« ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», κοινωνική προσφορά.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Όταν ο Ηλίας Μάστορας, διεθνής διαιτητής στο ποδόσφαιρο τυφλών και επαγγελματίας εκπαιδευτής νέων στη μη τυπική εκπαίδευση γνώρισε σε μιαν εκδήλωση στη σχολή τυφλών τον τρίχρονο Λέανδρο, ένα μικρό παιδάκι με οπτική αναπηρία, θέλησε να παίξει λίγο μαζί του. Του χάρισε τότε μια μπάλα ενηλίκων για τυφλούς, μια μπάλα ποδοσφαίρου με ειδικά κουδουνάκια, που επειδή ακούγεται μπορούν να την εντοπίζουν και να την κλωτσάνε ακόμη και αυτοί που δεν τη βλέπουν. Μα η μπάλα ήταν μεγάλη, και δυσκίνητη, και βαριά για τα ποδαράκια του μικρού Λέανδρου και δεν μπορούσε να την παίξει.

 Ο Ηλίας τότε είχε μιαν ιδέα! Μια μπάλα ειδικά φτιαγμένη για τυφλά μικρά παιδιά. Μια μπάλα για όλους! Η μπάλα σχεδιάστηκε, όμορφη, παιχνιδιάρα, μικρή και χαριτωμένη, ελαφριά, κατάλληλη ακόμη και για το πιο μικρό παιδί!

Μα αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο Ηλίας σκέφτηκε πως η ιδέα αυτή και η μπάλα που δημιούργησε δεν θα έπρεπε να πάει χαμένη. Η μπάλα έπρεπε να ταξιδέψει και να φτάσει οπωσδήποτε και σε άλλα παιδιά που δεν έβλεπαν, να φτάσει για την ακρίβεια σε όλα τα παιδιά που δεν έβλεπαν, σε ολόκληρη την γη. Έτσι κι έγινε. Με πάθος αναζήτησε χορηγούς και διεθνείς οργανισμούς που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, όπως το UEFA Foundation for children, που φρόντισε αμέσως να αρχίσουν να μοιράζονται δεκάδες τέτοιες μπάλες σε τυφλά παιδιά όλου του κόσμου.

Και η ιδέα του Ηλία σύντομα λουλούδιασε κι απλώθηκε κι έγινε πράξη απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη. Η μπάλα ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και χάρισε χαρά, παιχνίδι και χαμόγελα σε εκατοντάδες παιδιά με οπτική αναπηρία. Μια μπάλα για να παίζουν μεταξύ τους παιδιά που δεν βλέπουν, να παίζουν παρέα με βλέποντες, αλλά και με τους γονείς τους. Και σύντομα έφτασε σε 207 κράτη των Ηνωμένων Εθνών και απομένουν  μόνο 11 που δεν πήγε ακόμη και να είστε σίγουροι, πολύ γρήγορα θα πάει κι εκεί! Γιατί ο Ηλίας το πάλεψε και το παλεύει με αγάπη, επιμονή, αφοσίωση και πείσμα και προπάντων  με μεγάλη καρδιά. Και η μικρή τρελλόμπαλά του έγινε ανάρπαστη.

Και μετά από όλα αυτά η μικρή κουδουνιστή μπαλίτσα είπε να γίνει παραμύθι και στη συνέχεια θεατρικό έργο, για να την γνωρίσουν ακόμη περισσότερα παιδιά, να την μάθουν και να την αγκαλιάσουν και τα βλέποντα παιδιά. Το έργο ανέλαβε η αγαπημένη ηθοποιός και σκηνοθέτης Βαρβάρα Δουμανίδου. Έτσι, γεννήθηκε ο παππούς Ηλίας του παραμυθιού και ο Λουκάς, ένας φίλος της εγγονής του Βέρας με οπτική αναπηρία. Ο παππούς Ηλίας φτιάχνει μια μπάλα με κουδουνάκια για τον Λουκά και μετά ξεκινά να μοιράσει όσο περισσότερες ίδιες μπάλες μπορεί σε τυφλά παιδιά,  ταξιδεύοντας σε όλη τη γη. Αυτός και η μπάλα φτάνουν στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, στο Θιβέτ, στο Βόρειο Πόλο,  στην Ανταρκτική κι ακόμα παραπέρα.

Ο παππούς Ηλίας ταξιδεύει με το περίεργο όχημά του που είναι πάντα έτοιμο για νέους προορισμούς και μπορεί και επικοινωνεί με τα παιδιά όλου του κόσμου σε όλες τις γλώσσες με τον ειδικό μεταφραστή του. Σε ένα λιτό σκηνικό, μερικές πινακίδες των χωρών μόνο, που δείχνουν προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς εφέ και προβολές, ίσως για να μπορεί να μετακινείται εύκολα η παραγωγή αυτή και στα σχολεία, αλλά με πολύ όμορφα κοστούμια.

