Ξεκαρδιστική, μουσικοχορευτική «Μήδεια».

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ξεκαρδιστική, σπαρταριστή κωμωδία, γεμάτη μουσική και τραγούδια είναι η Μήδεια του Μποστ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Είναι μια παράσταση στημένη με πολύ πολύ κέφι, που μοιάζει να την απόλαυσε πρώτος από όλους ο ίδιος ο σκηνοθέτης που την εμπνεύστηκε.

Συγκινητικός ο «Κάτω Παρθενώνας»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ο ένας είναι  γιάπης, ένας μεγαλοχρηματιστής στα πρόθυρα όμως της χρεοκοπίας, που αναμένεται σύντομα να πάρει στο λαιμό του και πολλούς πελάτες του επενδυτές. Ο άλλος ένας άστεγος, πρώην βιβλιοπώλης, που ζει σε μια σπηλιά κάτω από τον βράχο της ακρόπολης, στον «Κάτω Παρθενώνα», παρέα πλέον με κάποιους απόκληρους της κοινωνίας. Ο πρώτος ζητά από τον δεύτερο να τον δολοφονήσει έναντι αδρής αμοιβής, για να γλιτώσει από την επερχόμενη καταστροφή και τον πλήρη διασυρμό.

Ένας εντυπωσιακός «Μεγαλοπρεπής κερατάς»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα σκηνοθετικό θαύμα είναι ο Μεγαλοπρεπής κερατάς, ένα κρεσέντο σκηνοθεσίας, μια εξαίσια στημένη παράσταση. Η Ελεάνα Τσίχλη μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το έργο αυτό του Φερνάν Κρομλένκ και σκηνοθετεί με έμπνευση και πάθος την κάθε λεπτομέρεια, καρέ καρέ, σκηνή σκηνή, γεμίζοντας ιδανικά το χώρο.

«Αέρας», με αέρινες ερμηνείες

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η Έντα και η Νόρα είναι δυό αδερφές. Η μια επισκέπτεται την άλλη μετά από πολλά χρόνια και κάποια μεταξύ τους παρεξήγηση που δεν διευκρινίζεται, για να της ανακοινώσει τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας τους. Μετά από την αρχική έντονη αμηχανία ανάμεσα στις δυο μαλωμένες αδερφές η  ψυχρότητα αρχίζει να διαλύεται σιγά σιγά. Ενώ συμφωνούν πως θα αποφύγουν τις αναδρομές στο παρελθόν, όλο και ανακαλούν αναμνήσεις και συμβάντα από τα προηγούμενα χρόνια. Κι ενώ είναι βέβαιες πως είναι απόλυτα διαφορετικές, σιγά σιγά ανακαλύπτουν πόσο πολύ μοιάζουν. Η συζήτηση θα  φτάσει και στους πίνακες ζωγραφικής που είχε στην κατοχή του πριν το θάνατό του ο μικρός αδερφός τους, δώρο από τη σχέση του με έναν πολύ σημαντικό ζωγράφο. Τι θα απογίνουν τελικά οι πίνακες αυτοί; Θα τις ενώσει η θα τις χωρίσει περισσότερο η κληρονομιά του αδερφού;

«TOC TOC, Αγάπη ρε…»

Κριτική του Θοδωρή Καραμητόπουλου

Έξι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συναντιούνται σε έναν απλό χώρο αναμονής ενός ιατρείου, σε ένα έντονα διαλεκτικό πλαίσιο. Και η πλοκή δεν αργεί να ξετυλιχθεί, στην αρχή διστακτικά, σχεδόν φοβισμένα, μα συνάμα τόσο ανθρώπινα. Έξι άνθρωποι με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές ή «τικ» αρχίζουν να εξομολογούνται ο ένας στον άλλο τις δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, την ίδια τους τη ζωή. «Τικ» που όπως πληροφορούμαστε αφορούν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μετά από μια εύστοχα σταδιακή παρουσίαση κάθε περίπτωσης, μετά την είσοδο και του τελευταίου ασθενή στον χώρο αναμονής, ο θεατής αισθάνεται ότι η εικόνα ολοκληρώθηκε, το παζλ συμπληρώθηκε. Και τότε αρχίζει μια αυθόρμητη ομαδική ψυχοθεραπεία, η κοινωνία του ατομικού προβλήματος στην ομάδα. Και δεν είναι εύκολο να αρχίσεις να εξομολογείσαι τα της ψυχής σου σε μια έντονα αυτιστική εποχή που λίγος χρόνος και ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον υπάρχει για το πρόβλημα του «άλλου».   

«Σπασμένο γυαλί» μια άρτια παράσταση

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια άρτια παράσταση φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στο Θέατρο Αριστοτέλειο. Είναι το «Σπασμένο γυαλί», του Άρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη.

Τη νύχτα της ενάτης Νοεμβρίου 1938 συγκλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν στη Γερμανία. Είναι «Η νύχτα των κρυστάλλων», τότε που μέσα σε ένα βράδυ σχεδόν όλες οι εβραϊκές συναγωγές, κοιμητήρια αλλά και χιλιάδες καταστήματα και κατοικίες καταστρέφονται και λεηλατούνται. Οι δρόμοι γεμίζουν σπασμένα γυαλιά.

«Όταν η Κάλλας συνάντησε τη Μονρόε», μας κατέκτησαν!

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο νεαρά κορίτσια, δυο ταλαντούχα πλάσματα, η Δανάη Σταματοπούλου και η Αναστασία Τζελέπη  συλλαμβάνουν την ιδέα, μελετούν, εμπνέονται και δημιουργούν! Τι; Ένα θεατρικό έργο, μια φανταστική συνάντηση, ίσως σε ένα μπαρ, ανάμεσα σε δυο γυναίκες θρύλους, δυο εμβληματικές φιγούρες που άφησαν εποχή, τη Μαρία Κάλλας και τη Μέριλυν Μονρόε. Κι έπειτα οι δυο τους ντύνονται τους δύο ρόλους, η μια Κάλλας και η άλλη Μέριλυν και τους ερμηνεύουν κιόλας!! Πόσο μα πόσο πετυχημένα!!