Εύθυμη, παραδοσιακή «Βαβυλωνία»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα πολύχρωμο, ζωντανό, διασκεδαστικό παζλ της  νεοσύστατης Ελλάδας του 1827, με παραδοσιακή σκηνοθεσία χωρίς εκπλήξεις και εξαιρετικές ερμηνείες από όλους ανεξαιρέτως τους ηθοποιούς είναι η «Βαβυλωνία» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Τάκη Χρυσικάκου, που ανεβαίνει στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Ένα έργο που άγγιξε και αγγίζει τον Έλληνα, ο οποίος αγαπά να βλέπει την ιστορία του και την καταγωγή του και να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες και την ψυχή του.

Μαγεύουν οι «Τρωάδες»

Μια μαγική παράσταση, εμπνευσμένη και από τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που δημιούργησε ο ίδιος ο Covid 19 μας παραδίδει ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Παρασκευόπουλος με τις «Τρωάδες»,  μια πραγματικά μεγάλη στιγμή για το Κρατικό θέατρο και τους υπόλοιπους συντελεστές.

Ο Ευριπίδης, στις  «Τρωάδες», εξιστορεί  το θρήνο των γυναικών της Τροίας μετά την άλωση από τους Έλληνες και την απόλυτη καταστροφή τους. Θρήνος για τους οικείους τους που χάθηκαν, για την πατρίδα τους που έπεσε σε χέρια ξένων, αλλά και για τη δική τους μοίρα και το σκοτεινό μέλλον που τις περιμένει. Οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν με φρίκη την προοπτική να ξεριζωθούν και να πάνε σκλάβες στα παλάτια των μισητών Ελλήνων. Στην τεράστια θλίψη και μοναξιά τους τις ενώνει η κοινή τους μοίρα στην οποία εντέλει και θα υποκύψουν αλλά και η ανάγκη τους να συνεχίσουν να ζουν. Πρωταγωνίστριες η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα αλλά και το μήλον της έριδος, η ίδια η Ελένη.

Ένα έργο καθαρά αντιπολεμικό, στο οποίο ο Ευριπίδης με τόλμη και σοφία  αποφασίζει να παρουσιάσει στους Έλληνες νικητές του Τρωικού πολέμου την πλευρά των αντιπάλων, που θρηνεί και υποφέρει.  Και στηλιτεύει με σθένος τη βαρβαρότητα του πολέμου και κυρίως των νικητών, που κυριευμένοι από την επιτυχία  και την εξουσία υποπίπτουν σε φριχτές πράξεις απέναντι στους χαμένους. Το έργο αυτό έγραψε ο Ευριπίδης στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου.

Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ένας εξαιρετικός χορός, που τηρεί πάντα αποστάσεις, άλλοτε κρατώντας στα χέρια δίμετρα κοντάρια-δοκούς και άλλοτε καθήμενος σε ισάριθμα με τους ηθοποιούς πολυγωνικά σκαμνάκια, επίσης σε απόσταση. Τα σκαμνάκια αυτά γεμίζουν το χώρο, άλλοτε σε κύκλο, άλλοτε σε πι, άλλοτε διάσπαρτα και πολύ συχνά μετακινούνται από τους ηθοποιούς δίνοντας ένταση στις στιγμές αλλά και αναπαριστώντας έτσι  την μεγάλη αναστάτωση των Τρωάδων. Η κινησιολογία είναι του Τάσου Παπαδόπουλου.  

Από την άλλη, τα δίμετρα κοντάρια δημιουργούν φαντασμαγορικά σχήματα σε όλη τη διάρκεια του έργου και γίνονται είτε σταυροί που κουβαλούν στην πλάτη τους οι πρωταγωνιστές, είτε κουπιά, είτε κάθε είδους εργαλεία που εξυπηρετούν με τη χρήση ή τους κρότους που παράγουν  τις ανάγκες της παράστασης. Τα συμβολικά αυτά κοντάρια-δοκοί που δίνουν χαρακτήρα  αλλά και ορίζουν ταυτόχρονα τις αποστάσεις είναι αναμφίβολα το σήμα κατατεθέν της παράστασης,  απομακρύνοντας  και ενώνοντας  ταυτόχρονα τους ηθοποιούς με έναν ιδιαίτερο τρόπο τώρα που δεν επιτρέπονται οι κοντινές επαφές. Τα σκηνικά είναι του Θανάση Κολαλά.