Τα παιδιά θεατές ταξιδεύουν μαζί του και γνωρίζουν όλους αυτούς τους τόπους. Τις συνήθειές τους, τις φορεσιές τους, τα φαγητά τους, τις μουσικές τους. Ακόμη, πληροφορούνται και προβληματίζονται από γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτές τις μακρινές χώρες, όπως ο πόλεμος στην Παλαιστίνη ή η κλιματική αλλαγή και το λιώσιμο των πάγων. Κι επίσης τα παιδιά διασκεδάζουν! Με ευχάριστες περιπέτειες, με χιούμορ, έξυπνους διαλόγους με τραγούδι και χορό. Μακάρι μάλιστα να μην τέλειωναν τόσο γρήγορα οι περιπέτειες αυτές και να υπήρχαν κι άλλες!

Το κυριότερο όμως είναι ότι  οι μικροί θεατές γνωρίζουν για πρώτη φορά μέσα από το έργο συνομήλικα τους μη βλέποντα παιδιά και ευαισθητοποιούνται για αυτή την άγνωστη στα περισσότερα ομάδα. Τα τυφλά παιδιά έρχονται κοντά τους, γίνονται φίλοι τους, τους κοινωνούν τα προβλήματά τους και παύουν να είναι πια κάτι το απόμακρο και απρόσιτο. Τυφλά και βλέποντα παιδιά γίνονται ένα σε ένα πανηγύρι χαράς και προσφοράς.

Το έργο  είναι έτοιμο να το παρακολουθήσουν τα παιδιά στο θέατρο Αυλαία, αλλά και να ταξιδέψει αν το θελήσουν σε όλα τα σχολεία της πόλης, όπως ταξίδεψε και η μπάλα σε τόσους και τόσους προορισμούς με το διεθνές όνομα « A ball for all!».

Είναι ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά την «ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», να κάνουν μερικούς φίλους στα πέρατα της γης και ποιος ξέρει; Ίσως μια μέρα αξιωθούν  κι αυτά να κλωτσήσουν τη μαγική μπαλίτσα, παίζοντας με ένα τυφλό φιλαράκι τους και απολαμβάνοντας τον μαγικό της ήχο.

 

Συντελεστές της παράστασης:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου
Χορογραφίες: Δημήτρης Βασιλειάδης
Κατασκευή κοστουμιών: Άννα Καλαϊτζίδου
Σκηνικά: Θέατρο του Άλλοτε
Κατασκευή σκηνικών: Τάσος Μίχος
Φωτισμοί: Κυριάκος Αλεξιάδης
Φωτογραφίες: Λάμπρος Καζάν
Δημιουργία αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου

Το τραγούδι που ακούγεται στο τέλος της παράστασης  Μια Μπάλα για Όλους είναι σε στίχους Σταύρου Σταύρου και μουσική της Ελευθερίας Πάτση. Ερμηνεύει η Ελευθερία Πάτση.

 

Παίζουν οι:
Παππούς Ηλίας: Δημήτρης Βασιλειάδης
Μπάλα: Δημήτρης Ελιάς
Βέρα: 'Ελενα Μουρατίδου
Λουκάς: Θεόδωρος Θεμελιώτης
Παιδιά χωρών: Δήμητρα Ευαγγέλου, Γιώργος Καλπακίδης 'Ελενα Μουρατίδου, Μαρίνα Χατζηαθανασίου

Παραστάσεις:
Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 15:00

Και κάθε Κυριακή στις 15:00

 

Θέατρο Αυλαία Τσιμικσκή 136 (Πλατεία ΧΑΝΘ)
Τηλέφωνο για σχολεία: 6971850070
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 230013

“VIRAL THESS”, ένα συγκινητικό έργο στην πόλη, για την πόλη.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρόκειται για μια βαθιά συγκινητική βουτιά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης μέσα στον 20^ο αιώνα. Μα όχι μια συμβατική και τετριμμένη ματιά στα γεγονότα. Μιλάμε για μια κατάδυση στις ξεχωριστές και ιδιαίτερες ιστορίες  ανθρώπων της πόλης που την συντάραξαν κι έγραψαν αυτές την ιστορία στον καιρό τους, μιλάμε για τα viral της κάθε εποχής.

