Δυνατό και super απολαυστικό το «REUNION»

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Είναι  αστυνομικό; Είναι μια μαύρη κωμωδία; Είναι μια καυστική σάτιρα; Ή μήπως όλα τα παραπάνω; Πρόκειται για το εξαιρετικό «REUNION» του Άνθιμου Κατιρτζόγλου που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Σοφούλη.

Έξι παλιοί συμμαθητές ξανασυναντιούνται μετά από είκοσι χρόνια. Ο Ζήσης, τώρα ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών, ένας γνήσια λαϊκός τύπος που μια ζωή την  έπεφτε και ακόμα την πέφτει σε κάθε γυναίκα. Η Θέμιδα, πετυχημένη δημοσιογράφος που δουλεύει σε γνωστό κανάλι. Η Αλκμήνη, που έγινε αστυνομικός σε μεγάλη ηλικία. Η Τατιάνα, ηθοποιός μοντέλο και influencer. Η Δόμνα, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, πολυταξιδεμένη και με «μεγάλη μόρφωση» και τέλος ο Φαίδων, γνωστός νευροχειρουργός.

Όπως είναι λογικό θυμούνται τα μαθητικά τους χρόνια και  όλα όσα τους έχουν ενώσει. Έρωτες, φιλίες, αστεία περιστατικά στην τάξη, πάρτι, κοπάνες και ιστορίες με τους παλιούς καθηγητές . Κι ακόμη κάποια στενάχωρα γεγονότα, όπως το δυσάρεστο bullying απέναντι σε μια συμμαθήτριά τους που δυστυχώς όλοι αποκαλούσαν τότε χοντρή. Και καθώς η ώρα περνά η μνήμη σκοτεινιάζει     αναπόφευκτα από ένα συγκλονιστικό, τραυματικό γεγονός που τους σημάδεψε όλους. Ταυτόχρονα μια σειρά φόνων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά εκτυλίσσονται στην επικαιρότητα και η ομάδα των έξι φίλων ενημερώνεται για τις εξελίξεις. Το μυστήριο κορυφώνεται. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι συμμαθητές με τους φόνους αυτούς;

Το κείμενο που έγραψε ο ταλαντούχος Άνθιμος Κατιρτζόγλου είναι πολυδιάστατο και εξαιρετικά ενδιαφέρον, σε κάποια σημεία μάλιστα σπαρταριστό και δεν μας αφήνει στιγμή να πλήξουμε. Σίγουρα  διαχρονικό, καθώς θίγει ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, χρησιμοποιεί πολλές φορές ρήσεις που άφησαν εποχή, ενώ συγκινεί καθώς αποκαλύπτεται το παρελθόν των συμμαθητών και κάποιες τραυματικές εμπειρίες και περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Ταυτόχρονα, μέσα από τη έξυπνη πένα του συγγραφέα καλλιεργείται σιγά σιγά και μια ιστορία μυστηρίου που  εκτυλίσσεται παράλληλα με τη συνάντηση και μας ιντριγκάρει. Αυτό όμως που κάνει το κείμενο εξαιρετικά επίκαιρο και κλέβει την παράσταση είναι πως τα λέει έξω από τα δόντια, σχολιάζοντας χωρίς φόβο και πάθος την σημερινή κατάσταση. Με αφορμή λοιπόν την βουλευτή Δόμνα καυτηριάζει την επικαιρότητα, τα σέρνει στους κρατούντες όσο δεν φαντάζεστε, δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο και είναι απολαυστικό. Ο συγγραφέας στο πρόσωπο της Δόμνας δίνει τα ρέστα του και ο χαρακτήρας αυτός είναι ό,τι καλύτερο έχει πλάσει. Από το έργο δεν λείπουν και στιγμές συγκίνησης και προβληματισμού, αλλά μόλις η ατμόσφαιρα πάει να βαρύνει ο συγγραφέας με ένα μαγικό ραβδί ρίχνει  απότομα μπόλικες δόσεις γέλιου και αποφορτίζει μαγικά!! Έτσι, το κωμικό στοιχεί πάντοτε επικρατεί και κάνει το χειλάκι μας συχνά να γελά, κάτι που το έχουμε τόσο ανάγκη…

Οι έξι ηθοποιοί αποδίδουν θαυμάσια τους ρόλους που τους έχουν δοθεί. Πρώτος ο πολύπλευρος Άνθιμος Κατιρτζόγλου, που είναι ταυτόχρονα συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός είναι πραγματικά αστείος στο έργο και με τις σπαρταριστές ατάκες και την ερμηνεία του σκορπάει πολύ γέλιο, ως ο νεκροθάφτης Ζήσης που τίποτε δεν τον αγγίζει και βρίσκεται στην κοσμάρα του. Μαζί του η Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου στο ρόλο της σικάτης  Θέμιδας, η Χρύσα Καρλιώτη, ως εύθραυστη Αλκμήνη, η Σελήνη Κακλαμάνου, ως κομψευόμενη Τατιάνα, η εκρηκτική Θεοδώρα Μωυσιάδου, ως Δόμνα που κυριολεκτικά κάνει μπαμ και τέλος ο Νίκος Θάνος στον ρόλο του στιβαρού γιατρού Φαίδωνα.

Ευχάριστα τα σκηνικά και πολύ όμορφα και αντιπροσωπευτικά τα κοστούμια που σχεδίασε η Σοφία Ντιάγκα, η οποία  συνέδραμε και στην σκηνοθεσία. Στον ήχο και τα φώτα ο Ανέστης Ατακτίδης, ενώ στην πρωτότυπη μουσική ο Λευτέρης Παπασταύρου.

Το REUNION είναι να έξοχο, μεστό έργο γεμάτο φαντασία, συναίσθημα, ανατροπές, νοσταλγία, μηνύματα, πολύ πολύ γέλιο μα και έντονη κοινωνική κριτική. Το έργο φέρει αναμφίβολα τη σφραγίδα του δαιμόνιου δημιουργού του Άνθιμου Κατιρτζόγλου και αξίζει να το δείτε!!

