Ιδιαίτερος, σαρκαστικός Οθέλλος

Κριτική της Βικτωρίας Ιωσηφίδου

Ο μοχθηρός  Ιάγος ,όταν δεν παίρνει την προαγωγή που ανέμενε από τον στρατηγό Οθέλλο και αντί γι αυτόν προάγεται ο Κάσσιος, βάζει σε εφαρμογή ένα σατανικό σχέδιο για εκδικηθεί. Με ύπουλο τρόπο σπέρνει την αμφιβολία  στο μυαλό του Οθέλλου όσον αφορά τη σύζυγό του Δυσδαιμόνα, κατηγορώντας την εμμέσως ότι τον απατά με τον Κάσσιο. Ο Οθέλλος γίνεται σύντομα ο δυστυχέστερος των ανθρώπων και η λατρεία που είχε στη σύζυγό του μετατρέπεται σε μίσος.

Την δική του μοναδική σκηνοθετική άποψη καταθέτει ο ταλαντούχος Χάρης Φραγκούλης από την ομάδα Kursk, δίνοντας στον αριστουργηματικό Οθέλλο του Σαίξπηρ μια άλλη διάσταση. Ο Οθέλλος του Φραγκούλη είναι λευκός και όχι μαύρος, χωρίς καθόλου να αλλάζουν παρόλα αυτά οι συσχετισμοί του έργου. Το κυριότερο όμως είναι ότι  οι τραγικοί  ήρωες αντιμετωπίζονται από τον σκηνοθέτη συχνά με ειρωνεία και κάτω από το βάρος των παθών και των λαθών τους σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται μέσα από πολλαπλά σκηνοθετικά ευρήματα. Κινήσεις, υπερκινήσεις, χορός ή σαν χορός, παιχνίδια με τα αντικείμενα, ζωντανή μουσική από ένα πιάνο αποδίδουν με εκπληκτικό κωμικοτραγικό τρόπο  εντάσεις και εκρήξεις. Πρωταγωνιστές και τα πικρά ξινά λεμόνια που κάποιες  στιγμές καταβροχθίζουν οι ήρωες καταπίνοντας τις πίκρες της ζωής τους. Το έργο, αν και κυλά κάπως αργά στο πρώτο μισό του, εξελίσσεται εξαιρετικά. Στο τέλος οι ηθοποιοί στο σύνολό τους καταρρέουν κάτω από το βάρος των πράξεων και των συναισθημάτων τους, γεμίζοντας το χώρο με τα συντρίμμια τους, σε μια ερμηνευτική υπερπροσπάθεια.. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να περάσει στο έργο την ιδιαίτερη, καινοτόμα, σκωπτική ματιά του, χωρίς ωστόσο να λαβώνεται η τραγικότητα των ηρώων και των πράξεων τους.

Ο μοναδικός Άγγελος Παπαδημητρίου, ο έχων τον σαρκασμό στο πρόσωπο, ερμηνεύει με το ιδιαίτερο στυλ του τον Μπαρμπάντιο πατέρα της Δυσδαιμόνας, δίνοντας τις πρώτες πινελιές της σκηνοθετικής άποψης. Ξεχωριστή, ιδιαίτερα δυνατή ερμηνεία και για τον Αντρέα Κοντόπουλο (Ιάγο), που καταφέρνει να κρατήσει από την αρχή ως το τέλος την σατανική, προδοτική έκφραση στα μάτια του. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος (Οθέλλος), ήπιος στο ξεκίνημα εξελίσσεται όσο δυναμικά πρέπει και όταν έρχεται η ώρα φτάνει στα απαραίτητα ερμηνευτικά ύψη. Απολαυστικός ο Μιχάλης Τιτόπουλος ως Ροδρήγος. Απλή και αιθέρια η Σοφία Κόκκαλη ως Δεισδαιμόνα,  ενώ ίσως κάπως υπερβολική κάποιες στιγμές η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη ως Αιμιλία. Τέλος,   επίσης πολύ καλός, ίσως  λίγο αμήχανος ο Ανδρέας Κωνσταντίνου ως Κάσσιος.

Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα του έργου που το χαρακτηρίζει  κυρίως το σκοτάδι, ενώ ευφάνταστα και ιδιαίτερα είναι τα κοστούμια που έφτιαξε η Μαρία Πανουργιά.

Αξίζει να το δείτε για την ευφυή, ευρηματικότατη σκηνοθετική απόδοση και για τις υπέροχες ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών.

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Άννα Γκουγκουλή
Βοηθός σκηνογράφου: Φωτεινή Ιατρού
Βοηθός φωτίστριας: Τζάνος Μάζης
Hair styling: Talkin’ Heads
Οργάνωση παραγωγής: Ερωτόκριτος Κοτσιλίνης
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Παίζουν:
Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος

Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπου