«MAMA LOBA, ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΜΥΘΟΥΣ» από την όμορφη παραμυθού!!

Γράφει η Βικτωρία Ιωσηφίδου

Μετά από ενδελεχή έρευνα στις μυθολογίες πολλών λαών, αλλά και σε άλλα πολλά βιβλία η ηθοποιός, αρχαιολόγος, ανθρωπολόγος Πολυξένη Σπυροπούλου συνέλεξε αρχέγονους μύθους που μιλούν για τη λύκαινα μα και την γυναίκα, όπως την Περσεφόνη, τη μητέρα φώκια, την μικρή ορφανή και άλλες πολλές. Τους μύθους αυτούς τους συνέθεσε σε μία ενιαία παράσταση με βοηθό και σύμβουλο δραματουργίας την Ροδή Στεφανίδου. Και μετά μας κάλεσε και μας τους διηγήθηκε με έναν μοναδικό τρόπο!

Η όμορφη παραμυθού με τις μακριές κοτσίδες και την μεγάλη έμπνευση αφηγήθηκε τις μαγικές αυτές ιστορίες άλλοτε με ευαισθησία και άλλοτε με πάθος μιλώντας στις καρδιές μας και για μια ολόκληρη ώρα μας κράτησε συντροφιά. Με μεγάλη ευλυγισία και συνεχή και πάντοτε  πρωτότυπη κίνηση στο σώμα, στο πρόσωπο και στα χέρια, καθώς ούτε μια στιγμή πάνω στη σκηνή δεν έμοιαζε με την άλλη. Η ευρηματική αυτή σκηνοθεσία είναι της ίδιας της Πολυξένης, η οποία λάτρεψε τόσο πολύ το αντικείμενο ώστε το απέδωσε με εξαίσιο τρόπο μιας και έβγαινε μέσα από την ψυχή της. Κρατώντας  στα χέρια ένα και μοναδικό φουλάρι, το οποίο πήρε στη διάρκεια της παράστασης δεκάδες μορφές.

Μαζί της  ο πάντα συνεπής ηθοποιός και μουσικός Γιώργος Κολοβός μοιράστηκε τα λόγια, τα τραγούδια και τα παραμύθια και συνέπραξε στην αφήγηση παίζοντας μα και συνοδεύοντας με την κιθάρα του. Οι δυο τους έφτιαξαν ένα υπέροχο ζευγάρι, μυώντας μας στον κόσμο του παραμυθιού.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε αρχικά στην αυλή του Πολυχώρου Πολιτισμού Ισλαχανέ και στη συνέχεια  έξω από το Βασιλικό Θέατρο, αλλά εγώ την παρακολούθησα στην αυλή του ΕΛΛΕΤ-ΠΘ στην Άνω Πόλη και ήταν ένα απολαυστικό σούρουπο,  καθώς το φως χαμήλωνε και έπεφτε το βραδάκι.

Μακάρι να ξαναπαιχτεί και σε άλλες γνωστές αυλές της πόλης για να την δούνε κι άλλοι, κι άλλοι και να ταξιδέψουν μαζί με την Πολυξένη στον χώρο του ονείρου και του παραμυθιού, σε μακρινές εποχές και απίθανους μύθους…

«ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ;» μια ευφάνταστη, πρωτότυπη προσέγγιση.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο προικισμένα και ταλαντούχα παιδιά, ο Κωνσταντίνος Κυριακού και η Κατερίνα Μπιλάλη και η ομάδα τους THEARTES είναι υπεύθυνα για μια ευφάνταστη θεατρική διασκευή και μια παράσταση που παρακολούθησα πρόσφατα. Πρόκειται για το έργο «ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ;» εμπνευσμένο από την «Ορέστεια» του Αισχύλου και το «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευγένιου Ο’ Νιλ. Τη διασκευή έκανε η Κατερίνα Μπιλάλη ενώ τη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Κυριακού, ενώ οι δυο τους ερμηνεύουν και  τους ρόλους παρέα με την Βάσω Γουλιελμάκη.

Οι δημιουργοί κρατούν τους βασικούς  ήρωες από τον μύθο των Ατρειδών  και τα ονόματα, Ηλέκτρα Ορέστης, Κλυταιμνήστρα και Αγαμέμνονας με κάποιες παραλλαγές όμως της ιστορίας και προσθέτοντας στοιχεία του σύγχρονου έργου του Ο’ Νιλ στους χαρακτήρες, στις σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο εντέλει ο περισσότεροι φεύγουν από τη ζωή. Ενώ ο Αγαμέμνονας λείπει στον πόλεμο, η σύζυγός του Κλυταιμνήστρα ερωτεύεται και συνάπτει σχέσεις με τον πλοίαρχο Άγη. Όταν η κόρη τους Ηλέκτρα μαθαίνει για την παράνομη σχέση της μητέρας της γίνεται έξαλλη και αναμένει τον αδερφό της Ορέστη και τον πατέρα της για να πάρουν εκδίκηση. Όμως η Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον  Αγαμέμνονα μόλις αυτός επιστρέφει  δίνοντάς του να πιεί φαρμάκι.  Έτσι αυτός που μένει για να εκδικηθεί είναι πλέον ο Ορέστης. Θα καταφέρει η Ηλέκτρα να τον πείσει για την ενοχή της μητέρας του μιας και ο ίδιος λατρεύει παθολογικά την μανούλα, τόσο πολύ που δεν μπορεί να διανοηθεί κάτι  κακό για το πρόσωπό της;

 Ένα τηλεπαιχνίδι είναι η βάση του έργου στο οποίο η Ηλέκτρα και η Κλυταιμνήστρα λαμβάνουν μέρος  και διαγωνίζονται με λύσσα για το ποια θα επικρατήσει τελικά. Η παράσταση χρησιμοποιεί πολυμέσα, βιντεοπροβολές και τεχνολογικά εφέ. Τον ρόλο του συντονιστή και απόλυτου άρχοντα στο τηλεπαιχνίδι αναλαμβάνει ο Τσάρλι Τσάπλιν ως δικτάτορας, ο οποίος με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης μιλά και καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και τη νικήτρια ανά πάσα στιγμή. Σε video wall ακούμε και βλέπουμε επίσης και την Μέριλυν Μονρόε, σε ρόλο χορού αυτή τη φορά, να κάνει τα σχόλιά της για την έκβαση του αγώνα αναφερόμενη και στον daddy Αγαμέμνονα. Η δραματική αυτή ιστορία παρουσιάζεται λοιπόν μέσα από οθόνες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και τότε, όταν αυτοί οι εμβληματικοί ήρωες ενσωματώνονται σε ένα τηλεπαιχνίδι  γίνονται στα αλήθεια πολύ πιο μακρινοί και ο χαμός τους σαφέστατα λιγότερο τραγικός. Μήπως εκεί βαδίζει και ολόκληρη η κοινωνία που τα παρακολουθεί όλα πλέον μέσα από οθόνες; Να μην την αγγίζει πλέον τίποτε από όλα τα σοβαρά και τα κακώς κείμενα; Είναι μια ενδιαφέρουσα εμπνευσμένη προσέγγιση από ανθρώπους που δεν ολιγωρούν αλλά ψάχνονται συνεχώς προσπαθώντας να προχωρήσουν την τέχνη μπροστά και μόνο μπροστά.