Τους εξαίρετους σχηματισμούς με τα κοντάρια πάνω στη σκηνή συνοδεύουν οι υπέροχοι φωτισμοί του Στέλιου Τζολόπουλου και η κατάλληλη μουσική του Μάνου Μυλωνάκη. Σημαντικός και ο ρόλος των λιτών αλλά με άποψη κοστουμιών της Σοφίας Παπαδοπούλου. Απόλαυσα πραγματικά τα ονειρικά δευτερόλεπτα κατά τα οποία τα ανάλαφρα φορέματα των γυναικών με βοηθό το αεράκι της στιγμής κυμάτιζαν στην κυριολεξία στους ρυθμούς της μουσικής, τόσο αρμονικά λες και τα οδηγούσε η μπαγκέτα ενός διευθυντή ορχήστρας. Εύχομαι να είστε τυχεροί και να το ζήσετε κι εσείς!!

Ομολογώ πως κάποιες στιγμές όλη αυτή η κίνηση και η φαντασμαγορία κινδύνεψαν να με απομακρύνουν από την τραγικότητα των στιγμών, δεν έγινε όμως αυτό, καθώς με επανέφεραν οι ηθοποιοί με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους. Ξεχώρισε η Γιώτα Φέστα, στο ρόλο της Εκάβης, που ερμηνεύει με πολύ συναίσθημα, αλλά χωρίς μελοδραματισμούς τον  κορυφαίο ρόλο. Εξαιρετική Κασσάνδρα, βαθιά μέσα στο ρόλο η Μαρία Καραμήτρη. Απόλυτα ταιριαστή και πειστική ως Ελένη μας συνεπαίρνει η Γιολάντα Μπαλαούρα. Μαζί τους η ταλαντούχα Ελένη Θυμιοπούλου ερμηνεύει με περίσσια δύναμη και υπέροχη χροιά την Αθηνά. Τέλος δυναμικός Ποσειδώνας αναδείχθηκε ο Χρήστος Διαμαντούδης και μαζί του ξεχώρισε ο πάντα συνεπής Νικόλας Μαραγκόπουλος στο ρόλο του Μενέλαου.

Αποτέλεσμα μια μαγική παράσταση με πρωταγωνιστή έναν  χορό υψηλής αισθητικής που δημιουργεί ονειρική ατμόσφαιρα , αλλά και σημαντικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Μια παράσταση που θα μείνει στη μνήμη όποιου την παρακολουθήσει. Μην τη χάσετε!

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
«ΤΡΩΑΔΕΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

Μετάφραση: Γιάννης Τσαρούχης
Σκηνοθεσία- Προσαρμογή κειμένου: Γιάννης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: Θανάσης Κολαλάς
Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου
Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης
Κινησιολογία: Τάσος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Βαγγέλης Σκυλίτσης, Μαρία Νεφέλη Παρασκευοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Γεωργόπουλος
Βοηθός ενδυματολόγου: Δημήτρης Γεωργόπουλος
Φωτογράφιση: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη
 
Παίζουν οι ηθοποιοί: Χρήστος Διαμαντούδης (Ποσειδών), Ελένη Θυμιοπούλου (Αθηνά), Μαρία Καραμήτρη (Κασσάνδρα), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Μενέλαος), Νίκος Μήλιας (Στρατιώτης), Γιολάντα Μπαλαούρα (Ελένη), Ιωάννα Παγιατάκη (Ανδρομάχη), Χρίστος Στυλιανού (Ταλθύβιος), Βασίλης Τρυφουλτσάνης (Στρατιώτης),  Γιώτα Φέστα (Εκάβη)
 
Γυναίκες της Τροίας: Μαριάννα Αβραμάκη, Νεφέλη Ανθοπούλου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Μομώ Βλάχου, Χρύσα Ζαφειριάδου, Ελένη Θυμιοπούλου, Μαρία Καραμήτρη, Άννα Κυριακίδου, Γιολάντα Μπαλαούρα, Ιωάννα Παγιατάκη, Εύη Σαρμή, Ελευθερία Τέτουλα.
 

---

Πρεμιέρα: Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
Πέμπτη 20, Παρασκευή 21, Σάββατο 22 Αυγούστου

Διάρκεια παράστασης: 90'
 
Πρόγραμμα παραστάσεων:
Πέμπτη 20, Παρασκευή 21, Σάββατο 22 Αυγούστου - Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
Τετάρτη 26 Αυγούστου - Θέατρο Άλσους «Μελίνα Μερκούρη», Βέροια
Πέμπτη 27 Αυγούστου- Αρχαίο Θέατρο Μίεζας, Νάουσα
Πέμπτη 17, Παρασκευή 18, Σάββατο 19  Σεπτεμβρίου - Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
 

 

Υποδειγματική «η Αρχή του Αρχιμήδη»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια υποδειγματική παράσταση κατάφερε να δημιουργήσει ο γνωστός και αγαπημένος σκηνοθέτης Βασίλης Μαυρογεωργίου με τη συνδρομή τεσσάρων εξαίρετων ηθοποιών, στην «Αρχή του Αρχιμήδη» του καταξιωμένου Ισπανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό. 