Είναι μια δουλειά της εταιρείας θεάτρου «μικρός βορράς» και μια έμπνευση του ταλαντούχου σκηνοθέτη Τάσου Ράτζου. Που δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνδρομή του καταξιωμένου συγγραφέα Σάκη Σερέφα αλλά και  της υπόλοιπης θεατρικής ομάδας. Όλοι μαζί ερεύνησαν, αναζήτησαν επίμονα, ξετρύπωσαν πολύτιμο υλικό και δούλεψαν προετοιμάζοντας το σενάριο έναν ολόκληρο χρόνο.

Δεκάδες τοπωνύμια, οδοί και περιοχές μα και μεγάλες μορφές, διασημότητες που διέπρεψαν στη Θεσσαλονίκη αναφέρονται στην αρχή της παράστασης, δίνοντας το στίγμα για ένα αφιέρωμα στην πόλη.

Και το έργο ξεκινά. Μπροστά μας παρελαύνουν ιστορικά γεγονότα όπως η μεγάλη πυρκαγιά του ΄17, ο τραγικός εκτοπισμός των Εβραίων το ΄43 και η άγρια δολοφονία του Λαμπράκη μέσα από  πρόσωπα που συμμετείχαν σε αυτά. Μα και άγνωστα περιστατικά σε γνωστά σημεία, όπως η ταράτσα του Λευκού Πύργου, ο Άγιος Αντώνιος, το Γεντί Κουλέ και το Αλκαζάρ. Ακόμη, γεγονότα που συγκλόνισαν στην εποχή τους, δολοφονίες, αυτοκτονίες, πνιγμοί. Στο προσκήνιο έρχονται τέλος προσωπικότητες που σημάδεψαν τον καιρό τους, που όλη η πόλη γνώριζε και θαύμαζε τότε, αλλά  και απλοί άνθρωποι, καθένας με τον πόνο του. Ανθρώπινες  ιστορίες πολλές από τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε με το νου μας. Μα η ζωή ξεπερνά συχνά τη φαντασία.

Αν και τα παραπάνω προδιαθέτουν για ένα κλίμα δυσάρεστο και ζοφερό αξίζει να αναφέρουμε πως το έργο διανθίζεται με χιούμορ και στοιχεία αποστασιοποίησης που μεταστρέφουν την ατμόσφαιρα. Τις θλιβερές στιγμές και τα περιστατικά έρχονται να ελαφρύνουν στην παράσταση και τρεις φανατικοί οπαδοί της πόλης ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ. Εισβάλλουν στη σκηνή σε εμβόλιμα επεισόδια, ξεσηκώνουν τους θεατές μεταδίδοντας το δικό τους πνεύμα  και τους ξεκουφαίνουν με τα ξέφρενα και «ακατάλληλα» συνθήματά τους.

 Μαζί με τα τοπωνύμια που βέβαια παραμένουν πάντα σταθερά, οι οπαδοί αυτοί αποτελούν την μόνη απευθείας σύνδεση του όλου έργου με το παρόν μιας και το υπόλοιπο έργο αναφέρεται σε περιστατικά του παρελθόντος, και μάλιστα λυπητερά κατά κανόνα. Έτσι, αντικειμενικά οι ξεσαλωμένοι οπαδοί μοιάζουν  κάπως παράταιροι σε σχέση με το ύφος του υπόλοιπου  έργου. Οφείλουμε όμως να πούμε ότι δίνουν ανάσες και παλμό στην παράσταση και  τελικά αποτελούν τον συνδετικό κρίκο του παρελθόντος με το παρόν, αν σκεφτούμε την μεγάλη ιστορία και την ζωντανή συνέχεια των τριών ομάδων.

 Η παράσταση εκτυλίσσεται σαν ένα σόου, όπου τα δρώμενα τρέχουν με τους ήρωες πάνω αλλά και πέρα από τη σκηνή, με κίνηση, χορό, θέαμα, συμμετοχή. Επτά ταλαντούχα πλάσματα της  δίνουν σάρκα και οστά, τέσσερις κοπέλες και τρεις άντρες, με παλμό και ένταση όταν αυτό είναι απαραίτητο, ευαισθησία και συγκίνηση όταν το ζητά η περίσταση. Το κλίμα που διαμορφώνεται είναι όμορφο και συνεπαίρνει τους θεατές και η παράσταση κυλά σαν το νερό παρά την μεγάλη διάρκειά της. Παίζουν οι ηθοποιοί,  Ιωάννης Καμπούρης, Λένα Μοσχά, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Αφροδίτη Νικολιουδάκη, Αργιέττα Οκαλίδου, Κορνηλία Προκοπίου και Χρήστος Τσάβος.