Εξαιρετικές οι ερμηνείες των δύο γυναικών, της Ηλέκτρας που ερμηνεύει η Κατερίνα Μπιλάλη και της Κλυταιμνήστρας που παίζει η Βάσω Γουλιελμάκη. Δυνατές, αγριεμένες, παθιασμένες, δύο πραγματικές λέαινες, οι δύο πρωταγωνίστριες διεκδικούν με νύχια και δόντια τη νίκη στο παραπάνω τηλεπαιχνίδι σε άψογες ερμηνείες που βάζουν βαθιά τους θεατές στην υπόθεση του έργου. Μαζί τους ο Κωνσταντίνος Κυριακού διατηρεί τους τρεις αντρικούς ρόλους, του  Άγη, του Αγαμέμνονα μα και του Ορέστη. Εκεί μάλιστα που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας είναι σαν Ορέστης, όπου παρουσιάζεται υπερβολικά προσκολλημένος στην μητέρα του, ένας κανονικός μαμάκιας, αμήχανος, μπερδεμένος, αναποφάσιστος, προσπαθώντας διστακτικά να διαλέξει στρατόπεδο.

Ήχοι, κραυγές και κομμένες ανάσες που ακούγονται συνεχώς δίνουν ένταση στην υπόθεση καθώς και οι μουσικές που διανθίζουν το έργο. Στην μόνη μου παρατήρηση  πως όλα τα ηχητικά ακουγότανε κάπως περισσότερο δυνατά και  κατά συνέπεια πιο σκληρά, έλαβα την απάντηση πως ήταν μάλλον υπερβολικά καλή η ακουστική του χώρου, ο οποίος και μεγέθυνε τους ήχους. Αυτός ο μαγικός και με εξαιρετική ενέργεια χώρος όπου παρακολούθησα το έργο ήταν το Αρχαίο Θέατρο της Μίεζας στη Νάουσα,  στολισμένο μάλιστα στο βάθος με ένα υπέροχο πορτοκαλί φεγγάρι.

Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν μια παράσταση διαφορετική, πρωτότυπη και  εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, που αιχμαλώτισε και κέρδισε τους θεατές με τα εφέ, τις εντάσεις και τις ερμηνείες, ιδιαίτερα όσο περνούσε η ώρα και καθώς η πλοκή και η αγωνία για την έκβαση κορυφωνόταν.

 

Συντελεστές

Διασκευή – Δραματουργία: Κατερίνα Μπιλάλη

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κυριακού – Κατερίνα Μπιλάλη

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού

Συνεργάτης σκηνοθέτης: Λευτέρης Παπακώστας

Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Τσακότα

Visual Artist: Άννα-Μαρία Γαλάνη

Φωτισμοί: Λέων Εσκενάζη

Μουσική επένδυση: Κωνσταντίνος Κυριακού

Video: Πάνος Ηλιόπουλος

Make–Up Artist: Οξάνα Πελιούχ

Hair Stylist: Organic Hair Spa by Athanasios

Φωτογραφίες: Φανή Τουμπουλίδου

Σχεδιασμός αφίσας – Artwork: Φωτεινή Χήτα

Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will

Παραγωγή: «THEARTES» Α.Μ.Κ.Ε. και ΔΗΠΕΘΕ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

Με τη βοήθεια της ΑΙ τεχνολογίας, εμφανίζονται οι:Τσάρλι Τσάπλιν, Μέριλυν Μονρόε, Έλβις Πρίσλεϋ

Συνεργάζονται οι ηθοποιοί:  Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Αλεξία Μουστάκα, Λευτέρης Παπακώστας

 

Παίζουν: Βάσω Γουλιελμάκη (Κλυταιμνήστρα), Κατερίνα Μπιλάλη (Ηλέκτρα), Κωνσταντίνος Κυριακού (Αγαμέμνων, Άγις, Ορέστης)

 

 

«ΗΛΕΚΤΡΑ» από τον Δημήτρη Τάρλοου, μια όμορφη παράσταση που αξίζει να δείτε.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια όμορφη παράσταση με έμπνευση και συγκίνηση μας έδωσε  το ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ και ο  Δημήτρης Τάρλοου στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αρχαίο δράμα, χθες το βράδυ στο Θέατρο Δάσους. Η Σοφόκλεια τραγωδία σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, που όσες φορές και αν τη δούμε την απολαμβάνουμε πραγματικά, με τον υπέροχο λόγο, τα καταλυτικά επιχειρήματα, τα μεγάλα διλήμματα και τη σύγκρουση ανάμεσα στο δίκαιο και το ηθικό μέσα από τα ατέλειωτα πάθη των Ατρειδών, ξαναζωντάνεψε και έλαμψε μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών.

Η Ηλέκτρα ζει μαύρη ζωή δίπλα στη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον πατριό της Αίγισθο, αναλογιζόμενη νυχθημερόν τον πατέρα της Αγαμέμνονα, που το ζευγάρι σκότωσε όταν αυτός γύρισε από την Τροία.  Μόνη της ελπίδα η επιστροφή του αδερφού της Ορέστη, που η ίδια φυγάδευσε όταν σκοτώθηκε ο Αγαμέμνονας για να του σώσει τη ζωή. Ο  Ορέστης πράγματι επιστρέφει για να πάρει εκδίκηση, αλλά για να μην κινδυνέψει η ζωή του στέλνει προπομπό του τον παιδαγωγό του να αναγγείλει στα ψέματα ότι αυτός, ο Ορέστης δηλαδή, είναι νεκρός περιγράφοντας μάλιστα αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκε. Η Ηλέκτρα του Σοφοκλή ως τραγωδία εστιάζει κυρίως στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στα συναισθήματά της, την οργή και την απελπισία και στο ασίγαστο πάθος της να πάρει εκδίκηση.