Συγκλονιστικό «Το παλτό»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Είναι συγκλονιστικός, είναι καθηλωτικός, είναι ανεπανάληπτος!! Είναι ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης στο ρόλο του Ακάκιου, στο «Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ, που παίζεται στο θέατρο Σοφούλη. Πώς μπόρεσε να κατανοήσει τόσο βαθιά το χαρακτήρα που υποδύεται; Πώς κατάφερε να ταυτιστεί έτσι και να εισχωρήσει τόσο υπέροχα στην ψυχοσύνθεσή του; Αναμφίβολα συντέλεσαν και οι οδηγίες του σκηνοθέτη, αλλά σίγουρα πρωτίστως υπεύθυνα είναι η αρραγής αφοσίωση και το τεράστιο υποκριτικό του ταλέντο.

Καθηλωτικοί «Οι Στυλοβάτες της Κοινωνίας».

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

«Οι Στυλοβάτες της Κοινωνίας» γράφτηκαν το 1877 και είναι το έργο του Χένρικ Ίψεν  όπου ο συγγραφέας στρέφεται για πρώτη φορά στο ρεαλισμό και στην πρόζα, καθώς  τα προηγούμενα έργα του ήταν κυρίως ποιητικά. Ακόμη, με τους «Στυλοβάτες» ο Χένρικ Ίψεν αποφασίζει και πάλι για  πρώτη φορά να ασχοληθεί με τα κοινωνικά ζητήματα, στηλιτεύοντας τα στραβά  και ασκώντας οξεία κριτική. Το έργο εμφανίζει αρκετές αδυναμίες  στο στήσιμό του, κάτι που δεν συμβαίνει στα επόμενα έργα του, λόγω του ότι αποτελεί μια πρώτη απόπειρα του συγγραφέα να αποδώσει ένα νέο , άγνωστο σε αυτόν είδος. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που δεν ανεβαίνει καθόλου συχνά ούτε στην Ελλάδα ούτε  και παγκοσμίως. Στην Ελλάδα ανέβηκε αυτούσιο μόνο μια φορά,  το μακρινό 1902 , καθώς και σε μια συντετμημένη εκδοχή του το 2016.

«Μια γιορτή στου Αλ-Νουρί», μια λαμπρή παράσταση.

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα εξαιρετικό κείμενο του πρωτοπόρου γερμανού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιχ, που ερμηνεύουν με περισσή ενέργεια οι ηθοποιοί του κρατικού θεάτρου κάτω από τις οδηγίες του έμπειρου σκηνοθέτη Βασίλη Κουκαλάνι, είναι το έργο «Μια γιορτή στου Aλ- Νουρί», που ανεβαίνει από την παιδική  σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε.

Ξεκαρδιστική, μουσικοχορευτική «Μήδεια».

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ξεκαρδιστική, σπαρταριστή κωμωδία, γεμάτη μουσική και τραγούδια είναι η Μήδεια του Μποστ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Είναι μια παράσταση στημένη με πολύ πολύ κέφι, που μοιάζει να την απόλαυσε πρώτος από όλους ο ίδιος ο σκηνοθέτης που την εμπνεύστηκε.

Συγκινητικός ο «Κάτω Παρθενώνας»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ο ένας είναι  γιάπης, ένας μεγαλοχρηματιστής στα πρόθυρα όμως της χρεοκοπίας, που αναμένεται σύντομα να πάρει στο λαιμό του και πολλούς πελάτες του επενδυτές. Ο άλλος ένας άστεγος, πρώην βιβλιοπώλης, που ζει σε μια σπηλιά κάτω από τον βράχο της ακρόπολης, στον «Κάτω Παρθενώνα», παρέα πλέον με κάποιους απόκληρους της κοινωνίας. Ο πρώτος ζητά από τον δεύτερο να τον δολοφονήσει έναντι αδρής αμοιβής, για να γλιτώσει από την επερχόμενη καταστροφή και τον πλήρη διασυρμό.

Ένας εντυπωσιακός «Μεγαλοπρεπής κερατάς»

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα σκηνοθετικό θαύμα είναι ο Μεγαλοπρεπής κερατάς, ένα κρεσέντο σκηνοθεσίας, μια εξαίσια στημένη παράσταση. Η Ελεάνα Τσίχλη μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το έργο αυτό του Φερνάν Κρομλένκ και σκηνοθετεί με έμπνευση και πάθος την κάθε λεπτομέρεια, καρέ καρέ, σκηνή σκηνή, γεμίζοντας ιδανικά το χώρο.

