" Το τρίτο στεφάνι"

4 Μαρ. 2017

 ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η παράσταση «Τρίτο στεφάνι», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Ταχτσή, παίζεται στη σκηνή Σωκράτης Καραντινός της Μονής Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης ανελλιπώς από τις 7-10-2016, με σχεδόν πάντοτε γεμάτη την αίθουσα. Το έργο αποτελεί μια παραστατική τοιχογραφία της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, των απλών ανθρώπων, που μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τους, τα μύρια βάσανα και τους καημούς τους, τις αναγκαστικές αποφάσεις, τους απαραίτητους συμβιβασμούς, τα πάθη και τα συνεχή παθήματά τους διαμόρφωσαν την ελληνική ιστορία.

Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε το έργο του (ιλαρο)τραγωδία. Και ο έμπειρος αλλά και εντελώς κατασταλαγμένος πλέον, όσον αφορά στο νόημά του, σκηνοθέτης Θανάσης Παπαθανασίου, καταφέρνει να αναδείξει απόλυτα τον χαρακτηρισμό αυτό· σε έναν βαθμό με τη θεατρική διασκευή των Φασουλή – Νιάρχου, που ακόμη και στις δύσκολες στιγμές φροντίζει να προβάλει και να εστιάζει σε κωμικά και αισιόδοξα  στοιχεία· αλλά κυρίως, με τη σοφή επιλογή της πρωταγωνίστριάς του, της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, στον ρόλο της Εκάβης. Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, μια κωμική -στη συνείδηση του κόσμου και εξαιρετική επί της ουσίας- ηθοποιός, καταφέρνει να σπάσει το βάρος των καταστάσεων και να δώσει, παρ’ όλα τα βάσανα της ηρωίδας που υποδύεται, το αισιόδοξο μήνυμα.

Έτσι είναι η ζωή! Αυτή είναι η ζωή! Με τις δύσκολες μα και τις όμορφες στιγμές της, μία λύπη, μία χαρά, μία γέλιο, μία δάκρυ...

Το «Τρίτο στεφάνι» είναι αναμφισβήτητα μια θεατρική παράσταση στην οποία πραγματώνονται σχεδόν απόλυτα όλες οι λειτουργίες του θεάτρου -παιδευτική, παρηγορητική και ψυχαγωγική, αφήνοντας στον θεατή την αίσθηση της πληρότητας, καθώς αυτός λαμβάνει συνεχώς σημαντικά μαθήματα ζωής, αντιλαμβανόμενος παράλληλα ότι σε αυτόν τον αγώνα του πάνω στη γη δεν είναι μόνος, αλλά όλοι λίγο-πολύ αντιμετωπίζουν δίπλα του-πλάι του τα ίδια. Και όλα αυτά μέσα από μια όμορφη και συγκινητική παράσταση που τον τέρπει, με καλαίσθητες, δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα.

Ξαναείδαμε την παράσταση μετά από πολλούς μήνες. Και οι ερμηνείες είναι τώρα για όλους τους ηθοποιούς πιο κατασταλαγμένες. Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, μετά τη θερμή υποδοχή της από το κοινό της Θεσσαλονίκης, τολμά και δίνει πιο έντονο το προσωπικό της στίγμα, υπερτονίζοντας -σε σχέση με τις πρώτες παραστάσεις- τα κωμικά στοιχεία του ρόλου της, ιδιαίτερα στις αφηγήσεις, όπου και η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα το επιτρέπει. Υπερτονίζει ακόμη με την ερμηνεία της τις συχνές μεταβάσεις από τη χαρά στη λύπη, από το κωμικό στο τραγικό ή αντίστροφα. Και έτσι, ο χαρακτηρισμός ιλαροτραγωδία μέσω της προσωπικής της αυτής παρέμβασης αναδεικνύεται -πιστεύουμε- ακόμη περισσότερο.

Η Θάλεια Σκαρλάτου και η Μαρία Χατζηιωαννίδου, που ερμηνεύουν τη Νίνα μετά τα νεανικά της χρόνια, κατάφεραν μέσα στον χρόνο να δέσουν απόλυτα, να γίνουν ένα· η Μαριάννα Πουρέγκα (νεαρή Νίνα) τόσο αθώα, η Ελένη Ζιάνα (νεαρή Εκάβη) ενθουσιώδης και ζουμερή· η Άννα Μαντά (Ελένη) καλώς αφαίρεσε λίγο την αρχική υπερβολή της· ο Νικόλας Μαραγκόπουλος (Δημήτρης) κατάφερε να ισορροπήσει απόλυτα στον ρόλο του και είναι άριστος· η Μομώ Βλάχου (Πολυξένη) αθόρυβη αλλά αληθινή και ο Δημήτρης Κολοβός ένας απολαυστικός Αντώνης. Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί στέκονται στο ύψος τους και δίνουν ένα άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.

Το πολυεπίπεδο σκηνικό με τα όμορφα κοστούμια, αλλά και οι συχνές προβολές εικόνων του παρελθόντος, αναδεικνύουν το όλο εγχείρημα, ενώ τα ευχάριστα τραγούδια, με έξοχη σκηνική παρουσίαση, χαλαρώνουν τους θεατές σε κατάλληλα επιλεγμένες στιγμές.

Αν και αντικειμενικά πιστεύουμε ότι κανένα θεατρικό έργο δεν θα πρέπει να ξεπερνά σε διάρκεια τις τρεις ώρες, εντούτοις η μεγάλη διάρκεια του έργου δεν μας κούρασε καθόλου, μιας και η εξέλιξη των γεγονότων κυλά ομαλά, ανυπομονώντας συνεχώς για την έκβαση. Το θερμό και ιδιαίτερα παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης είναι ενδεικτικό της επιτυχίας…

Το κρατικό θέατρο εδώ και αρκετό καιρό μας δίνει όλο και περισσότερες αξιόλογες παραστάσεις, τις οποίες χαιρόμαστε πραγματικά να σχολιάζουμε. Ευχόμαστε, αυτοί που βρίσκονται πίσω από τις σημαντικές αυτές επιτυχίες, να παραμείνουν στις θέσεις τους, να συνεχίσουν να εργάζονται με τον ίδιο τρόπο και να μας χαρίζουν τέτοια όμορφα θεατρικά ταξίδια.