Συντελεστές:

Κείμενο: Άνθιμος Κατιρτζόγλου Σκηνοθεσία: Άνθιμος Κατιρτζόγλου – Σοφία Ντιάγκα Οργάνωση παραγωγής- Σκηνικά: Σοφία Ντιάγκα Ήχος- φώτα: Ανέστης Ατακτίδης Γραφιστική και Πρωτότυπη μουσική: Λευτέρης Παπασταύρου Παραγωγή: ΔΥΙΟΣΚΟΥΡΟΣ ΦΟΙΝΙΞ

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης): Κωνσταντίνα Αντωνοπούλου, Άνθιμος Κατιρτζόγλου, Χρύσα Καρλιώτη, Σελήνη  Κακλαμάνου, Θεοδώρα Μωυσιάδου, Νίκος Θάνος

 

 

Συγκινητικό, δυνατό το «ES KOCHT»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα συγκινητικό, δυνατό, βαθιά ανθρώπινο έργο για τα λαθεμένα οικογενειακά πρότυπα που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια από γενιά σε γενιά προκαλώντας τη δυστυχία είναι το «ES KOCHT». Ο πατέρας κακοποιεί την μητέρα μια ζωή. Η κόρη το βιώνει αυτό και το συνηθίζει. Για να γίνει κι αυτή στη συνέχεια μια δυστυχισμένη σύζυγος, που ανέχεται τα πάντα από τον σύντροφό της. Ως πότε όμως θα μπορέσει να αντέξει;

Η ηρωίδα μας, αυτή η κακοποιημένη κόρη και στη συνέχεια σύζυγος αφηγείται  τις εμπειρίες της, ενώ βρίσκεται ήδη υπό την επήρεια φαρμάκων και παρακολουθείται από ψυχολόγο. Ενώ όλοι γνωρίζουν πως είναι ευάλωτη και οι φίλες της προστρέχουν να την στηρίξουν σε συναντήσεις που μοιάζουν πια με συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή.

Η γυναίκα αυτή, μια καθημερινή γυναίκα, ίσως η γυναίκα της διπλανής πόρτας, κάνει έναν απολογισμό της ζωής της. Μιλά για τα παιδικά της χρόνια, τα τραύματα που βίωσε  μέσα σε μια οικογένεια όπου η μητέρα της ήταν πάντα το θύμα, όπου δεν υπήρχε αγάπη ανάμεσα στο ζευγάρι και όπου ως παιδί τα έζησε όλα αυτά χτίζοντας λάθος αντιλήψεις. Μιλά ακόμη για την νεανική της ζωή και τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες, αρνητικές και αυτές με επαναλαμβανόμενα καταπιεστικά μοτίβα,  αφού δεν έμαθε ποτέ να εκτιμά τον εαυτό της ούτε πως οι σύντροφοί της οφείλουν να την σέβονται. Τέλος, για την παροντική της ζωή με έναν επίσης κακοποιητικό σύζυγο, με τον οποίο τη συνδέουν ελάχιστα, ώσπου ένα τρίτο πρόσωπο μπαίνει μέσα στον γάμο για  να κάνει την κατάσταση ακόμη πιο αφόρητη.

Το έργο μιλά για το τραύμα και την συναισθηματική καταπίεση που πολλοί άνθρωποι βιώνουν κι όμως  τα αποσιωπούν. Και είναι μια κραυγή που φωνάζει. «Μίλησε, μην το αφήνεις πλέον, βγάλτο από μέσα σου, μην το ανέχεσαι, άλλαξέ το, σπάσε τα δεσμά!», μια κραυγή που απαιτεί ελευθερία και επιτέλους ψυχολογική υγεία. Κι ενώ στο έργο βλέπουμε να κακοποιείται μια γυναίκα, στη  θέση της βέβαια θα μπορούσε  να είναι και ένας άντρας που βιώνει και ανέχεται παρόμοιες συμπεριφορές.

Οι συγγραφείς Μιχάλης Δαρνάκης και Μαρία Λαφτσίδου μπαίνουν βαθιά στην ψυχοσύνθεση των κακοποιημένων γυναικών, αλλά και όλων των ανθρώπων που υφίστανται παρόμοιες συνθήκες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι και λίγοι, αντίθετα τέτοια μοτίβα συναντάμε καθημερινά και έτσι ο καθένας ή η καθεμιά μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με την ηρωίδα σε κάποιον βαθμό. Και αυτός είναι ο λόγος για να αγαπηθεί πραγματικά από το κοινό το έργο αυτό.

 Η Ιωάννα Γεωργαντά ερμηνεύει τον μονόλογο με λιτά εκφραστικά μέσα, και χωρίς υπερβολές, αλλά καταφέρνει με απλότητα και αμεσότητα  να μας μεταφέρει όλον  τον εσωτερικό πόνο και τον σπαραγμό που την κατακαίει. Η ηρωίδα βράζει και μαζί της βράζει η ίδια η φύση της γυναίκας, η κάθε γυναίκα και εν τέλει ο κάθε κακοποιημένος άνθρωπος.

 Η σκηνοθεσία της Μαρίας Λαφτσίδου δεν είναι εκκωφαντική, αλλά αντίθετα τρυφερή και συναισθηματική προκαλώντας ρίγη συμπάθειας για αυτό το πονεμένο πλάσμα που καταθέτει τον εαυτό του χωρίς να κραυγάζει. Ακόμη,  η σκηνοθεσία επικεντρώνεται στις ερμηνευτικές ικανότητες της ηθοποιού που κινείται αρμονικά σε όλη τη σκηνή, ενώ διευκολύνεται από τη χρήση των σκηνικών αντικειμένων.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ το συμβολικό σκηνικό των Ιωάννας Γεωργαντά και Μαρίας Αμαραντίδου που χαρακτηρίζεται από πολλές αλυσίδες με αγκάθια που κρέμονται από ψηλά και παραπέμπουν στις αλυσίδες που κρατούν δέσμια την ηρωίδα. Μαζί τους κρεμασμένο και ένα φωτοστέφανο, ίσως το στεφάνι του μαρτυρίου. Στο πάτωμα ένα ανώμαλο πουφ για να ξαποσταίνει πάνω του η ερμηνεύτρια. Αντισυμβατικό το κοστούμι, ένα φόρεμα με μεταλλιζέ αποχρώσεις που η λαιμόκοψή του θα αναλάβει στην συνέχεια έναν άλλο τραγικό ρόλο, αλλά  και ένα κίτρινο αδιάβροχο για προστασία. Από τη βροχή άραγε;

Η μουσική του Πάνου Γκίνη μαζί με παράλληλους ήχους φορτίζει την ατμόσφαιρα σε συγκεκριμένες στιγμές δίνοντας ένταση, ενώ και οι εναλλασσόμενοι φωτισμοί συντελούν σε αυτό.

Το ES KOCHT είναι ένα κείμενο κατάθεση ψυχής που με απλό και άμεσο τρόπο φέρνει στη επιφάνεια δυσάρεστες εμπειρίες που όλοι έχουμε βιώσει και ανεχόμαστε μα και μια ανάγκη να σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά και να πάμε παρακάτω σε μια ζωή με αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Αποδίδεται σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με μιαν ήρεμη δύναμη που κάπως μαγικά καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή. Αξίζει να το δείτε και να προβληματιστείτε.