Ο Δημήτρης  Τάρλοου σκηνοθετικά εστίασε σε ερμηνευτικά ζευγάρια πάνω στη σκηνή, όπως Ηλέκτρα - Ορέστης, Ηλέκτρα - Κλυταιμνήστρα, Ηλέκτρα - Χρυσόθεμις, προσπαθώντας με την ιδιαίτερη κίνησή τους και τις μεταξύ τους προσεγγίσεις και απωθήσεις να ορίσει τα ανάμεσα  τους πραγματικά πολύπλοκα συναισθήματα. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τα σώματα των ηθοποιών για να εκφράσει την τραγικότητα των χαρακτήρων, ενώ ίσως κάποια στιγμή τα συρσίματα πάνω στη σκηνή  να ήταν κατά τη γνώμη μας λίγο υπερβολικά.

 Δυνατή αλλά αρκετά τραχιά η Ηλέκτρα της Λουκίας Μιχαλοπούλου, βαθύς και  αισθαντικός ο Αναστάσης Ροϊλός ως Ορέστης με την υπέροχη φωνή του, που θα την θέλαμε όμως ακόμη πιο βροντερή. Στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας  άστραψε και βρόντηξε η Ιωάννα Παππά, δίνοντας μιαν εξαιρετική ερμηνεία που μας θύμισε τόσο στο παράστημα όσο και στη φωνή τη Μελίνα Μερκούρη. Πληθωρικός όπως άρμοζε στον ρόλο του Παιδαγωγού ο Γιάννης Αναστασάκης, αέρινη η Γρηγορία Μεθενίτη ως Χρυσόθεμις, εκπληκτικός χορευτής ο Περικλής Σιούντας ως Πυλάδης και αποδεκτός ο Νικόλας Παπαγιάννης στον μικρό ρόλο του Αίγισθου.

Μαγικές οι μουσικές του Φώτη Σιώτα ερμηνεύτηκαν ζωντανά από τον ίδιο και τον Τάσο Μισυρλή πάνω στη σκηνή, ενώ ανάλογοι και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου τόνισαν τα δυνατά σημεία της παράστασης.

Μιαν ευφάνταστη εικόνα έδωσαν οι εννέα δροσερές κοπέλες του χορού με τα ωραιότατα φορέματα τους σχεδιασμένα από τον Πάρι Μέξη, σε εννέα διαφορετικές παλ αποχρώσεις. Τα κορίτσια χόρεψαν σε χορογραφίες της Μαρκέλλας Μανωλιάδη αλλά και τραγούδησαν, ενώ απολαυστικός ήταν για τους θεατές ο κυματισμός και το θρόισμα των κοστουμιών τους που προκαλούσε  το δυνατό αεράκι. Εμπνευσμένο ήταν και το καλλιτεχνικό σκηνικό που έφτιαξε επίσης ο Πάρις Μέξης.

Συνολικά ο Δημήτρης Τάρλοου δημιούργησε ένα ωραίο σύνολο και  μιαν απόλυτα ικανοποιητική παράσταση, που έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο και περιοδεύει ανά την Ελλάδα. Αξίζει να απολαύσετε όπου την συναντήσετε.

.

 

Αποκαλυπτικό το «ΑΠΟΡΡΗΤΟ» από τον Ivan Vyrypaev

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα έργο αποκάλυψη και ευχάριστη έκπληξη του Πολωνού θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Ivan Vyrypaev, γεμάτο προβληματισμούς για την ανθρώπινη φύση, τη ζωή, τη δημιουργία  και την συλλογική συνείδηση είναι το έργο ΑΠΟΡΡΗΤΟ, που  παρακολούθησα το Σάββατο στο Θέατρο ART BOX ΦΑΡΓΚΑΝΗ. Με τρεις αξιολόγους ηθοποιούς την Ταμίλα Κουλιέβα την Μαριάννα Κιμούλη και τον Χρήστο Στέργιογλου.

Δύο πρόσωπα, προϊόντα τεχνητής νοημοσύνης, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, που τα υποδύονται μέσω οθόνης ο Παύλος Τσίμας και η Έλλη Στάη, παίρνουν συνέντευξη από τρεις καταξιωμένους επιστήμονες που εργάζονται στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, συμμετέχοντας σε μία ιδιαίτερη έρευνα μελέτη. Τα ερωτήματα πολλά και ποικίλα. Κάποια έχουν αυστηρά προσωπικό χαρακτήρα, όπως  το αν έχουν πάρει ποτέ ναρκωτικά, τις σεξουαλικές τους σχέσεις και  προσανατολισμό, την προσωπική ηθική και τη μονογαμία. Άλλα είναι  πολύ πιο σοβαρά και αφορούν το Θεό και την προέλευση του ανθρώπου και άλλα θίγουν ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, όπως η άμβλωση, η αυτοκτονία και η ευθανασία. Τέλος, κάποια αφορούν  σημαντικά θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και το μέλλον της ανθρωπότητας. Όλα αυτά τοποθετούνται το 2028 μ.Χ., και ενώ η τεχνητή νοημοσύνη  φαίνεται να λαμβάνει όλο και περισσότερη δύναμη απέναντι στον άνθρωπο, φτάνοντας πλέον να ελέγχει και να κατευθύνει ακόμη και τον ίδιο τον δημιουργό της.

Το έργο ομολογουμένως μου φάνηκε ότι ξεκίνησε κάπως χλιαρά  με την Ταμίλα Κουλίεβα που υποδυόταν μία ψυχολόγο καθηγήτρια πανεπιστημίου καθισμένη σε μία ανακριτική καρέκλα να ερωτάται πρώτη. Τα ερωτήματα επίσης με ξένισαν κάπως στην αρχή. Η  συνέχεια όμως ήταν αποκαλυπτική και πραγματικά σπουδαία, καθώς  σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται και οι προβληματισμοί του συγγραφέα για τον άνθρωπο και τη ζωή να γίνονται όλο και πιο καίριοι, όλο και βαθύτεροι, όλο και πιο θερμοί. Ακολούθησε μία καταπληκτική Μαριάννα Κιμούλη στο ρόλο μιας νεαρής βιολόγου. Η ερμηνεία της πραγματικά συγκλονιστική και απόλυτα πειστική, ενώ η κίνηση πάνω στη σκηνή άρχισε σιγά σιγά να αυξάνεται Τέλος,  εμφανίστηκε ο απολαυστικός Χρήστος Στέριογλου που υποδύθηκε το χαρακτήρα ενός νευροεπιστήμονα καθηγητή πανεπιστημίου με ιδιαίτερες απόψεις για το Θεό και τη δημιουργία. Ο τελευταίος κέρδισε επίσης τις εντυπώσεις αλωνίζοντας τη σκηνή και παρουσιάζοντας έναν πλήρως εξωστρεφή χαρακτήρα.