«Αέρας», με αέρινες ερμηνείες

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η Έντα και η Νόρα είναι δυό αδερφές. Η μια επισκέπτεται την άλλη μετά από πολλά χρόνια και κάποια μεταξύ τους παρεξήγηση που δεν διευκρινίζεται, για να της ανακοινώσει τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας τους. Μετά από την αρχική έντονη αμηχανία ανάμεσα στις δυο μαλωμένες αδερφές η  ψυχρότητα αρχίζει να διαλύεται σιγά σιγά. Ενώ συμφωνούν πως θα αποφύγουν τις αναδρομές στο παρελθόν, όλο και ανακαλούν αναμνήσεις και συμβάντα από τα προηγούμενα χρόνια. Κι ενώ είναι βέβαιες πως είναι απόλυτα διαφορετικές, σιγά σιγά ανακαλύπτουν πόσο πολύ μοιάζουν. Η συζήτηση θα  φτάσει και στους πίνακες ζωγραφικής που είχε στην κατοχή του πριν το θάνατό του ο μικρός αδερφός τους, δώρο από τη σχέση του με έναν πολύ σημαντικό ζωγράφο. Τι θα απογίνουν τελικά οι πίνακες αυτοί; Θα τις ενώσει η θα τις χωρίσει περισσότερο η κληρονομιά του αδερφού;

«TOC TOC, Αγάπη ρε…»

Κριτική του Θοδωρή Καραμητόπουλου

Έξι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συναντιούνται σε έναν απλό χώρο αναμονής ενός ιατρείου, σε ένα έντονα διαλεκτικό πλαίσιο. Και η πλοκή δεν αργεί να ξετυλιχθεί, στην αρχή διστακτικά, σχεδόν φοβισμένα, μα συνάμα τόσο ανθρώπινα. Έξι άνθρωποι με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές ή «τικ» αρχίζουν να εξομολογούνται ο ένας στον άλλο τις δυσκολίες στην καθημερινότητά τους, την ίδια τους τη ζωή. «Τικ» που όπως πληροφορούμαστε αφορούν το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μετά από μια εύστοχα σταδιακή παρουσίαση κάθε περίπτωσης, μετά την είσοδο και του τελευταίου ασθενή στον χώρο αναμονής, ο θεατής αισθάνεται ότι η εικόνα ολοκληρώθηκε, το παζλ συμπληρώθηκε. Και τότε αρχίζει μια αυθόρμητη ομαδική ψυχοθεραπεία, η κοινωνία του ατομικού προβλήματος στην ομάδα. Και δεν είναι εύκολο να αρχίσεις να εξομολογείσαι τα της ψυχής σου σε μια έντονα αυτιστική εποχή που λίγος χρόνος και ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον υπάρχει για το πρόβλημα του «άλλου».   

«Σπασμένο γυαλί» μια άρτια παράσταση

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια άρτια παράσταση φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στο Θέατρο Αριστοτέλειο. Είναι το «Σπασμένο γυαλί», του Άρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη.

Τη νύχτα της ενάτης Νοεμβρίου 1938 συγκλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν στη Γερμανία. Είναι «Η νύχτα των κρυστάλλων», τότε που μέσα σε ένα βράδυ σχεδόν όλες οι εβραϊκές συναγωγές, κοιμητήρια αλλά και χιλιάδες καταστήματα και κατοικίες καταστρέφονται και λεηλατούνται. Οι δρόμοι γεμίζουν σπασμένα γυαλιά.

«Όταν η Κάλλας συνάντησε τη Μονρόε», μας κατέκτησαν!

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο νεαρά κορίτσια, δυο ταλαντούχα πλάσματα, η Δανάη Σταματοπούλου και η Αναστασία Τζελέπη  συλλαμβάνουν την ιδέα, μελετούν, εμπνέονται και δημιουργούν! Τι; Ένα θεατρικό έργο, μια φανταστική συνάντηση, ίσως σε ένα μπαρ, ανάμεσα σε δυο γυναίκες θρύλους, δυο εμβληματικές φιγούρες που άφησαν εποχή, τη Μαρία Κάλλας και τη Μέριλυν Μονρόε. Κι έπειτα οι δυο τους ντύνονται τους δύο ρόλους, η μια Κάλλας και η άλλη Μέριλυν και τους ερμηνεύουν κιόλας!! Πόσο μα πόσο πετυχημένα!!