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Μιχάλης Δαρνάκης, Μαρία Λαφτσίδου

Σκηνοθεσία: Μαρία Λαφτσίδου

Μουσική: Πάνος Γκίνης

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: ART MATES THEATER GROUP (Ιωάννα Γεωργαντά, Μαρία Αμαραντίδου)

Φωτογραφίες: Ιφιγένεια Σταμπουλή, Άννα Παρασίδου

Trailer: Στέφανος Τσαβές

Σχεδιασμός Αφίσας – Graphic Design: Τατιάνα Εικοσιδυού

Βοηθοί Παραγωγής: Νεφέλη Γκίκογλου, Ανδριάνα Νίκλη, Λιάνα Μάρθα, Λευτέρης  Πεϊτζίκας

Marketing & Social media: The Creatives

Επιστημονική καθοδήγηση: Ναταλία Κοντού

Sponsored by: The Creatives, Localike.gr

Production: ART MATES THEATER GROUP

Ερμηνεύει η Ιωάννα Γεωργαντά

 

 

 

Εξωφρενικός, απολαυστικός ο «ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ»

Κριτική  της Βικτωρίας Ιωσηφίδου                                                   

Μια ξέφρενη κωμωδία από την ομάδα Γκραν Γκινιόλ είναι ο «ΥΜΠΥ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» του πρωτοπόρου, εκκεντρικού συγγραφέα Αλφρέντ Ζαρί, μια προκλητική απολαυστική σάτιρα,  που στηλιτεύει την ασυδοσία και την ματαιοδοξία των πολιτικών ηγετών.

Ο Υμπύ είναι ένας άπληστος, άξεστος , φιλόδοξος, χαρακτήρας που στερείται συναισθημάτων και ηθικής και μαζί με την γυναίκα του, μια νέα Λαίδη Μάκβεθ,  αποφασίζουν να σκοτώσουν το βασιλιά της Πολωνίας, ώστε ο Υμπύ να καταλάβει την εξουσία. Ακολουθούν δεκάδες επονείδιστες πράξεις του ηγεμόνα μα και εξωφρενικά περιστατικά, όπου αυτός ο πρωτοφανής ηγέτης γελοιοποιείται κατ’ εξακολούθηση.

Το έργο σκηνοθετεί ο  ταλαντούχος, αντισυμβατικός Χρήστος Παπαδημητρίου και  ενορχηστρώνει  μια θεότρελη, ευρηματική σκηνοθεσία που σκορπά άφθονο γέλιο και κρατά τους πάντες  σε εγρήγορση. Οι πρωταγωνιστές αλωνίζουν τη σκηνή  και ακούραστοι από την αρχή ως το τέλος αποδίδουν μια σούπερ ενέργεια και τα δίνουν όλα.

Καταπληκτικός ο Στάθης Μαυρόπουλος ερμηνεύει απολαυστικά τον τύραννο με ασίγαστο πάθος και κωμική έπαρση, ενώ ο Διονύσης Καραθανάσης, έμπειρος, διασκεδαστικός, ξεχωρίζει κυρίως στον σπαρταριστό κόντρα ρόλο της κυρίας Υμπύ. Μαζί τους η πάντα δυναμική Ιωάννα Λαμνή και οι εξίσου καλοί  Ιωάννα Σιδηροπούλου και Σάββας Τραπεζάνογλου. Επί σκηνής και ο μουσικός της παράστασης Χρήστος Γκουγκούμας, που έγραψε την πρωτότυπη μουσική που σιγοντάρει υπέροχα κάθε στιγμή του έργου.

Η παράσταση χαρακτηρίζεται από παρεμβολές- προσθήκες κειμένων και εικόνων και βίντεο από πραγματικούς ηγεμόνες τυράννους της σύγχρονης ιστορίας, που εμπλουτίζουν το κείμενο και τα δρώμενα, τυράννους ανάλογους του Υμπύ, που ξεμπροστιάζονται κι αυτοί για τις πράξεις τους. Πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η προσθήκη του Χρήστου Παπαδημητρίου, που είναι μια συνομιλία του παρελθόντος με το παρόν. Ακόμη, μια πονηρή κάμερα εμφανίζεται και καταγράφει σε πρώτο πλάνο κάποιες έντονες, σημαντικές στιγμές του έργου, δίνοντας ζωντάνια μα και εντείνοντας το κωμικό στοιχείο.

Πολύ ενδιαφέροντα και κυρίως συμβολικά τα κοστούμια και τα σκηνικά στοιχεία που επιμελήθηκε η Μαρία Καβαλιώτη, εντυπωσιάζουν με την ευρηματικότητά τους.

Το έργο  φιλοξενεί το EIGHTBALL CLUB κάθε Δευτέρα και Τρίτη και ο χώρος του ταίριαξε πάρα πολύ! Ο Υμπύ τύραννος από την ομάδα Γκραν Γκινιόλ είναι ένα διασκεδαστικό, εξωφρενικό ταξίδι, μια ευχάριστη,  αλλόκοτη φάρσα, έξαλλα παιγμένη και σκηνοθετημένη, που κάθε στιγμή της συνταράσσει και εκπλήσσει ευχάριστα. Αξίζει να το δείτε!!

 

Συντελεστές:

 Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Παπαδημητρίου

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη

Φωτισμοί: Διονύσης Καραθανάσης

Πρωτότυπη μουσική – Ηχητικά περιβάλλοντα: Χρήστος Γκουγκούμας

Εφαρμογές video: Γιώργος Κόγιας

Τεχνική υποστήριξη – Κατασκευές: Γιώργος Μαυρόπουλος

Σχεδιασμός αφίσας: Βίκτωρ Γκουντάρας – Studio Hervik

Φωτογραφίες - Trailer: Μαρία Καβαλιώτη

Παίζουν: Χρήστος Γκουγκούμας, Διονύσης Καραθανάσης, Ιωάννα Λαμνή, Στάθης Μαυρόπουλος, Ιωάννα Σιδηροπούλου, Σάββας Τραπεζάνογλου

 

*Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους κάτω των 13 ετών.

Εμβληματική «ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ» για λάτρεις του αστυνομικού.

 Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Σας αρέσουν τα αστυνομικά; Σας αρέσει η μοναδική, αξεπέραστη Αγκάθα Κρίστι; Τώρα ήρθε η δική σας ώρα να απολαύσετε μια θρυλική παράσταση, την εμβληματική «Ποντικοπαγίδα» στο θέατρο Κολοσσαίον. Μια παράσταση που παίζεται  ασταμάτητα στο Λονδίνο από το 1952 ως σήμερα.