Άραγε οι τρεις αυτοί ήρωες επιλέχθηκαν τυχαία από τα αντικείμενα της τεχνητής νοημοσύνης; Άραγε τυχαία η αμοιβή τους ήταν τόσο μεγάλη; Και γιατί άραγε οι ερωτώντες τους επαναλάμβαναν ξανά και ξανά ότι η έρευνα είναι απόρρητη προσπαθώντας να εκμαιεύσουν την αλήθεια; Μήπως κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Ο Vyrypaev στήνει αριστοτεχνικά το έργο ξεκινώντας ήπια και προχωρώντας δυναμικά στη συνέχεια, ανεβάζοντας όλο και πιο πολύ τους τόνους. Κάποιες ερωτήσεις είναι σχεδόν κοινές και για τους τρεις ερωτούμενους και σίγουρα δεν υπάρχει θεατής που να μην προβληματίστηκε και να μην μπήκε στη θέση των τριών αυτών ηρώων σκεπτόμενος τι θα απαντούσε αυτός στη δική τους  θέση.

 Ανάλογα με το έργο κυλά και η σκηνοθεσία που έκανε η Ταμίλα Κουλίεβα και στην αρχή, όταν η ίδια πρωτοβγαίνει στη σκηνή στο ρόλο της ψυχολόγου, φαίνεται κάπως άτονη. Γίνεται όμως μάλλον αυτό για να ανέβουν στη συνέχεια σταδιακά οι εντάσεις, ώσπου να έρθει  η απόλυτη κορύφωση. Έτσι, παράλληλα με τον λόγο που γίνεται όλο και πιο αιχμηρός και η σκηνοθεσία στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο έντονη και ευρηματική. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ τις εξίσου καλές ερμηνείες του Παύλου Τσίμα και της Έλλης Στάη, που καθώς έπαιρναν συνέντευξη μπορεί να έπαιζαν κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους, ήταν όμως ομολογουμένως εξαιρετικοί. Η κομψότατη κυρία Στάη μάλιστα παρευρέθηκε κιόλας στην πρεμιέρα της Θεσσαλονίκης.

Το ΑΠΟΡΡΗΤΟ είναι ένα έργο πολύ αξιόλογο, τροφή για σκέψη, γεμάτο επίκαιρους προβληματισμούς μα και ευρηματικότητα, που διερευνά τις μύχιες σκέψεις και πράξεις των ανθρώπων, την αλήθεια και το ψέμα μα και το αβέβαιο μέλλον της ανθρωπότητας που όλους μας προβληματίζει, ένα έργο  που σίγουρα θα αγγίξει αλλά και θα εκπλήξει τον κάθε θεατή και θα τον κάνει να σκεφτεί πολύ σοβαρά. Αξίζει να το δείτε!!

 

Συντελεστές:

Μετάφραση- Απόδοση: Βεατρίκη Ψυχάρη

Σκηνοθεσία: Ταμίλα Κουλίεβα
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελευθερία Ντεκώ
Σχεδιασμός κουστουμιών, Εικαστικά &Video-Art: Νίκος Τσουκνίδας
Ενδυματολόγος: Λένα Μινά
Μουσική: Dof Twogee
Βοηθός σκηνοθέτρια: Άρτεμις Κυβέλου

 

Πρόσωπα:

Ταμίλα Κουλίεβα

Μαριάννα Κιμούλη

Χρήστος Στέργιογλου

Έλλη Στάη- Παύλος Τσίμας

 

 

 

 

«ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ» Μια άρτια ροκ παράσταση για ένα κλασσικό έργο.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 Ένας πολύ σημαντικός και καταξιωμένος καλλιτέχνης,  ο Κωνσταντίνος Ρήγος, χορογράφος, σκηνοθέτης μα και εικαστικός επιστρέφει ξανά μετά από 18 ολόκληρα χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το αριστούργημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ». Είναι σίγουρα ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό γεγονός και αναμέναμε όλοι με μεγάλη αγωνία το αποτέλεσμα, το οποίο δεν μας άφησε διόλου αδιάφορους! Ο Κωνσταντίνος έπλασε μία άρτια δουλειά, δίνοντας το προσωπικό του στίγμα και αυτό που είδαμε δεν ήταν μία από τα ίδια!

Το αιώνιο δράμα των Μοντέγων και των Καπουλέτων ζωντάνεψε λοιπόν για άλλη μια φορά, αυτών των άσπονδων εχθρών που η μοίρα οδηγεί τα παιδιά τους να ερωτευτούν, σε έναν τραγικό έρωτα δίχως αύριο. Μα στη γνωστή αυτή και πολυπαιγμένη ρομαντική ιστορία ο Κωνσταντίνος Ρήγος έδωσε  σφρίγος, ένταση και δυνατούς ρυθμούς. Η νιότη που ερωτεύεται, η νιότη που ερωτοτροπεί, που άλλοτε φιλονικεί και καυγαδίζει και άλλοτε φιλιώνει και γλεντάει, η νιότη στα πρόσωπα των βασικών ηρώων   ζει στα άκρα! Οι  ροκ μουσικές και η ηλεκτρική κιθάρα είναι κομβικά σημεία που τονίζουν αυτή την ένταση. Μα και ο χορός,  όποτε χρησιμοποιείται ταράζει τα νερά και ανεβάζει τη θερμοκρασία στο σανίδι. Και τέλος αυτή  η μαγική κίνηση, πολύ καλά διδαγμένη και χρησιμοποιημένη από τον σκηνοθέτη. Η ίδια η κίνηση μεταμορφώνει μάλιστα συχνά τις καταστάσεις, καθώς με την υπερβολή της  αναδεικνύει το κωμικό και ειρωνικό στοιχείο αντιστρέφοντας τους όρους του δράματος.

Οι ήρωες λοιπόν ζουν έντονα τις ζωές τους. Εκεί  παραπέμπει σίγουρα  και μια εστίαση του σκηνοθέτη στα σεξουαλικά ένστικτα και την σεξουαλική απελευθέρωση και πράξη, καθώς ο ίδιος  πιστεύει ότι  αντικειμενικά τα σεξουαλικά υπονοούμενα και οι σχετικές αναφορές όχι μόνο υπάρχουν, αλλά βρίθουν μέσα στο κείμενο του Shakespeare.