Την παράσταση πλαισιώνουν δυο εξαίσιοι μουσικοί, οι Θοδωρής Παπαδημητρίου και Νάσια Σιαμέτη, που με ένα πιάνο, ένα βιολί και ένα μπάσο όχι μόνο ερμηνεύουν όλα τα μουσικά θέματα αλλά και με έναν υπέροχο τρόπο παράγουν και όλους τους απαραίτητους για την παράσταση ήχους, σαν μαγικά πολυεργαλεία. Τα τραγούδια ερμηνεύει εξαιρετικά η Αφροδίτη Νικολιουδάκη.

 Το VIRAL THESS είναι ένα ταξίδι στα μυστικά και στα άδυτα αυτής της πόλης, στο μακρινό μα όχι ξεχασμένο παρελθόν της. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλα αυτά τα μέρη, όλα τα περιστατικά  παλιότερα και  νεώτερα έχουν την αύρα και το στίγμα της Θεσσαλονίκης μας. Μας καλούν μυστικά και συνωμοτικά να τα οσμιστούμε , να τα γνωρίσουμε, να τα νιώσουμε και  κάπως έτσι μαγικά , σαν αστερόσκονη συνθέτουν τελικά το ψυχογράφημα της πόλης  μέσα στο χρόνο.

Το έργο παίζεται κάθε Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή του Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μελίνα Μερκούρη.

 

Συντελεστές:
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος
Πρωτότυπα κείμενα παράστασης: Σάκης Σερέφας -σε δημιουργική συνεργασία με τις/τους ηθοποιούς της παράστασης
Δραματουργική επιμέλεια: Αναστασία Μπάρκα
Πρωτότυπη μουσική: Θοδωρής Παπαδημητρίου
Πρωτότυποι Στίχοι: Αφροδίτη Νικολιουδάκη, Θοδωρής Παπαδημητρίου
Επιμέλεια Κίνησης: Τάσος Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία & video mapping: Φώτης Σαγώνας
Ενδυματολογική επιμέλεια/ Επιμέλεια χτενισμάτων και μακιγιάζ: Στέφανος Μπαμπούλης
Φωτισμοί: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μερόπη Κακουδάκη, Αναστασία Μπάρκα
Κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά
Επιμέλεια ψηφιακού υλικού: Κατερίνα Κιαριακλίεβα, Φώτης Σαγώνας, Γιάννης Τόμτσης
Βιντεοσκόπηση: Γιάννης Τόμτσης
Ηχοληψία: Κρίτωνας Κιουρτσής, Tanya Jones
Οπερατέρ: Άννα Θεοδωρίδου, Νίκος Λαζαρίδης, Στάθης Μάρκου
Γραφιστική Επιμέλεια: Ντόρη Λούκρη

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ιωάννης Καμπούρης, Λένα Μοσχά, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Αφροδίτη Νικολιουδάκη, Αργιέττα Οκαλίδου, Κορνηλία Προκοπίου και Χρήστος Τσάβος

Μουσικοί: 
Θοδωρής Παπαδημητρίου: Πιάνο, Ηλεκτρική Κιθάρα, Live Looping, Κλασική Κιθάρα, Μπαγλαμάς κ.ά.
Νάσια Σιαμέτη: Βιολί

Τραγούδι: Αφροδίτη Νικολιουδάκη

Διεύθυνση Παραγωγής*: ΜΙΚΡΟΣ ΒΟΡΡΑΣ

 

 

«ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ», ανθίζουν στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ με ρεσιτάλ ερμηνειών.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

«ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ» του Ρόμπερτ Χάρλινγκ. Το έργο είναι γνωστό κι αγαπημένο. Όμορφο, τρυφερό, ανθρώπινο, με πολύ πολύ χιούμορ μα και γεμάτες συγκίνηση στιγμές! Γι' αυτό εξάλλου κι από τότε που γράφτηκε κι ανέβηκε για πρώτη φορά έκανε τεράστια επιτυχία, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.

Αφορά μια παρέα έξι γυναικών που συναντιούνται συνήθως τα Σάββατα στο κομμωτήριο της γειτονιάς τους. Πρώτη και καλύτερη η εξωστρεφής Τρούντυ, ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου. Μαζί της η συνεσταλμένη νεαρή βοηθός της Ανέλ. Ακόμη  η χαριτωμένη Κλαιρ, πρώην κυρία δημάρχου μα και η  ιδιόρρυθμη  κυρία Γουίζερ. Τέλος η αξιοσέβαστη κυρία Μαλέν και η κόρη της Σέλμπυ, που προετοιμάζεται για τον γάμο της στην έναρξη του  έργου. Οι γυναίκες μαζεύονται εκεί και συζητούν, κουτσομπολεύουν, μικροκαυγαδίζουν, διασκεδάζουν μα κυρίως εμπιστεύονται η μία στην άλλη τα προβλήματα και τα μυστικά  τους κι αναπτύσσουν μεταξύ τους μια σχέση ζωής.