Η ποντικοπαγίδα που θα δείτε είναι βέβαια λίγο διαφορετική. Οι συντελεστές επέλεξαν να μεταφέρουν την υπόθεση στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Το παραπάνω γεγονός στερεί βέβαια από τη  παράσταση λίγη από την αγγλική φινέτσα  και στυλ, δεν είδα για παράδειγμα τα έπιπλα και τα κοστούμια που ονειρευόμουνα, όμως η προσπάθεια αυτή έχει  ενδιαφέρον  μιας και μας ταξιδεύει μερικές δεκαετίες πίσω  στην δική μας ζωή και μας ξυπνά αναμνήσεις. Έτσι, τα παλιά σήριαλ στην τηλεόραση, τραγούδια της εποχής, το περιοδικό «Κλικ», η απουσία των κινητών και άλλες λεπτομέρειες εμφανίζονται στη σκηνή σαν ένα διασκεδαστικό flash back. Διασκεδαστική γενικά θα χαρακτήριζα μάλιστα όλη την υπόθεση μέχρι τον φόνο, καθώς διανθίζεται από χιούμορ και κωμικές σκηνές.

Ποια είναι λοιπόν η υπόθεση; Ένα χειμωνιάτικο βράδυ με φοβερή χιονοθύελλα μια ομάδα ανθρώπων προσέρχονται σε μια πανσιόν στα ορεινά έξω από την Αθήνα για να περάσουν μερικές ημέρες. Η πανσιόν είναι το «Χάνι του Βαγγέλη» και την διαχειρίζεται ένα νεαρό ζευγάρι, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και ο Βαγγέλης Σαλευρής. Ένας ένας λοιπόν καταφθάνουν οι ένοικοι με μεγάλη δυσκολία μιας και έξω το έχει στρώσει για τα καλά. Οι ήρωες φαίνεται να μην έχουν καμία σχέση  μεταξύ τους και τους γνωρίζουμε καθώς εισέρχονται. Αξίζει εδώ να αναφέρω άλλη μια ιδιορρυθμία της παράστασης, άλλο ένα ιδιαίτερο εύρημα, όλοι οι ήρωες του έργου έχουν τα πραγματικά  ονόματα των ηθοποιών που τους υποδύονται. Έτσι καταφθάνουν στην πανσιόν η Ελένη Κρίτα μια συνταξιούχος δικαστής, ο ταγματάρχης Παύλος Ευαγγελόπουλος, ο ιδιόρρυθμος αρχιτέκτονας Λύσσανδρος Καυτατζόγλου ο νεότερος, η Σάννυ Χατζηαργύρη μια έξυπνη και ευχάριστη νεαρή και ο Γιώργος Σοφικίτης, ένας Έλληνας του εξωτερικού με σπασμένη προφορά.

Καθώς οι ήρωες προσέρχονται ακούγεται συνεχώς από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μια είδηση για την δολοφονία της Λουκίας Δανάλη στην Καλλιθέα Αττικής, της οποίας ο δολοφόνος καταζητείται, ενώ δίνεται συνεχώς η λεπτομερής περιγραφή  των ρούχων που φορούσε, καθώς το πρόσωπό του ήταν μάλλον δυσδιάκριτο κάτω από το σκουφί και το κασκόλ και δεν το έχει δει κανείς. Και ενώ φαίνεται πως όλοι έχουν πλέον φτάσει στην πανσιόν και ο δρόμος έχει κλείσει από το πολύ χιόνι, καταφθάνει αιφνιδίως με τα σκι του ένας αστυνομικός, που διατείνεται ότι ο δολοφόνος της Λουκίας Δανάλη βρίσκεται εκεί, ανάμεσα στους ενοίκους, και ότι πιθανόν να  κινδυνεύουν και άλλοι ένοικοι να δολοφονηθούν.

Τότε, το καλώδιο του τηλεφώνου βρίσκεται κι αυτό κομμένο, καθιστώντας τους ενοίκους εντελώς αποκλεισμένους  από τον έξω κόσμο. Ακόμη, ένα παιδικό τραγουδάκι «Τα τρία τυφλά ποντίκια» αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο συχνά, ξυπνώντας αναμνήσεις σε κάποιους από τους ενοίκους. Αξεπέραστη η Αγκάθα Κρίστι στήνει άλλη μιαν αξιοζήλευτη πλοκή με την αγωνία και το σασπένς να κορυφώνονται και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών παραπλανώντας τους  για το ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος. Και καθώς ένα-ένα κάποια στοιχεία φανερώνονται, το μπέρδεμα γίνεται όλο και μεγαλύτερο.

Από την μεριά της η σκηνοθέτης Κίρκη Καραλή που έκανε και τη δραματουργική επεξεργασία, πέρα από τα σκηνοθετικά ευρήματα που ήδη αναφέραμε εστιάζει μάλλον στις ερμηνείες των ηθοποιών. Έτσι, η Ελένη Κρίτα παίζοντας με μεγάλη εμπειρία καταφέρνει να γίνει αντιπαθής καθώς όλα της ξινίζουν και της βρωμάνε. Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος υποστηρίζει άξια τον ρόλο του ταγματάρχη. Δυναμική η Πηνελόπη Αναστασοπούλου ερμηνεύει τον ρόλο της με αποχρώσεις,  υφέσεις και εξάρσεις όπως και απαιτείται, ενώ ο Βαγγέλης Σαλευρής στέκεται στιβαρός στο πλάι της. Ευχάριστος ο Γιώργος Σοφικίτης, βγάζει γέλιο, μπριόζα και έξυπνη και η Σάννυ Χατζηαργύρη. Άριστος στον ρόλο του αστυνόμου ο Κωνσταντίνος Κάππας, κερδίζει τις εντυπώσεις.

Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση δίνοντας μια καταπληκτική ερμηνεία είναι ο Άγγελος Μπούρας στον ρόλο του Λύσσανδρου Καυτατζόγλου του νεότερου. Αέρινος, ευκίνητος, γοητευτικός, αστείος, μπαινοβγαίνει στη σκηνή και ερμηνεύει μαγνητίζοντας όλα τα βλέμματα.

Το σκηνικό είναι κάπως ψυχρό και απλό και δεν εντυπωσιάζει. Είναι όμως αναμφίβολα βολικό και λειτουργικό. Πρόκειται για πολυμορφικούς καναπέδες που αλλάζουν σχήματα  και οι ηθοποιοί κάθονται ή και ανεβαίνουν σε αυτούς. Μουντή και η κουρτίνα στο πίσω μέρος της σκηνής, κάνει όμως κάποιου  είδους στεγανοποίηση από τον υπόλοιπο κόσμο και   παραπέμπει έτσι στο ότι οι ήρωες βρίσκονται όλοι εγκλωβισμένοι σε μία παγίδα. Ικανοποιητικά τα κοστούμια, ενώ ξεχωρίζουν  αυτά του Άγγελου Μπούρα. Σκηνικά και κοστούμια σχεδίασε η Άση Δημητρολοπούλου.

Μου άρεσαν πολύ η πρωτότυπη μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα γιατί φορτίζουν όμορφα την ατμόσφαιρα και εντείνουν τα δυνατά σημεία της παράστασης.

Αξίζει να δείτε την «Ποντικοπαγίδα» για την αριστοτεχνική πλοκή της, που θα σας ενθουσιάσει όπως και τόσους άλλους θεατές δεκαετίες τώρα και για να απολαύσετε κάποιες πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών που  υποστηρίζουν το έργο.

   

      Παίζουν:

	Αναστασοπούλου Πηνελόπη Ευαγγελόπουλος Παύλος Κάππας Κωνσταντίνος Κρίτα Ελένη Μπούρας Άγγελος Σαλευρής Βαγγέλης Σοφικίτης Γιώργος Χατζηαργύρη Σάννυ
	Συγγραφέας: Αγκάθα Κρίστι Σκηνοθεσία- Δραματουργική Επεξεργασία: Κίρκη Καραλή Θεατρική Απόδοση: Αντώνης Γαλέος Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Αντώνης Παπακωνσταντίνου Σκηνικά/Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Φωτογραφία / Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας Γραφιστική Επιμέλεια: Μάριος Γαμπιεράκης (Μαύρα Γίδια) Βοηθός Σκηνοθέτης: Κατερίνα Παντέα Διεύθυνση Παραγωγής: Ιωάννης Παντελίδης

 

Έξυπνο και ανατρεπτικό το «ΚΡΑΠ»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα έξυπνο κείμενο γεμάτο θέατρο και αγάπη για το θέατρο από την γλαφυρή πένα του Στέλιου Ναλμπάντη είναι το «ΚΡΑΠ». Εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία που ήταν μόνο η αφορμή!

Τέσσερις κρατούμενοι καλούνται να συμμετάσχουν σε μία θεατρική παράσταση του έργου «Περιμένοντας τον Γκοντό», μέσα στις φυλακές. Καθώς η παράσταση ετοιμάζεται και η ώρα της πρεμιέρας πλησιάζει οι κρατούμενοι μέσα από τις μεταφυσικές ανησυχίες τους συλλαμβάνουν μία ιδέα που ίσως αλλάξει τη ζωή τους…

Και η όλη εξέλιξη μας οδηγεί να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό το έργο, αυτή την εμβληματική τραγικωμωδία, το  «Περιμενοντας τον Γκοντό». Ο Ναλμπάντης μέσα από το έργο «ΚΡΑΠ» κάνει μια βουτιά στον υπέροχο και μυστήριο κόσμο του Σάμουελ Μπέκετ. Με προσοχή και σεβασμό στο αυθεντικό κείμενο, με διακριτικές επεξηγήσεις και επιλεγμένα χωρία μας εισάγει και μας  κάνει κοινωνούς του  Μπεκετικού ύφους και της φιλοσοφίας.

Το κείμενο στο ΚΡΑΠ είναι καλογραμμένο και άκρως κατατοπιστικό, μα και εξαιρετικά ανθρώπινο. Τόσο γεμάτο συναίσθημα που καθώς η ώρα προχωρεί ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στους τέσσερις κρατούμενους. Αυτά τα τέσσερα πλάσματα γίνονται κοντινοί μας άνθρωποι και οι έγνοιες τους δικές μας έγνοιες μέσα από την γεμάτη ενσυναίσθηση πένα του συγγραφέα. Το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο καθώς αναρωτιόμαστε τι θα γίνει στη συνέχεια, ιδιαίτερα από τη στιγμή που όλα δείχνουν πως πάμε για ανατροπή. Τέλος,  το χιούμορ δεν λείπει και διανθίζει όλη την υπόθεση φέρνοντας γέλια στα χείλη των θεατών και δε βιώνουμε καθόλου  τη  βαριά ατμόσφαιρα που θα ταίριαζε σε μια φυλακή.

 Η σκηνοθεσία της Μαρίας Γρίβα είναι λιτή με ευχάριστες εξάρσεις, ενώ εστιάζει κυρίως στις ερμηνείες των ηθοποιών. Και καταφέρνει κάτι πολύ σημαντικό, ένα αξιοσημείωτα δεμένο ερμηνευτικό σύνολο με παλμό και χαρακτήρα. Οι τέσσερις κρατούμενοι ιδιαίτερα είναι μια εξαιρετική παρέα. Που ενώ είναι φαινομενικά σοβαροί, έχουν όλοι τους ταυτόχρονα ένα ιδιαίτερο κοινό χαρακτηριστικό στο πρόσωπο, ένα αδιόρατο μειδίαμα. Ναι, είναι την ίδια ώρα γελαστοί και σκυθρωποί και αυτός είναι ένας σκηνοθετικός και ερμηνευτικός άθλος.  Και έτσι η σκηνοθέτης πετυχαίνει και μόνο από τα  πρόσωπα τους να δώσει το στίγμα όλου του έργου. Το «ΚΡΑΠ» είναι μια μαύρη κωμωδία. Οι τέσσερις φυλακισμένοι ερμηνεύονται με αξιώσεις από τους οι Στέλιο Ναλμπάντη, Κώστα Τσουγκράνη, Στράτο Λαζαρίδη και Δημήτρη Αϊναλή.

Μα και οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν πάνε πίσω! Υπέροχη, πληθωρική η Αγγέλα Χατζηβασιλειάδου στον ρόλο της Φρόσως, ενώ έχει βοηθήσει και στη σκηνοθεσία. Γοητευτική και με χορευτική κίνηση η Κατερίνα Σταμνά ως καθαρίστρια, που μας καλωσορίζει με ένα υπέροχο κοστούμι πριν ακόμη από την έναρξη της παράστασης. Στιβαρός ο Γιώργος Κυργίδης ως διευθυντής, κομψή και φινετσάτη η Όλγα Πάπιστα ως σκηνοθέτης.