Μετά τα παραπάνω θα έλεγα  ότι ο Κωνσταντίνος Ρήγος στήνει  μια ροκ παράσταση,  με μια ιδιαίτερη ταυτόχρονα καλλιτεχνική και εικαστική ευαισθησία. Σε αυτό συντελεί και η ενδιαφέρουσα μετάφραση  του Διονύση Καψάλη, συχνά ομοιοκατάληκτη, καθώς αυτή η ομοιοκαταληξία, όπου υπάρχει, αυξάνει ακόμη περισσότερο την ποιητικότητα του σαιξπηρικού λόγου.

Και ακόμη τα υπέροχα, φευγάτα, ροκ κοστούμια που εντυπωσιάζουν από την πρώτη στιγμή που τα αντικρίζει ο θεατής, όταν στην αρχή της παράστασης όλοι μαζί οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή. Είναι πράγματι καταπληκτικά, σε μαύρο κυρίως χρώμα, αλλά και γκρι ασημί, με  δέρματα, πούλιες, παγιέτες στρας και διαφάνειες μια σίγουρα αξιομνημόνευτη δουλειά που έκανε με μεγάλη έμπνευση η Διδώ Γκόγκου.

Τα σκηνικά είναι δημιούργημα του ίδιου του σκηνοθέτη, στο ένα άκρο  ένα εγκαταλειμμένο παλιό αμάξι μέσα στο οποίο έχουν αναπτυχθεί διάφορα φυτά, ενώ στο άλλο μια μετακινούμενη πολυμορφική κατασκευή που στεγάζει το σπίτι και το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. Ο σκηνοθέτης, όπως ήταν αναμενόμενο έφτιαξε επίσης  και τις χορογραφίες. Τέλος, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της παράστασης διαμορφώνουν ταυτόχρονα και οι ευρηματικοί φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα.

Ο Ρωμαίος, Κωστής Καπελλίδης και η Ιουλιέτα, Παρασκευή Δουρουκλάκη αποτέλεσαν ένα τρυφερό ζευγάρι που έδεσε αρμονικά στη σκηνή, αυτός λυγερός, ευκίνητος με αέρα χορευτή, γεμάτος χάρη και αυτή ευαίσθητη, ευγενική, δροσερή, με ιδιαίτερα εκφραστική φωνή. Σίγουρα δυο υπερταλαντούχα παιδιά που έχουν μεγάλο μέλλον. Δίπλα τους ξεχώρισε ο Ιορδάνης Αϊβάζογλου στο ρόλο του Καπουλέτου, ο οποίος μάλιστα μέσα από τις σκηνοθετικές οδηγίες με την ερμηνεία του έβγαλε άφθονα κωμικά στοιχεία και ήταν απολαυστικός. Ένα πολύ καλό δίδυμο έφτιαξαν επίσης ο Φαμπρίτσιο Μούτσο ως Μπενβόλιο και ο Νίκος Κουσούλης ως Μερκούτιος, με τον δεύτερο να λάμπει ακόμη περισσότερο. Μία άλλη δυνατή παρουσία που διακρίθηκε ήταν ο Γιάννης Γκρέζιος στο ρόλο του Τυβάλδου. Πάντα συνεπής η Μπέττυ Νικολέση, ήταν μία νένα ιδιαίτερα συμπαθητική που μας κέρδισε. Θα σταθώ ακόμη σε έναν πολύ μεγάλο και έκφραστικό ηθοποιό, που πάντοτε με συναρπάζει. Είναι ο Ορέστης Παλιαδέλης, πού ήταν ένας εξαίσιος πατήρ Λαυρέντιος. Μα πόσο πολύ μπαίνει αυτό το παιδί στο ρόλο και τι υπέροχο αποτέλεσμα! Το ίδιο θαυμάζω και τον Γιάννη Χαρίση που ήταν καταπληκτικός στο σύντομο ρόλο του φαρμακοποιού. Πολύ καλός επίσης και ο Στέλιος Χρυσαφίδης, που κατάφερε να γίνει γραφικός ως Πάρης. Θα μιλήσω τέλος για τον αφανή ήρωα, που τον χαρακτηρίζω έτσι γιατί βρισκότανε στο βάθος και ελάχιστα τον βλέπαμε. Είναι ο εξαιρετικός μουσικός και ηθοποιός Γιάννης Τσεμπερλίδης στο ρόλο του πρίγκηπα, που παίζει την ηλεκτρική κιθάρα του και είναι  υπεύθυνος και για την μουσική όλης της παράστασης. Κοντά σε αυτούς και όλα τα υπόλοιπα μέλη του πολυπληθούς θιάσου ήταν επαρκέστατα.

Ήταν σίγουρα μία πολύ όμορφη παράσταση, με ιδιαίτερα καλλιτεχνική φυσιογνωμία, που έχτισε με την έμπνευσή του ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι είδαμε κάτι διαφορετικό και πετυχημένο, συνεπές στην άποψη  του από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν μια άρτια ροκ παράσταση που αξίζει να δείτε.

«Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ», μια εξαιρετική, δυνατή, ατμοσφαιρική παράσταση.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η σκηνή του Μικρού θεάτρου της Μονής Λαζαριστών του Κ.Θ.Β.Ε. πιστή πάντοτε στην ποιότητα αλλά και στην πρωτοπορία φιλοξενεί αυτή τη φορά το αριστουργηματικό έργο του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα μα και ακτιβιστή Χάρολντ Πίντερ, Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ. Πολύ μπροστά ο Χάρολντ Πίντερ, εκπρόσωπος κι αυτός του θεάτρου του Παραλόγου, ανοίγει με τα έργα του νέους δρόμους στη δραματουργία. Συγκεκριμένα Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ανήκει στα έργα τα χαρακτηριζόμενα ως «κωμωδίες της  απειλής», καθώς η δράση εξελίσσεται σε ένα δωμάτιο, όπου απειλεί ο κίνδυνος μιας μυστηριώδους εξωτερικής εισβολής, προκαλώντας αγωνία στα πρόσωπα. Το χιούμορ στο έργο είναι υπόγειο και καυστικό. Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ γράφτηκε το 1964 και για την συγκεκριμένη παράσταση την μετάφραση έκανε η Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη.

