"Ο Αμερικάνος", ιστορίες αγάπης.

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Δυο ιστορίες αγάπης που εκτυλίσσονται πάνω στη σκηνή, αυτό ακριβώς είναι η θεατρική παράσταση « ο Αμερικάνος», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Θανάση Σαράντου.

 Η πρώτη,  η ιστορία αγάπης που ενεπνεύσθη, εσκαρφίσθη ή και εβίωσε στον περίγυρό του ο αγαπημένος Αλ. Παπαδιαμάντης. Αυτή, της αρραβωνιαστικιάς, που καρτερικά περιμένει 20 χρόνια τον ξενιτεμένο αγαπημένο  της να επιστρέψει από την ξενιτειά. Και  από την άλλη πλευρά,  του αρραβωνιαστικού που επιστρέφει διστακτικός και καχύποπτος, φοβούμενος  πως η καλή του θα έχει εδώ και χρόνια κατά πάσα πιθανότητα παντρευτεί.

Πάντα επίκαιρο «Σπιρτόκουτο»

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το «Σπιρτόκουτο» είναι μια διείσδυση στην σύγχρονη  ελληνική οικογένεια, όπου δυστυχώς πολύ συχνά η οικειότητα της συγγένειας αντί να αποτελεί πλέον συνεκτικό κρίκο και πηγή συμπόρευσης και κατανόησης  ανάμεσα στα μέλη της, αποτελεί αντίθετα δικαίωμα για άσκηση βίας, λεκτικής και σωματικής,  για κακομεταχείριση και παιχνίδια εξουσίας. Παρά το μικρό μέγεθος της λοιπόν, η θεμελιώδης αυτή κοινωνική ομάδα πυροδοτεί πολύ εύκολα πολέμους, ως σπιρτόκουτο, τόσο μικρό αλλά και τόσο εύφλεκτο την ίδια στιγμή. Το «Σπιρτόκουτο»,  αποτελεί την θεατρική απόδοση μιας παλαιότερης ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, σε σκηνοθεσία του Στάθη Μαυρόπουλου, ο οποίος αναλαμβάνει και τον κεντρικό ρόλο.

Τολμηρή , ρεαλιστική, «Ρωσική Επανάσταση»

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η παράσταση είναι μια τολμηρή και διεισδυτική  παρατήρηση του προικισμένου σκηνοθέτη με τη χαρισματική προσωπικότητα Τσέζαρις Γκραουζίνις,  στα γεγονότα του Οκτώβρη του 1917, που εκατό ολόκληρα χρόνια πριν σφράγισαν την παγκόσμια ιστορία. Με επίκεντρο πάντοτε τον άνθρωπο, αυτό το μικρό και αδύναμο, μα κάποιες στιγμές τόσο απαιτητικό και τόσο αδίστακτο πλάσμα….

Αφορμή για να χτίσει το έργο του είναι  ένας ανυποψίαστος, απλός στρατιώτης, ο Ιβάν ή Βάνιας, που βιώνει τραγικές στιγμές στο πεδίο της μάχης του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ο Βάνιας σώζεται ως εκ θαύματος και στο δρόμο της επιστροφής συναντά τους ξεσηκωμένους μπολσεβίκους, που ευαγγελίζονται την επανάσταση και πορεύεται πλέον μαζί τους.

Καλωσόρισμα στην "Αυλή των θαυμάτων"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρεμιέρα πριν από λίγες ημέρες για το ΚΘΒΕ που μας καλωσόρισε στη Μονή Λαζαριστών, στην Αυλή του, την «Αυλή των θαυμάτων». Έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του πρωτοπόρου Έλληνα δραματουργού, που απεικόνισε στη διάρκεια της ζωής του με απίστευτο ένστικτο, διεισδυτικότητα και τρυφερότητα την ελληνική πραγματικότητα σε όλη τη διάρκεια του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Η Αυλή των θαυμάτων, ένα από τα πρώτα έργα του Καμπανέλλη, αναφέρεται στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, την πληγωμένη από πολλά δεινά, και στους ανθρώπους της. Μια ομάδα από αυτούς σε μια αθηναϊκή αυλή, μέσα στα βάσανα και τις δυσκολίες  που αντιμετωπίζουν, αναζητούν το όνειρο. Θέλουν να υπερβούν τα όριά τους, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, να ξεφύγουν από τον δυσάρεστο κόσμο και τα φαντάσματα του παρελθόντος, να πετύχουν το θαύμα.