 Κάποιες στιγμές μερικά από τα μέλη του θιάσου επιδίδονται σε ήπια και μάλλον κωμικά χορευτικά γεμίζοντας τη σκηνή και δίνοντας αέρα και παλμό στην παράσταση και είναι απολαυστικοί. Την κίνηση επιμελήθηκε η Ξανθίππη Παπαδοπούλου.

 Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση είναι του Γιώργου Κύργινα και πραγματικά απογειώνει τη δράση καθώς συνοδεύει και δένει αρμονικά με τις ανάγκες του κειμένου. Εμπνευσμένοι και οι και φωτισμοί της Αθηνάς Μπανάβα δημιουργούν μιαν ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.

 Θα αναφερθώ τώρα  στο εξαιρετικά εύστοχο συμβολικό σκηνικό, τέσσερα κλουβιά, δυο μικρά και δύο μεγαλύτερα, που παραπέμπουν στη φυλακή. Το σκηνικό ενώ είναι λιτό είναι ταυτόχρονα  και λειτουργικό, καθώς χρησιμοποιείται σαν έπιπλο από τα μέλη του θιάσου. Το σκηνικό επιμελήθηκαν οι Βασίλης Ζωγράφος και Φανή Μπουντούρογλου.

 Τέλος, κάτι που κλέβει την παράσταση είναι ένα υπέροχο, κινούμενο και περιστρεφόμενο ξερό δέντρο, όμορφα φωτισμένο,  σωστό κόσμημα, μια πραγματικά καλλιτεχνική δουλειά  που παραπέμπει στο δέντρο του «Περιμένοντας τον Γκοντό». Πρόκειται για 3D animation εργασία, που έχει κάνει ο Μανώλης Κοτρώτσιος.

Αξίζει να το δείτε για να απολαύσετε μια νέα ανατρεπτική μαύρη κωμωδία από την πένα του Στέλιου Ναλμπάντη, για να εντρυφήσετε στον κόσμο του Γκοντό, για να χαρείτε τις εξαιρετικές ερμηνείες από όλους ανεξαιρέτως τους ηθοποιούς και για να μάθετε επιτέλους κι εσείς τι είναι αυτό το ΚΡΑΠ! Παίζεται στο θέατρο Τ.

Συντελεστές:
Κείμενο: Στέλιος Ναλμπάντης
Σκηνοθεσία: Μαρία Γρίβα
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση - Μουσικός επί σκηνής: Γιώργος Κύργινας
Σκηνικά - Κοστούμια: Βασίλης Ζωγράφος-Φανή Μπουντούρογλου
3D εφαρμογές και animation: Μανώλης Κοτρώτσιος
Επιμέλεια κίνησης: Ξανθίππη Παπαδοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγέλα Χατζηβασιλειάδου
Δημιουργικό: Βασίλης Μαντουλίδης
Ηχογραφήσεις: Κωστής Ναλμπάντης

Επί σκηνής: Δημήτρης Αϊναλής, Γιώργος Κυργίδης, Στράτος Λαζαρίδης, Στέλιος Ναλμπάντης, Όλγα Πάπιστα, Κατερίνα Σταμνά, Κώστας Τσουγκράνης, Αγγέλα Χατζηβασιλειάδου.

Συνταρακτικά τα «170 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ», αξίζει να τα δείτε!

 Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα συνταρακτικό έργο και μια εξαιρετική παράσταση είναι τα "170 τετραγωνικά" του Γιωργή Τσουρή, που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε. Γιατί όλα τα συστατικά της είναι έξοχα! Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνείες.

Και πρώτα από όλα το κείμενο που έγραψε ο πολυτάλαντος Γιωργής Τσουρής. Ένα έργο γεμάτο προβληματισμούς, που θίγει πάμπολλα ζητήματα με βάση την «αγία οικογένεια». Τις ανθρώπινες σχέσεις, τις αδερφικές σχέσεις, τη διαχείριση των συναισθημάτων, τα αδιέξοδα, την αλήθεια και το ψέμα, την απάτη και την ηθική μα και την ενδοοικογενειακή βία.

Μετά το θάνατο του πατέρα της η Άλεξ, η μεγάλη αδερφή επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι στην επαρχία για να ρυθμίσει κάποια οικογενειακά και κληρονομικά ζητήματα. Εκεί κατοικούν η μικρή αδερφή Λίλυ και ο συζυγός της Άγγελος. Η Λίλυ περιμένει το πρώτο τους παιδί. Η παρουσία της Άλεξ δημιουργεί προβλήματα στο ζευγάρι καθώς δε συμπαθεί το σύζυγο αλλά φαίνεται πως έχει επίσης κρυφούς σκοπούς και απωθημένα. Έτσι η συμβίωση δεν είναι διόλου ευχάριστη ανάμεσα στην εριστική Άλεξ,  την κάπως μαλθακή και υποταγμένη στο σύζυγο Λίλυ και τον διφορούμενο Άγγελο που δέχεται αιχμές γιατί είναι άνεργος και ασχολείται με τα οικιακά. Οι απλές διενέξεις και σπόντες γρήγορα θα εξελιχθούν σε καυγάδες σε  ένα κλίμα που βράζει καθώς κάποια μυστικά φαίνεται να είναι καλά κρυμμένα. Εν τέλει η άφιξη ενός άλλου προσώπου, του Γρηγόρη θα φέρει την τελική ρήξη καθώς οι μάσκες θα πέσουν και τα πάντα πλέον θα βγουν στη φόρα και θα συγκλονίσουν.  

Αν και το έργο είναι βαθιά κοινωνικό και γεννά πάμπολλους προβληματισμούς σε πολλά σημεία εμπλουτίζεται με κωμικά στοιχεία. Ιδιαίτερα η άφιξη του ιδιόρρυθμου Γρηγόρη βγάζει άφθονο  γέλιο, με κορύφωση όταν μιμείται τον Μάικλ Τζάκσον στο τραγούδι Billie Jean. Με την παρουσία αυτού του περίεργου τύπου ο συγγραφέας απαλύνει το βάρος των γεγονότων και των καυγάδων. Ο Γρηγόρης λοιπόν γίνεται ο καταλύτης για να εξελιχθούν όλες οι αντιδράσεις μα και ο καταπραϋντικός παράγοντας καθώς η κωμική φιγούρα του τρολάρει τα όσα σοβαρά συμβαίνουν.

