"Το τέλος του παιχνιδιού", ένα παιχνίδι για όλους....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο ιδιοφυής Ιρλανδός δραματουργός Σάμουελ Μπέκετ στήνει στο «Τέλος του παιχνιδιού» ένα ιδιαίτερο «παιχνίδι» με φόντο μια ολική, μια πολλαπλή  αναπηρία. Ιδού, οι ήρωές του: ο Χαμ, ο αφέντης, τυφλός, καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι, ο Κλοβ, ο υπηρέτης, νοητικά ανάπηρος και αδυνατεί να καθίσει, καταδικασμένος ίσως  λόγω της κατάστασής του να υπηρετεί αιώνια το Χαμ, οι γονείς του Χαμ, ο Ναγκ και η Νελ έχουν απολέσει τα κάτω άκρα σε ποδηλατικό ατύχημα και ζουν τα τελευταία τους μέσα σε δύο σκουπιδοντενεκέδες, εξαρτώμενοι απόλυτα από την καλοσύνη  του γιου τους, στον οποίο απευθύνονται για να εξασφαλίσουν έστω ένα παξιμάδι ή μια καραμελίτσα.

"Λαμπεντούζα": ανταπόκριση από Μυτιλήνη....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

H Λαμπεντούζα είναι ένα νησί στα νότια της Ιταλίας, όπου καταφθάνουν εδώ και χρόνια παράνομοι πρόσφυγες   και μετανάστες από την Αφρική και την Ασία. Οι καταστάσεις που εξελίσσονται εκεί είναι πραγματικά τραγικές, παρόμοιες με αυτές που είδαμε κι εμείς να συμβαίνουν  και σε δικά μας νησιά του  Αιγαίου, με καθημερινά ναυάγια και πνιγμούς.

"Κατσαρίδα", ονειρευόμαστε μαζί της...

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Η Ιωάννα, είναι μια μικρή κόκκινη κατσαρίδα, που ονειρεύεται να φτάσει στο φεγγάρι. Η Θεανώ, ένα μικρό κορίτσι με όνειρο να γίνει γοργόνα στα βάθη των ωκεανών. Οι δυο ηρωίδες συναντιούνται και συμπράττουν για να γίνει το όνειρό τους πραγματικότητα. 

Την  «Κατσαρίδα»  έγραψε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου  μόλις στα 20 του χρόνια,  έργο για δύο μόνο ηθοποιούς, που ερμηνεύουν όμως  πολύ περισσότερους ρόλους, και το ανέβασε για χρόνια με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, με βασικό συνοδοιπόρο του τον Κώστα Γάκη. Η επιλογή μιας κατσαρίδας για πρωταγωνίστρια δεν είναι βέβαια τυχαία, αλλά προφανώς με το συμβολισμό πως όλα, μα όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτή τη γη, όπως ακόμη και αυτό το πλέον απεχθές και μιαρό  στη συνείδηση του κόσμου αρθρόποδο,  έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Ο μικρόκοσμος της κατσαρίδας είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, όπου η αλληλεγγύη, η ενθάρρυνση και η συνεργασία συνυπάρχουν με την απόρριψη, την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, ενώ ο συγγραφέας επιλέγει  τα θετικά στοιχεία να υπερτερούν στο έργο, δίνοντας έτσι ώθηση στο μύθο.

"Μάρτυς μου ο Θεός", αξίζει....

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα κείμενο διαμάντι, μερικές μόνο επιλεγμένες σελίδες από τις 300, του βραβευμένου από την ευρωπαϊκή ένωση βιβλίου "Μάρτυς μου ο Θεός", του Μάκη Τσίτα, αφορούν το θεατρικό αυτό.

Ο πενηντάρης Χρυσοβαλάντης, στην Αθήνα του 2004, τσακισμένος από τα χτυπήματα της ζωής και απογοητευμένος από τους οικείους του ανθρώπους καταλήγει να είναι ένας γραφικός τύπος. Και επειδή, από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια, η αλήθεια του είναι πολύ μεγάλη...Καταθέτει τον απολογισμό της ζωής του χωρίς καθωσπρεπισμούς, με ωμότητα αλλά και γλαφυρότητα.

"Δηλητήριο" Υπάρχει αντίδοτο;

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Το έργο

Ένα ζευγάρι χάνει το παιδί του σε τροχαίο. Λίγο καιρό αργότερα, ένα απόγευμα παραμονής πρωτοχρονιάς, ο σύζυγος φτιάχνει τη βαλίτσα του και εγκαταλείπει το σπίτι. Εννιά χρόνια μετά το ζευγάρι ξανασυναντιέται για ένα διαδικαστικό ζήτημα. Η συνάντηση χαρακτηρίζεται από ένα κέντημα και εναλλαγές συναισθημάτων· αμήχανα γέλια και μια υπόγεια χαρά με την πρώτη ματιά, γενικόλογα και φλυαρίες αργότερα, που μετατρέπονται στη συνέχεια σε πικρόχολα σχόλια, δηλητηριώδεις καταγγελίες, ρήξη, ύφεση και στο τέλος  συμφιλίωση. Μέσα σε όλη αυτή τη στιχομυθία ξεχειλίζει ενίοτε και ο πόνος της απώλειας, διαφορετικά εκφρασμένος από τον άντρα, διαφορετικά από τη γυναίκα.

Το δηλητήριο είναι ιδωμένο, κατά την άποψή μας, κυρίως από την πλευρά της γυναίκας. Διεισδύοντας στη  ψυχολογία της γυναίκας που εγκαταλείφθηκε από το σύζυγό της και  μάλιστα σε μια τραγικά δύσκολη στιγμή,  η ολλανδή συγγραφέας Λοτ Φέικεμανς, γυναίκα και αυτή, βγάζει όλα τα συνήθη μετά από ένα χωρισμό συμπτώματα, υστερίες, καταγγελίες, κακίες προς τον σύζυγο, που η σύζυγος του προσάπτει αδιαφορία, εγκατάλειψη, αμέλεια, απουσία, όσα δεν ειπώθηκαν τότε, που οι γρήγορες, δυσάρεστες   εξελίξεις δεν το επέτρεψαν.