"Τι λείπει;" Εμπνευσμένη χοροθεατρική παράσταση

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρεμιέρα πριν από λίγες ημέρες για το θέατρο Αυλαία με μια μοναδική χοροθεατρική παράσταση από την ομάδα   Oberon          στο έργο  «Tι λείπει;»  Η εμπνευσμένη, δημιουργική θεατρική ομάδα της Θεσσαλονίκης αναζητά μέσα από διαδοχικά χορευτικά  δρώμενα την απάντηση στο παντοτινό ερώτημα: Τι λείπει για να είμαστε ευτυχισμένοι; Τι λείπει και τι κάνουμε για να το βρούμε;

Με λιτά σκηνικά και εξαιρετικά κοστούμια σε λευκό και  μαύρο, που παραπέμπει προφανώς στο ότι η ζωή μας μπορεί να πάρει οποιοδήποτε χρώμα, το χρώμα που εμείς της δίνουμε˙ με αέναη χορευτική κίνηση πάνω  στη σκηνή -τα πάντα ρει- παρουσιάζει χορευτικά διαφορετικούς τύπους ανθρώπων και σχέσεων και την πιθανή μετεξέλιξή τους. Μέσα από τη συνύπαρξη, τη συνεργασία, την αλληλεπίδραση, τη σύγκρουση, με συνεχή δράση, αγώνα, προσπάθεια, αναζήτηση και υπό τους αδιάκοπους ήχους της μουσικής οι ήρωες εξερευνούν και ανακαλύπτουν  τι λείπει, που  αν το βρούμε θα οδηγηθούμε στην ευτυχία.

"Ρωμαίος και Ιουλιέττα", οι μαθητές μας συγκινούν

Της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Οι εντυπωσιακές ερμηνείες των εφήβων της Νεανικής Σκηνής του δήμου Νεάπολης- Συκεών, ερμηνείες που κάποιες στιγμές δεν είχαν τίποτε να ζηλέψουν όχι μόνο από τις σκηνές ενηλίκων αλλά και από επαγγελματίες ηθοποιούς χαρακτήρισαν την παράσταση  Ρωμαίος και Ιουλιέττα, το βράδυ της Τετάρτης στο κλειστό Δημοτικό Θέατρο. Ερμηνείες που καθήλωσαν ακόμη και τους πιο ζωηρούς από το ακροατήριο και επέβαλαν απόλυτη ησυχία.

Ήταν μια κλασσική απόδοση του έργου, κάτι που απόλυτα χαιρετίζουμε, μετά από τις πάμπολλες εκδοχές διασκευών και εναλλακτικών αποδόσεων που κυκλοφορούν.

"Το τέλος του παιχνιδιού", ένα παιχνίδι για όλους....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο ιδιοφυής Ιρλανδός δραματουργός Σάμουελ Μπέκετ στήνει στο «Τέλος του παιχνιδιού» ένα ιδιαίτερο «παιχνίδι» με φόντο μια ολική, μια πολλαπλή  αναπηρία. Ιδού, οι ήρωές του: ο Χαμ, ο αφέντης, τυφλός, καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, ο Κλοβ, ο υπηρέτης, νοητικά ανάπηρος και αδυνατεί να καθίσει, καταδικασμένος ίσως  λόγω της κατάστασής του να υπηρετεί αιώνια το Χαμ, οι γονείς του Χαμ, ο Ναγκ και η Νελ έχουν απολέσει τα κάτω άκρα σε ποδηλατικό ατύχημα και ζουν τα τελευταία τους μέσα σε δύο σκουπιδοντενεκέδες, εξαρτώμενοι απόλυτα από την καλοσύνη  του γιου τους, στον οποίο απευθύνονται για να εξασφαλίσουν έστω ένα παξιμάδι ή μια καραμελίτσα.

"Λαμπεντούζα": ανταπόκριση από Μυτιλήνη....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

H Λαμπεντούζα είναι ένα νησί στα νότια της Ιταλίας, όπου καταφθάνουν εδώ και χρόνια παράνομοι πρόσφυγες   και μετανάστες από την Αφρική και την Ασία. Οι καταστάσεις που εξελίσσονται εκεί είναι πραγματικά τραγικές, παρόμοιες με αυτές που είδαμε κι εμείς να συμβαίνουν  και σε δικά μας νησιά του  Αιγαίου, με καθημερινά ναυάγια και πνιγμούς.