Στο εξαιρετικό κείμενο δίνει ζωή ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης. Ο σκηνοθέτης πιάνει από τα μαλλιά το έργο, αντιλαμβάνεται την βαθιά ουσία και τους προβληματισμούς του και περνά σε μια μεστή , ουσιαστική σκηνοθεσία με εστιασμό πάντοτε στις ερμηνείες των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί λοιπόν κινούνται από άκρη σε άκρη στο ευρύχωρο σαλόνι και αποδίδουν έντονα μα και ξεκάθαρα ο καθένας τον χαρακτήρα που του εμπιστεύτηκαν. Η φόρτιση είναι μεγάλη κάποιες στιγμές καθώς και οι μεγάλες διακυμάνσεις που φέρουν τις ερμηνείες σε μια κορύφωση. Ο σκηνοθέτης δε διστάζει να βάλει τους ηθοποιούς του να πιαστούν ακόμη και στα χέρια όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν.

Ο Γιωργής Τσουρής στο ρόλο του Γρηγόρη είναι πραγματικά υπέροχος. Τα λόγια είναι περιττά καθώς για την ερμηνεία του αυτή τιμήθηκε το 2020 με το βραβείο "Δημήτρης Χορν". Ο Τσουρής λοιπόν δίνει ζωή στον χαρακτήρα που ο ίδιος δημιούργησε καθώς είναι και ο συγγραφέας του έργου. Και πραγματικά διαχειρίζεται το σώμα και το πρόσωπό του με θαυμάσια ικανότητα, ιδιαίτερος, απίστευτα κωμικός και αποδίδοντας μια γκροτέσκα μορφή κλέβει τις εντυπώσεις. Οι θεατές μάλιστα δεν μπορούν να αντισταθούν στην παρουσία του και γελούν γοερά και ασταμάτητα.

Η Αμαλία Αρσένη στο ρόλο της Λίλης είναι ρεαλιστική και ταυτόχρονα συγκινητική, καθώς εξελίσσεται από μια ήπια και πειθήνια σύζυγο σε μια πραγματική λέαινα όταν κατανοεί πόσο εξαπατήθηκε. Η Αρσένη ερμηνεύει μέσα απ΄ την ψυχή της και καθηλώνει τους θεατές, όταν με δάκρυα στα μάτια αντιμετωπίζει την νέα κατάσταση.

Η Ήβη Νικολαΐδου μπαίνει εξαιρετικά δυναμικά από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι το κορίτσι αντράκι που έχει άποψη και δεν καταλαβαίνει τίποτε. Ιδιαίτερα ικανή, καταιγιστική, δυναμική, με συνεχείς εντάσεις στο πρόσωπο και το σώμα πλάθει αριστοτεχνικά  τον ρόλο της μεγάλης αδερφής.

Στο ρόλο του Άγγελου ο Θανάσης Ζερίτης δίνει ακόμη μια αξιοσημείωτη ερμηνεία, καθώς εξελίσσεται από τον ήρεμο σύζυγο που τον συμπαθείς έως και σχεδόν τον λυπάσαι σε έναν έξαλλο κακοποιητικό άντρα που δεν αναγνωρίζεται στο τέλος του έργου. Ο Ζερίτης χρησιμοποιεί όλα τα εκφραστικά του μέσα και αποδίδει τον ρόλο θαυμάσια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Τέλος, η Ελένη Τσιμπρικίδου ερμηνεύει με μπρίο και ένταση το ρόλο της λαϊκής γειτόνισσας Κατερίνας. Το έργο γενικά χαρακτηρίζεται από εξαιρετικές ερμηνείες και αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στους ηθοποιούς όσο και στον σκηνοθέτη.

Δείτε τα "170 τετραγωνικά", μια σοκαριστική οικογενειακή ιστορία γεμάτη πάθος, συγκίνηση και συναίσθημα, μια αληθινή ιστορία γεμάτη απρόοπτα μα και χιούμορ που συνδυάζει το ζοφερό με το κωμικό αλλά που στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου αστεία και πάρτε μερικά μαζεμένα μαθήματα ζωής. Αξίζει!!

Το έργο παίζεται από 22 Σεπτεμβρίου και για λίγες παραστάσεις στο ΘΕΑΤΡΟ ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ.

 

 

Έσκισαν οι «ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι» από το Κ.Θ.Β.Ε. στα Μερκούρεια

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια άψογη επιθεώρηση παρουσίασε στο θέατρο Συκεών στα Μερκούρεια ο Χρήστος Παπαδημητρίου με τους ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένους του evolution  «e pass ή επί τας» από το Κ.Θ.Β.Ε. Με εξαίσια καυστικά κείμενα που δεν άφησαν ασχολίαστο τίποτε από την επικαιρότητα.

Είπε, είπε και τι δεν είπε ο Χρήστος! Τι για το μετρό που  χρόνια τώρα από το 1986 ακόμη το ακούμε μα δεν το βλέπουμε και ενώ  τα αρχαία της Βενιζέλου ξηλώθηκαν κι αυτά – ένα έγκλημα απέναντι στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Τι για τον άθλιο ΟΑΣΘ που φυτοζωεί και ανανεώνει το στόλο του μόνο με παμπάλαια μεταχειρισμένα οχήματα. Αλλά και για την ακρίβεια που πλήττει τους πολίτες, ενώ η κυβέρνηση τους περιγελά πετώντας τους ψίχουλα ως market pass, fuel pass, power pass και άλλα επιδόματα για κλάματα! Για την ευρωπαϊκή ένωση και τα μνημόνια που τσάκισαν  οικονομικά τη χώρα, για την σιδηρά κυρία Μέρκελ, για τον Πούτιν και την κραταιά Ρωσία. Για το μεταναστευτικό και τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται καθημερινά στη θάλασσα όπου χάνουν τη ζωή τους τόσοι και τόσοι μέσα σε ψαροκάικα. Ακόμη για τις Καρυάτιδες που κάποιοι ονειρεύονται να τις αγοράσουν, να τις νοικιάσουν ή και να φωτογραφηθούν μαζί τους αλλά και για ένα ζευγάρι στα πρόθυρα χωρισμού που πηγαίνει σε σύμβουλο γάμου όπως  και άλλα πολλά.

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου υπογράφει για άλλη μια φορά τα κείμενα σχολιάζοντας έξω απ’ τα δόντια, με θάρρος, έμπνευση και τόλμη τα πάντα, με λόγο προσιτό και ευχάριστο και άπειρο χιούμορ σε επεισόδια που όσο είναι αιχμηρά και προβληματίζουν άλλο τόσο και βγάζουν γέλιο όταν χρειάζεται, και γράφει επίσης καταπληκτικούς στίχους για πάμπολλα διασκευασμένα τραγούδια.

