Φωτεινός " Φάρος"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μετά τον Πουπουλένιο και το Θεό της Σφαγής, ο γνωστός ανήσυχος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με το νέο έργο που σκηνοθετεί, τον «Φάρο», του σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον.

Μια παρέα τεσσάρων Ιρλανδών απόκληρων της ζωής και  στο φάσμα του αλκοολισμού ανταμώνουν σε ένα υπόγειο διαμέρισμα μια παραμονή Χριστουγέννων.  Είναι το σπίτι του τυφλού Ρίτσαρντ, όπου  επιστρέφει ο Σάρκυ, ο αδερφός του για να τον φροντίζει , μιας και ο Ρίτσαρντ έχει πρόσφατα χάσει την όρασή του. Μαζί τους και άλλοι δυo παλιόφιλοι, ο Ιβάν και ο Νίκυ, όλοι τους αποτυχημένοι τόσο στα προσωπικα όσο και στα επαγγελματικά τους. Καταναλώνοντας ασταμάτητα λίτρα ουίσκυ και μπύρας επιχειρούν να αντέξουν την καθημερινότητά  και τη ζωή τους, καθώς δεν υπάρχει τίποτε το αξιοσημείωτο που να την γεμίζει. Καταλύτης στη συνάντηση αυτή ένας    μυστηριώδης, αινιγματικός άντρας, ο κύριος Λόκχαρτ, ο οποίος καταφθάνει επίτηδες  ακριβώς εκείνο το  γιορτινό βράδυ πριν από τη γέννηση του Χριστού, την κατάλληλη  στιγμή για να ξυπνήσει μνήμες από το παρελθόν και να στήσει στον τοίχο κάποιους από τους συνδαιτυμόνες.

"Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ήταν ένα έργο που όμοιό του, κάπως έτσι δομημένο σε μικρά επεισόδια, εντελώς σύγχρονο, ένα θέατρο του πραγματικού με θεματολογία που αφορά τον καθένα  μας  και τον άνθρωπο της διπλανής μας πόρτας,  ήθελα καιρό να δω. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι ενώ το τρέιλερ έλεγε πως είναι ένα έργο για την αγάπη, θα ήταν τελικά ένα έργο που θα αναφερότανε στη  μη αγάπη.

"Ο γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος", κι αν δεν ήταν γιος της, έγινε

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια λαμπερή κυρία του θεάτρου, ηθοποιός μα και θεατρική συγγραφέας ταυτόχρονα, η κυρία Χρύσα Σπηλιώτη, ανέλαβε και έμελλε να  γίνει η δεύτερη μητέρα του Νικολάου Μάντζαρου, του συνθέτη του εθνικού μας ύμνου.

"Περλιμπλίν και Μπελίσα". Κομψοτέχνημα

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

«Ο έρωτας του Δον Περλιμπλίν με τη Μπελίσα στον κήπο του- Τραγούδι της αγάπης σε τέσσερις εικόνες κι έναν πρόλογο- Παραλλαγή δωματίου», είναι ο ακριβής τίτλος του κάπως περιορισμένου  σε διάρκεια αυτού θεατρικού του Φ. Γκαρθία Λόρκα. Ο τίτλος αυτός  μας παραπέμπει στην πρόθεση του συγγραφέα  να συνεχίσει το έργο με κάποια ή κάποιες  επιπλέον παραλλαγή-ες, κάτι που όμως δεν κατέστη εφικτό λόγω του πρόωρου και τραγικού χαμού του.

Γευτήκαμε " Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Τον παθαισμένο έρωτα μιας διάσημης σχεδιάστριας μόδας για μια νεαρή κοπέλα πραγματεύεται το έργο αυτό, που βασίζεται στην γνωστή ταινία του Ράινερ, Βέρνερ Φασμπίντερ. Αλλά σίγουρα δεν αφορά μόνο τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, είναι μια ιστορία που  θα μπορούσε να είχε συμβεί ανάμεσα σε οποιοδήποτε  ζευγάρι. Με αυτή την αφορμή, το σενάριο κάνει μια διείσδυση στις σχέσεις έρωτα και εξουσίας που αναπτύσσονται ανάμεσα σε έξι γυναίκες διαφορετικών γενεών.

«ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ» , αξέχαστη εμπειρία

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια λαμπερή παράσταση, ξεσηκωτική, χορταστική, γεμάτη τραγούδι, χορό, αδιάκοπο γέλιο και μπόλικη συγκίνηση, μια υπερπαραγωγή παρακολούθησα την Τετάρτη στο Ράδιο Σίτυ. Είναι το «ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ», με τη Δέσποινα Βανδή στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια πλειάδα καλών ηθοποιών να την πλαισιώνουν.

Βρισκόμαστε σε ένα ελληνικό νησί. Η Ντόνα, που διατηρεί εκεί πανσιόν, ζει με την κόρη της που την μεγάλωσε μόνη  και  η οποία ετοιμάζεται  να παντρευτεί. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή η κόρη ανακαλύπτει  το νεανικό  ημερολόγιο της μητέρας της, στο οποίο φαίνεται ότι οι πιθανοί πατέρες της είναι τρεις. Με μεγάλη λαχτάρα να συναντήσει και να γνωρίσει επιτέλους το μπαμπά της τους προσκαλεί και τους τρεις στο γάμο κρυφά από τη μητέρα της και όταν αυτοί καταφθάνουν πολλά και διάφορα αστεία και σοβαρά λαμβάνουν χώρα.

« Περιμένοντας το Γκοντό», άξιζε η αναμονή

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο συμπαθητικοί αλήτες, δυο πάμφτωχοι, ρακένδυτοι, άστεγοι, δυο κλοουνίστικες φιγούρες, ο Βλαδιμίρ και ο Εστραγκόν  είναι οι βασικοί ήρωες του κλασσικού  αριστουργήματος του Σάμουελ  Μπέκετ «Περιμένοντας το Γκοντό». Πάνω σε έναν άγνωστο δρόμο που φαίνεται να  προεκτείνεται μέχρι το βάθος, με μόνη  συντροφιά και παρηγοριά ο ένας τον άλλο, φιλοσοφούν για τη ζωή με μια έμφυτη λαϊκή σοφία, συζητούν, φαινομενικά άσκοπα μα όχι άστοχα . Τα λόγια τους καθρέφτης των προβληματισμών και των αδιεξόδων του σύγχρονου ανθρώπου. Και περιμένουν ,  περιμένουν  με πίστη και προσμονή το Γκοντό, τον μυστηριώδη Γκοντό, που είναι ίσως ένα καλύτερο αύριο, ένα φωτεινότερο μέλλον,  η ευτυχία, ίσως ο έρωτας, ίσως ο θάνατος σαν λήξη στα αδιέξοδα και στα προβλήματά τους. Ο Γκοντό έιναι ίσως αυτό που αναμένει ο καθένας από εμάς από τη ζωή του, είναι η ίδια η αναμονή.