"Κατσαρίδα", ονειρευόμαστε μαζί της...

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η Ιωάννα, είναι μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα, που ονειρεύεται να φτάσει στο φεγγάρι. Η Θεανώ, ένα μικρό κορίτσι με όνειρο να γίνει γοργόνα στα βάθη των ωκεανών. Οι δυο ηρωίδες συναντιούνται και συμπράττουν για να γίνει το όνειρό τους πραγματικότητα. 

Την  «Κατσαρίδα»  έγραψε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου  μόλις στα 20 του χρόνια,  έργο για δύο μόνο ηθοποιούς, που ερμηνεύουν όμως  πολύ περισσότερους ρόλους, και το ανέβασε για χρόνια με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, με βασικό συνοδοιπόρο του τον Κώστα Γάκη. Η επιλογή μιας κατσαρίδας για πρωταγωνίστρια δεν είναι βέβαια τυχαία, αλλά προφανώς με το συμβολισμό πως όλα, μα όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτή τη γη, όπως ακόμη και αυτό το πλέον απεχθές και μιαρό  στη συνείδηση του κόσμου αρθρόποδο,  έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Ο μικρόκοσμος της κατσαρίδας είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, όπου η αλληλεγγύη, η ενθάρρυνση και η συνεργασία συνυπάρχουν με την απόρριψη, την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, ενώ ο συγγραφέας επιλέγει  τα θετικά στοιχεία να υπερτερούν στο έργο, δίνοντας έτσι ώθηση στο μύθο.

"Μάρτυς μου ο Θεός", αξίζει....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα κείμενο διαμάντι, μερικές μόνο επιλεγμένες σελίδες από τις 300, του βραβευμένου από την ευρωπαϊκή ένωση βιβλίου "Μάρτυς μου ο Θεός", του Μάκη Τσίτα, αφορούν το θεατρικό αυτό.

Ο πενηντάρης Χρυσοβαλάντης, στην Αθήνα του 2004, τσακισμένος από τα χτυπήματα της ζωής και απογοητευμένος από τους οικείους του ανθρώπους καταλήγει να είναι ένας γραφικός τύπος. Και επειδή, από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια, η αλήθεια του είναι πολύ μεγάλη...Καταθέτει τον απολογισμό της ζωής του χωρίς καθωσπρεπισμούς, με ωμότητα αλλά και γλαφυρότητα.

"Δηλητήριο" Υπάρχει αντίδοτο;

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το έργο

Ένα ζευγάρι χάνει το παιδί του σε τροχαίο. Λίγο καιρό αργότερα, ένα απόγευμα παραμονής πρωτοχρονιάς, ο σύζυγος φτιάχνει τη βαλίτσα του και εγκαταλείπει το σπίτι. Εννιά χρόνια μετά το ζευγάρι ξανασυναντιέται για ένα διαδικαστικό ζήτημα. Η συνάντηση χαρακτηρίζεται από ένα κέντημα και εναλλαγές συναισθημάτων· αμήχανα γέλια και μια υπόγεια χαρά με την πρώτη ματιά, γενικόλογα και φλυαρίες αργότερα, που μετατρέπονται στη συνέχεια σε πικρόχολα σχόλια, δηλητηριώδεις καταγγελίες, ρήξη, ύφεση και στο τέλος  συμφιλίωση. Μέσα σε όλη αυτή τη στιχομυθία ξεχειλίζει ενίοτε και ο πόνος της απώλειας, διαφορετικά εκφρασμένος από τον άντρα, διαφορετικά από τη γυναίκα.

Το δηλητήριο είναι ιδωμένο, κατά την άποψή μας, κυρίως από την πλευρά της γυναίκας. Διεισδύοντας στη  ψυχολογία της γυναίκας που εγκαταλείφθηκε από το σύζυγό της και  μάλιστα σε μια τραγικά δύσκολη στιγμή,  η ολλανδή συγγραφέας Λοτ Φέικεμανς, γυναίκα και αυτή, βγάζει όλα τα συνήθη μετά από ένα χωρισμό συμπτώματα, υστερίες, καταγγελίες, κακίες προς τον σύζυγο, που η σύζυγος του προσάπτει αδιαφορία, εγκατάλειψη, αμέλεια, απουσία, όσα δεν ειπώθηκαν τότε, που οι γρήγορες, δυσάρεστες   εξελίξεις δεν το επέτρεψαν.

