστίνα Μαγκάκη ως κόρη, δεν παύει να έχει εξάρσεις που προέρχονται από την ανεκδιήγητη συμπεριφορά της μητέρας της και τότε φτάνει στα άκρα και αποδεικνύει τις ερμηνευτικές της ικανότητες. Επαρκής και στο ρόλο του γαμπρού ο Γιάννης Βενιζέλος, γίνεται ταλαίπωρος όπως επιβάλλει το έργο και μας πείθει. Εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη η νεαρή Ζηνοβία Παππά, που κλέβει τις εντυπώσεις ως Πελαζί. Μια πραγματική αποκάλυψη, με νάζι, σκέρτσο, μπρίο και τσαχπινιά αλωνίζει τη σκηνή κουνιέται, λυγιέται, χορεύει και μας κατακτά απογειώνοντας το ρόλο τη υπηρέτριας.

Ευχάριστο το σκηνικό απεικονίζει το σαλόνι μιας μέσης κατοικίας με έναν πίνακα του Μυταρά στον τοίχο. Καλόγουστα και τα κοστούμια εκφράζουν απόλυτα τα πλάσματα που τα φέρουν. Σκηνικά και κοστούμια επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Μήτας. Τέλος, απολύτως εντυπωσιακά είναι τα πάμπολλα καπέλα εποχής που στολίζουν το σκηνικό και τα οποία βάζει και βγάζει συνεχώς η μεγαλοπιασμένη Σία. Τα καπέλα έφτιαξε με πραγματική έμπνευση και καλλιτεχνία όλη μαζί η ομάδα του θεάτρου Φλέμιγκ.

Θα σημειώσω τέλος πόσο εντυπωσιάστηκα με  αυτό το τόσο κομψό , καλόγουστο και φιλόξενο θεατράκι, το θέατρο Φλέμιγκ, μικρό σε μέγεθος, αλλά όπως φαίνεται φτιαγμένο με μεγάλη αγάπη, τελειομανία και προσοχή. Εξαίσιος ο αύλειος χώρος του, στολισμένος με αφίσες θεάτρου, αινιγματική η υπέροχη γυριστή σκαλίτσα του καθώς όταν την ανεβαίνεις αναρωτιέσαι πού άραγε θα σε οδηγήσει και τέλος τόσο προσεγμένο και ευχάριστο στο εσωτερικό του, ένα μικρό στολίδι. Αξίζει να το επισκεφτείτε και να δείτε το «Πολύ κακό για ένα καπέλο εποχής» για να πάρετε ανάσες χαράς, να διασκεδάσετε και να απολαύσετε όμορφο θέατρο με άρωμα παλιάς ελληνικής ταινίας.

 

Συντελεστές:

• Σκηνοθεσία – Σκηνικά- Κοστούμια : Γρηγόρης Μήτας.
• Βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Μαγκάκη.
• Μουσική επιμέλεια: Χριστίνα Μαγκάκη.
• Ενορχήστρωση/Ενοργάνωση, Πλήκτρα: Κρατσιώτης Ευκλείδης.
• Μουσική απόδοση , Κιθάρα, Φωνή: Τάσος Κάκος.
• Φωτογραφίες παράστασης – Video art: Βασίλης Κομματάς.
• Ηχογράφηση: Χρήστος Καλιαμπάκας, I AM HIP HOP Studio
  Αφίσα εξωφύλλου: Γιώργος Σιδηρόπουλος.

 

ΔΙΑΝΟΜΗ (Με σειρά εμφάνισης)

• Νέλλυ Δελή (Τασία)
• Χριστίνα Μαγκάκη (Σοφία)
• Ζηνοβία Παππά (Πελαγία)
• Ευκλείδης Κρατσιώτης (Μανώλης)
• Γιάννης Βενιζέλος (Μανώλης)
  Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν κατά τη διάρκεια της παράστασης.