Το έργο πραγματεύεται την ψυχοσύνθεση της σύγχρονης γυναίκας, της ανεξάρτητης, της δυναμικής, αυτής που φέρει τα ηνία της ζωής και της οικογένειάς της. Όλες οι γυναίκες έχουν στιβαρές προσωπικότητες και παρά τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες τους δένονται μεταξύ τους με έναν πραγματικό πλούτο συναισθημάτων, αξιοζήλευτη αγάπη, φιλία, αλληλεγγύη, συμπαράσταση, σεβασμό, ενσυναίσθηση, συναισθήματα που κορυφώνονται με την εξέλιξη του έργου.

Κάθε νέο ανέβασμα ενός έργου στο σανίδι, κάθε νέα παράσταση είναι πάντοτε μοναδική και φέρει τη σφραγίδα των συντελεστών της. Και οι συγκεκριμένες μανόλιες άνθισαν  στα χέρια  του Κωνσταντίνου Κυριακού, ενός αφοσιωμένου σκηνοθέτη που έκανε ο ίδιος και την μετάφραση, μια σαφή και ιδιαίτερα έξυπνη μετάφραση που χαρίζει πλήθος από ατάκες στους θεατές. Μαζί του μια καταπληκτική συντροφιά από έξι πρωταγωνίστριες. Κι έκαναν όλοι μαζί μια εξαιρετική δουλειά!

Ο Κωνσταντίνος Κυριακού σκύβει με προσήλωση πάνω στις έξι συνεργάτιδές του, τις εμπνέει και τις καθοδηγεί φροντίζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να είναι άψογες. Σε μια τρυφερή, γλυκιά σκηνοθεσία, όπου στο πρώτο μέρος όλες οι ηρωίδες ευχάριστες και ζωηρές φαίνεται πως αποπνέουν τη χαρά της ζωής, ενώ  από τη μια στιγμή στην άλλη, ξαφνικά, στο δεύτερο μέρος, τα δάκρυα χαράς και τα υγρά από ευτυχία μάτια γίνονται δάκρυα συγκίνησης και μάτια βουρκωμένα από τη θλίψη. Πόσο μα πόσο πειστικά εκφράζουν οι ηθοποιοί τα συναισθήματά τους και πόσο αξιοθαύμαστα άρτια είναι αυτή η εναλλαγή! Και για όλα αυτά βέβαια υπεύθυνος δεν είναι  μόνο ο σκηνοθέτης. Μαζί με τις δικές του οδηγίες λάμπουν εδώ και το ταλέντο, ο επαγγελματισμός και το υπέροχο δόσιμο των έξι γυναικών στην υποκριτική τέχνη. Συγχαρητήρια σε όλους.

Με λίγο περισσότερα λόγια, η Κατερίνα Μπιλάλη ως Τρούντυ ερμηνεύει με κέφι, χαρά κι έμφυτη αισιοδοξία την ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Βάσω Γουλιελμάκη, αποδίδει με μπριο, χάρη και ένταση τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Κλαιρ. Εξαιρετική και η Ηρώ Μουκίου, στιβαρή, συγκροτημένη, με τις απαραίτητες διακυμάνσεις,  στο ρόλο της κυρίας Γουίζερ. Τρυφερή και αέρινη η Κρίστη Παπαδοπούλου ως Σέλμπυ. Συγκρατημένη και σοβαρή, σε άλλο μήκος κύματος,  η Άννα Αδριανού ως Μαλίν. Μαζί τους τέλος, εξίσου καλή, ευαίσθητη και ντροπαλή η Εύη Δαέλη  στο ρόλο της Ανέλ.

Λιτά και απλά τα σκηνικά της Μαρίας Φιλίππου δίνουν το κλίμα αυτής της επαρχίας του αμερικανικού νότου όπου διαδραματίζεται το έργο. Χαρακτηριστικά και τα κοστούμια της Αθηνάς Τρανούλη, σε μεγάλη ποικιλία σχεδίων και έντονα χρώματα εκφράζουν επίσης την εποχή, αλλά αποπνέουν ακόμη  την προσωπικότητα και το γούστο των ηρωίδων.

Λίγη αλλά υπέροχη η μουσική, καθώς στα κατάλληλα σημεία μελώνει το έργο και προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Χρήσιμοι και οι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση δημιουργούν την απαραίτητη ατμόσφαιρα.

