Συγκινητικό, δυνατό το «ES KOCHT»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα συγκινητικό, δυνατό, βαθιά ανθρώπινο έργο για τα λαθεμένα οικογενειακά πρότυπα που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια από γενιά σε γενιά προκαλώντας τη δυστυχία είναι το «ES KOCHT». Ο πατέρας κακοποιεί την μητέρα μια ζωή. Η κόρη το βιώνει αυτό και το συνηθίζει. Για να γίνει κι αυτή στη συνέχεια μια δυστυχισμένη σύζυγος, που ανέχεται τα πάντα από τον σύντροφό της. Ως πότε όμως θα μπορέσει να αντέξει;

Η ηρωίδα μας, αυτή η κακοποιημένη κόρη και στη συνέχεια σύζυγος αφηγείται  τις εμπειρίες της, ενώ βρίσκεται ήδη υπό την επήρεια φαρμάκων και παρακολουθείται από ψυχολόγο. Ενώ όλοι γνωρίζουν πως είναι ευάλωτη και οι φίλες της προστρέχουν να την στηρίξουν σε συναντήσεις που μοιάζουν πια με συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή.

Η γυναίκα αυτή, μια καθημερινή γυναίκα, ίσως η γυναίκα της διπλανής πόρτας, κάνει έναν απολογισμό της ζωής της. Μιλά για τα παιδικά της χρόνια, τα τραύματα που βίωσε  μέσα σε μια οικογένεια όπου η μητέρα της ήταν πάντα το θύμα, όπου δεν υπήρχε αγάπη ανάμεσα στο ζευγάρι και όπου ως παιδί τα έζησε όλα αυτά χτίζοντας λάθος αντιλήψεις. Μιλά ακόμη για την νεανική της ζωή και τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες, αρνητικές και αυτές με επαναλαμβανόμενα καταπιεστικά μοτίβα,  αφού δεν έμαθε ποτέ να εκτιμά τον εαυτό της ούτε πως οι σύντροφοί της οφείλουν να την σέβονται. Τέλος, για την παροντική της ζωή με έναν επίσης κακοποιητικό σύζυγο, με τον οποίο τη συνδέουν ελάχιστα, ώσπου ένα τρίτο πρόσωπο μπαίνει μέσα στον γάμο για  να κάνει την κατάσταση ακόμη πιο αφόρητη.

Το έργο μιλά για το τραύμα και την συναισθηματική καταπίεση που πολλοί άνθρωποι βιώνουν κι όμως  τα αποσιωπούν. Και είναι μια κραυγή που φωνάζει. «Μίλησε, μην το αφήνεις πλέον, βγάλτο από μέσα σου, μην το ανέχεσαι, άλλαξέ το, σπάσε τα δεσμά!», μια κραυγή που απαιτεί ελευθερία και επιτέλους ψυχολογική υγεία. Κι ενώ στο έργο βλέπουμε να κακοποιείται μια γυναίκα, στη  θέση της βέβαια θα μπορούσε  να είναι και ένας άντρας που βιώνει και ανέχεται παρόμοιες συμπεριφορές.

Οι συγγραφείς Μιχάλης Δαρνάκης και Μαρία Λαφτσίδου μπαίνουν βαθιά στην ψυχοσύνθεση των κακοποιημένων γυναικών, αλλά και όλων των ανθρώπων που υφίστανται παρόμοιες συνθήκες. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι και λίγοι, αντίθετα τέτοια μοτίβα συναντάμε καθημερινά και έτσι ο καθένας ή η καθεμιά μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με την ηρωίδα σε κάποιον βαθμό. Και αυτός είναι ο λόγος για να αγαπηθεί πραγματικά από το κοινό το έργο αυτό.

 Η Ιωάννα Γεωργαντά ερμηνεύει τον μονόλογο με λιτά εκφραστικά μέσα, και χωρίς υπερβολές, αλλά καταφέρνει με απλότητα και αμεσότητα  να μας μεταφέρει όλον  τον εσωτερικό πόνο και τον σπαραγμό που την κατακαίει. Η ηρωίδα βράζει και μαζί της βράζει η ίδια η φύση της γυναίκας, η κάθε γυναίκα και εν τέλει ο κάθε κακοποιημένος άνθρωπος.

 Η σκηνοθεσία της Μαρίας Λαφτσίδου δεν είναι εκκωφαντική, αλλά αντίθετα τρυφερή και συναισθηματική προκαλώντας ρίγη συμπάθειας για αυτό το πονεμένο πλάσμα που καταθέτει τον εαυτό του χωρίς να κραυγάζει. Ακόμη,  η σκηνοθεσία επικεντρώνεται στις ερμηνευτικές ικανότητες της ηθοποιού που κινείται αρμονικά σε όλη τη σκηνή, ενώ διευκολύνεται από τη χρήση των σκηνικών αντικειμένων.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ το συμβολικό σκηνικό των Ιωάννας Γεωργαντά και Μαρίας Αμαραντίδου που χαρακτηρίζεται από πολλές αλυσίδες με αγκάθια που κρέμονται από ψηλά και παραπέμπουν στις αλυσίδες που κρατούν δέσμια την ηρωίδα. Μαζί τους κρεμασμένο και ένα φωτοστέφανο, ίσως το στεφάνι του μαρτυρίου. Στο πάτωμα ένα ανώμαλο πουφ για να ξαποσταίνει πάνω του η ερμηνεύτρια. Αντισυμβατικό το κοστούμι, ένα φόρεμα με μεταλλιζέ αποχρώσεις που η λαιμόκοψή του θα αναλάβει στην συνέχεια έναν άλλο τραγικό ρόλο, αλλά  και ένα κίτρινο αδιάβροχο για προστασία. Από τη βροχή άραγε;

Η μουσική του Πάνου Γκίνη μαζί με παράλληλους ήχους φορτίζει την ατμόσφαιρα σε συγκεκριμένες στιγμές δίνοντας ένταση, ενώ και οι εναλλασσόμενοι φωτισμοί συντελούν σε αυτό.

Το ES KOCHT είναι ένα κείμενο κατάθεση ψυχής που με απλό και άμεσο τρόπο φέρνει στη επιφάνεια δυσάρεστες εμπειρίες που όλοι έχουμε βιώσει και ανεχόμαστε μα και μια ανάγκη να σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά και να πάμε παρακάτω σε μια ζωή με αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια. Αποδίδεται σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με μιαν ήρεμη δύναμη που κάπως μαγικά καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή. Αξίζει να το δείτε και να προβληματιστείτε.

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Μιχάλης Δαρνάκης, Μαρία Λαφτσίδου

Σκηνοθεσία: Μαρία Λαφτσίδου

Μουσική: Πάνος Γκίνης

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: ART MATES THEATER GROUP (Ιωάννα Γεωργαντά, Μαρία Αμαραντίδου)

Φωτογραφίες: Ιφιγένεια Σταμπουλή, Άννα Παρασίδου

Trailer: Στέφανος Τσαβές

Σχεδιασμός Αφίσας – Graphic Design: Τατιάνα Εικοσιδυού

Βοηθοί Παραγωγής: Νεφέλη Γκίκογλου, Ανδριάνα Νίκλη, Λιάνα Μάρθα, Λευτέρης  Πεϊτζίκας

Marketing & Social media: The Creatives

Επιστημονική καθοδήγηση: Ναταλία Κοντού

Sponsored by: The Creatives, Localike.gr

Production: ART MATES THEATER GROUP

Ερμηνεύει η Ιωάννα Γεωργαντά