«ΗΛΕΚΤΡΑ» από τον Δημήτρη Τάρλοου, μια όμορφη παράσταση που αξίζει να δείτε.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια όμορφη παράσταση με έμπνευση και συγκίνηση μας έδωσε  το ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ και ο  Δημήτρης Τάρλοου στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αρχαίο δράμα, χθες το βράδυ στο Θέατρο Δάσους. Η Σοφόκλεια τραγωδία σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, που όσες φορές και αν τη δούμε την απολαμβάνουμε πραγματικά, με τον υπέροχο λόγο, τα καταλυτικά επιχειρήματα, τα μεγάλα διλήμματα και τη σύγκρουση ανάμεσα στο δίκαιο και το ηθικό μέσα από τα ατέλειωτα πάθη των Ατρειδών, ξαναζωντάνεψε και έλαμψε μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών.

Η Ηλέκτρα ζει μαύρη ζωή δίπλα στη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον πατριό της Αίγισθο, αναλογιζόμενη νυχθημερόν τον πατέρα της Αγαμέμνονα, που το ζευγάρι σκότωσε όταν αυτός γύρισε από την Τροία.  Μόνη της ελπίδα η επιστροφή του αδερφού της Ορέστη, που η ίδια φυγάδευσε όταν σκοτώθηκε ο Αγαμέμνονας για να του σώσει τη ζωή. Ο  Ορέστης πράγματι επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, αλλά για να μην κινδυνέψει η ζωή του στέλνει προπομπό του τον παιδαγωγό του να αναγγείλει στα ψέματα ότι αυτός, ο Ορέστης δηλαδή, είναι νεκρός περιγράφοντας μάλιστα αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκε. Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή ως τραγωδία εστιάζει κυρίως στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στα συναισθήματά της, την οργή και την απελπισία και στο ασίγαστο πάθος της να πάρει εκδίκηση.

Ο Δημήτρης  Τάρλοου σκηνοθετικά εστίασε σε ερμηνευτικά ζευγάρια πάνω στη σκηνή, όπως Ηλέκτρα - Ορέστης, Ηλέκτρα - Κλυταιμνήστρα, Ηλέκτρα - Χρυσόθεμις, προσπαθώντας με την ιδιαίτερη κίνησή τους και τις μεταξύ τους προσεγγίσεις και απωθήσεις να ορίσει τα ανάμεσα  τους πραγματικά πολύπλοκα συναισθήματα. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τα σώματα των ηθοποιών για να εκφράσει την τραγικότητα των χαρακτήρων, ενώ ίσως κάποια στιγμή τα συρσίματα πάνω στη σκηνή  να ήταν κατά τη γνώμη μας λίγο υπερβολικά.

 Δυνατή αλλά αρκετά τραχιά η Ηλέκτρα της Λουκίας Μιχαλοπούλου, βαθύς και  αισθαντικός ο Αναστάσης Ροϊλός ως Ορέστης με την υπέροχη φωνή του, που θα την θέλαμε όμως ακόμη πιο βροντερή. Στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας  άστραψε και βρόντηξε η Ιωάννα Παππά, δίνοντας μιαν εξαιρετική ερμηνεία που μας θύμισε τόσο στο παράστημα όσο και στη φωνή τη Μελίνα Μερκούρη. Πληθωρικός όπως άρμοζε στον ρόλο του Παιδαγωγού ο Γιάννης Αναστασάκης, αέρινη η Γρηγορία Μεθενίτη ως Χρυσόθεμις, εκπληκτικός χορευτής ο Περικλής Σιούντας ως Πυλάδης και αποδεκτός ο Νικόλας Παπαγιάννης στον μικρό ρόλο του Αίγισθου.

Μαγικές οι μουσικές του Φώτη Σιώτα ερμηνεύτηκαν ζωντανά από τον ίδιο και τον Τάσο Μισυρλή πάνω στη σκηνή, ενώ ανάλογοι και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου τόνισαν τα δυνατά σημεία της παράστασης.

Μιαν ευφάνταστη εικόνα έδωσαν οι εννέα δροσερές κοπέλες του χορού με τα ωραιότατα φορέματα τους σχεδιασμένα από τον Πάρι Μέξη, σε εννέα διαφορετικές παλ αποχρώσεις. Τα κορίτσια χόρεψαν σε χορογραφίες της Μαρκέλλας Μανωλιάδη αλλά και τραγούδησαν, ενώ απολαυστικός ήταν για τους θεατές ο κυματισμός και το θρόισμα των κοστουμιών τους που προκαλούσε  το δυνατό αεράκι. Εμπνευσμένο ήταν και το καλλιτεχνικό σκηνικό που έφτιαξε επίσης ο Πάρις Μέξης.

Συνολικά ο Δημήτρης Τάρλοου δημιούργησε ένα ωραίο σύνολο και  μιαν απόλυτα ικανοποιητική παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο και περιοδεύει ανά την Ελλάδα. Αξίζει να απολαύσετε όπου την συναντήσετε.

.