Οι «ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ» είναι αναμφίβολα ένα εξαίσιο έργο, μα στην παράσταση αυτή, το πλούσιο συναίσθημα δε βγαίνει κυρίως από τα λόγια μα από τις ερμηνείες των ηθοποιών, ένα πραγματικό ρεσιτάλ! Όταν παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση γελάσεις με την καρδιά σου και μετά από λίγο, ο ίδιος εσύ, κλάψεις με αληθινά δάκρυα σίγουρα η παράσταση πέτυχε. Και οι μανόλιες αυτές στα αλήθεια άνθισαν και σίγουρα πέτυχαν!

 

Συντελεστές
Απόδοση - σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού, σκηνικά: Μαρία Φιλίππου, κοστούμια: Αθηνά Τρανούλη, φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης, φωτογραφίες: Γιώργος Στεργιόπουλος, δημόσιες σχέσεις: Νταίζη Λεμπέση, παραγωγή: Βάσια Παναγοπούλου.

Παίζουν: Άννα Αδριανού, Ηρώ Μουκίου, Βάσω Γουλιελμάκη, Κατερίνα Μπιλάλη, Κρίστη Παπαδοπούλου, Εύη Δαέλη.

Παραστάσεις: Παρασκευή 15, Σάββατο 16 και Κυριακή 17 Οκτωβρίου, Ώρα 21.00

Tιμές εισιτηρίων: 15 και 13 ευρώ

Προπώληση εισιτηρίων: Ταμείο του Θεάτρου Αμαλία (Καθημερινά 10.30-14.30 & 17.30-21.30)

ticketplus.gr, goldmall.gr

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310842509

 

 

«MISERICORDIA», μια συνταρακτική χορευτική performance

Μια συνταρακτική χορευτική περφόρμανς είναι η ιταλική παραγωγή Μisericordia που φιλοξενήθηκε στα φετινά Δημήτρια, με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο φαινόμενο, τον καταπληκτικό, βραβευμένο χορογράφο και χορευτή Simone  Zambelli

Ο Zambelli ενσαρκώνει ένα αυτιστικό παιδί, που πλαισιώνεται από τρεις γυναίκες που έχουν αναλάβει το μεγάλωμά του. Και οι μονότονες επαναλαμβανόμενες σπασμωδικές κινήσεις που προκαλεί η αναπηρία του, μετατρέπονται μέσα από το υπέροχο ταλέντο του πάνω στη σκηνή σε έναν χορό, ένα ρεσιτάλ συγκλονιστικού, αδιάκοπου, μεγαλειώδους χορού που κόβει την ανάσα.

Πρόκειται για τον Αρτούρο, ένα παιδί με αναπηρία, που η ιστορία της ζωής του δεν είναι και τόσο ρόδινη. Η μητέρα του, παιδική φίλη των τριών γυναικών, δε ζει πια. Όταν ήταν έγκυος, ο υπερβολικά βίαιος πατέρας του ο ξυλουργός Τζεπέτο, την ξυλοφόρτωνε συστηματικά, ώσπου γεννήθηκε πρόωρα ο Αρτούρο. Η μητέρα φεύγει από τη ζωή και το μεγάλωμα αναλαμβάνουν οι τρεις φίλες της. Σε ένα άθλιο φτωχικό διαμέρισμα, όλη μέρα πλέκουν και φιλονικούν για μικροπράγματα, ενώ το βράδυ μεταμορφώνονται σε πόρνες και εκδίδονται σε περαστικούς. Και να που κάποια στιγμή  αποφασίζουν να βάλουν τον Αρτούρο σε ένα ίδρυμα για να έχει ένα καλύτερο μέλλον και τον καλούν να ντυθεί και να ετοιμάσει τη βαλίτσα του.

Η σκηνοθέτης Emma Dante δομεί λες το έργο αυτό σε επεισόδια, όπου τα λόγια είναι λίγα αλλά αυτά που αλήθεια λέγονται με τις πράξεις, την κίνηση και το χορό είναι υπερβολικά πολλά. Σκηνές όπως το πλέξιμο, ο καυγάς για το σάντουιτς, η ιστορία του Αρτούρο, το ξύλο, τα σκουπίδια, η μεταμόρφωση των γυναικών σε πόρνες, το ντύσιμο του Αρτούρο, η βαλίτσα, η μπάντα είναι ο λόγος για να απολαύσουμε μια καταπληκτική παράσταση και έναν χορευτή λάστιχο, ταχύτατο, ευφυέστατο, ακούραστο, αφοσιωμένο, που δεν χορταίνουμε να τον παρατηρούμε καθώς στροβιλίζεται στη σκηνή, όχι απλά χορεύοντας αλλά ερμηνεύοντας. Μαζί του οι τρεις συμπρωταγωνίστριές του Italia Caroccio, Manuela Lo Sicco και Leonarda Saffi αποδίδουν με σθένος, μπρίο, δυναμισμό και χάρισμα τις τρεις γυναίκες, ενώ αποδεικνύουν κι αυτές περίτρανα τα χορευτικά τους προσόντα.