Ο θίασος αποτελείται από 8 ηθοποιούς έναν κι έναν1 Τι υπέροχη ομάδα! Ο ένας καλύτερος από τον άλλο! Και  είναι όλο ενέργεια και μπρίο! Καλλίφωνοι, ταλαντούχοι, παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν με απόλυτο επαγγελματισμό και πάθος,  ιδρώνουν, ψηλώνουν, μεταμορφώνονται σε δευτερόλεπτα και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους από σκηνή σε σκηνή.

Πρώτα από όλα ο ίδιος ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Χρήστος Παπαδημητρίου που έπαιξε ανάλογα με το ταλέντο του και έγραψε πραγματικά. Μα κι αυτός ο Θάνος ο Φερετζέλης εξαίρετος, λες και γεννήθηκε για την επιθεώρηση, με πρόσωπο ικανό να μεταμορφώνεται και αέρα Τάκη Ζαχαράτου μεγαλούργησε με όλα τα εκφραστικά του μέσα, ενώ άφησε το στίγμα του ως κατσαρίδα Κίρκη. Πανάξιος και ο Βασίλης Παπαδόπουλος σκόρπισε άφθονο γέλιο με σπαρταριστές ερμηνείες σε πολλαπλούς ρόλους και τα έδωσε όλα. Και τι να πω για τον Χρίστο Στυλιανού που τον άφησα τελευταίο; Τι υπερηθοποιός! Κάθε φορά που τον βλέπω γίνεται όλο και καλύτερος. Πώς παίζει με τη φωνή του!! Πώς αποδομεί το σώμα του και το ξαναστήνει στη συνέχεια σε δευτερόλεπτα! Πώς εκφράζεται τόσο πειστικά και αστεία ταυτόχρονα!

Θα πω και για τα κορίτσια. Άξια η Εύη Σαρμή μετέφερε τη δική της στόφα και με ιδιαίτερα εκφραστικές κινήσεις άλωσε τη σκηνή κάνοντας την  καλύτερη της εμφάνιση ως Άγκελα Μέρκελ, ενώ συνέδραμε και στη σκηνοθεσία. Έντονη και πληθωρική και η Ηρώ Δημητριάδου κατέθεσε κι αυτή τον εαυτό της κάνοντας ό,τι καλύτερο. Ιδιαίτερα αστεία και μπριόζα η Χρύσα Ζαφειριάδου άφησε το στίγμα της. Τέλος η Γλυκερία Ψαρρού μετέφερε κι αυτή το δικό της αέρα στην παράσταση.

Τα διασκευασμένα τραγούδια σε στίχους Χρήστου Παπαδημητρίου ξεσήκωσαν τον κόσμο που επευφημούσε και χτυπούσε παλαμάκια. Φανταστικά και τα κοστούμια της Μαρίας Καβαλιώτη που άλλαζαν σε χρόνο ρεκόρ οι ηθοποιοί καθώς εναλλάσσονταν στα επεισόδια.

Μα ξεχώρισε και η ομάδα των τεσσάρων μουσικών που έπαιζαν ζωντανά, ο Χρήστος Γκουγκουμάς στα πλήκτρα, ο Πασχάλης Τερζής στα κρουστά, αλλά και οι γνωστοί ηθοποιοί Γιώργος Κολοβός στην ηλεκτρική κιθάρα και Γιάννης Τσεμπερλίδης στο ηλεκτρικό μπάσο σε ρόλους μουσικών αυτή τη φορά.

Οι ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένοι ήταν μια υπέρλαμπρη παραγωγή, μια υπέροχη παράσταση που ξεχείλιζε από κέφι, χαρά, ταλέντο, συναίσθημα και συγκίνηση, φορτισμένη με πάθος βγαλμένο από τα ίδια τα κύτταρα της ομάδας, που κέρδισε τις εντυπώσεις, αιχμαλώτισε το κοινό και καταχειροκροτήθηκε. Παίχτηκε το καλοκαίρι στο καφέ ΘΕΑ/TRO πάνω από το Βασιλικό Θέατρο και μακάρι να ξαναπαιχτεί!

 

Συντελεστές:

Κείμενα- Σκηνοθεσία: Χρήστος Παπαδημητρίου

Σκηνικά- Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη

Χορογραφίες: Ευανθία Σωφρονίδου

Φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας

Ενορχήστρωση: Στάθης Παχίδης

Ενορχηστρωτική επιμέλεια: Παναγιώτης Μπάρλας

Φωνητική διδασκαλία: Έλσα Μουρατίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Σαρμή

Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη

Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)

 

*Βοηθός σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης) Δημήτρης Ζγουρέλης

*Βοηθός σκηνογράφου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης) Σταυρούλα- Ιωάννα Δολμέ

 

Διανομή:

Ηρώ Δημητριάδου: Παπαδοπαίδι, Μοικοκυρούδα Β’, Περαστική Α’, Αηδόνι, Καρυάτιδα Γ’, Ελισσαβέτα

Χρύσα Ζαφειριάδου: Παπαδοπαίδι, Τέτη Μπέη, Περαστική Β’, Αηδόνι, Μοντέλο 1, Καρυάτιδα Α’, Μαίρη

Χρήστος Παπαδημητρίου: Χρηστάκης Μπαρτζώλης, Παπαδοπαίδι, Βάγγος, Ρώσος χορευτής, Αηδόνι, Χορευτής, Θέκλα

Βασίλης Παπαδόπουλος: Παπαδοπαίδι, Νοικοκυρούδα Γ’, Νουριάν, Δημοσιογράφος, Ρώσος χορευτής, Κονφερμανσιέ, Διαδηλωτής, Μπάμπης

Εύη Σαρμή: Παπαδοπαίδι, Μένη Φλάντζα, Σβετλάνα, Άνγκελα, Καρυάτιδα Δ'

Χρίστος Στυλιανού: Παπάς, Νοικοκυρούδα Α’, Ταρίκ, Ρώσος χορευτής, Αηδόνι, Χορευτής, Θωμάς, Θεός, Περαστικός Γ'

Θάνος Φερετζέλης: Παπαδοπαίδι, Εκφωνητής, Πάρης, Κίρκη

Γλυκερία Ψαρρού: Παπαδοπαίδι, Νοικοκυρούδα Δ’, Περαστική Δ’, Μοντέλο 2, Μίνα, Καρυάτιδα Β'

 

Μουσικοί επί σκηνής:

Χρήστος Γκουγκουμάς (πλήκτρα)

Γιώργος Κολοβός (κιθάρα ηλεκτρική)

Πασχάλης Τερζής (κρουστά)

Γιάννης Τσεμπερλίδης (μπάσο ηλεκτρικό)