"Το όνειρο ενός γελοίου"

                                                                                   

ΚΡΙΤΙΚΗ της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ένα ανθρωπάκι του χθες και του σήμερα, κατάκοπο από τα βάσανα, τις στεναχώριες και τις απογοητεύσεις του «μάταιου» τούτου κόσμου, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Τη στιγμή που είναι βέβαιος πια για την απόφασή του, τότε που όλα έχουν πια γι αυτόν τελειώσει, αποκοιμιέται με το ολοκαίνουργιο περίστροφο στο πλάι του. Και τότε… ονειρεύεται … ονειρεύεται πως ταξιδεύει σε μια χώρα ιδανική, σε μια γη πονετική, σε έναν παράδεισο, όπου όλοι οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι, αγαπούν με την καρδιά τους, χαίρονται, απολαμβάνουν την ζωή με όλες τους τις αισθήσεις. Ζει με απερίγραπτη χαρά και απίστευτη ευδαιμονία αυτό το όνειρο. Ώσπου, κάποια στιγμή, αυτός ο ίδιος σπέρνει σε αυτόν τον κόσμο, τον τόσο ιδανικό, το μικρόβιο του ψέματος· και συνειδητοποιεί, σοκαρισμένος, πως αυτό και μόνο αρκεί για να διαφθείρει τους πάντες. Ένα-ένα, μετά από αυτό, μύρια κακά έπονται: φιληδονία, ζήλια, μίσος, και πάει λέγοντας…

Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια και να δείτε πώς το όνειρο αυτό λειτουργεί λυτρωτικά για τον καθημερινό αυτόν ήρωα και τον κάνει να επανεκτιμήσει την ζωή του και τις αξίες του, παρακολουθήστε την παράσταση.

Ο Δημήτρης Βερύκιος αναλαμβάνει το έργο της αφήγησης και με μια εξαιρετικά λιτή, αλλά εντελώς παραστατική ερμηνεία, ισορροπεί αψεγάδιαστα ανάμεσα στην Ντοστογιεφσκική «τρέλα» και φιλοσοφία, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου του και ταξιδεύοντάς μας ιδανικά σε αυτό το όνειρο. Οι ελάχιστες εξάρσεις στην ερμηνεία του φαντάζουν ίσως κάποιες στιγμές λίγο πομπώδεις για το ταπεινό προφίλ, που ο γλυκός αυτός άνθρωπος έχει χτίσει πάνω στη σκηνή, και μάλλον εκφράζουν την ανάγκη του σκηνοθέτη να δώσει και κάποιες στιγμές έντασης στο έργο. Η ερμηνεία του ηθοποιού, πάντως, μαζί με τον μοναδικό και πάντοτε επίκαιρο λόγο του Ντοστογιέφσκι, είναι σίγουρα τα ατού της παράστασης.

Ευφάνταστες ανάσες μουσικής από άριες και άλλα κλασικά κομμάτια διανθίζουν το έργο προσθέτοντάς του λυρισμό.

Το σκηνικό λιτό, μια καρέκλα και ένα τραπέζι· ακόμη και το περίστροφο… απουσιάζει. Η έκπληξη της αρχής, η είσοδος του ηθοποιού στη σκηνή με ένα ζευγάρι φτερά αγγέλου στην πλάτη…

Σε ένα έργο τόσο παλιό μα τόσο σημερινό, ένα όνειρο τόσο γελοίο μα τόσο σοβαρό, έρχεται να μας προβληματίσει και να ταράξει τα νερά, δίνοντάς μας ένα διαχρονικό μάθημα ζωής. Με οδηγό την αξεπέραστη και πάντα αιχμηρή πένα του Ντοστογιέφσκι, ταξιδέψτε κι εσείς σε αυτό το «γελοίο» όνειρο και διδαχθείτε το «Αγαπάτε αλλήλους». Τι κι αν ήταν όνειρο; Μήπως τάχα και η ίδια η ζωή δεν είναι ένα όνειρο;