"Καλιγούλας" Απολέσαμε τα μηνύματα

 ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Εισαγωγικά σχόλια

Ο Αλμπέρ Καμύ γράφει τον Καλιγούλα το 1938 και ενώ ο Ναζισμός ανέρχεται ανά τον κόσμο, και κατά κάποιο τρόπο φωτογραφίζει το μέλλον και προλέγει τα τραγικότερα που θα ακολουθήσουν.

Τα βιογραφικά στοιχεία για τον Καλιγούλα που  χρησιμοποιεί ο Καμύ είναι παρμένα από τους «Βίους των 12 Καισάρων» του Σουιτόνιου και μένει πιστός σε αυτά. Προσθέτει όμως το προσωπικό του στοιχείο, όσον αφορά στο αίτιο της μεταστροφής του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του Καλιγούλα·  δεν δέχεται λοιπόν την επιληψία ή ένα φίλτρο που κατά τον Σαουιτόνιο του  έδωσε η Καισονία και τρελάθηκε. Σαν αίτιο αντίθετα, αναφέρει ο Καμύ τον ξαφνικό θάνατο της αδερφής του Δρουσίλας, με την οποία ήταν ερωτευμένος. Το τραγικό αυτό γεγονός ξυπνά υπαρξιακά αδιέξοδα στον Καλιγούλα, τον κάνει να συναισθανθεί το παράλογο της ύπαρξης, ότι  «οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι». Προσπαθεί να κατακτήσει την ελευθερία και την λύτρωση ασκώντας ασύδοτη εξουσία. Αδειάζει τον κόσμο από τους ανθρώπους γύρω του  εφαρμόζοντας τα πιστεύω του μέχρι το τέλος, ώσπου οδηγείται και αυτός στο θάνατο, συναινεί σχεδόν και στη δική του δολοφονία για να μπορέσει  εν τέλει να αναπαυθεί.

"Ασκητική"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ιεροτελεστία, μια μυσταγωγική τελετή, επέλεξε ο σκηνοθέτης Αντρέας Κουτσουρέλης για να μεταφέρει στο σανίδι την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη. Σε μια προσέγγιση αρκούντως λιτή, για να ταιριάζει σε ένα φιλοσοφικό έργο, αλλά ουσιαστικά περιεκτική, ώστε να το αποδίδει στην εντέλεια και, τέλος, αριστοτεχνικά λεπτοδουλεμένη, ώστε να μας κρατά αιχμάλωτους και να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας.

Με αφορμή λοιπόν το έτος Καζαντζάκη 2017, ο Κουτσουρέλης και η ομάδα του Κ.Θ.Β.Ε. χαρίζουν στο ευρύ κοινό ένα δύσκολο έργο με απόλυτο σεβασμό στον πολυγραφότατο και πολυμεταφρασμένο συγγραφέα αλλά και με μια γητευτική απόδοση, ώστε να το κάνουν  προσιτό και σε αυτούς που ίσως είχαν διστάσει ή είχαν παραλείψει να το διαβάσουν.

"Δε σε ξέχασα ποτέ"

KΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ο  Ιντό, είναι ο εγγονός, μετανάστης τρίτης γενιάς,  που μόλις επέστρεψε από την Αμερική σε ταξίδι αστραπή για μια οικογενειακή συνάντηση. Η Ζάνα, είναι η γιαγιά του, που εδώ και χρόνια  έχει  γυρίσει στη Θεσσαλονίκη από την ξενιτειά.

Η  Ζάνα, γυναίκα πληθωρική και συνάμα τρυφερή, αντιμετωπίζει με λατρεία τον νεοαφηχθέντα εγγονό, του μιλά ασταμάτητα, ενώ σε  στιγμές συγκίνησης και έντονων συναισθημάτων δεν μπορεί παρά να  εκφράζεται μόνο στα σεφαραδίτικα, τη μητρική της γλώσσα· τραγουδίστρια άλλοτε στην Αμερική, θυμάται τα παλιά και ξεδίνει συχνά πυκνά, τραγουδώντας πάντα σε σεφαραδίτικη διάλεκτο.