Το έργο διαδραματίζεται σε μιαν υποβαθμισμένη συνοικία του Λονδίνου, σε ένα σπίτι όπου συγκατοικούν τέσσερις άντρες. Ο Μαξ, πρώην κρεοπώλης που είναι ο πατέρας, με τους γιους  του τον Λένυ και τον Τζόυ που είναι  πυγμάχος αλλά και τον αδερφό του το Σαμ, σοφέρ σε λιμουζίνες. Ξαφνικά, ένα  βράδυ στο τέλος του καλοκαιριού εμφανίζεται στο σπίτι και ο μεγάλος γιος της οικογένειας ο  Τέντυ, που  έχει μετακομίσει στην Αμερική και είναι διδάκτορας φιλοσοφίας, μαζί με τη γυναίκα του τη Ρουθ. Η  εισβολή του ζευγαριού, του απομακρυσμένου πρωτότοκου και της αισθησιακής συζύγου του θα  αλλάξει τις  ισορροπίες του σπιτιού. Ο Πίντερ γράφει ρηξικέλευθα και αντισυμβατικά. Αξίες όπως η πατριαρχία αλλά και η ίδια η οικογένεια θα αμφισβητηθούν καθώς σύντομα ανατροπές που η κοινωνία μας θα χαρακτήριζε ως   παράλογες θα συμβούν. Είναι άραγε τρελά όλα αυτά ή μέσα στον παραλογισμό μπορούν να αναδειχθούν και σκληρές αλήθειες που πονούν μέσα σε μια κοινωνία που νοσεί  έτσι κι αλλιώς, όπως και η κοινωνία του 21ου αιώνα;

Ο έμπειρος και εμφανώς διαβασμένος Πέρης Μιχαηλίδης, που φαίνεται να έχει μελετήσει βαθιά το έργο, σκηνοθετεί με ενσυναίσθηση  μπαίνοντας μυστικά θαρρείς μα πολύ αποτελεσματικά στο ρόλο καθενός από τους ήρωες. Λαμβάνει την προσωπικότητα τους, την ανασκαλεύει, την ξεσκονίζει, την διαλύει νοερά, και τέλος την επανασυνθέτει με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται. Δεν γνωρίζω ποιες ακριβώς είναι οι σκηνοθετικές οδηγίες του Πίντερ, πάντως ο σκηνοθέτης της παράστασης φαίνεται πως εμβάθυνε  σε καθέναν από τους ήρωες και καθοδήγησε τους ηθοποιούς ανάλογα να δημιουργήσουν καθαρές και δυνατές χαρακτηριστικές προσωπικότητες. Και αυτοί, το αξιόλογο δυναμικό του κρατικού θεάτρου που πάντα μας εντυπωσιάζει με τις ερμηνείες του, έλαβαν τις οδηγίες με ορθάνοιχτα τα ώτα μα και το συναίσθημα. Ο σκηνοθέτης ονειρεύτηκε επίσης μα και έπλασε μια παράσταση εξαιρετικά ατμοσφαιρική και ζεστή, γεγονός στο οποίο συνεισέφεραν καθοριστικά και οι  μουσικές και  οι φωτισμοί που επιμελήθηκε ο ίδιος.

Στην επιτυχία του εγχειρήματος  συντέλεσαν καθοριστικά και όλοι οι ηθοποιοί. Με πρώτη την Ελένη Μισχοπούλου που διέθετε τόσο τα προσόντα όσο και το ταλέντο για να αποδώσει τον ρόλο της Ρουθ.  Καλλονή μα και παραμένοντας έντονα απόμακρη, σαγηνευτική  και μυστηριώδης έγινε η πέτρα του σκανδάλου που ήρθε για να ταράξει τα νερά. Ξεχώρισε επίσης ο Βασίλης Σπυρόπουλος στο ρόλο του πατέρα μιας και με την δυνατή ερμηνεία του και την μεγάλη εμπειρία του κατάφερε να μας εισάγει ιδανικά στον χαρακτήρα που ερμήνευε, ενός σκυθρωπού, ιδιόρρυθμου  και πεισματάρη γεροπαράξενου. Ο Θάνος Κοντογιώργης στο ρόλο του Μαξ, ήταν φυσικός και αρχοντικός,  ένας τζέντλεμαν. Στον ρόλο του Τέντυ, έναν ρόλο που του ταίριαζε εμφανώς, διακρίθηκε με την ερμηνεία του ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας, τυπικός και κουμπωμένος μα και αριστοκρατικός ταυτόχρονα, ως το τέκνο που κατάφερε να ξεφύγει από την αθλιότητα των υποβαθμισμένων συνοικιών του Λονδίνου. Ο Γιώργος Κολοβός, αεικίνητος  και με μεγάλη εκφραστικότητα στο πρόσωπό  του ερμήνευσε επίσης πολύ καλά τον άστατο και εκκεντρικό Λένυ.   Τέλος, ο Μάνος Γαλάνης κατάφερε να πλάσει μία αξιόλογη και ιδιαίτερη προσωπικότητα για τον πυγμάχο Τζόυ με τις συνεχείς κινήσεις του προσώπου και των χεριών του .

Το δωμάτιο όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, δηλαδή το σαλόνι του σπιτιού φαίνεται να έχει τρεις πόρτες, τρεις εξόδους διαφυγής δηλαδή ή αλλιώς τρεις εισόδους από τις οποίες οι ήρωες εισέρχονται και εξέρχονται. Στο σκηνικό μόνο η μία  πόρτα είναι εμφανής  στο βάθος, καθώς και κάποια  κάγκελα με λίγα σκαλοπάτια, ενώ η εικόνα συμπληρώνεται από  μία κονσόλα με ένα πικάπ  και μερικά μπουκάλια, αλλά και μερικά τριμμένα έπιπλα σαλονιού, έναν καναπέ και μερικές πολυθρόνες, ανάμεσά τους και την χαρακτηριστική καρέκλα του πατέρα. Παράλληλα, τα κοστούμια αναδεικνύουν το ρόλο και τη φυσιογνωμία καθενός από τους ήρωες, ενώ ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους αυτά της Ρουθ. Το λιτό και ανάλογο με ένα φτωχικό εργατικό σπίτι σκηνικό μα και τα ενδιαφέροντα κοστούμια εμπνεύστηκε και έφτιαξε ο Γιάννης Μετζικώφ.

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ, το  χαρακτηριστικό και αξιολογότατο αυτό έργο του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδη είναι μια επιτυχία για το Κ.Θ.Β.Ε. Την έκανε πράξη με την οξυδέρκεια, την αγάπη του μα και τη σκληρή δουλειά του ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης και το καταπληκτικό δυναμικό σε ηθοποιούς του φορέα, χτίζοντας μιαν εξαιρετική, δυνατή και έντονα ατμοσφαιρική παράσταση.