Το Misericordia είναι μια συγκινητική ιστορία ανθρωπίνων σχέσεων, μιας ιδιόρρυθμης συγκατοίκησης, που μας γεννά συναισθήματα. Οι γυναίκες δεμένες με βαθιούς δεσμούς από χρόνια και ο Αρτούρο, ο συνδετικός κρίκος, ο κυματοθραύστης, αυτός που τις ενώνει και τις συμφιλιώνει μετά από κάθε καυγά.

Κι ενώ θα περιμέναμε η μίζερη ζωή των ηρώων, η φτώχια και η κακομοιριά  που βιώνουν να προκαλούν μια δυσάρεστη ατμόσφαιρα, η σκηνοθεσία της Emma Dante τους  δίνει μία άλλη διάσταση. Η αθλιότητα και η ένδεια μέσα από την όλη προσέγγιση της, μέσα από την κίνηση , τις σπιρτόζικες ερμηνείες και τον ξέφρενο χορό σατιρίζονται στο έπακρο και το έργο μετατρέπεται σε μια κωμική ιστορία καθώς χαμόγελα έρχονται κυρίως στα χείλη των θεατών. Στην κωμική αυτή χροιά συντελούν ακόμη κάποια ιδιαίτερα σκηνικά στοιχεία με έντονα, γιορτινά χρώματα, όπως τα αλογάκια, τα παιχνίδια και τα πολύχρωμα μικροσκοπικά  σκουπίδια που γεμίζουν τη σκηνή και μοιάζουν λες με σερπαντίνες,  ή στολίδια για κάποιο παιδικό πάρτι.

Στο τέλος του έργου,  όλοι μαζί, η παρέα των τριών γυναικών και του Αρτούρο, ονειρεύονται την νέα ζωή του μικρού στο ίδρυμα σε ένα όμορφο δωμάτιο, με πραγματική ντουλάπα και συρτάρια, με καλοριφέρ για πολλή πολλή ζέστη και με ένα μεγάλο παράθυρο από όπου θα μπαίνει κάθε πρωί ο ήλιος. Ονειρεύονται για τον Αρτούρο, όλα όσα στερήθηκαν και στερούνται ακόμη και το συναίσθημα που βγαίνει είναι χαρά και αισιοδοξία, ζουν και μοιάζουν να ευτυχούν πραγματικά μόνο με τη σκέψη και κάπου εκεί η τραγική κωμωδία απογειώνεται.

Αυτοί είναι λοιπόν οι ένοικοι του Misericordia και αυτά έχουν να μας πουν. Σε μια παράσταση διαμάντι, πραγματική απόλαυση από την αρχή ως το τέλος, όπου  αναμφίβολα μας καθηλώνει ο εξαιρετικός χορός ενός υπέροχου χορευτή, που καθώς στριφογυρνά αδιάκοπα στη σκηνή μας κάνει να σκεφτόμαστε «μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ»!

Συντελεστές: Κείμενο, σκηνοθεσία Emma Dante Με τους Italia Carroccio, Manuela Lo Sicco, Leonarda Saffi, Simone Zambelli. Φωτισμοί: Cristian Zucaro  Βοηθός σκηνοθέτη: Daniela Gusmano Παραγωγή: Piccolo Teatro di Milano-Teatro d’ Europa, Teatro Biondo di Palermo, Atto Unico / Compagnia Sud Costa Occidentale, Carnezzeria

 

 

«ΕΛΕΝΙΤ», μια εικαστική γκροτέσκα κωμωδία

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρόκειται για μια πρωτοποριακή εικαστική παράσταση, όπου το τελείως προσωπικό του στίγμα δίνει ο χαρισματικός δημιουργός της Ευριπίδης Λασκαρίδης. Ο Λασκαρίδης σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα και σκηνοθεσία στη Νέα Υόρκη με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση  και έχει ήδη στο ενεργητικό  του σημαντικότατες δουλειές και συνεργασίες. Το ΕΛΕΝΙΤ είναι η τρίτη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά του  μετά τα «RELIC» και « TITANS», που περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο, λαμβάνοντας μέρος σε πάμπολλα διεθνή φεστιβάλ. Το έργο αυτό είναι ένα μοναδικό δημιούργημα, που εκπορεύεται από τον εμπνευστή του, που το φαντάστηκε, το ονειρεύτηκε και στη συνέχεια του έδωσε σάρκα και οστά. Ως κάτι αποκλειστικά καινοτόμο έρχεται να ανοίξει νέους δρόμους στην έκφραση και πρόσληψη της θεατρικής τέχνης.