"Ανεμοδαρμένα ύψη"

11 Φεβ. 2017

 ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Μια ιδιαίτερα καλαίσθητη παράσταση του άξιου σκηνοθέτη Γιάννη Καλαβριανού και του Κ.Θ.Β.Ε., που ανέβηκε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, και συγχαίρουμε γι’ αυτό όλους τους συντελεστές. 

Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου ήταν από τη μια τολμηρή, μα και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα από την άλλη. Τολμηρή, γιατί δεν πρόκειται για ένα θεατρικό έργο, αλλά για ένα μυθιστόρημα που θα έπρεπε να διασκευαστεί, έτσι ώστε να μην παραλείπεται τίποτε από την υπόθεση, από την ατμόσφαιρα, αλλά και από τα ψυχογραφήματα των ηρώων· κυρίως όμως γιατί οι ήρωες αυτοί δεν είναι και ό, τι απλούστερο, αλλά αμφιλεγόμενοι, δύστροποι, ακραίοι και σίγουρα θα ήταν δύσκολο μέσα από το σενάριο να αποδοθούν οι χαρακτήρες τους. Ενδιαφέρουσα από την άλλη, γιατί κάθε μεγάλη σκηνή έχει ανάγκη από τα κλασικά της έργα, τα οποία βέβαια πρέπει να ανανεώνονται. Και τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» ήταν μια εντελώς καινούργια επιλογή.

"Γκιακ"

19 Φεβ. 2017

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Πρόκειται για μια εμπνευσμένη, πολυεπίπεδη και πολλαπλά ευρηματική σύλληψη της σκηνοθέτριας Γεωργίας Μαυραγάνη, που μεταμορφώνει τον ιδιότυπα λιτό, αλλά βαθιά περιεκτικό, λόγο των διηγημάτων με τίτλο «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου, σε ένα πραγματικά δυνατό και αξέχαστο θεατρικό δρώμενο. Ιδανική συνεργασία μεταξύ δύο νέων και ταλαντούχων δημιουργών.

" Το τρίτο στεφάνι"

4 Μαρ. 2017

 ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η παράσταση «Τρίτο στεφάνι», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Ταχτσή, παίζεται στη σκηνή Σωκράτης Καραντινός της Μονής Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης ανελλιπώς από τις 7-10-2016, με σχεδόν πάντοτε γεμάτη την αίθουσα. Το έργο αποτελεί μια παραστατική τοιχογραφία της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, των απλών ανθρώπων, που μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τους, τα μύρια βάσανα και τους καημούς τους, τις αναγκαστικές αποφάσεις, τους απαραίτητους συμβιβασμούς, τα πάθη και τα συνεχή παθήματά τους διαμόρφωσαν την ελληνική ιστορία.

"Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη"

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Για άλλη μια φορά ο ξεχωριστός καλλιτέχνης Θανάσης Σαράντος μας έδειξε τις ερμηνευτικές και σκηνοθετικές του ικανότητες, παρουσιάζοντας τα «Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη».

Με τη μοναδική ένταση και το πάθος που τον χαρακτηρίζει, δίνοντας ένα κομμάτι από την ψυχή του, μεταφέρει στη σκηνή επιλεγμένα αποσπάσματα από το ογκωδέστατο βιβλίο που ο Στρατηγός Μακρυγιάννης κατάφερε να συντάξει στο τέλος της ζωής του, με τα λίγα κολλυβογράμματα που έμαθε για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όπως ο ίδιος αναφέρει.