Συντελεστές

Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου- Παγκουρέλη

Σκηνοθεσία, Μουσική επιμέλεια, Φωτισμοί: Πέρης Μιχαηλίδης

Σκηνικά– Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Ανδρέας Καρανικόλας, Λευτέρης Λιθαρής

Οργάνωση παραγωγής: Ματίνα Παγουλάτου

Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

 

*βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Αναστασία Μαρκέλλα Νεαμονίτη

*βοηθός σκηνοθέτη στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης Βερόνικα Λεβεντοπούλου

 

Διανομή

Γιώργος Κολοβός (Λένυ)

Βασίλης Σπυρόπουλος (Μαξ)

Θάνος Κοντογιώργης (Σαμ)

Μάνος Γαλανής (Τζόυ)

Ελένη Μισχοπούλου (Ρουθ)

Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Τέντυ)

 

 

«ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ», ένα υπέροχο αστυνομικό θρίλερ, μια παράσταση με φινέτσα και στυλ.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 

Μια καταξιωμένη θεατρική ομάδα ατόμων με μεγάλη αγάπη και παρελθόν στο θέατρο, οι ΘΕΑΤΡΟΚΑΠΗΛΟΙ, αποφασίζει να ανεβάσει ένα δικό της έργο. Για την ακρίβεια το δημιούργημα ενός από τα μέλη της, του ταλαντούχου Στράτου Ναλμπαντίδη, το έργο «ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ», που απέσπασε το 3ο βραβείο καλύτερου θεατρικού σεναρίου από την Πανελλήνια Ένωση Σεναριογράφων  Ελλάδος.

 Και όχι τυχαία. Είναι ένα αστυνομικό θρίλερ αποκλειστικά γραμμένο για το θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί βέβαια ένας φόνος. Σαφέστατα επηρεασμένος από την Άγκαθα Κρίστυ ο συγγραφέας τοποθετεί την υπόθεση σε μία έπαυλη μισή ώρα από το Λονδίνο, όπου ο ιδιοκτήτης γιορτάζει τον αρραβώνα της μικρής του κόρης και έχει φυσικά τους ανάλογους καλεσμένους. Και μέσα   σε δύο ώρες στήνει ένα έργο με αριστοτεχνική πλοκή, όπου όλα τα στοιχεία και όλη η δράση χτίζονται πάνω στο σανίδι αναδεικνύοντας τα κίνητρα για καθέναν από τους καλεσμένους. Έτσι, ο κάθε θεατής λάτρης του είδους μπαίνει στη διαδικασία να αναζητά τον δράστη με αξιώσεις. Έχω δει κι άλλα αστυνομικά στο θέατρο μόνο που στο τέλος συχνά το μυστήριο λύνεται με μία αφήγηση που δεν είναι ικανοποιητική. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Όλα είναι τόσο καλοστημένα και αληθινά και δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι.

 Το έργο αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει η έμπειρη και πάντα γεμάτη ιδέες Βαρβάρα Δουμανίδου. Η επιλογή των ηθοποιών για τους ρόλους είναι η ιδανική, καθώς η εμφάνιση του καθενός μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα με το χαρακτήρα που υποδύεται. Και η Βαρβάρα  καταφέρνει εκμεταλλευόμενη το ταλέντο τους να τους καθοδηγήσει τέλεια, εστιάζοντας στην ερμηνεία των ρόλων, όπου όλοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Με εντυπωσίασε ακόμη το στήσιμό τους επάνω στη σκηνή, όταν πολλές φορές έπρεπε να βρίσκονται όλοι εκεί. Ήταν τόσο φυσικά και τόσο καλά τοποθετημένοι που δεν ξένιζε ούτε περίσσευε κανείς. Η κορύφωση στην ερμηνεία τους ήρθε φυσικά μετά τον φόνο, όπου όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως ήταν συγκλονισμένοι. Αλλά και ανά πάσα στιγμή, ακόμη κι αν δεν πρωταγωνιστούσαν στη σκηνή ήταν όλοι απόλυτα βαθιά μέσα στο ρόλο με πόζες καταπληκτικές. Τα παιδιά μεγαλούργησαν.

 Μα και τα σκηνικά ήταν τόσο κομψά και μέσα στην εποχή τους (ο συγγραφέας τοποθετεί το έργο στο 1953), που έδωσαν  ένα τέλειο στυλ και φινέτσα σε όλη την παράσταση, το ίδιο και τα κοστούμια.

Με λίγα λόγια το γλυκό πέτυχε απόλυτα. Εξαιρετικό το έργο και η σκηνοθεσία, πολύ καλές και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα υπέροχο  αστυνομικό θρίλερ, που καλύπτει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς λάτρεις του είδους! Το έργο αξίζει, να παιχτεί και να ξαναπαιχτεί και να το δουν πολλοί. Σπεύσατε λοιπόν εσείς που αγαπάτε τα αστυνομικά στο θέατρο ARTBOX Φαργκάνη και είναι σίγουρο ότι θα περάσετε μιαν αξέχαστη  βραδιά!!

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Στράτος Ναλμπαντίδης

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου

MakeupArtist: Ιωάννα Mπουρνάζη, Πηνελόπη Στάθη

(Μakeup Academy Thessaloniki της Μαριάννας Βλασίδου)

Φωτογραφίες - Προωθητικό video: Στέλιος Δουλγερίδης

Γραφιστική επιμέλεια: Ιωάννα Παπάζογλου, Άννα Βλαχογεωργακοπούλου

Διανομή:

James Rowden: Bασίλης Δομουκτσής

Margaret Rowden: Θωμαή Ντόκου

Patricia Rowden: Γεωργία Παπαδοπούλου

Sandy Rowden: Τιμοθέα Μαλλούση

Mason Holeman: Κωνσταντίνος Μπάρκος

Albert Kempster: Bλαδίμηρος Δράμος

Eliza Doliver: Ιωάννα Παπάζογλου

Ethel Loney: Ευαγγελία Προεστοπούλου

Henry Walker: Απόστολος Μπακίρης

Edward Bloodworth: Στράτος Ναλμπαντίδης

 

 

«UFO», με εσωτερικότητα και πνευματικότητα.

 

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

 

Ένας Πολωνός συγγραφέας με ρώσικη καταγωγή, ιδιαίτερα ανήσυχος και ευαισθητοποιημένος σε θέματα που αφορούν εμπειρίες με εξωγήινους, ξεκινά μία μεγάλη έρευνα αναζητώντας στο διαδίκτυο άτομα που έζησαν παρόμοιες στιγμές. Έπειτα από την  έρευνα αυτή καταλήγει σε 14 άτομα σε ολόκληρο τον κόσμο, τα οποία αποφασίζει να επισκεφτεί από κοντά για να πραγματοποιήσει ένα ντοκιμαντέρ, μία κινηματογραφική ταινία, όπου όλες αυτές οι μοναδικές εμπειρίες θα καταγράφονται για να μη χαθούν και να παραμείνουν στην αιωνιότητα.