Αλλόκοτα πλάσματα βγαλμένα θαρρείς από ένα παράξενο όνειρο ή ένα θεότρελο παραμύθι καταλαμβάνουν τη σκηνή στο ΕΛΕΝΙΤ. Και εκεί «κωμωδούν  παντομιμόμενα», επικοινωνώντας με  έναν ακατάληπτο, ασυνάρτητο  λόγο που συνοδεύει τα δρώμενα χωρίς να σημαίνει κάτι. Καρικατούρες όπως μια πανύψηλη κυρία των τιμών, μια νεαρή γυναίκα που σέρνει πάντα μαζί της ένα περίεργο σακί, μια υπηρέτρια, ένα δεινόσαυρος- τέρας, φαλακροί άντρες, γυναίκες νάνοι, αλλά και ένας  DJ, ο μόνος κανονικός άνθρωπος. Όλοι αυτοί περιφέρονται και αλληλεπιδρούν, όχι οπωσδήποτε τελείως άσκοπα, αλλά σίγουρα όχι και με κάποιον ιδιαίτερο σκοπό.

Μαζί τους αντικείμενα άσχετα μεταξύ τους, όπως μια ανεμογεννήτρια, ένας ψύκτης-φούρνος, ένα καροτσάκι του super market, κομμάτια από ΕΛΕΝΙΤ, ένα φωτισμένο στεφάνι, ένα πόδι, αλλά και μια νίκη της Σαμοθράκης!

 Το ΕΛΕΝΙΤ είναι μια περφόρμανς όπου συναντιούνται το παράλογο, το γκροτέσκο, το κωμικό με το τραγικό, το πραγματικό με το φανταστικό και εμπνέουν  περίεργα συναισθήματα. Χαρά, ενδιαφέρον, συμπάθεια αλλά και άξαφνη βία, τρόμο, ένταση, αγωνία.

Οι ταλαντούχοι περφόρμερ που παίρνουν μέρος σε αυτό το εγχείρημα είναι οι Μιχάλης Βαλάσογλου, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Μάνος Κότσαρης, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Θάνος Λέκκας, Δημήτρης  Ματσούκας , Ευθύμιος Μοσχόπουλος, Γιώργος Πούλιος και Φαίη Τζούμα. Και επιτελούν έναν πραγματικό υποκριτικό άθλο για να αποδώσουν στην εντέλεια την απαιτητική αυτή παράσταση με στοιχεία από τσίρκο, μιούζικαλ, όπερα αλλά και βωβό κινηματογράφο, γεμάτη τρέλα και πάμπολα εφέ. Σύμβουλος κίνησης είναι ο Νίκος Δραγώνας.

Οπτικά τρικ συνοδεύουν το έργο  και υπέροχοι φωτισμοί από την Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Άριστα οργανωμένος ο σκηνικός χώρος από τον Λουκά  Μπάκα και  ευφάνταστα  τα κοστούμια, ανάλογα του όλου κλίματος με την υπογραφή του Άγγελου Μέντη.

Έντονες  μουσικές, ηλεκτρονικές, από τον Γιώργο Πούλιο ταράζουν την ατμόσφαιρα κάπου κάπου, ενώ όλος αυτός ο θίασος παρελαύνει και  χορεύει κάποια στιγμή μπροστά και γύρω από μια πρόχειρα στημένη παράγκα από κομμάτια ΕΛΕΝΙΤ. Αυτά έδωσαν και  το όνομα στην παράσταση, ίσως γιατί το υλικό αυτό εξιτάριζε τον Ευριπίδη Λασκαρίδη από τα παιδικά του χρόνια, ίσως γιατί το ΕΛΕΝΙΤ είναι καθιερωμένο στη συνείδησή μας ως ένα υπερυλικό που όμως στη συνέχεια διέψευσε τις υποσχέσεις του όταν αποδείχτηκε καρκινογόνο και θανατηφόρο κι αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση, ίσως τελικά και γιατί, όπως αναφέρει ο Λασκαρίδης, το ΕΛΕΝΙΤ παραφράζει το HELLENIC.

Το ΕΛΕΝΙΤ είναι εν τέλει ένα εικαστικό πρωτοποριακό έργο, ένα ιδιαίτερο θέαμα, που σε καλεί να το απολαύσεις όπως ακριβώς είναι, να το βιώσεις από καρδιάς και να το χαρείς αυθόρμητα, χωρίς απορίες και ερωτήματα του τύπου  τι σημαίνουν όλα  αυτά. Ένα κάλεσμα σε ένα τρελό παιχνίδι  συναισθημάτων και αισθήσεων, ένα φανταστικό ταξίδι στο όνειρο, που αξίζει να το ζήσει κανείς!