"Το όνειρο ενός γελοίου"

                                                                                   

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα ανθρωπάκι του χθες και του σήμερα, κατάκοπο από τα βάσανα, τις στεναχώριες και τις απογοητεύσεις του «μάταιου» τούτου κόσμου, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Τη στιγμή που είναι βέβαιος πια για την απόφασή του, τότε που όλα έχουν πια γι αυτόν τελειώσει, αποκοιμιέται με το ολοκαίνουργιο περίστροφο στο πλάι του. Και τότε… ονειρεύεται … ονειρεύεται πως ταξιδεύει σε μια χώρα ιδανική, σε μια γη πονετική, σε έναν παράδεισο, όπου όλοι οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι, αγαπούν με την καρδιά τους, χαίρονται, απολαμβάνουν την ζωή με όλες τους τις αισθήσεις. Ζει με απερίγραπτη χαρά και απίστευτη ευδαιμονία αυτό το όνειρο. Ώσπου, κάποια στιγμή, αυτός ο ίδιος σπέρνει σε αυτόν τον κόσμο, τον τόσο ιδανικό, το μικρόβιο του ψέματος· και συνειδητοποιεί, σοκαρισμένος, πως αυτό και μόνο αρκεί για να διαφθείρει τους πάντες. Ένα-ένα, μετά από αυτό, μύρια κακά έπονται: φιληδονία, ζήλια, μίσος, και πάει λέγοντας…

"Αναφορά στο Γκρέκο"

KΡITIKH της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Έσκυψε  με αγάπη, έσκυψε με προσήλωση, με περίσσιο ενδιαφέρον  και με αίσθημα ευθύνης  πάνω σε αυτή την φωτεινή προσωπικότητα και την μελέτησε με κάθε λεπτομέρεια. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα, κάθε συνήθεια,  κάθε λέξη,  κάθε άποψη, κάθε αγάπη, κάθε καημό. Έσκυψε για να μπορέσει να  αποδώσει στην εντέλεια, τον άνθρωπο, το συγγραφέα, τον άντρα, τον διανοούμενο, τον ηττημένο, το νικητή, Νίκο Καζαντζάκη· και το κατάφερε. Είναι ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Τάκης Χρυσικάκος που ερμηνεύει εδώ και χρόνια με μεγάλη επιτυχία την «Αναφορά στο Γκρέκο»  ενσαρκώνοντας με πάθος τον αγαπημένο συγγραφέα που άφησε εποχή.

"Los topografos"

                                                                                 24 Μαρ. 2017

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Κατευθυνθήκαμε όλο προσμονή, σ’ ένα από τα κλασικά στενάκια της Θεσσαλονίκης· οδός Φλέμιγκ, αριθμός 16, σ’ ένα ολόφωτο από έξω, σκοτεινό στο εσωτερικό του θεατράκι, «Θέατρο Τ», για να συναντήσουμε τους «Τοπογράφους».

Ένας Ισπανός συγγραφέας, ο Cruz Rosta, που έζησε σαν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και αγάπησε την πόλη, επιστρέφει μετά από δεκαέξι χρόνια με ένα έργο του, δώρο σ’ αυτήν και τους ανθρώπους της. Δύο άντρες, ο Α και ο Β, δυο γυναίκες, η Γ και η Δ, που φοίτησαν πριν αρκετά χρόνια στο Τμήμα Τοπογράφων του Α.Π.Θ., κάθονται απέναντί μας για να μας αφηγηθούν τις ζωές τους· και με ένα λεπτό αλλά ταυτόχρονα αφοπλιστικό χιούμορ ξεδιπλώνουν μπροστά μας τη σύγχρονη Ελλάδα.

"Θα πεθάνω αν πεθάνεις"

3 Απρ. 2017

  ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ήταν μια καλοστημένη παράσταση, σκηνοθετικά δυνατή και ερμηνευτικά όμορφη. Αφορά στην παραβατικότητα των εφήβων και μπορεί να ξενίζει ή να σοκάρει, καθώς αναφέρεται σε νεαρούς που πειραματίζονται και ακροβατούν -απ’ την αρχή ως το τέλος του έργου-ανάμεσα στο παιχνίδι και τον τρόμο, ανάμεσα στον έρωτα και τον θάνατο.

Τέσσερις έφηβοι, δυο αγόρια και δυο κορίτσια, σε μια περίεργη γωνιά της πόλης, αράζουν, απομονώνονται… και εκεί, στο «βασίλειό» τους, επιδίδονται σε επικίνδυνα παιχνίδια· παιχνίδια που το παιδικό-μεγάλο μυαλό τούς επιβάλλει, σε μια διερευνητική πορεία προς την ενηλικίωση, σε μια τρυφερή μα και πικρή ταυτόχρονα αναζήτηση της ίδιας τους της ύπαρξης, σε μια αγωνιώδη λαχτάρα για αγάπη, για αποδοχή, για σημασία.