Καθώς όμως δεν βρίσκει χρηματοδότη για την ταινία, αποφασίζει τελικά να γράψει ένα θεατρικό έργο. Στο έργο αυτό ο συγγραφέας δεν επικεντρώνεται στα καθεαυτού γεγονότα που έζησαν οι ήρωες (γιατί άραγε;) αλλά στα προσωπικά τους  βιώματα και στις συγκλονιστικές επιπτώσεις που είχαν τα γεγονότα αυτά στην ψυχοσύνθεσή τους, στις  αλλαγές που επέφεραν στον τρόπο σκέψης τους και στη φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή.

 Έτσι, κάποιοι από τους ήρωες βίωσαν μία ζέστη και  μία γαλήνη, άλλοι τον τρόμο ή την απόλυτη ασφάλεια, ενώ όλοι αναστοχάζονται τις ζωές τους και κάποιοι γίνονται πλέον ευγνώμονες για όσα απολαμβάνουν καθημερινά ή πλησιάζουν το Θεό και πιστεύουν σε αυτόν. Σίγουρα μετά από όλα όσα έζησαν δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι  και για πολλούς η ζωή παίρνει μία τελείως διαφορετική πορεία.

Δέκα είναι τα άτομα που ανεβαίνουν στη σκηνή για να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους. Άντρες και γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, από διάφορα επαγγέλματα και διαφορετικά μέρη του κόσμου. Η σκηνοθέτις τοποθετεί πάνω στη σκηνή και ένα μέρος του κοινού για να παρακολουθήσει από κοντά τις αφηγήσεις αυτές, ενώ καθένας από τους ήρωες λαμβάνει το μικρόφωνο και ξεκινά την κατάθεση της δικής του ψυχής.

Οι πρώτοι πέντε αφηγούνται διαδοχικά ό,τι βίωσαν, ό,τι αισθάνθηκαν και όλες τις αλλαγές που προκάλεσε η εμπειρία αυτή πάνω τους. Η σκηνοθεσία εστιάζει στις ερμηνείες των ηθοποιών, που διηγούνται με ένταση και παραστατικότητα. Στη συνέχεια, οι επόμενοι τρεις ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή και αφηγούνται πλέον εναλλάξ κομμάτια της δικής τους ζωής. Αυτό είναι ένα σκηνοθετικό ταρακούνημα για τους θεατές, καθώς πριν προλάβουμε να βαρεθούμε η δράση ζωντανεύει περισσότερο. Μία κάμερα παίρνει και αυτή τη θέση της και οι ήρωες ανά πάσα στιγμή μαγνητοσκοπούνται και προβάλλονται σε μία οθόνη στο βάθος της σκηνής, ενώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που παραμένουν στη σκηνή  πραγματοποιούν διάφορους σχηματισμούς ή κινήσεις με τα σώματα τους. Ώσπου έρχεται η μεγάλη ανατροπή!

Τη σκηνοθεσία έκανε η έμπειρη Κλαίρη Χριστοπούλου, ιδρυτικό μέλος και σταθερή σκηνοθέτις της ομάδας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ και αν και δεν μας επεφύλαξε μεγάλες εκπλήξεις κατάφερε εντούτοις να κρατήσει σταθερά τους θεατές σε εγρήγορση. Οι δέκα ρόλοι ερμηνεύονται από πέντε συνολικά ηθοποιούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν δύο άτομα ο καθένας. Και εδώ ξεχωρίζει ερμηνευτικά ο Μάριος Μεβουλιώτης, όταν ερμηνεύει έναν συνταξιούχο Ιρλανδό που η ιστορία του και η εξωγήινη εμπειρία του έγινε γνωστή από το φέισμπουκ. Ο ηθοποιός διεισδύει βαθιά στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του , ερμηνεύει με όλο του το σώμα, παίζει  με τα μικρόφωνα και τα γυαλιά του και αυθόρμητα προκαλεί πολλές φορές το γέλιο αναδεικνύοντας μιαν ιδιαίτερη προσωπικότητα. Η σκηνοθέτις ξεχωρίζει και αυτή  με την ερμηνεία της στο ρόλο μιας νοικοκυράς, που έζησε την εμπειρία με τους εξωγήινους δίπλα σε ένα ποτάμι στο Περού  τα χρόνια που εργαζόταν εκεί. Η Κλαίρη Χριστοπούλου αποδίδει με  εσωτερικότητα και βαθύτατη συγκίνηση τον ρόλο και κλείνει έτσι εκφραστικά τις μαρτυρίες όσων βίωσαν μια εξωγήινη εμπειρία. Μαζί τους ερμηνευτικά επαρκείς επίσης ο Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, η Αρετή Μακρολειβαδίτη και ο εξαιρετικός μουσικός Ανδρέας Ασημακόπουλος που συνέθεσε και την μουσική της παράστασης σε μιαν ερμηνεία έκπληξη!

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο έργο του πολυβραβευμένου συγγραφέα  Ιβάν Βιριπάεφ. Δείτε το, αν σας ενδιαφέρει και σας προβληματίζει να ανακαλύψετε πώς θα μπορούσε  να αλλάξει ο άνθρωπος προς μια καλύτερη εκδοχή του  μετά από μιαν εμπειρία ή έστω έναν προβληματισμό, ώστε να ξεκινήσει μια νέα ζωή, μια ζωή με ευαισθητοποίηση, εσωτερικότητα, πίστη και αλλαγή νοοτροπίας και αξιών.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• Συγγραφέας: Ivan Vyrypaev
• Μετάφραση: Αικατερίνη Κανδυλίδου
• Σκηνοθεσία-Δραματουργία: Κλαίρη Χριστοπούλου
• Σκηνικά – Κοστούμια – Βίντεο: Γιάννης Κατρανίτσας
• Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος
• Μίξη-Ηχητική επεξεργασία: Mass Room Studio
• Επιμέλεια κίνησης: Δέσποινα Καπουλίτσα
• Γραφιστικές Εφαρμογές: Φωτεινή Φιλοξενίδου
• Οργάνωση – Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης
• Παραγωγή: Άνθρωπος στη Θάλασσα ΑΜΚΕ
• Επί σκηνής: Ανδρέας Ασημακόπουλος, Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, Αρετή Μακρολειβαδίτη, Μάριος Μεβουλιώτης, Κλαίρη Χριστοπούλου